Vikan - 13.01.1955, Blaðsíða 9

GISSUR HEFUR HEPPNINA MEÐ SÉR.
Gissur: Rasmína er ekki heima, svo ég œtti að Gissur: Svo þii getur spilað. Er konan þín líka Gissur: Við verðum í engum vandrœðum með
nota tœkifærið og spila póker á barnum hjá Dinty. farin útf að fá spilafélaga, því það er alltaf heill hópur á
Ebbi: Nei, liún er heima. Þessvegna þori ég barnum.
eklci heim.
Gissur: En hvað það er fámennt hér í kvöld!
Hvar œtli allir piltarnir séu?
Ebbi: Jói er í fangelsi. Hann var tekinn fyrir
slagsmál.
Kdlli kúla: Og Rúbal er í sjúkrahúsi. Jói var
einmitt aö lumbra á honum.
Gissur: Við verðum víst að hœtta við að spila.
Ekki getum við spilað þrír.
Kalli kúla: Úraníus vill spila við oklcur, ef við
getum aðeins fundið eitthvert ráð til að ná hon-
um að heiman.
Kalli kúla: Þið Gissur getið sagt konunni lians,
að ég sé á sjúkrahúsi og að þið œtlið allir að
heimsœkja mig.
Ebbi: Nei, þið segið að ég sé á sjúkrahúsi.
Gissur: Við skulum varpa hlutkesti um það
hver sleppur við að fara inn.
Kalli kúla: Kórónan kom upp hjá mér.
Ebbi: Líka hjá mér.
Gissur: Þá slepp ég.
Gissur: En hvað ég var heppinn að vinna og
losna við að fara inn.
Gissur: Jœja, ég verð víst að fara lieim og
leggja kapal.
Gloría Swanson skrifar um
. ALDIJR KVEINIINIA .
Þegar lagleg, ljóshærð stúlka var ákærð
fyrir að hafa logið til aldurs síns á öku-
skírteini sínu, kvað dómstóll nokkur í New
York upp þann úrskurð, að aldur konunn-
ar skipti því aðeins máli, að hún þurfi að
sanna að hún sé fullveðja.
Ég á auðvelt með að æsa mig upp vegna
þess sem hér liggur til grundvallar, því
mér finnst það í hæsta máta ömurlegt.
Næstum hver einasta kona í Bandaríkjun-
um fer að hafa áhyggjur af aldri sínum,
þegar þrítugsafmælið nálgast. Allar heið-
arlegustu og hreinskilnustu stúlkur hætta
þá allt í einu að geta lagt saman. Þó þær
haldi afmælin hátíðleg, hafa þær enga tölu
á þeim. Þær draga frá nokkur ár og þar
með er leikurinn hafinn.
Og karlmennimir, sem halda að þetta
sé einn af meðfæddum eiginleikum kvenna,
klappa góðlátlega á bakið á þeim og segja
með umburðarlyndi: — Svona, góða mín.
Þú skalt bara skrökva eins mikið og þú
vilt um aldur þinn, ef þér líður þá betur.
Og nú skal ég segja ykkur karlmönn-
unum fréttir. Þetta er allt ykkur að kenna.
Amerískar konur mundu aldrei segja ósatt
um aldur sinn, ef karlmennimir gerðu ung-
um stúlkum ekki svona miklu hærra und-
ir höfði.
Viljið þið fá sannanir? Með dægurlög-
um er það hamrað inn í höfuðið á manni,
að hugljúf stemmning sé eingöngu fyrir
ungt fólk. Tunglið, stjömumar og unaðs-
leg júníkvöld em ekki ætluð konum yfir
þrítugt. Kvikmyndir, skáldsögur, útvarp
og sjónvarp slá á sömu strengi.
Karlmennirnir eru sífellt að dásama
kvikmyndastjörnur, sem nýkomnar eru af
skólabekknum. Þeir leggja snörur sínar
fyrir fáklæddar blómarósir á baðströnd-
unum, og hnippa hver í annan, ef þeir sjá
nýja, skrautklædda og reigingslega skrif-
stofustúlku — tæplega tvítuga að aldri.
Og afleiðingin af þessu er sú, að eldri
stúlkurnar, sem sífellt þurfa að keppa við
þær yngri um unnusta, eiginmenn eða
vinnuveitendur, reyna að fela nokkur ár,
svo að haldið verði áfram að reikna þær
með. Ykkur er óhætt að trúa því, að þær
mundu alls ekki hegða sér svona heimsku-
lega, ef karlmönnunum væri sama.
Þetta er skýringin á því, hvers vegna
konur leyna aldri sínum. Og þá er spurn-
ingin — er rétt af þeim að gera það?
I einu tilfelli finnst mér það afsakan-
legt, þó kona skrökvi — ef atvinna henn-
ar er í veði. Stundum geta aðstæðurnar
verið ósanngjarnar eða jafnvel miskunn-
arlausar: Fimmtugum konum og jafnvel
þó þær séu ekki nema 35 ára gamlar, er
oft neitað um atvinnu af því að þær eru
,,of gamlar“. Þannig missa konur á bezta
aldri, sem þurfa að vinna fyrir sér, fót-
festuna, þó þær séu kannski enn í fullu
fjöri, bæði líkamlega og andlega.
1 slíkum tilfellum hika ég ekki við að
segja: — Nefnið hvaða aldur, sem þið get-
ið komizt upp með, ef um er að ræða
vinnuveitanda, sem er svo heimskur að
kæra sig kollóttan um reynzlu og hæfi-
leika.
f öðru tilfellum sé ég enga ástæðu til
að blekkja. Með því að segja ósatt um
aldur sinn ýtir maður aðeins undir þessa
heimskulegu dýrkun á æskunni.
Ef kona heldur að hún verði að draga
nokkur ár frá aldri sínum til að vekja
áhuga karlmanns, þá yfirsést henni hrapa-
lega. í fyrsta lagi er slíkur maður ekki
þess virði að giftast honum. Ef honum
finnst sannleikurinn óþægilegur, þá er rétt
að láta hann fara sína leið, hlaupa á eftir
æskufólki og hanga utan í því, sem ekki
getur hrifið fullorðna konu.
Á meginlandi Evrópu er kona ekki álit-
in ganga í augun á karlmönnunum fyrr en
hún er fertug. Karlmennirnir í Evrópu-
löndunum taka það sálarþrek og þá göfgi,
sem fullþroska konur hafa hlotið, fram
yfir unglegt vaxtarlag og snoppufrítt
andlit.
f Bandaríkjunum er þetta öðruvísi —
og stúlkur hafa óendanlega miklar áhyggj-
ur af því. í fullri hreinskilni sagt, þá hef-
ur það ekki haft minnstu áhrif á mig.
Ég hef aldrei leynt aldri mínum, vegna
þess að mér finnst hann alls ekki baga
mig á nokkurn hátt. Ég er fædd 27. marz
1899.
Eftir að kvikmyndin „Sólsetursgata“
kom á markaðinn, fékk ég bréf frá kon-
um víðsvegar að um sama efni: — Þú,
sem ert fimmtug, ert nú að skapa þér
nýtt líf. Úr því þú getur gert það, þá hlýt
ég að mega hafa einhverja von.
FrannhaJd á bls. lif.

Arlene Dahl
Ef leikararnir hættu að leika.
HVAÐ ætli yrði um alla dáðu kvikmynda-
leikarana, ef allt i einu yrði hætt að
kvikmynda á morgun ? £>ó undarlegt megi
virðast, þá yrðu mjög fáir þeirra atvinnu-
lausir. Flestir hafa þeir
einhverja aukavinnu: hús-
gagnasmíði, ijósmyndun,
blaðamennsku og yfirleitt
allt sem nöfnum tjáir að
nefna.
Aralene Dahl skrifar t.
d. kvennadálka í ýmis
amerísk tímarit. Og nýlega
byrjaði hún að teikna kven-
undirföt og náttkjóla fyrir
undirfatagerðir.
Rosemary Clooney á
verzlun, sem einkum selur
falleg og hentug sportföt,
svipuð fötunum, sem hún
gengur sjálf í. Esther
Williams rekur ákaflega vinsælt veitingahús.
Georg Morntgomery smíðar húsgögn. 1
fyrstu smíðaði hann aðeins sín eigin húsgögn,
og teiknaði húsgögn fyrir
vinafólk sitt. En brátt var
eftirspurnin orðin svo
, mikil, að hann fékk sér
vinnustofu og aðstoðar-
mann og nú streyma hús-
gögn frá verkstæðinu hans
út um öll Bandaríkin.
Allan Ladd og konan
hans reka hæsnabú uppi
í sveit, þó Alian hafi sjálf-
ur ekki getað sint því sem
skyldi, vegna þess hve önn-
um kafinn hann er við að
leika í kvikmyndum. Vir-
ginia Mayo og Greer Gar-
son eiga búgarða og hafa
mikinn áhuga fyrir nautgriparækt. Betty
Grable elur aftur á móti upp veðhlaupa-
hesta og eyðir í það meiri
tíma en i að leika, að sagt
er.
Jane Powell ávaxtar fé
sitt með því að láta byggja
sambýlishús. Og jafnvel
gamanleikarar, sem láta öll-
um illum látum á hvita
tjaldinu, geta verið háalvar-
legir verzlunarmenn. Jerry
Lewis verzlar með alls kon-
ar ljósmyndatæki fyrir á-
hugaljósmyndara. Auk þess
tekur hann mjög góðar
myndir sjálfur. Jane Russel
er innanhúsarkitekt og sá
nýlega um húsbúnað fyrir heimili uppgjafa-
hermanna.
Alan ladd
Virginia Mavo
BLESSAÐ
BARIMIÐ
Lilli: Viltu koma út í garðinn pabbi, og kenna mér að
skjóta með boganum.
Pabbinn: Ekki núna, Lilli. Eg er þreyttur.
Lilli: Eg er búinn að reyna, en ég hitti aldrei í mark.
Pabbinn: Jœja, haltu áfram að reyna. Þannig lœrir maður.
Lilli: Eg skdl þá halda áfram, pabbi, en það er
erfitt að miða rétt.
Pabbinn: Miðaðu á grindverkið. Þú hlýtur að
hitta það og þó þú gerir það ekki, kemur það ekki
að sök.
Pabbinn: Hamingjan góða!
Hann hitti ekki grindverkið.
Maðurinn: Hvaða hljóð var þetta, Kalli..
brjóta rúðu.
Það er eins og einhv&r sé að
8
9