Vikan - 04.10.1951, Blaðsíða 4
4
VIKAN, nr. 38, 1951
Charles Dennis:
CLAIRE.
*
Astarsaga.
LESTIN nam staðar. ,,Fentley“, hrópaði
lestarstjórinn.
John fór út. Hann var klæddur veizlu-
búningi, síðjakka, eða lafatreyju, ljósgrá-
um buxum, hafði háan hatt á höfðinu og
var með Ascatbindi er í var fest perlu-
næla. Lakkskó hafði hann á fótum og hvít-
ar öklahlífar. Enn fremur með hvita nell-
iku í hnappagatinu. John var skrautlegur
á að líta. Hann stóð á stöðvarpallinum og
litaðist um. Eina mannveran sem sjáanleg
var, eftir að lestin var farin, var hinn
magamikli stöðvarstjóri.
„Góðan daginn,“ sagði John. ,,Hér átti
bíll að bíða mín.“
Stöðvarstjórinn var auðsjáanlega hrif-
inn af hinum skrautklædda manni. Hann
þagði um stund. Þá mælti hann: ,,Ég hef
engan bíl séð hér. Ég býst við að þér haf-
ið ekki ætlað að kaupa kúna, sem gamli
Brown ætlar að selja.“
„Nei, ég ætla ekki að kaupa kú,“ sagði
John. „Ég er á leiðinni í brúðkaup. Ég
fékk orð um, að vagn kæmi hingað á stöð-
ina til þess að aka mér til Stoke Martin.“
Stöðvarstjórinn brosti og mælti: „Eftir
þeim vagni megið þér lengi bíða.“ Hann
tók í handlegg Johns og leiddi hann út á
veginn. „Stoke Martin er þarna. Þangað
er þrjátíu kílometra leið. Þér fóruð úr
lestinni við Fentley, en áttuð að fara úr
henni við Fentley vegamótin.“
„Fentley vegamótin,“ sagði John. Harm
tók af sér hattinn og klóraði sér í höfð-
inu.
Hann mátti búast við því, að Horace
gæfi honum rangar upplýsingar. Hið
^ væntanlega brúðkaup hafði gert hann
ruglaðan í ríminu, og í bréfi hans stóð
Fentley. Ekki gat John betur sáð. Annars
var skrift Horace argasta hrafnaspark,
sem sérfræðing þurfti til þess að lesa. Því-
líka skrift hafði John aldrei séð.
„Hvernig í fjandanum á ég að komast
þessa leið?“
Stöðvarstjórinn svaraði: „Þér getið
beðið eftir næstu lest. Hún kemur eftir
hálfa þriðju klukkustund. Þér getið líka
gengið að Fentley vegamótunum. Þangað
er sjö kílómetra leið. Ef til vill bíður bíll-
inn þar enn. Þér gangið þessa vegarlengd
á rúmlega einni klukkustund.“
„Er ekki hægt að fá bíl hér?“ spurði
John.
Stöðvarstjórinn hristi höfuðið. „Það
er markaður í Littlethorpe, þangað fóru
allir, sem vettlingi gátu valdið með öll
sín farartæki.“
John ákvað að fara fótgangandi. Hann
óttaðist að veizluklæði sín fengju vonda
útreið. Hann lagði af stað.
Þegar John hafði gengið hálfa klukku-
stund var hann orðinn vongóður um að
hann kæmist hæglega þessa vegarlengd án
annarra óþæginda en skemmdanna á föt-
unum. Rykið á veginum var afskaplegt.
Hann var allur rykfallinn.
Skyndilega kom John auga á lítinn,
opinn bíl, sem kom eftir þvergötu, og ætl-
aði inn á aðalveginn. John fór að hlaupa.
í bílnum voru karlmaður og kvenmaður.
Er bíllinn kom út á aðalveginn nam hann
staðar. Það var ekki vegna þess að þau,
sem í bílnum sátu, hefðu séð John og stað-
næmzt til þess að bjóða honum upp bíl-
inn. Ástæðan var sú, að snuðra var kom-
in á þráðinn milli þeirra, er í bílnum voru.
„Eg fer úr úr bílnum hér,“ sagði unga
stúlkan, köld og ákveðin. „Ég fer úr bíln-
um. Þér getið ekið áfram. Heyrið þér
þetta?“
Maðurinn mælti í móti og tók um mitti
stúlkunnar. „Bull og vitleysa,“ sagði hann.
„Hversvegna viljið þér ekki kyssa mig?
Því eruð þér svo kuldaleg?“
Unga stúlkan varðist ástleitni mannsins
eftir megni. í þessu kom John á sjónar-
sviðið.
„Get ég hjálpað yður, ungfrú?“ spurði
hann.
„Já. Ég vil komast úr bílnum. Viljið
þér opna hurðina fyrir mig,“ mælti hún.
„Hugsið um yðar málefni,“ sagði mað-
urinn í bílnum við John. „Til þess ræð ég
yður eindregið.“ Bílstjórinn va rhár, þrek-
inn og kraftalegur. Hann góndi á John, og
aðgætti hann frá hvirfli til ilja. Hann
spurði: „Eruð þér á ferðinni til þess að
auglýsa eitthvert hringleikahús ? Eða er
um veðmál að ræða?“
Ekkert æsir menn meira eða vekur
reiði þeirra, en gagnrýni á búningi þeim,
sem þeir eru í. Einkum ef ung stúlka er
viðstödd.
John mælti: „Ef þér eigið eitthvað
vantalað við mig, er bezt að þér komið út
úr bílnum.“
„Gjarna,“ sagði ungi maðurinn og fór
í flýti út úr bílnum.
Nú fyrst sá John, hve maður þessi var
stór og sterklegur. Bílmaðurinn hóf þegar
árás á John. Byrjaði hann með því að
slá hattinn af höfði hans. Skoppaði hatt-
I VEIZTU -? |
I 1. Hversvegna lét Ivan grimmi taka aug- =
1 un úr byggingarmeistaranum, sem I
i byggði St. Basil kirkjuna í Moskvu ? :
= 2. Hvenær fæddist ítalska skáldið Virgil ? =
i 3. Hvað er flatarmál Kina mikið og íbúa- '|
i tala þess há? i
| 4. Hvað heitir stærsta vatn Svíþjóðar og §
hve stórt er það? i
i 5. Hvenær var dr. Páll Eggert Ólafsson =
fæddur og hvar og hvenær lézt hann ? i
= 6. Hvað þýðir orðið blængur?
= 7. Frá hvaða tima eru elztu handrit á |
| dönsku ? i
r 8. Hvenær er kvikmyndaleikarinn James §
Cagney fæddur? * I
i 9. Hvert er stærst allra núlifandi land- :
| spendýra ? §
| 10. Hvenær komu klerkar saman að Hólum §
og kusu Jón Arason til biskups?
i Sjá svör á bls. 14. i
<:'iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiii';>
Mannlýsing úr íslenzku fornriti:
„ . . . var meðalmaður á hæð og heldur
grannlegur, fríður sýnum, réttleitur og
ljóslitaður, bleikhárr og rauðskeggjaður.
Hann var hógvær hversdagslega. Fann lítt
á honum hvort honum þótti vel eða illa.
Hann var vitur maður og forspár um
marga hluti, langrækur og heiftúðugur,
heilráður vinum sínum, en óvinir hans
þóttust heldur kulda af kenna ráðum hans.
Hann varðveitti þó hof. Var hann þá kall-
aður.............Hann gerðist þá höfð-
ingi mikill, en ríki hans var mjög öfunds-
vert, því að þeir voru margir, er eigi þótt-
ust til minna um komnir fyrir ættar sakir,
en áttu meira undir sér fyrir afls sakir og
prófaðrar harðfengi . . .“
Við hvern á þessi lýsing og hvar er hún?
(Sjá svar 4 bls. 14).
urinn all langan spöl eftir að hann kom
til jarðar. Berserkurinn hló. En John rak
upp reiðiöskur og gerði atlögu að kemp-
unni. Hann barði manninn með krepptum
hnefa, högg mikið á hægri kjálkann. Byrj-
unin var góð. Bílmaðurinn hopaði eitt
skref aftur á bak, rakst á og datt niður
í skurðinn.
„Flýtið yður! Hlaupið,“ æpti unga stúlk-
an.
En John kom gott ráð í hug. Hann
fór upp í bílinn á sama augnabliki og hinn
maðurinn rak rjótt andlitið upp yfir
skurðbrúnina. John setti vélina í gang,
veifaði til eiganda bílsins og ók hratt
leiðar sinnar.
„Nei, nei. Þetta megið þér ekki gera,“
sagði unga stúlkan. „Við megum ekki
skilja hr. Jossop eftir. Farið út úr bíln-
um. Ég mun aka til hans.“
John tók ekki mótmæli stúlkunnar til
greina. Hann stöðvaði bílinn ekki fyrr en
hann hafði ekið langan spöl. Hann mælti:
„Ég áleit að ég hefði gert yður greiða
með þessu. Ef ég væri í yðar sporum
myndi ég aka heim og láta þennan ná-
uuga eiga sig.“
Stúlkan hrissti höfuðið. „Ég er yður
mjög þakklát. En ég er ritari hjá föður-
bróður Arthur Jossops. Ef ég kem heim
án þess að hafa Jossop með verða illindi,
og ég má búast við að verða rekin.“
John blístraði. „Það er annað mál,“
sagði hann.
Hún brosti. En átti erfitt með það.
„Ég er yður mjög þakklát. Arthur
gerði tilraun til þess að kyssa mig. En þá
komuð þér. Hvert ætlið þér? Eigið þér
langa leið fyrir höndum?“
John fór út úr bílnum. Hann þreifaði
um höfuðið og horfði vandræðalegur á
svip á ungu stúlkuna. „Hatturinn minn.
Ég get ekki farið hattlaus í brúðkaupið.“
„Til brúðkaups," mælti hún mjög for-
viða. „Hamingjan góða. Hvað skal nú til
bragðs taka?“
John horfði þungbúinn fram á veginn.
„Ég átti að fara úr lestinni við Fentley
vegamótin. En ég fór úr henni við Fentley.
Það var óaðgæzla. Ég ætla til Stoke Mar-
tin.“
„Og þér ætlið í brúðkaup. Eigi að síð-
ur gáfuð þér yður tíma til þess að hjálpa
mér,“ sagði unga stúlkan. Hún gaf John
merki um að koma inn í bílinn. „Ég verð
að hjálpa yður,“ bætti hún við. „Hér get-
ið þér ekki keypt nýjan hatt. En hr. Joss-
op á hatta. Ég mun geta útvegað yður
hatt af honum.“
Hún settizt við stýrið og ók af stað.
John athugaði hliðarsvip hennar. Honum
Framhald á bls. 7.