Vikan - 15.03.1951, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 11, 1951
11

Framhaldssaga: ^ |y gr IJRIIMIM 12
Eftir EDEN PHILLPOTTS
"í
s
,<r
„Hlustaðu nú á, hvað ég hef að segja, þó að
það sé hræðilegt. Vitanlega er allt satt og rétt
sem þú segir mér um úlfa, um það er ég ekki
í neinum vafa; og að guð hafi skapað úlfana
sem ráðgátu og ógn mannanna til þess að hegna
þeim fyrir syndir þeirra getum við verið sam-
mála. En ég á hér við dálítið, sem einnig er þó
nokkuð algengt, en hvernig það skeður veit eng-
inn, og mun aldrei fá að vita — hin hræðilega
breyting manna i úlfa, Lycantropi
„Og þú þorir að nefna guðs nafn í þessu
sambandi ?“
„Já, og það væri eins og hver önnur heimska
að halda því fram að Lycantropi sé ekki til.
Maður gæti fuilt eins vel haldið þvi fram að
sóiin sendi ekki frá sér birtu og yl. Þetta hefur
komið fyrir allt frá ómuna tíð, og fjöldi vitna eru
til, sem geta sannað þetta mál. Mér finnst sjálf
Lycantropian ekki vera hið undarlegasta, heldur
hitt að vinir minir og kunningjar, sem eiga að
heita sæmilega gefið fólk, skuli statt og stöðugt
reyna að neita því að hún sé til. Lycantropi er
til allstaðar í heiminum, en þið virðist álíta hana
goðsögn. — Og nú,“ hélt Vilhjálmur áfram, „kem
ég að því, sem ég ætlaði að segja. Lycantrop
er venjulegur maður, sem hefur átt þessi hræði-
legu öriög skilið vegna illmennsku sinnar. En
stundum er það einnig að hann verður að gjalda
fyrir brot annarra, oftast forfeðra sinna, með
þessum hræðilegum örlögum. Margir lycantrop-
ar hafa, eftir að þeir hafa fundið hvaða örlög
biðu þeirra, játað að þeir ættu skilið að liða
þessi hræðiíegu örlög, en þeir eiga oftast ver
með að sætta sig við þau en þeir, sem verða
að þjást vegna afbrota, sem þeir eru gjörsam-
lega saklausir af. — Það hefur iðulega skeð,
að fólk hafi verið drepið af misgáningi, og
þannig mun það vera alitaf og eilíflega; en ég
vil ekki hafa morð á samvizkunni, og ef skepn-
an, sem er hér á ferli í kringum okkur, er i
raun og veru lycantrop, þá er það glæpur að
drepa hana. Með öðrum orðum, ég er sannfærð-
ur að hér sé um manneskju að ræða, sem er að
taka út hegningu sína, og ef til vill á hún aft-
urkvæmt til mannfélagsins, og þessvegna væri
það morð ef maður dræpi hana. Og nú, þegár
þú veizt hvernig ég lít á þetta, þá skilur þú,
að ég skuli ekki vilja leyfa óvita fólki að hund-
elta hana.“
John yppti vandræðaiega öxlum. Sló úr píp-
unni og tróð í hana að nýju.
„Og hvernig heldurðu þá að óargadýrið liti út,
Bill?" spurði hann eins og I neyðarvörn gegn
ofstæki Vilhjálms. „Hvað býztu við að sjá, ef
þú rækist á það?“
„Ég get vel ímyndað mér, hvernig lycantrop
lítur út,“ svaraði hann alvarlega. „Eg hef iðu-
iega séð þá í draumi. Mér dettur það stundum í
hug, hvað mig dreymdi undarlega oft úlfa sem
barn. Lycantrop er hvorki maður né úlfur að
öllu leyti, John, en líkami hans er bundinn í úlfs-
ham, þó að sálarlíf hans og hugsun sé mannleg.
Höfuð hans er úlfshöfuð, en augnaráðið er eins
og okkar mannanna. Ef til vill hefur hann
mannslíkama, en hann hefur rófu, og ioppur með
gangþófum og klóm í stað handa og fóta. Ég
hugsa, að hann hlaupi á fjórum fótum, þegar
hann er á veiðum, en þess á milli gengur hann
uppréttur eins og maður eða api. Á málverkinu
„Les Lupins" eftir Mauric Sand er hópur ver-
úlfa sem stendur við kirkjugarðsvegg að næt-
urlagi í glaða tunglskini."
„Guð varðveiti mig frá að sjá slíka skepnu,"
— andvarpaði John — ,,og þig lika, Bill.“.
„Það eru engar líkur til þess, að nokkur nema
ég komi til með að sjá slíkan úlf,“ svaraði Vil-
hjálmur. ,,En það sem á að ske mun ske, og þú
munt verða að viðurkenna að það er satt einn
góðan veðurdag."
,,Ég sé aðeins eitt, Bill, og það er að þetta
er brjálæði," svaraði John.
En Vilhjálmur brosti aðeins og hristi höfuðið.
„Ég er ekki genginn af vitinu, John minn,"
svaraði hann.
Daginn eftir kom tilkynning frá þeim, sem
höfðu haldið vörð við dýrið, að þeir hefðu orðið
einskis varir, og Malfroy, sem hafði orðið að
borða morgunverð einn, skrapp í heimsókn til
Péturs iæknis. Hann sagði frá samtalinu, sem
hann hafði átt við Vilhjálm og hve sjúklegt
sálarástand hans væri orðið.
„Þegar ég ræddi siðast við yður um Vilhjálm,
var ég ókurteis," sagði hann, „en nú er ég farinn
að óttast, að þetta sé meiri alvara en ég hélt þá
— Sé lycantropi í rauninni til, þá hljóta að fylgja
henni hræðilegar sálarkvalir."
„Lycantropi eða úlfsæði er nokkurskonar brjál-
semi," svaraði gamli læknirinn, „og satt að segja
verður maður að telja þá, sem þjást af því, geð-
veika. Úlfsóður maður þjáist af þunglyndi. Augna-
ráð hans verður eins og hjá ofsóttu dýri, fram-
koma hans verður fráhryndandi. Og nú sýnir
Vilhjálmur öll merki þessarar veiki. Hann talar
ómyrkt um verúlfa og trúir eindregið á tilveru
þeirra. Hann vitnar í gamla rithöfunda eins og
Forst og Webster, sem hafa skrifað um þessa
bölvaða vitleysu. En það, sem hann segir, er mér
nýtt að vissu leyti. Það eru þó rök fyrir þvi, sem
hann segir, eins og til dæmis það að hann álitur,
að það hljóti ennþá að leynast mannlegar tilfinn-
ingar hjá lycantropum, og þess vegna vill hann
ekki láta drepa hann, því að hann heldur að þessi
óskapnaður geti ef til vill haft tækifæri til þess
að komast aftur i samfélag mannanna."
„Þér haldið víst ekki, að Vilhjálmur sé sjálfur
með úlfsæði?" spurði Malfroy.
„Alls ekki. Látið yður ekki detta slíkt í hug,
kæri John. Hann trúir á yður, og hann er mjög
taugaóstyrkur um þessar mundir vegna kvæðis-
ins, en ég hygg að hann fái fulla bót um nýárið."
„En þangað til getum við ekkert gert?"
„Ekki annað en að leiða huga hans frá þessu
vandræða máli og gæta þess að hann sé aldrei
einn."
„Upp á siðkastið hefur hann oft snætt morg-
unn- og hádegisverð uppi í herberginu sinu."
„Teljið hann á að borða niðri, eða farið í það
minnsta upp til hans eftir mat,“ ráðlagði lækn-
irinn. „Ég kem núna einhvern næstu daga og
býð sjálfum mér til hádegisverðar hjá ykkur."
Eftir hádegið fannst Malfroy ástandið versna
um allan helming, þegar Vilhjálmur sagði, hon-
um, að herbergisþjónninn hefði sagt upp stöð-
unni.
„Hversvegna gerði hann það?" spurði John
undrandi. „Hvaða ástæðu bar hann fram ? Hann
hefur alltaf verið herbergisþjónninn þinn frá því
hann kom hingað?"
„Ég verð að játa, að ég er mjög vonsvikinn,"
sagði Vilhjálmur. „En ef til vill er ég ekki jafn
undrandi og þið hin. Ég hef alltaf litið á Bob
sem sjálfsagðan vin, og aldrei umgengizt hann
sem undirtyllu mina, og ég er hræddur um að ég
hafi trúað honum fyrir meiru en liann þolir."
„Ef þú hefur talað við hann, eins og þú tal-
aðir við mig um daginn, þá er ég alls ekki hissa
á. því að hann hafi orðið hræddur. En samt sem
áður að segja upp stöðunni þess vegna, það finnst
mér vera of langt gengið! Ég hafði ekki búizt
við því af honum. Hann er meiri raggeitin!"
„Það finnst mér of mikið sagt," svaraði Vll-
hjálmur. „Við ræddum um þetta i morgun. Hann
er ekki hræddur, það er ekki það, en hann er að
ýmsu leyti líkur þér John, og það fer í taugarn-
ar á honum að geta ekkert aðhafzt. Þó hann
vildi gera allt, sem í hans valdi stendur til þess
að hjálpa mér, þá stöndum við algerlega varnar-
lausir gagnvart þvi, sem yfir mig dynur. Ef hann
gæti slegizt fyrir mig, telft lífi sínu í hættu við
að ráða niðurlögum f jandmanns mins, þá mundi
hann gera það með glöðu geði. En þegar vanda-
málin eru þannig, að ekkert er hægt að gera,
æsir það hann, og hann óttast um að geð hans
þoli ekki öllu meira. Hann er ekki hræddur um
líf sitt og limu, athugaðu það. En eins og allir
heilbrigðir menn með sæmilega skynsemi, þá ótt-
ast hann þau öfl sem geta gert mann geðveikan.
Hann finnur að ill öfl ásækja mig, og það þolir
hann ekki."
„Við verðurn að reyna að fá hann til þess að
vera kyrr," sagði John. „Mér þykir þetta mjög
leitt þín vegna, Bill, því að ég veit, að það er
þér mjög á móti skapi að fá ókunnugan mann til
að annast þig, ekki sízt eins og núna stendur á.
Hann ætti í það minnsta að vera hér árið á enda.
Ég skal tala við Meadows og leiða honum það
fyrir sjónir hversu eigingirnisleg hegðun hans
er."
En Vilhjálmur mátti ekki heyra það nefnt.
„Maður á ekki að rökræða við mann, sem
segir upp stöðu sinni," sagði hann. Hann hef-
ur gefið sínar skýringar á því, hversvegna hann
vill fara. Það mun annar koma í hans stað, en
hann mun aldrei geta fyllt sæti Bobs, því að
hans líkir eru ekki á hverju strái. Hann sagðist
ef til vill mundi hann koma aftur, en ég svar-
aði, að það gæti hann ekki; að ég væri nauð-
beygður til að fá mér annan herbergisþjón, því
að án þess gæti ég ekki verið, en ég mun ekki
framar gera það heimskupar, að gera hann að
vini minum og trúnaðarmanni."
Nokkrum stundum síðar fór Vilhjálmur heim
á prestssetrið og sagði ölmu og föður hennar
frá þvi að Bob væri að fara. Þau feðginin hryggð-
ust mjög við þessa frétt, en þau urðu ekki-
jafnundrandi og Vilhjálmur hafði búizt við.
„Hann mun áreiðanlega sjá eftir þessu," sagði
Boyd, „en þar sem við þekkjum manninn ekki
nógu vel, getum við ekki gagnrýnt hegðun hans,
Bill. Ég hef mikið álit á Meadows."
„Hann hefur án efa haft góðar og gildar
ástæður fyrir þvi að yfirgefa þig," sagði Alma.
„Það mætti segja, að hann tilbæði þig, Bill. Og
nú munu allir snúa við honum bakinu, og segja,
að hann hafi hagað sér eins og hugleysingi."
,iÉg get ekki neytt hann til þess að vera hjá
mér," svaraði Vilhjálmur. „Ég verð að skyggn-
ast um eftir öðrum, og því fyrr sem Böb fer,
því betra fyrir sálarró hans, vesalings pilts-
ins."
„Ég gæti ef til vill hjálpað þér að fá ahrian
þjón," ságði presturinn, „riema því aðeins að þú
sért búinn að ráða einhvern."
9. KAFLI.
Rúmur hálfur mánuður var liðinn, og Vil-