Vikan - 07.05.1953, Blaðsíða 3

Tvær fallbyssur gegn tveimur
Indíánamóðirin minnti son sinn á frægð forfeðranna,
.og hann óttaðist ekki dauðann
HER SEGIR frá
þvi þegar fall-
byssum var í síðasta
skipti beitt gegn Indi-
ánum í Kanada, og
hvernig sá maður, sem einkum varð
þess heiðurs aðnjótandi, brást við.
Þetta var sumarið 1897, en Indíán-
inn, sem olli öllu þessu uppistandi,
hét hvorki meira né minna en Al-
máttuga rödd!
Sagan hefst á því, að Almáttuga
rödd, sem var ungur og sjálfstæður
Krí-indiáni, tók upp á því að skjóta
ónafngreinda belju, sem stjómin átti,
og hirða af henni kjötið. Vegna
þessa var lögreglumaður gerður út
af örkinni að handtaka sökudólginn,
og í framhaldi af því var hann
dæmdur í eins mánaðar fangelsi fyr-
ir verknaðinn.
Almáttuga rödd var samt frelsið
í blóð borið eins og raunar fleirum
kynbræðrum hans, svo að hann tók
upp á þvi að brjótast út úr stein-
inum strax fyrstu nóttina. Og undir
morgun var hann kominn heim til
.sín aftur.
Tveir lögreglumenn leituðu þans í
tvo dagá, én árangurslaust. Enn-
fremur yfirheyrðu þeir föður hans
og móður („John hljóð-úr-himni“ og
„Skjöldótta kálf“), en það reyndist
líka algerlega gagnslaust.
Þó er vitað, að Almáttuga rödd
'þóttist eftir þetta ekki geta haldist
við í héraðinu, og 27. október hélt
hann af stað norður á bóginn ásamt
konu sinni, 15 ára. Þau höfðu með
sér tvo hesta og gamla tvíhleypta
haglabyssu, framhlaðna.
Lögreglumaður að nafni Colebrook
komst á slóð þeirra daginn eftir og
hóf eftirför, ásamt fylgdarmanni,
sem var kynblendingur. Næsta
morgun komu þeir að unga Indián-
anum þar sem hann var að hirða
héra, sem hann hafði skotið.
:Skammt þar frá stóð konan hans og
hélt í hestana.
Almáttuga rödd lyfti samstundis
byssu sinni og varaði Colebrook við
að koma nær, ella yrði hann skotinn.
Kynblendingurinn túllcaði hótunina,
en lögreglumaðurinn svaraði því til,
að Indíáninn yrði að gefast upp.
Samtímis reið hann hægt í áttina til
strokufangans.
Indíáninn endurtók viðvörun sína,
cn Colebrook lét sér ekki segjast.
Loks, þegar aðeins nokkrir metrar
voru á milli þeirra, miðaði Indíáninn
byssunni og skaut Colebrook gegn-
um hálsinn. Kynblendingurinn sneri
hesti sinum samstundis við og reið
allt hvað af tók eftir hjálp.
Nú var Almáttuga rödd orðinn
hundeltur morðingi og 100 dollara
verðlaunum var heitið fyrir hand-
töku hans. En kanadisku skógarn-
ir eru stórir, og þó lögreglan hefði
nánar gætur á ferðum allra Indíána,
frétti hún ekkert af flóttamanninum
fyrr en um vorið 1897.
Kvöld eitt í maí kom maður ríð-
andi til lögreglu-virkisins við Duck
Lake og var með svöðusár í bakinu
eftir skot. Hann hafði verið á
hælunum á hestaþjófi og elt hann
jnn í skógarþykkni, þegar hann stóð
allt í einu augliti til auglitis við
Almáttugu rödd. Indíáninn var með
haglabyssuna sína við hendina, og
þó að maðurinn væri fljótur að snúa
hesti sínum og hleypa undan, fékk
hann skot í bakið og annað svipti af
honum hattinum.
Hann var ekki fyrr búinn að segja
sögu sína en tólf lögreglumenn voru
sendir af stað undir stjórn Allan
lögregluforingja. Snemma næsta
morgun kom þetta lið til staðarins
þar sem talið var að Indíáninn
leyndist, og nærri því samtímis
komu menn auga á hann í jaðri
skógarþykknisins og voru með hon-
um tveir Indiánar aðrir. Þessir menn
voru frændi hans kornungur og
mágur.
Allan lét menn sína stöðva hest-
ana, en reið sjálfur í áttina til Indí-
ánanna. Hann átti stutt ófarið, þeg-
ar hann fékk skot i öxlina og féll
af hestinum, en þó ekki fyrr en hon-
um hafði tekist að grípa marghleypu
sína og særa Almáttugu rödd á fæti.
Um leið kallaði Indíáninn til hans,
að ef hann kastaði ekki skotfæra-
belti sínu á augabragði inn í skóg-
inn, þá yrði það hans bani.
Lögregluforinginn hlýddi ekki og
byrjaði að skreiðast i áttina til
manna sinna, og þegar þeir hófu
ákafa skothríð inn i skóginn, varð
Almáttuga rödd að hörfa undan og
félagar hans. Allan komst svo til
manna sinna, sem gerðu að sári
hans.
Stjórn fólaffs ísl. bifreiðaeigenda, ásamt ritstjóra tímarits félassins, Ökuþór,
en þaö er Viggó Jónsson, og er hann fremst til vinstri. Viö hlið hans cr Aron
Guðbrandsson, þá Magnús H. Valdimarsson. FormaSur félagsins, Sveinn Torfi
Svfeinsson, cr fyrir enda borðsins, þá er Axel I.. Sveins, Sigurður Jónasson
og Oddgeir Bárðarson. Á myndina vantar Sig. Helgason. (Ljósm. P. Thomsen).
Félag íslenzkra bifreiðaeigenda tuttugu ára.
ÍÁR á Félag íslenzkra bifreiðaeigenda tuttugu ára afmæli og á
þessum tuttugu árum hefur félagið ýmist legið niðri eða
tekið mikla fjörkippi. I fjörkippunum hefur félagið unnið merkilegt
og gagnlegt starf og hefur um þessar mundir margt gott á prjónunum.
Félagið lætur ekki mikið yfir sér og menn verða lítið varir við
það. Okkur finnst það ágætt, þegar við sjáum að búið er að lagfæra
hættulega beygju, en við vitum ekki að F.l.B. er kannski búið að
margítreka beiðni sína um þessa lagfæringu. Fyrir nokkrum árum
fór F.I.B. t. d. fram á það við vegamálastjóra, að vegirnir kringum
Reykjavík yrðu lagaðir á 14 hættulegum stöðum, og nú er aðeins eftir
að lagfæra tvær brýr. Félagið tók líka þátt í því að koma upp fyrstu
vegamerkjunum hér á landi.
Þeir eru ekki fáir Islendingarnir, sem ferðast til útlanda með bíl-
inn sinn. Árið 1951 fóru t. d. 107 bílar til annara landa og sú tala fer
hækkandi með ári hverju. Og ef við ætlum með bíl til útlanda, kom-
umst við að raun um, að það er ógerlegt, nema með aðstoð Félags
íslenzkra bifreiðaeigenda, sem tekur ábyrgð á bílnum meðan hann er
i útlöndum gegn ákveöinni tryggingu, afhendir bifreiðaeiganda passa
(earné), til að losa hann við umstang og fjárútlát við landamæri, og
veitir honum réttindi í erlendum bifreiðaklúbbum. Þessir erlendu
klúbbar veita margvislega aðstoð. T. d. sjá þeir víða um uppskipun
bifrciða, ódýrar og fljótar viðgerðir, aðstoð við útvegun hótelher-
bergja, vegakorta o. m. fl.
Félagið lætur til sín talta öll hagsmunamál bifreiðaeigenda, svo
sem tryggingargjöld og flutningsgjöld bifreiða, viðhald á vegum, upp-
setningu bifreiðaskýla, vegasíma, bifreiðastæði, benzín- og olíugeyma
og margt flejra, sem of langt yrði upp að telja.
Sönn
frásögn
Indíánum
Næst gerðu lögreglumennirnir til-
raun til að kveikja 1 skóginum, en
þegar hann vildi ekki loga, skriðu
þrir menn inn í hann og hugðust
sækja að Indíánunum. Skömmu síðar
heyrðist áköf skothríð — og síðan
var alger þögn.
Það var einsætt, að lögreglumenn-
irnir voru annaðhvort dauðir eða
særðir, og nú gáfu sig fram tveir
félagar þeirra og buðust til að rann-
saka málið. Þeir komust inn í skóg-
inn, þar sem þeir rákust snemma á
lík eins félaga sins, en urðu brátt að
hörfa fyrir ákafri skothríð Indíán-
anna. Þó tókst öðrum lögreglumann-
inum að komast í færi við mág
Almáttugu raddar og senda kúlu
gegnum höfuð honum. Undir rökk-
ur komust lögreglumennirnir svo út
úr skóginum.
Um svipað leyti barst lögreglunni
liðsauki og var nú orðin svo fjöl-
menn, að hún gat umkringt bæli
Almáttugu raddar og komið í veg
fyrir að hann kæmist undan i skjóli
næturinnar. Um nóttina gerði hann
eina tilraun til að læðast burtu, en
verðir sáu til hans og hann varð að
hopa á hæl inn í skóginn aftur. Hann
skildi eftir blóði storkna trjágrein,
sem hann hafði notað sem hækju
vegna sársins á fætinum.
Þetta kvöld bar það einnig til tið-
inda, að móðir Indíánans kom á
vettvang og tók sér stöðu á svolitl-
um hóli skammt frá vigvellinum.
Þar húkti hún undir sjali sinu næt-
urlangt og hrópaði hvatningarorð til
sonar síns. Hún minnti hann á hetju-
dáðir forfeðra hans og bað hann að
sýna nú til hvers hann dygði. Lög-
rcglumennirnir reyndu að fá hana
til aö fara, en hún sat sem fastast.
Ekki vildi hún heldur þiggja mat né
drykk á meðan sonur hennar fast-
aði.
Almáttuga rödd kallaði öðru hvoru
til móður sinnar um nóttina og
skýrci lienni frá gangi málanna.
Hann sagði henni, að hann og frændi
hans væru nú mun betur vopnum
búnir en áður, því að þeir hefðu
náð í riffla og skotfæri föllnu lög-
reglumannanna. Hann sagði enn-
fremur, að þeir væru mjög svangir,
og hefou gripið til þess ráðs að éta
börk af trjánum. Loks sagði hann,
að þeii' vœru ákaflega þyrstir. Allt
um það, bætti hann við, mundu þeir
aldrei gefast upp.
ALMÁTTUGA RÖDD var sannar-
lega ekkert bleyðimenni. Ekki
hvarflaði að honum að biðjast griða,
og ekki- vii'tist hann óttast dau~a
sinn mikið. Þvert á móti var engu
líkara en hann liti á bardagann sem
skemmtun eða leik, að minnsta kosti
kallaði hann til lögreglumannanna
um miðnætti og bað þá að senda
sér svolítinn mat! Hann sagði að
bardaginn fyrr um daginn hefði
verið ágætur, en það væri leiðinlegt
að hafa ekkert að éta. Hinsvegar
gætu lögreglumennirnir auðveldlega
látið eitthvað af hendi rakna, og svo
gætu þeir allir klárað bardagann á
morgun!!
Framliald á bls. 7.
3