Vikan - 04.10.1951, Blaðsíða 12

12
ur fengiö stórfengleg tækifæri — stórfengleg
tækifæri.“
„Haldið þér, að það fari fram úr tuttugu þús-
und pundum ?“
„Efalaust. Átti hann tal um þetta við yður?“
„Já. Ég er búinn að segja honum upp.“
„Þér eruð búinn að reka hann?“
„Já, því ekki það?“
„Mig hefur langað til að reka hann síðastliðin
tíu ár, en ég hef aldrei haft hug til þess.“
„Mér veittist það ósköp auðvelt. Reyndar kunni
ég ekki svo illa við kónann.“
„Ungfrú Spensa og Sjúls — bæði burtu á ein-
um og sama degi!“ sagði Babílon hugsandi.
„Og enginn kominn ennþá í þeirra stað,“ sagði
Rakksoll. „Og samt gengur allt sinn vanagang.“
En þegar Rakksoll kom aftur heim að Babí-
lonshóteli, sá hann, að í stól Spensu var komin
ung stúlka, röggsöm og einbeitt á svip, svart-
klædd.
„Drottinn minn! Nella!“ kallaði hann og fór
inn í skrifstofuna. „Hvað ert þú að gera hér?“
„Ég tók við af ungfrú Spensu. Mig langar til
að hjálpa þér, pabbi. Ég held ég standi mig bara
vel. Ég hef samið við ungfrú Selinu Smitt, rit-
vélastúlku í skrifstofunni, að setja mig inn í
starfið."
„En heyrðu mig, Helena Rakksoll. Þetta kemst
í blöðin: ein auðugasta stúlka Bandaríkjanna far-
in að vinna á skrifstofu! Og við, sem komum
hingað til hvíldar!“
„Ég hélt þú hefðir keypt þér hótelið til hvíld-
ar, pabbi?“
„Þú heimtaðir steik,“ rumdi i honum. „Svona
burt með þig héðan á stundinni.“
„Hér er ég,“ sagði Nella og hló fjörlega.
Rétt í þessu rak hárprúður maður um þrítugs
aldur höfuðið inn um skrifstofuopnuna. Hann var
vel klæddur, mjög höfðingmannlegur í framgöngu
og virtist mikið niðri fyrir.
Hann leit á Nellu, og honum brá.
„Hva!“ hrópaði hann upp yfir sig. „Þér hér!“
„Já, yðar hátign. Pabbi, þetta er hans hátign
Aribert prins af Pósen — einn tignasti gestur
okkar.“
„Þér munið nafn mitt, ungfrú?" tautaði komu-
maður á þýzku.
„Auðvitað, prins,“ svaraði Nella brosandi. „1
vor voruð þér í Paría og hétuð Steinbokki greifi
— vafalaust dulnefni —“ i
„Hættið þessu,“ sagði hann ógnandi, hóf upp
höndina og' fölnaði í framan.
V. KAFLI.
Hvernig fór fyrir Reginaldi Dimmoka.
Bráðlega voru þau komin i fjörlegar viðræður,
og að minnsta kosti var svo að sjá, að þau vildu
öll vera sem einlægust. Það kom ljúfur, ef ekki
lotningarfullur blær á rödd Ariberts, þegar hann
talaði til Nellu, og hann varð alúðlegri við föður
Nellu en tilhlýðilegt var af svo tignum manni.
Sá síðarnefndi skemmti sér við að íhuga þetta
konungborna ungmenni, hið fyrsta, sem hann
komst í kynni við. Hann var viðfelldin í framan,
stærði sig ekki með heiðursmerkjum og mundi
hæfa vel sem erindreki fyrir hin ágætustu firmu.
Svona kom Theodóri Rakksoll fyrir sjónir mað-
urinn, sem mundi kannski dag einn setjast að
rikjum í hertogadæminu Pósen.
Nellu datt í hug, og hún brosti að hugdett-
unni, að hótelskrifstofan væri tæplega rétti stað-
urinn til að veita svona tiginbornum manni mót-
töku. Þarna stóð hann með höfuðið hálfrekið inn
um skrifstofuopnuna, hallaði sér hirðulaysislega
upp að opnubrúninni, eins og væri hann víxlari
eða smáforstjóri í Nýju Jórvík.
„Eruð þér einn á ferð?“ spurði hún.
„Af ýmsum ástæðum er ég það,“ svaraði hann.
„Fylgjunautur minn átti að hitta mig við Tserin
Kross, en þar sá ég hann hvergi — ég skil ekki,
hvað komið hefur fyrir."
„Var það Reginaldur Dimmoki?" spurði Rakks-
oll.
„Já, einmitt. Ég man ekki eftir að hann hafi
brugðizt mér fyrr. Kannizt þið við hann? Hefur
hann verið hér?“
„Hann snæddi með okkur i gærkvöldi," sagði
Rakksoll — „Nella báuð honura," bætti hann við
kimileitur; „en i dag hef ég ekki séð hann. Mér
er kunnugt um, að hann hefur tekið á leigu höfð-
ingjaíbúðina og svo eitt herbergi næst henni —
herbergi númer 55. Er það ekki rétt, Nella?“
„Jú, pabbi,“ sagði hún, er hún hafði gáð í skrif-
stofubækurnar. „Yðar hátign vill náttúrlega sem
fyrst komast til herbergis — íbúðar yðar, ætlaði
ég mér að segja.“ Því næst hló Nella opinskátt
framan i prinsinn og sagði: „Satt að segja veit
ég ekki, hver á að fylgja yður þangað. Við pabbi
erum nefnilega heldur fáfróð ennþá í öllu, sem
varðar hótelið. Það er ekki lengra síðan við
keyptum það en í gærkvöldi."
„Hafið þér keypt hótelið?" Prinsinn var stein-
hissa.
„Ójá,“ sagði Rakksoll.
„Og Felix Babílon er þá farinn?“
„Hann er á leið að fara, ef hann er ekki far-
inn þegar.“
„Ó, nú skil ég,“ sagði prinsinn; „þetta er eitt
af tiltækjum ykkar Ameríkumanna. Þið kaupið
til að selja og hagnast, ekki satt? Þið eruð á
skemmtiferð, en þið getið ekki neitað ykkur um
að þéna nokkrar þúsundir á skemmtiferðinni. Ég
hef fyrr heyrt sagt frá sliku.“
„Við ætlum ekki að selja hótelið, prins, fyrr
en við gefumst upp á rekstrinum. Stundum erum
við fljót að gefaSt upp, en stundum ekki. Það
fer eftir þvi, hvort — ha? hvað?“ Rakksoll sneri
sér að þjóni, sem komið hafði inn í skrifstofuna
og gaf honum undarlegar bendingar.
„Viljið þér gjöra svo vel og koma fram fyrir,"
sagði þjónninn með þungri, en biðjandi rödd.
„Látið mig ekki tefja yður, Rakksoll," sagði
prinsinn, og þess vegna fór Rakksoll út á eftir
þjóninum, en hneigði sig kurteislega fyrir prins-
inum áður.
,,Má ég ekki kom inn fyrir?" sagði prinsinn
við Nellu, strax og Rakksoll var farinn.
VIKAN, nr. 38, 1951
„Þvi miður, prins," sagði Nella og hló. „Það
er mjög stranglega bannað að gestir stigi inn
í skrifstofuna."
. „Hversvegna vitið þér, að það er stranglega
bannað, fyrst þér eignuðust hótelið ekki fyrr en
í gærkvöldi?"
„Ég setti sjálf þessa reglu núna í morgun, yðar
hátign."
„En mig langar mikið til að tala við yður,
ungfrú Rakksoll."
„Langar yður að tala við mig sem Aribert prins
eða sem vinur — kunningi — eins og þegar við
hittumst í París í vor?“
„Sem vinur, kæra ungfrú, ef ég má segja svo.“
„Og þér viljið ekki fyrst fara og skoða íbúð-
ina ?“
„Nei. Ég ætla að bíða eftir Dimmoka; hann
hlýtur að koma bráðlega."
„Þá getum við fengið okkur te í einkaherbergi
föður míns.“
„Afbragð!“ sagði hann.
Nella talaði í simann og hringdi nokkrum bjöll-
um. Það var eins og hún vildi sýna prinsinum
og hverjum, sem sjá vildi, að hún hefði miklar
gáful’ til þjónustustarfa og að kaupsýsla væri
hennar annað eðli. Því næst steig hún niður af
stólnum, gekk út úr skrifstofunni og fór með
Ariberti prinsi inn í herbergið með sniði Lúðvíks
XV., þar sem faðir hennar og Felix Babílon höfðu
spjallað saman kvöldið áður.
„Um hvað langar yður að tala við mig?“ spurði
hún prinsinn, um leið og hún hellti aftur í boll-
ann fyrir hann. Prinsinn horfði á hana og tók til
sín bollann; um stund gat hann ekki um annað
hugsað en ástúð hennar, því að hann var miklu
skyni gæddur og hafði óspilltar eðlishvatir. Nella
var ákaflega fögur þetta kvöld. Fegurð jafnvel
fegurstu kvenna blómstrar og fölnar frá einum
tíma til annars. Þetta kvöld var fegurð Nellu í
blóma. Hún var fjörleg, kvik, röggsöm og samt
ólýsanlega ljúf í framgöngu og sýndist geisla af
gleði og hamingju.
„Ég er búinn að gleyma því,“ svaraði hann.
Ofan til vinstri: Leonardo Da Vinci uppgötvaði fyrstu brynbifreiðina fyrir 450 árum. — Neðan
til vinstri: Á hversu mörg banjohljóðfæri má setja strengi úr einu pundi af stáli? 1.500. — Til
hægri: Siðustu 70 árin hafa geisað meir en 10.000 hvirfilbyljir í Bandaríkjum Norður-Ameríku.