Vikan - 04.06.1953, Qupperneq 7

fyrrir 90 árum. En útlend-
minnast hreyknar dagsins
einungis góðir hermenn
Svo er barist i tvær klukkustundir
án afláts. Klukkan hálf tíu veifa
Mexíkanarnir hvítu flaggi, broshýr,
þeldökkur náungi gengur á fund
kapteinsins, segir að húsið sé um-
kringt af 4,000 manna riddaraliði og
heimtar skilyrðislausa uppgjöf. Af
liði Frakkans eru eftir 40 menn. En
Danjou vísar sampingamanninum
burtu.
Klukkan 11 eru 12 menn fallnir til
viðbótar. Danjou veit, að broshýri
maðurinn fór ekki með neitt fleipur.
E>ó er alls ekki um það að ræða að
gefast upp. Danjou gefst ekki upp
fyrir fáeinum öskrandi Mexíkönum.
Hann skríður á milli manna sinna,
talar við þá, aðgætir hvort þeir hafi
nóg ^skotfæri. — Hann biður þá lílca
að sverja — hvern einstakan — að
berjast til þrautar. Og allir vinna
eiðinn.
Danjou fellur klukkan hálf tólf;
það er kúla, sem hann fær i hálsinn.
Vilain liðsforingi tekur heiðursmerl i
hans og sverð — og fjarlægir svj
líka tréhendina. Það fer betur á því,
að honum finnst. Nú fellur það i
hans hlut að stjórna vörninni. og eftir
eru 32 menn.
Á hádegi heyra þeir í húsinu að
lúðrar eru þeyttir. Eitt andartak
halda þeir, að þeim hafi borist óvænt
— og raunar óskiljanleg — hjálp. En
þetta eru þá bara Mexíkanar að blása
í franska herlúðra — að fagna sigri
yfir öðrum frönskum hermönnum,
þeim sem fylgdu birgðalestinni. Hún
líka hefur orðið riddaraliðinu að
bráð. Og nú bætast 1,000 riddarar
til viðbótar I hóp umsátursmanna!
Vilain fellur klukkan tvö og Maud-
et, hinn liðsforinginn, tekur við
stjórn. Það er óskaplegt um að lítast
í þessu litla vígi. Hitinn er óbæri-
legur og það verður varla þverfótað
fyrir líkum. Orustan hefur staðið .
niu klukkustundir stanslaust.
Upp úr klukkan fimm verður
skyndilega svolítið hlé. Mexikanarn-
ir hafa skotið á ráðstefnu. Þá hefst
lokasóknin, og nú er augljóst, að hin-
um mexikönsku hermönnum er farið
að leiðast þófið. Þeir ryðjast að hús-
inu í þéttum fylkingum, bókstaflega
gleypa það, eins og flóðalda. Maudet
heldur ennþá velli i stundarfjórðung
''og með honum fjórir menn. Þeir
verjast i kofarústum. Svo eru skot-
færin þrotin, og þá grípur Maudet
til sverðsins og hyggst höggva sér
braut út úr mannhringnum. Tug-
um riffla er beint gegn hon-
um þar sem hann birtist, en einn
manna hans kastar sér fram fyrir
hann og tekur við fyrstu kúlunni.
Maudet fellur fyrir þeirri næstu.
Hinir félagar hans þrir geta ekki
komið við vopnum sínum, þeir hverfa
í hið æpandi mannhaf og eru bornir
ofurliði.
Klukkan er sex.
Mörgum mánuðum síðar tekst ein-
um þessara manna að spiygla bréfi
út úr fangabúðunum, sem hann dvelst
í. Bréfið er til yfirmanns útlendinga-
lierdeildarinnar:
„Höfuðsmaður, 3. sveit 1. deildar
er liðin. Þó gerði hún nóg á meðan
hún lifði til þess að enginn geti á
hana minnst, án þess að segja: t
henni voru einungis góðir hermenn
Síðan þetta gerðist hafa frönsku
útlendingasveitirnar háð marga
harða orustu. En enga orustu man
hún samt betur en þá, sem hér hefur
verið greint frá. Og í miklum stór-
ræðum má hún standa, að hún ekki
minnist hátíðlega 30. apríls — dags
útlendingahersveitanna.
RENE LECLER.
Vörutryggingar
Að gefnu tilefni viljum vér taka fram, að vér berum
ekki ábyrgð á vörum þeim, sem teknar eru til flutn-
ings með flugvélum vorum.
Hins vegar viljum vér benda á, að heiðraðir við-
skiptavinir vorir geta fengið keyptar fullkomnar vöru-
tryggingar á afgreiðslum vorum.
FLUGFÉLAG ÍSLANDS H.F.
DRAUMURINN
Stundum getur það komið sér vel að vinkonan trúi á drauma.
— Ég vona, að þú sért ekki reið
við mig, þó ég komi hingað óboð-
in, sagði frú Frampton og tók af
sér hattinn. — Þú hefur alltaf
sagt, að ég væri velkomin hvenær
sem væri. Ég varð að komast burt
frá London í nokkra daga.
— Okkur þykir alltaf gaman
að sjá þig, svaraði frú Moresby
og brosti glaðlega.
— Hvernig líður Arnold?
spurði frú Trampton kæruleysis-
lega.
— Arnold þurfti alveg óvænt
að skreppa til borgarinnar. Það
verða vonbrigði fyrir þig.
— Það hlýtur að vera leiðin-
legt að vera gift duglegum
manni. Hann er aldrei til taks,
þegar maður þarf mest á honum
að halda.
— Þú þurftir aldrei að hafa
áhyggjur af því, meðan maðurinn
þinn lifði, sagði frú Moresby
meinlega.
— Nei, þessvegna fór Jon
stundum i taugarnar á mér. Ég
verð að viðurkenna, að ég öfunda
þig af Arnold. Ég hef aldrei
kynnzt meira aðlaðandi manni.
Ef þú værir ekki bezta vinkona
mín, þá . . . '
— Haltu bara áfram. Hvað
mundirðu þá gera?
— Þá mundi ég reyna að taka
hann frá þér.
— Ég veit að þú kannt að taka
gamni og þessvegna reiðistu mér
ekki þó ég segi þér, að Arnold
hefur aldrei kunnað að meta
ljóshærðar konur.
,— Það segir hann þér.
— Það er að segja konur með
iitað ljóst hár.
— Ertu að gefa í skyn að
ég sé með litað hár? Nei, hárið
á mér er eðlilega ljóst.
— Er það þessvegna, sem þú
hefur litla glasið alltaf i töskunni
þinni ?
-— Allt ljóst hár þarf að hressa
við öðru hvoru. Mig dreymdi um
daginn, að Arnold væri orðinn
sköllóttur. Er það ekki einkenni-
legt?
— Jú, það er einkennilegt að
láta sig dreyma um eiginmenn
annarra kvenna. Úr því þú minn-
ist á drauma, ætla ég að segja
þér draum, sem mig er búið að
dreyma í þrjár nætur í röð.
—- Þegar mann dreymir það
sama þrisvar, kemur það fram.
— Það vona ég ekki, svaraði
frú Moresby og það fór hrollur
um hana. — Það var hreinasta
martröð. Mig dreymdi þig. Við
sátum hér í stofunni, alveg eins
og núná. Skyndilega opnaðist
borðstofuhurðin og Friðrik, þjónn-
inn okkar, kom inn með blikandi
öxi í hendinni. Ég þarf ekki að
taka það fram, að það kom mér
á óvart.
— Hvað er þér á höndum, Frið-
rik? spurði ég. Varla var ég bú-
in að sleppa orðinu, þegar hann
hló æðislega, svo að það fór hroll-
ur um mig. Áður fen ég gat kallað
á hjálp, réðist hann á okkur. Þeg-
ar hér er komið vakna ég alltaf
löðursveitt. Finnst þér þetta ekki
kjánalegur draumur? spurði frú
Moresby og bar vasaklútinn upp
að skjálfandi vörunum.
— Hamingjan góða! Hann er
ekki kjánalegur, heldur hræðileg-
ur. Þú verður að losa þig við
Friðrik undir eins.
— En það væri hlægilegt. Ég
trúi ekki á drauma. Friörik er
búinn að þjóna okkur dyggilega i
mörg ár. Ég get ekki sagt við
hann, að mig hafi dreymt illa, og
þessvegna verði hann að fara.
— Skilurðu ekki, að draumar,
sem mann dreymir þrisvar í röð,
rætast alltaf? Við erum í hræði-
legri hættu. Þú getur sagt hvað
sem þú vilt við Friðrik, en láttu
hann fara undir eins. Ef þú met-
ur líf þitt nokkurs, verðurðu að
fara aj mínum ráðum.
— Ég get fullvissað þig um,
að ég met líf mitt mikils, sagði
frú Moresby blíðlega. — Nú ætla
ég að bicíja um glas af víni, til
aö þú getir jafnaö þig svolítið.
Hún hringdi bjöllunni.
— Nei, nei, hrópaði frú Framp-
ton. — Láttu hann ekki koma
hingað inn!
— Vertu ekki með þessa vit-
leysu. Þetta var ekki annað en
. . . henni svelgdist á, þegar
borðstofuhurðin opnaðist allt i
einu og Friðrik kom inn með
stóra blikandi öxi i hendinni.
, — Hvað . . . ertu með, Friðrik ?
spurði frú Moresby og hörfaði
nokkur skref aftur á bak.
Frú Frampton hörfaði líka aftur
á bak til dyranna og hvarf út um
þær.
— Þér báðuð mig um að koma
inn með öxina, þegar þér hringd-
uð, svaraði Friðrik og rétti frúnni
vopnið. Hann virtist hvorki botna
upp né niður I þessu.
— Þakka þér fyrir, sagði frú
Moresby brosandi. — Þú mátt
fara með hana fram aftur. Hún
er búin að gera sitt gagn. Ég ef-
ast um, að ég sjái frú Frampton
lramar . . . að minnsta kosti ekki
meðan þú ert hjá okkur, Friðrik.
□
7