Vikublaðið - 10.02.1950, Qupperneq 15

William Francis:
Harni gerði það hennar vegna
„Viljið þér gera svo vel og
koma inn í skrifstofu mína,
Murphy,“ sagði herra Hurchi-
son kuldalega.
Johnny Murphy hætti að
skrifa og dauðlangaði til þess
að flýja. En að hvaða gagni
kom það? Vikum saman hafði
hann átt von á þessu. En
þrátt fyrir það fékk hann
hálfgert taugaáfall þegar
stundin var komin.
Er Johnny kom inn í skrif-
stofu Hurchison og sá
þar opnar höfuðbækurnar
slokknaði síðasti vonar-
neistinn um það, að öðrum
en honum yrði kennt um
fjárdráttinn. Hurchison vissi
auðsjáanlega hver var sekur.
„Ég hef yfirfarið bækurn-
ar,“ sagði Hurchison í ísköld-
um tón. „Ég hef komizt að
raun um hve hyggilega þér
hafið framkvæmt fölsun bók-
anna.“
„Fölsun,“ sagði Johnny og
virtist verða forviða.
Hurchison lét, sem hann
heyrði ekki hvað Johnny
sagði, en mælti:
„Hve mikið er óeytt af hin-
um stolnu peningum?“
Þar sem Johnny svaraði
ekki, hélt Hurchison áfram
máli sínu:
„Það er ekki mögulegt, að
þér hafið eytt þeim öllum.
VIKUBLAÐIÐ
Hundrað þúsund dollarar eru
ekki smáupphæð."
„Hundrað þúsund dollar-
ar?“ sagði Johnny. „Nei, svo
mikið var það ekki. Það voru
tuttugu þúsund dollarar.“
Hann beit sig í vörina. Játn-
ingin kom óvart. Hann sá
eftir að hafa sagt þetta.
Hurchison sagði: „Látum
oss athuga málið. Það getur
ekki átt sér stað, að þér hafið
eytt öllum peningunum á
þeim þrem mánuðum, sem
fjárdrátturinn hefur staðið
yfir. Hvar hafið þér falið það
sem óeytt er?“
Johnny svaraði: „Ég skil,
að ég er orðinn uppvís að pen-
ingaþjófnaði. En ég stal ekki
meiri peningum en tuttugu
þúsund dollurum."
Hurchison sagði; „Þér er-
uð ekki einungis þjófur og
svikari, heldur einnig hug-
leysingi eða lydda. En ég
mun gefa yður eitt tækifæri.
Ef þér innan stundar skilið
því, sem eftir er af peningun-
um, skal ég ekki hringja eftir
lögreglunni. Við segjum, að
þér hafið eytt tuttugu þús-
undum, en hinu verðið þér
að skila. Vitanlega verður
yður sagt upp starfinu. En ég
skal tala svo máli yðar að
stjórn félagsins sleppi yður
við ákæru.“
. 15
„Herra Hurchison! Ég sver
það, að ég hef ekki tekið
nema tuttugu þúsundir. Og
hver eyrir er eyddur.“
„Ég gef yður einnar klukku-
stundar frest. Reynið að
hressa upp á minni yðar.“
J ohnny notaði þennan
klukkutíma til þess að hugsa
um hvað hann ætti að segja
lögreglunni. Þegar eftir voru
tíu mínútur af tímanum
hringdi hann til Dorit. En
það var ekki svarað. Hann
hringdi aftur og aftur. En
það bar engan árangur. Þetta
kom honum illa. Hann ætlaði
að fá huggun og styrk hjá
Dorit, og jafnvel góð ráð.
Sannleikurinn var sá, að
mestur hluti peninganna
hafði runnið til hennar. Hún
hafði hvatt hann til þess að
falsa bækurnar og stela. Vit-
anlega gerði hún það ekki
með berum orðum, en ýtti
undir hann óbeinlínis. Hún
fékk það sem hún óskaði sér,
svo sem hringa, setta gim-
steinum, nertz-kápu o. fl.
Hálfan mánuð hafði hún
dvalið í Miami, og hann borg-
aði kostnaðinn. Hún hafði
drukkið kampavín og ekkert
sparað. Hennar vegna gerðist
hann þjófur. Hann var ást-
fanginn, blindur. Nú þráði
hann að tala við hana og fá
huggun.
Hann hringdi enn. Vinnu-
konan svaraði: „Nei, ungfrú
Herber er ekki heima. Hún
fór út í sveit í morgun.“
Hugur Johnny var fullur af