Vikan - 25.09.1952, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 37, 1952
11
MOVA
Eftir JAY DRATLER.
FORSAGA: Jon Forbes háttaði ekki fyrr en undir morgun. Og þó ætlaði hann aldrei að geta
sofnað. Hann lá uppi í rúmi og hlustaði á andardrátt Sú konu sinnar, en hugur hans var annars-
staðar. Hann var að hugsa um aðra konu, stúlku, sem hann aldrei hafði séð, en sem MacDonald leyni-
lögreglumaður sagði að væri „líkust negrastúlku, há og mjó og gengur eins og hindin í skóginum.“
Hún hét Móna. Og hún var gift. En maðurinn hennar sat í fangelsi fyrir þjófnað, og Jon gat ekki
gleymt lýsingunni á Mónu og orðum leynilögreglumannsins: „Hún er ein sú failegasta stiilka, sem
ég hef augum litið.“ Makk sagðist elska Móriu — en IMóna væri hrædd við lögreglumenn. Þessvegna
vildi hann að Jon reyndi að ná á henni tangarhaldi — og léti sig svo taka við! Jon neitaði auð-
vitað. En sem hann lá þarna og lilustaði á andardrátt Sú og reyndi að hugsa um litlu dótturina
þeirra, fann hann það á sér, að hann yrði að heimsækja Mónu og sjá hana og sjá livað þá tæki
við. Hann vissi ekki hversvegna, en hann var að verða friðlaus, gat ekki einu sinni unnið að kvik-
myndahandritinu, sem hann þö átti að fara að skila. Háa, mjóa stúlkan, sem hann aldrei hafði
augum litið, var orðin að ógurlegri, óskiljanlegri ástríðu. Og Sú, sem var með bami, svaf í næsta
rúmi — og hélt liún ætti aJla ást mannsins síns.
KLUKKAN var rúmlega ellefu, þegar ég fór á
fætur daginn eftir. Kata beið mín í vinnu-
stofunni með arkirnar, sem ég hafði lesið henni
fyrir daginn áður. Ég spurði hana, hvort Makk
hefði hringt. Hún sagði nei.
Ég fékk mér að borða, og síðan fór ég með
handritið út á svalir. Sólin skein glatt, himinn-
inn var heiður. Laufið var að byrja að springa
út á trjánum.
Ég fór inn aftur og spurði, hvort Makk hefði
hringt. Kata sagði nei.
Meðan ég var í baðinu, fór ég allt í einu að
furða mig á því, hversvegna ég byggist við, að
Makk hringdi. Ég gat ekki gert mér það ljóst.
En þegar ég kom niður stigann aftur, spurði
ég hana á nýjan leik. Ennþá sagði Kata, að
Makk hefði ekki hringt.
Þegar ég var strákur, las ég sögu um snjall-
an skurðlækni, sem gerði eitt sinn heilaskurð
í tjaldi úti á vigvellinum. Hann var búinn að
fjarlægja höfuðskelina, þegar þúsundfætla datt
niður úr rjáfrinu og féll beint ofan í opið sárið.
Hann ætlaði að taka hana burt með töng, en
aðstoðarlæknirinn varnaði honum þess. Hann
benti honum á, að þegar töngin snerti þúsund-
fætluna, mundi hún brjótast um og grafa klær
sínar niður í mjúka og viðkvæma vefina. Skurð-
læknirinn féllst á þetta, en hvað var þá hægt
að gera? Aðstoðarlæknirinn tók upp laufblað og
hélt því kyrru uppi yfir heilaundinni. Smátt og
smátt fikraðist þúsundfætlan upp á það án þess
að gera hinn minnsta skaða.
Já, það var eins og ég væri með þúsundfætlu
á heilanum. Makk hafði sett hana þar. En ég
hafði ekkert laufblað. Og þegar ég reyndi að
ná henni, brauzt hún um og boraði klær sínar
dýpra og dýpra.
Ef ég hefði getað haldið mig við vinnuna og
einbeitt mig að henni, það hefði komið í stað
laufblaðsins. En ég gat það ekki. Það þýddi
ekkert fyrir mig að setjast inni í vinnustofunni.
Hún beið eftir mér, ritvélin brosti við mér, svo
að skein í hvitar og svartar tennurnar, og ég ýtti
frá mér tímaritum og hverju því, sem mundi
trufla mig. Það var laugardagur núna, og eng-
inn annar rithöfundur vann hjá Foxfélaginu. Og
Bromley framleiðandinn, fylgdist með mér.
Eftir nokkra stund fór ég yfir í skrif-
stofuna til Bromleys. Hann er grann-
vaxinn meinlætalegur náungi og hugsar
ekki nógu mikið um sjálfan sig; það
eitt ætti að nægja fólkinu hér til að
taka hann í dýrlinga tölu. Hann hefur
í bígerð góða sögu; hann kann út í
æsar að taka filmur, stjórna þeim,
framleiða þær; og hann er mesti sómamaður.
En hann er kyrrlátur og hógvær, og fólk-
ið í Hollywood kann ekki við hann. Hann
lifir heilbrigðu fjölskyldulífi, frumburðurinn
meira að segja kominn, og hann metur rithöf-
unda mikils. Ekki dugar annað en að standa
sig, þegar í hlut á annar eins maður og hann.
Það var ekki léttbært að segja honum ég hefði
ekkert gert. Að segja honum ástæðuna var önnur
saga Ég reyndi það ekki einu sinni. Ég sagði hon-
um einungis ég væri í dálitlum kröggum og það
hvíldi þungt á mér. Hann horfði á mig íhugandi
og yppti öxlum. Hann sagði mér að gæta mín og
verða ekki móðursjúkur, hvíla mig. Ég ynni of
mikið. Vissulega var hann vonsvikinn, hann vildi
fá handritið. En hann vildi fyrst og fremst að það
yrði gott; og hann sagðist vita hann fengi það
bráðlega.
Rithöfundurinn vill allt á sig leggja fyrir slík-
an samstarfsmann.
Að minnsta kosti reyndi ég það.
En þegar ég kom aftur í skrifstofuna mína,
spurði ég ósjálfrátt Kötu, sem hafði komið með
mér yfir um:
„Hefur nokkur hringt?*4
„Nei, hann hefur ekki hringt," sagði Kata.
Af einhverjum ástæðum stakk svarið mig.
,,Við hvern áttu?“
„MacDonald," sagði hún.
„Fjandinn eigi þig. Vertu ekki að reka nefið
í óviðkomandi hluti,“ sagði ég og þaut inn í
skrifstofuna.
Hún svaraði um hæl, „Ég skal ekki gera það,
herra.“ Mjög lágt.
Þetta dugði. Ég hafði alltaf beðið hana að kalla
mig fornafni, þegar við værum tvö ein; aldrei
,,herra“ nema þegar ókunnir væru nær staddir
— annars gæti það valdið misskilningi. Þetta
„herra“ var eins og löðrungur á vangann.
Hún svaraði engu. En þetta var í fyrsta skifti,
sem eitthvað þessu likt skeði milli okkar. Ég
kunni vel við hana; hún var gáfuð og hjálpfús
og íhugul.
Hver djöfullinn gekk eiginlega að mér?
Traust Bromleys stældi í mér kjarkinn, og ég
hafði ekki frekari áhyggjur af handritinu. Ég
vissi ég mundi lirista söguna af.
Þess vegna fann ég til léttis — og gat nú
beint allri minni athygli að Makk. Það var það
sem gerðist að minnsta kosti. Ég háttaði snemma
og lá svo tímum saman svefngrimulaus og horfði
upp í loftið.
Sú sneri sér að mér. „Jon.“
„Hmmmmmm ?“
„Hvað er að þér?“
„Ég vaknaði bara af tilviljun og þá heyrði ég
af andardrættinum að þú varst ekki sofandi. Ég
get ekki sofið.“
„Er eitthvað að?“
„Ekkert alvarlegt. Bromley var hinn bezti.“
„Hættu þá að hugsa um það. Hvíldu þig vel í
nótt, svo þú getir byrjað hress og endurnærður á
morgun“.
„Ég skal reyna það“.
Þá varð þögn.
„Vantar þig eitthvað?“.
Ég hummaði.
„Ég meinti mjólk?“
„Nei. Maðurinn lifir ekki af brauði einu sam-
an,“ sagði ég og glotti í myrkrinu. „Hann veslast
upp.“
„Nei, það gerir hann ekki“, sagði hún hlýlega.
„Ekki í fjóra mánuði í viðbót".
Ég bliknaði við tilhugsunina eina. Anna kom
þrjár eða fjórar vikur fyrir tímann.
„Drifðu þig með þennan“.
„Langar þig ekki til að það verði strákur?“
spurði hún þá.
Við höfum spjallað um þetta áður. Ég var mjög
svo ánægður með önnu; mér var alveg sama þó
við eiguðumst aðra stúlku. „Núna vil ég helzt
stúlkui’ . . . heilan hóp af stúlkum . . . af öllum
gerðurn og stærðum, á öllum aldri“, sagði ég. „Ég
gýt augunum til aldraðra kvenna á götunum“.
Hún varð þungbúin. „Fyrirgefðu góði“.
„Ég var bara að spauga, elskan min. Skilurðu
það“. Ég laut yfir hana og kyssti hana. Hún ilm-
aði svo hrein og fersk, og varir hennar duldu
gamalkunna ástríðu.
Þá vaknaði Anna, og ég fór inn í herbergið
til hennar. Ég bar hana inn i baðherbergið, hún
lét höfuðið hvíla syfjulega við öxl mina. Inni í
baðherberginu leit hún upp í himininn. „Það eru
engar stjörnur i nótt, pabbi, af því það er þoka".
„Alveg rétt vina mín,“ tautaði ég.
„Pabbi, er himinninn blár?“
„Alveg rétt, vina min“.
„Þvi eru stjörnurnar þá hvítar? Því eru stjörn-
urnar ekki bláar, þegar nóttin kemur?"
„Stjörnurnar eru ekki hluti af himninum, vina
mín. Stjörnurnar eru í himninum — og synda
þar líkt og fiskar".
Þetta nægði henni. Hún kyssti mig, þegar ég
þrýsti henni að mér.
Þegar ég steig aftur upp í rúmið, var ég log-
andi af hamingju og stolti. Ég hugsaði um Önnu
og Sú, sem var nú sofandi við hlið mér. Áður en
ég vissi af, var ég sofandi líka — og hugsaði
ekki meira um þúsundfætluna.
Á sunnudaginn fór ég í skemmtigarð barnanna
í La Síenega og Beverly, þar sem fjöldi annarra
feðra reyndu að dylja stolt sitt. Anna fór í allt
sem hún vildi og var eins lengi og hún vildi —
Enginn maður er svo fullkominn, að hann
megi stjórna öðrum manni án samþykkis
hans. — Abraham Lincoln.
því hún kemur alltaf án mótþróa, þegar tími er til
að fara heim. Það var gaman að horfa á krakk-
ana í litlu bílunum sínum snúast fram og aftur,
alvarlegu andlitin þeirra sýndu enga ánægju, eng-
an æsing.
Mér varð illa við. Af því mér skildist, að
ég var líka að snúast fram og aftur, alvarlegur
i bragði, en ánægjulaust.
En ég hratt þeirri hugsun frá mér. Eða von-
aði að ég gerði það.
Eftir kvöldmat fórum við Sú í tveggjamanna-
vist, og hún vann mig. Það sýndi að ég hafði
ekki hugann við spilið — af þvi að hún vinnur
mig sjaldan, og aldrei fyrr hafði hún endað spilið
með vinning.
En þetta var kyrrlátt og ánægjurikt kvöld.
Hugur minn var rór og lygn.