Vikan - 04.10.1951, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 38, 1951
til þess að rabba við einhvern í bróðerni, hugs-
aði hún með beiskju.
Þegar rökkrið hafði vikið fyrir myrkrinu, varð
hún fyrir alvöru óttaslegin og döpur. Hún hefði
hringt í Duncan, ef hún hefði vitað, hvar hann
bjó í Canberry — spurt, hvort hann hefði frétt
af Katrínu -— en þegar henni kom Katrin í hug,
varð henni einnig hugsað til bréfsins og því næst,
óhjákvæmilega, til Dicks Derrecks. Dauður líkami
hans í forstofunni var sýn, sem hún hélt, að hún
gæti aldrei losnað við úr huga sér. Það var
hræðilegt. Það var miskunnarlaust! Hún vissi
ekki hversvegna hún losnaði ekki við þetta orð
úr huga sínum. Miskunnarlaust! Hún trúði ekki
fremur en Mac, að hann hefði ráðið sig af dög-
um. En hver hafði þá drepið hann, og hvers-
vegna? En hún hafði það á tilfinningunni, að það
stæði á einn eða annan hátt í sambandi við bréf-
ið og um leið Katrínu.
Að lokum, þegar hún var rétt komin upp i
rúmið með bók, sem hún vissi, að hún gæti ekki
fest hugann við að lesa, var dyrabjöllunni hringt.
Það var næstum því eins og tilraun, aðeins vott-
ur um hringingu eins og hlutaðeigandi væri hik-
andi, er hann þrýsti á hnappinn. Það var eng-
inn vafi á, að þetta var hvorki Mac né Duncan,
þeir hefðu aldrei hringt þannig. Quentin fór í
sloppinn sinn og inniskó aftur. Það hafði ekki ver-
ið hringt aftur, og þegar hún fór til dyranna,
hugsaði hún með sér, að þetta hefði ef til vill
aðeins verið hugarburður. Hún opnaði dyrnar
með varúð.
„Er nokkur þar?“
Það stóð einhver til hliðar við dyrnar, ekki
fyrir framan þær. Aðkomumaður hlaut að standa
fast upp við vegginn.
„Eruð þér einar, ungfrú Martin?" var hvísl-
að svo lágt, að hún þekkti ekki röddina.
„Já . . . Hver er það?“
„Það er ég, ungfrú Martin. Má ég koma inn?“
„Katrín!“ hrópaði Quentin og tók andköf.
Hún opnaði dyrnar upp á gátt, og unga stúlk-
an skauzt innfyrir eins og skuggi, vofa. Hún
hafði horazt, og magra, friða andlitið hennar var
náfölt. Blá augu hennar sýndust óeðlilega stór
og það bar mikið á kinnbeinunum. Hún var 1
sömu fötunum, sem Quentin hafði siðast séð hana
í um borð í skipinu, ódýru brúnu dragtinni, með
litlu, brúnu húfuna, i slitnum ilskónum. En nú
var dragtin krumpuð og blússan, sem hún var
í innanundir, óhrein eins og hún hefði verið í
henni í marga daga án þess að hafa skipti. Quen-
tin varð hugsað til ferðatöskunnar í anddyri
Spellmanshússins. Hvað hafði Katrín til skipt-
anna ?
„Ég vona, að þér verðið ekki reiðar?“ taut-
aði Katrín. „Þér sögðuð, að ég skyldi koma.“
,Auðvitað er ég ekki reið. Við höfum öll ver-
ið svo áhyggjufull út' af yður.“
„Við — við hverja eigið þér, ungfrú Martin?“
„Ja-a — ég hef verið það og herra Tempel-
ton.“
Quentin fannst Katrín skæla munninn fyrir-
litlega. „Þessi göfugi umsjónarmaður ? “
„Eg veit ekki, hversu göfugur hann er eða
ekki, en ég álít að hann sé það.“ Quentin fann að
hún reiddist. _,,Að minnsta kosti er hann nógu
göfugur til þess að hafa áhyggjur út af yður á
mjög óeigingjarnan hátt.“
„Svo-i ?“
„Já.“
Þær stóðu hreyfingarlausar og virtu hvora aðra
fyrir sér. Og skyndilega fór Katrín að hlæja.
Hún hló, en andartaki síðar hætti hún snögglega.
„Óh!“ Hún gaf frá sér óp, reyndi að grípa í stól,
en fálmaði fram hjá honum. Og innan skamms
lá hún í yfirliði á gólfinu.
Til allrar hamingju hafði Mac skilið koniaks-
flöskuna eftir kvöldið áður, og Quentin gat kom-
ið ofurlitlu á milli vara Katrínar. Hún stundi og
sagði með veikum mætti: „Látið mig í friði, ó,
látið mig í friði, ég er svo þreytt."
„Nú er bezt, að ég fari með yður inn í rúm,“
sagði Quentin. Hún studdi, næstum bar ungu
stúlkuna inn í herbergið, þar sem voru tvö rúm.
Hún háttaði hana og lánaði henni einn af nátt-
kjólunum sinum. Hún þvoði henni í framan og
um hendurnar með svampi og burstaði ljóst,
mjúkt hárið, sem var orðið æði flókið.
„Svo skal ég koma með eitthvað handa yður
að borða,“ sagði hún. „Hvenær borðuðuð þér síð-
ast?“
Unga stúlkan hreyfði sig óþolinmæðislega,
næstum reiðilega: „Það man ég ekki. Einhvern-
tima . . . í morgun . . . það var ef til vill í gær-
morgun.“
Quentin átti súpu í dósum, egg, brauð og smjör.
Það leið ekki á löngu áður en hún hafði útbúið
lystugan verð. Henni hafði fundizt hún of þreytt
til þess að laga kvöldmat handa sjálfri sér, en
það var allt öðru máli að gegna að laga mat
handa öðrum.
Katrín leit græðgislega á bakkann. Koníakið
hafði þegar haft þau áhrif, að roði hafði færzt í
kinnar hennar.
„Ég er sannarlega svöng,“ sagði hún hásri
röddu. Þegar maður á ekkert heimili og enga
peninga . . . Hún tók til við matinn.
„Þér fóruð til fólksins sem sá um tryggingu
yðar?“ spurði Quentin og settist á rúmið hinu-
megin.
„Nei!“ Hún gaf ekki frekari skýringu.
„Það hefur verið að grennslast eftir yður.“
Katrín leit snöggt á hana og úr svip hennar
lýsti ásökun. „Þekkið þér það?“
„Ég hef hitt Spellmansfjölskylduna eftir að
ég kom hingað. Ég hef nokkrum sinnum verið
með Irmu Spellman."
Katrín sagði ekkert, en Quentin fannst svipur
hennar bera vott um, að hún ætlaði sér að vera á
varðbergi. Hún minnti óþægilega á kvalið varn-
arlaust dýr, sem hörfar inn í dimman afkima.
,,Ég er svo sem enginn vinur þeirra," heyrði
Quentin sjálfa sig segja.
Katrín svaraði engu, en hún leit flóttalega í
kringum sig næstum því eins og hún væri að
leita að leið til þess að komast út.
Katrín borðaði súpuna, ofurlitið af þeyttu
eggjunum, og ýtti því næst bakkanum til hliðar.
„Ég get ekki borðað meira,“ tautaði hún. „Þeg-
ar maður hefur lítið sem ekki neitt borðað í
lengri tíma . . .“ Hún rétti allt í einu úr sér.
„Hvar er bréfið mitt? Ég er komin til þess að
sækja það.“
Quentin fannst hún stirðna og allt í einu varð
hún hrædd. Hún var ekki hrædd við Katrínu,
en hrædd við, hvaða áhrif það mundi hafa á hana,
sem hún varð nú að segja henni.
„Ég hef það ekki,“ sagði hún.
,Jlafið þér það ekki?“ Katrín tók viðbragð.
Hún laut áfram, og rödd hennar var óþýð: „Hafið
þér það ekki ? Hversvegna ? Hvað hafið þér gert
við það? Létuð þér manninn fá það, sem það var
skrifað utan á til ?“
Quentin hristi höfuðið. „Ég lét herra Derreck
ekki fá það. Þér sögðuð, að ég mætti það ekki
nema . . .“ Hún þagnaði.
Blessað
barnið!
Teikning eftir
©eorge MoManus.
Raddir að utan: Það er vitlaust —
Nei það er rétt — Það er vitlaust!
Pabbinn: Eru nú krakkamir farnir
að rífast?
Pabbinn: Drengir, drengir! hættið
þessu rifrildi!
Dolli: Þú ert asni! Það var vitlaust,
það munaði um heilan meter!
Lilli: Láttu ekki eins og kjáni.
Pabbinn: Ég verð að reyna að lækka í þeim
rostann!
Copx. 1951. King Featurcs Syndicate, Ixk., World ri^hts rcscrved.
Pabbinn: Því leikið þið ykkur ekki
eins og siðsömum drengjum sæmir?
Pabbinn: Nú ætla ég að fara með
ykkur á reglulegan knattleik. Þar skui-
ið þið, svei mér, sjá „burst“!
Pabbinn: Ræningi! Þrjótur —! Skepna! Svín!