Vikan - 15.03.1951, Qupperneq 6

6
VIKAN, nr. 11, 1951
Sandi æddi að liomrm með niðurbældu öskri
og krepptum hneíum.
Nokkra stund heyrðist ekkert fyrir mási þeirra
og umbrotum, en allt í ei«u hrataði Páll aftur
á bak, felldi stól datt svo á gólfið úti í horni
og skall með höfuðið upp við vegginn.
Svo lá hann kyrr.
Sandi stóð og horfði á hann. Honum var runn-
in reiði, ekki vegna samvizkubits, heldur af því
að honurn var í blóð borið að ráða skapi sínu,
þótt bráður væri.
„Stattu á fætur, PáU,“ kallaði hann. „Það er
einhver að koma."
Sandi tók Jampann og bar hann með erfiðis-
munum út í hornið, þar sem mótherjinn lá í
valnum. Hann setti lampann upp í gluggakistuna,
kraup síðan niður og horfði á Pál.
Honum var þungt um andardráttinn, samt
ekkert þyngra en Sanda sjálfum.
Sandi fór burt.
Páli kom til miðdegisverðar eins og venjulega.
Ekkert var minnzt á áflogin, fyrr en piltamir
voru á leið í háttinn.
Þá stanzaði Páll allt í einu á pallskörinni.
„Heyrðu, Sandi,“ sagði hann, „hvar hefurðu
heyrt allt þetta, sem þú sagðir?“
„Hvað?“
„Þú — þú bölvaðir svo ægilega, eins og sjó-
ræningjarnir í bókunum. Vissirðu ekki af því
sjálfur ?“
Sandi hló. Náttúriega var hann ennþá.gramur
afabróður sínum, samt vildi hann ekki koma upp
um hann.
„Farðu að hátta, væni minn,“ sagði hann góð-
látlega.
Honum fannst hann hafa elzt um mörg ár i
kvöld.
9. KAFLI.
Það varð járnbrautarslys miili White Shirley
og Lundúna og þess vegna komust þeir Páli og
Sandi ekki eins snemma og þeir ætluðu. Páll
hafði hugsað sér að hitta föður sinn á Júston-
stöðinni, en klukkan var orðin niu, þegar þeir
loksins lögðu af stað.
Sandi var einn síns liðs allan daginn, samt
var hann ekkert einmana.
Til þess að skilja hann betur, þegar hér er
komið sögu, skulum við minnast þess, að hann
hafði aldrei fyrr verið einn sins liðs utan Lund-
úna, svo og, hvaða áhrif kæruleysi foreldranna
hafði á uppeldi hans.
Hann þekkti föður sinn verr en Sharrow lá-
varð, sem hann hafði einungis kynnzt í sex
vikur.
Sidney Sharrow hafði ætíð tekið Htt trúan-
leg ummæli fólks um gáfur hans, samt þótti
honum vænt um strákinn, en ekki meir en geng-
ur og gerist. Hann kom fram sem faðir hans og
djúp varð kynning þeirra aldrei.
Tensglin við móðurina voru allt öðru vísi. Hún
átti hinn skjóta, skaipa næmleika franskra
kvenna og skildi, að sonurinn var efnilegur og
góðum gáfum gæddur en hún var svo síngjörn,
að hún velti aldrei fyrir sér hvað hann eða hver
annar, sem í hlut átti, hugsaði, og þess vegna
var hún drengnum gersamlega ókunnug líka.
Annars tók hún ákaflega nærri sér, hve hann
var ófríður.
Og þannig hafði Sandi lifað sig inn i sínar
eigin ímyndanir, sem efalaust voru bæði rangar
og skoplegar. Samt voru þær hans andlegu óðöl,
og þar reisti hann sér bú, dreyminn, lítið ein-
mana, beiskjulaust sannfærður um smæð sina
í heiminum. Hann varð á eftir jafnöldrum sínum
í þroska enda þótt hann skorti hvorki alvöru
né einbeittni.
En hann hafði breytzt mikið þessar sex vik-
ur, sem hann dvaldist á Sharrow. Þrisvar sinn-
um hafði hann orðið frávita af reiði. Þessi magn-
aða reiði kom honum nokkuð á óvart, gerði
hanh dálítið skelkaðan, en jafnframt var hann
stoltur af henni.
Svo var það aðdáunin á höllinni, sem hafði
blossað upp í brjósti hans er hann leit hana í
fyrsta sinn. Þessi aðdáun eða lotning varð svo
rík í huga hans, honum flaug í hug, að hann
hefði kanski orðið fyrir gemingum.
Áður þótti honum ekki vænt um nokkurn hlut.
Það var erfitt fyrir sérlundaðan strákling að
þykja vænt um Sharrow lávarð.
Vissulega hafði hann hrifizt • af sumum til-
hneigingum hans, svo sem ást hans á ættinni.
En Sandi gerði sér það ekki ljóst.
Lestin æddi gegnum rigningu næturinnar. Páll
svaf í sætinu andspænis opinmynntur, með
værðarsvip, sem kirtilsjúkum er eiginlegur.
Sandi hélt sér uppi við og hugsaði um lávarðinn
garala. Svo sagði hann allt í einu við sjálfan
sig:
„Auðvitað er hann dauðans asni. Og drykk-
feldur i þokkabót, en samt----------“
10. KAFLI.
Sanda fannst ætíð, að örlögin hefði skipt ævi
sinni í fjögur skeið, þegar hann rifjaði hana upp
fyrir sér síðar. Og fyrsta skeiðinu lauk um
það bil ári eftir að hann fór til Sharrow.
Það var um nótt í desember. Veðrið var nist-
ingskalt. Hann nálgaðist Viktoríustöðina á leið
heim til sin, þar sem hann ætlaði að dveljast
yfir jólin.
Hann kvaddi vin sinn, Benna Frith, á braut-
arpailinum, en faðir hans var þegar kominn
til að taka á móti honum. Svo hélt hann einn
út af brautarstöðinni berandi ferðakistuna og
ætlaði sér að ná í vagn.
Sidney Sharrow, faðir hans, hafði skrifað hon-
um í bréfi, að hann gæti ekki komið á stöðina,
og Sandi varð því feginn.
Benni var eldheitur aðdáandi Lundúna, og þar
sem hann megnaði ekki að byrgja aðdáun sína
inni, tók han að telja aðra á sitt mál. Og Sandi
varð fyrir valinu.
Faðir Benna var bókavörður við British Mus-
eum (safn i Lundúnum) — Veikbyggður hugar-
óramaður, og þar sem Benni var sérlega fáskipt-
inn og einrænn, tók Frith að fara með hann á
kvöldgöngur. Þessum sið hélt hann árum saman.
Á þessum kvöldgöngum hafði Benni kynnzt
stærsta hluta Lundúnaborgar, og Sandi brann af
löngun til að færa sér i nyt reynslu hans.
Hann hafði sagt Benna frá Sharrow — lýst
höllinni fyrir honum, en ekki getað að neinu
tilfinninganna, sem hann bar í brjósti til hennar.
Þeim gat hann ekki lýst, enda þótt hann brysti
'ef til vill ekki orð til þess. Benni bara yppti
öxlum með fyrirlitningu.
„Bíddu þangað til þú færð að sjá Lundúna-
borg betur," var svar hans við öllu.
Og nú stóð Sandi á horninu á Vauxhall-Bridge-
götu. Klukkan var hálfátta.
Sömu tilfinningar blossuðu upp i honum og þeg-
ar hann sá Sharrow í fyrsta sinn, þar sem hann
stóð þama í skini götuljósanna. Þetta var dá-
samlegt. Benni hafði engu logið.
Hávaxinn herramaður gekk yfir götuna, þar
sem hann stóð. Hann var klæddur eins og prest-
ur og leiddi tvær telpur sór við hönd. Götuljósið
féll stutta stund á andlit þeirra. Þau litu á Sanda,
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: Sæll, ástin! Þú kemur snemma heim. Pabbinn: Ég ætla að fara út á veröndina og lesa
Pabbinn: Já, mig langaði til að sjá Lilla, áður en hann færi að sofa. þessar skrítlur fyrir hann.
Kinp Ftdlurcs Syndifálr, Inc , World fifhls wvrvrJ
Pabbinn: Hm! Hversvegna grætur
barnið svona óskaplega.?
Pabbinn: Hvað gengur að þér, Lilli minn?
Lilli: Mig langar í brauðsneiðina mína með sultu-
tauinu og . . .
Lilli: Þú situr á henni!