Vikublaðið - 10.02.1950, Page 18

18
VIKURITIÐ
í fimm mínútur sátu þau
þegjandi og biðu. Þá þrýsti
hann aftur á græna hnapp-
inn, er merktur var með orð-
inu hjálp.
En engin hjálp barst.
Þau reyktu þegjandi
Hún mælti: ,.Ég missi ef
til vill af lestinni.“
Harui sagði: „Farðu með
m. rgunlestinni.“
„Nei,“ sagði hún biturlega.
„Ég vil strax fara heim til
forelrra minna.“
„Jæja Verði þinr. vilji,“
sagði hann og kveikti í öði’-
um vindlingi við glóðina 1
stubbnum af þeim fyrri.
Hann brosti fjarrænt. Hann
var þreytulegur og óglaður.
Hún brosti á sama hátt.
Hún var hrygg og þreytt.
Þau höfðu verið gift í tvö
ár.
Einn fagran sumardag
höfðu þau farið í þessari
lyftu í fyrsta sinn. Þau komu
frá ráðhúsinu, nýgift. Þá
sagði hann: „Þrýstu á hnapp-
inn á sjöundu hæð.“
Á leiðinni upp stóð hún
hlæjandi með ljóma í augum
og mælti: „Upp í sjöunda
himin, — sjöunda himin.“
Nú voru þau á niðurleið á
fleiri en einn hátt.
Reyndu að þrýsta á „hjálp“
aftur,“ sagði hún.
Hann gerði það. „Þetta er
afar leiðinlegt,“ sagði hann
og litaðist um.
„Já,“ sagði hún og brosti
beisklega. „Þetta gerir strik
í reikninginn, að ég kemst
ekki af stað í kvöld.“
„Nei. Ég gleðst af því,“
sagði hann.
Hún leit á hann varfærnis-
lega. Hún mælti: „Bull. Því
fyrr, sem ég kemst frá aug-
liti þínu, því betra. Þá verður
þú frjáls maður og getur gert
hvað sem þér sýnist.“
Hann reykti í ákafa. Hann
sagði: „Mér leiðist að sjá þig
ergilega vegna smámuna. Það
var þess vegna að ég sagði,
að þú mættir fara fjandans
til. Það er ekki vegna þess,
að ég ekki-------“
„Að þú ekki — —“ sagði
hún.
„Að ég ekki elski þig. Ég
elska þig þrátt, fyrir allt.“
„Þú lýgur því,“ sagði hún.
„Þú verður sælli, þegar ég
er farin.“
„Ég mun sakna þín,“ sagði
hann lágt. „En það er verst,
hve stórlát þú ert. Þú mundir
aldrei koma aftur, þrátt fyrir
það, þó að þig langaði til
þess.“
„Ef ég tryði því, að þú elsk-
aðir mig, mundi ég koma um
hæl. En þú elskar mig ekki
lengur. Þú vilt losna við
mig.“
„Ég elska þig,“ sagði hann.
„Innantóm orð! Sannaðu
það,“ mælti hún.
„Ég er búinn að því,“ svar-
aði hann og brosti vingjarn-
lega. Hann drap í vindlingn-
um. „Lyftan nam staðar,
vegna þess að ég þrýsti á
rauða hnappinn. En á hon-
um stendur: staðnæmist.“
„Já, en — —Henni varð
orðfall.
Hann mælti: „Ég þóttist
þrýsta á „hjálp“. Þess vegna
kom dyravörðurinn ekki
hlaupandi. Hann vissi ekkert
um þetta. Hm.“
Hann rétti út höndina og
þrýsti á hnappinn að 7. hæð.
Lyftan þaut af stað og upp í
„sjöunda himin.“
Er ungu hjónin komu upp í
íbúð sína sættust þau heilum
sáttum. Og hún fór ekki heim
til foreldranna.
Þau voru glöð er þau tóku
dótið upp úr töskunni.
Þau voru aftur komin í
„sjöunda himin“.
----o-----
Frúin segir við umbaðsmanninn
sem vill selja henni ryksugu: „Þér
ætuð aö tala við fjölskylduna, sem
býr á neðri hæðinni. Við notrun
ryksugu þessa fólks, og hún er orðin
afar léleg.“
★
Hjón voru fyrir rétti vegna ein-
hverrar misiklíðar. Konan gerði
grein fyrir sinni skoðun og lauk
máli sínu með þessum orðum: „Já,
þetta var mín greinargerð. Nú ætla
ég að segja frá hans áliti.“
★
Ekkert það, sem þú hefur gaman
af að fást við, er í raun og sann-
leika hægt að nefna viunu.
★