Vikan - 13.01.1955, Blaðsíða 11

hafc \iat
Eftir DOROTHY PAREER

• NGI föli maðurinn settist
varlega í djúpa hæginda-
stólinn og hallaði höfð-
inu upp að áklæðinu, svo
að svalt efnið gæti kælt
enni hans og gagnaugu.
— Æ, mig auman! stundi
hann. Æ, æ! Hamingjan góða!
Unga stúlkan með tindrandi
augim, sem sat teinrétt, 1 glæsi-
legum stellingum á legubekkn-
um, brosti hughreystandi til
hans. — Líður þér ekki sem bezt
í dag? spurði hún.
— Góða bezta, mér líður al-
veg dásamlega! sagði hann um
leið og hann reis á fætur og
byrjaði að ganga um gólf. —
Ég er alveg eins og nýsleginn
túskildingur. Veiztu hvenær ég
fór á fætur? Nákvæmlega
klukkan fjögur síðdegis. Eg
reyndi að komast fram úr rúm-
inu fyrr, en í hvert skipti sem
ég lyfti höfðinu, fannst mér
eins og það mundi velta undir
rúmið. Höfuðið, sem ég er með
núna, er alls ekki af mér ....
mér er næst að halda, að þetta
höfuð hafi einhvern tíma verið
á Walt Whitman. Drottinn
minn dýri, æ .... æ ... .
— Heldurðu ekki að svolítil
áfengislögg mundi hressa þig?
spurði hún.
— Meira af eitrinu frá í
nótt? sagði hann. — Nei, þakka
þér kærlega fyrir. Eg verð að
mælast ákveðið til þess, að þú
minnist ekki aftur á þessháttar
við mig. Eg snerti það ekki
framar .... aldrei! En nú er
mér farið að líða vel. Líttu
bara á hendurnar á mér. Er ég
skjálfhentur? Ekki hið minnsta.
Heyrðu .... hegðaði ég mér
hræðilega illa 1 gærkvöldi?
— Drottinn minn dýri, nei!
sagði hún. — Þið voruð að vísu
allir svolítið hátt uppi. En þú
varst alveg stórkostlegur.
— Hm . . . sagði hann. — Já,
ég var víst geðslegur. Átti ég í
illdeilum við nokkurn ?
— Almáttugur hjálpi þér, nei
það gerðirðu ekki! Öllum fannst
þú svo ægilega fýndinn. Jim
Pierson var bara svolítið æstur
við borðið, en einhver gat hald-
ið honum niðri á stólnum, þang-
að til honum var runnin mesta
reiðin. Ég held, að fólkið við
næstu borð hafi ekki veitt því
neina athygli, að minnsta
kosti ekki mjög margir.
— Ætlaði hann að lumbra á
mér? Æ, hamingjan hjálpi mér.
Hvað hafði ég þá gert honum?
— Þú ? Þú gerðir honum ekki
nokkurn skapaðan hlut, sagði
hún. — Þú hegðaðir þér með
afbrigðum vel. En þú veizt
hvernig Jim lætur, þegar hon-
um finnst einhver hafa móðgað
Ellinor.
— Var ég þá nærgöngull við
Ellinor? spurði hann. — Svar-
aðu mér .... var ég það?
— Auðvitað ekki, svaraði
hún. — Það var bara spaug.
Henni fannst þú svo fyndinn
og hún skemmti sér alveg kon-
unglega. Hún var bara svolít-
ið ergileg, þegar þú helltir kara-
mellusósunni niður á bakið á
henni.
— Ó, guð minn góður! Kara-
mellusósa klístrast við . . . . og
hún var í flegnum kjól. Hvað í
ósköpunum á ég að gera?
— O, o, hún er áreiðanlega
búin að gleyma því. Þú getur
bara sent henni nokkur blóm
eða eitthvað þessháttar. Hættu
nú að hugsa um það. Það kemur
að engu gagni.
— Nei, ég skal víst hætta að
velta því f yrir mér! Ég hef eng-
ar áhygjur .... þvert á móti,
þetta er allt saman dásamlegt.
Lék ég fleiri stórkostlegar
hundakúnstir við borðið?
— Hættu nú þessu . . . Þú
varst svo sannarlega alveg ynd-
islegur, sagði hún. — Þú tekur
þetta alltof alvarlega. Ég get
fullvissað þig um, að allir dáðust
að þér. Yfirþjónninn var að vísu
svolítið gramur, af því að þú
söngst svo hátt. En ég held nú
samt, að hann hafi ekki verið
eins reiður og hann leit út fyrir
að vera. Hann talaði um að hin-
um gestunum geðjaðist engan
veginn að því......en sjálfum
var honum víst næstum alveg
sama. Mér er næst að halda, að
honum hafi þótt vænt um að sjá
þig í svona góðu skapi. Þú
söngst líka í heilan klukkutíma
. . . en ekki fullum hálsi . . . alls
ekki!
— Svo ég söng ? stundi hann.
— Það hlýtur að hafa verið
hræðilegt að þurfa að hlusta á
það! Ég að syngja!
— Manstu það alls ekki?
spurði hún. — Þú söngst hvert
lagið á fætur öðru, og allir
hlustuðu. Þeim þótti gaman að
því. Nema þegar þú söngst vís-
una um sjómanninn og svert-
ingjastelpuna, sem þú varst ó-
fáanlegur að hætta við, þó allir
sussuðu á þig; þú lézt það ekki
á þig fá. O, þú varst alveg
stórkostlegur! Við reyndum að
fá þig til að þagna svoíitla
stund, svo þú gætir borðað, en
þú varst dásamlega skemmti-
legur!
— Borðaði ég þá ekkert?
spurði hann.
— Ekki nokkurn bita! Þegar
þjónninn bauð þér eitthvað, af-
þakkaðirðu það, og svo lýstirðu
því yfir, að hann væri litli bróð-
ir þinn, sem hefði verið týndur
í mörg ár, því tatarar hefðu
stolið honum úr vöggunni. Og
svo sagðirðu að allt, sem þú
ættir, ætti hann líka, og þess-
vegna skyldi hann borða mat-
inn þinn. Það var alveg óborgan-
legt! Að lokum var hann að því
kominn að gera útaf við þig ....
— Það skil ég vel, sagði hann.
— Eg get ímyndað mér, að ég
hafi komið skrýtilega fyrir
sjónir. Og hvað gerðist svo eftir
að ég hafði fallið þjóninum
svona vel í geð ?
— Já, hvað gerðist svo? . . .
Ekkert sérstakt, held ég. Hvít-
hærður eldri maður sat við borð
í nánd við okkur og hann fór í
taugarnar á þér. Þú sagðir, að
hann væri með hræðilega Ijótt
bindi og vildir endilega fara til
hans og segja honum það. En
við forðuðum okkur, áður en
hann var orðinn alveg æfur af
— Jæja, fórum við þá þaðan?
sagði hann. — Gat ég gengið?
— Hvort þú gazt gengið? Já,
auðvitað gaztu gengið. Þú varst
alveg dásamlegur allt kvöldið.
Það var bara synd . . . að gat-
an skyldi vera svona hál eftir
rigninguna, svo þú skallst á
gangstéttina með miklum gaura-
gangi. Þú hlýtur að hafa fundið
hræðilega mikið til . . . en þetta
gat svo sem komið fyrir hvern
sem var.
— Auðvitað! sagði hann og
kinkaði kolli. — Svo ég skall á
gangstéttina ? Þá fer ég að
skilja hvers vegna ég finn svo
mikið til í . . . nú, gerðist nokk-
uð fleira?
— Elsku Pétur, þú ætlar þó
ekki að telja mér trú um, að
þú munir ekki hvað gerðist eftir
það? Eg hef alls ekki haldið
því fram, að þú hafir verið
drukinn við borðið, því þú varst
bara í góðu skapi, en eftir að
þú datzt, varztu svo hræðilega
alvarlegur. Ég skil ekki hvað
kom yfir þig, og ég hef aldrei
séð þig svona. Manstu ekki að
þú sagðir mér, að hingað til
hefði ég ekki þekkt þig, eins
og þú ert í raun og veru? Ó,
Pétur, ég geng af vitinu, ef þú
manst ekki eftir dásamlegu bíl-
ferðinni. Elsku Pétur . . . þú
manst eftir henni, er það ekki?
Ég dey blátt áfram, ef þú ert
búinn að gleyma ökuferðinni!
— Jú, . . . jú, tautaði hann
— Við tókum leigubíl . . . jú,
ég man það vel. Við vorum víst
mjög lengi í bílnum . . . var
það ekki?
— Jú, við fórum inn í
skemmtigarðinn og létum bílinn
aka hvern hringinn á fætur öðr-
um. Það var tunglsljós og þú
sagðist aldrei hafa orðið þess
var fyrr, að þú hefðir sál.
— Já, ég sagði það.
— Ó, þú sagðir svo margt
dásamlegt og hrífandi við mig.
Mig hafði ekki einu sinni grun-
að, að þú værir svona ástfang-
inn af mér. Ég hafði heldur
aldrei þorað að láta þig sjá,
hve ástfangin ég er af þér. Og
svo í gærkvöldi... ó, elsku Pét-
ur, þessi bílferð er það dásam-
legasta og mikilvægasta, sem
fyrir okkur hefur komið.
— Já, sagði hann. — Það er
hún víst!
— Þú hefur enga hugmynd
um hve hamingjusöm við verð-
um, sagði hún. — Ég brenn í
skinninu eftir að segja það öll-
um . . . en ég veit ekki nema
það væri ennþá dásamlegra að
halda áfram að eiga þetta ynd-
islega, litla leyndarmál tvö ein.
Er það ekki dásamlegt?
— Stórkostlegt! sagði hann.
— Yndislegt! sagði hún.
— Heyrðu, hefurðu nokkuð á
móti því þó ég sjái mig um hönd
og fái mér svolitla hressingu
Ef ég nota það bara sem meðal
. . . á ég við. Annars lofa ég
að bragða aldrei framar áfenga
drykki. En núna finnst mér ein-
hvern veginn að ég sé að fá
taugaáfall.
— Ég held að þú hefðir mjög
gott af að fá þér í staupinu,
sagði hún. — Æ, veslings dreng-
Framhald á bls. 15.
11