Vikan - 10.03.1955, Qupperneq 3

HÆ G YRÐUÆGÆR
rið hlióðnemann
AGYRÐINGARNIR, sem Sveinn Ásgeirsson
hagfræðingur hefur verið með við hljóðnem-
ann undanfarnar vikur, hafa vakið feikn-
mikla athygli. Þetta er gömul íslenzk íþrótt
að botna vísur, og f jórmenningar Sveins eru engir
viðvaningar. Vikunni er það sérstök ánægja að kynna
þá hér fyrir lesendum sínum og bregða upp fáein-
um sýnishornum af viunubrögðum þeirra. Ef þið lít-
ið andartak á forsíðuna, þá er leikstjórinn, Sveinn,
fyrir borðsendanum, Helgi Sæmundsson lengst til
vinstri, þá Guðmundur Sigurðsson, þá Steinn Steinarr
og loks Karl ísfeld. Myndin er tekin við hljóðnemann.
Það er allra manna mál,
að miklu skáldin ljúgi.
Guðmundur og Helgi ráðgast
um, hvort höfundurinn eigi hér
við, að skáldin ljúgi miklu, eða
að einungis miklu skáldin —
þ.e. stórskáldin — séu lygin.
Svo fleygja þeir fram tveimur
botnum. Helgi þessum:
Vísan snjalla vorri sál
vœngi fleyga búi.
Og Guðmundur þessum:
Hvernig vinnur þetta lið ?
Hér er svolítil mynd frá Kefla-
vík, þar sem þátturinn „Já eða
nei“ var tekinn upp á segulband
13. febrúar og sem hlustendur
heyrðu í útvarpinu þrem dög-
um seinna. Steinn og Karl voru
veikir; það eru því aðeins þeir
Guðmundur og Helgi, sem við
sjáum að verki þeösu sinni.
Sveinn les yfir þeim vísupart-
ana, garpamir gera hvorki að
blikna né blána, þeir ,;henda
þessu á milli sín“ stundarkorn,
mana hvorn annan að duga nú
vel — og svo fæðist botninn.
Við skjótum hér inn í á stöku
stað athugasemdum skáldanna.
Fyrsti vísuhelmingurinn var
svona:
Vonarstjarnan vakir ein
vegi yfir mínum.
Guðmundur segir strax:
„Gjarnan vildi ég sjá hann
Bvein“ — og Helgi bætir við:
„Sitja á stokki þínum.“
Þá er hún afgreidd. Nú kem-
ur þetta:
En ég vona að engin sál
um okkur sliku trúi.
Sveinn kemur með nýjan
helming:
Perskur blær um fjörð og sund
fer með léttu hjali.
Helgi botnar:
Gleður sig á góðri stund
gamall húasmali.
Þá kemur þetta:
Séð hefur dökka baldursbrá
Nokkrar af handahófi
Hagyrðingarnir hafa farið víða og skemmt
mörgum. I>á rekur sjaldan í vörðurnar. Eftir
þá liggja tugir vísna. Hér eru til bragðbætis
örfáar af handahófi. Á undan hverri vísu fer
nafn þess, sem botnaði:
og borið í hendi eyjarsól.
Guðmundur (eftir að sam-
komulag hefur náðst um, að
,,eyjarsól“ sé sennilegast kven-
kenning):
Til liennar beinist hugans þrá,
hafi ég smakkað alkohól.
Steinn:
Á þjóðar vorrar þingi Gils
þykir fremstur vera.
Maður enginn mórautt pils.
mun þar lengur bera.
Karl:
Vakir einn um vetrarnótt
vargur í urðarhóli.
Harðlega að mér hefur sótt
Halldór á Kirkjubóli.
Næst kemur heiftúðleg árás
á „hagyrðingastéttina“:
Eftir skipun orkt er nú.
Árangurinn næsta smár.
Guðmundur:
Margur enn , heimi hér
harma sina rekur.
Gáir lítt að sjálfum sér
og síðan víxil tekur.
Til er þjóðin, ung og ein,
íhaldsblóði meður
Dillar jóði á dauðs manns hlein,
Davíðsljóðin kveður.
Helgi:
Þó ég hafi aldrei átt
æviláni að fagna,
sá ég stundum dansa dátt
dráttarbátinn Magna.
Uni ég mér við ljóð og lag,
þó löngum rímið sviki.
Færa mundi flest í hag
flaska úr Austurríki
Engan hróður auka þjóð
atómljóðin nýju.
Veita fljóðin feit og rjóð
firðum góða hlýju.
Einn er dátinn öðrum betri.
Allir kátir þeir mér reyndust.
Þó var ég mát á þessum vetri,
þegar átján til mín beindust.
Blómin rjóð nú gyllir glóð,
gleðióð má heyra.
Hrundin góðu hýr og rjóð
hlusta á Ijóð og fleira.
Guðmundur:
Alltaf veitast mjög að mér
mæða, þreyta og leti.
Enginn breytir sjálfum sér
svo að heitið geti.
Rifist er á þjóðarþingi,
þótt það gagni smátt.
Aldrei hefur Islendingi
orðið svarafátt.
Eru á beit í Suðursveit
sauða- og geitahjarðir.
Holtum breyta í blómareit
bændur eitilharðir.
En ekki hef ég á því trú,
að aðrir geti kveðið skár.
Helgi botnar næsta vísuhelm-
ing og úr því verður vísan:
Gaman er á góðri stund
að glíma við þig, staka.
En betra samt með lvýrri hrund,
heila nótt að vaka.
Guðmundur á næsta botn
með þessum árangri:
Ræ ég út um rostungssvið,
renni úr kút og bergi mjöð.
Flöskustút ég fikta við,
sem fékkst á rútubilastöð.
Vísurnar urðu miklu fleiri
þarna suður í Keflavík, eins og
útvarpshlustendum er kunnugt.
Hér eru að lokum fjórar:
Þegar kölski brýnir brand,
bítur eftir vonum.
GLENS OG GAMAN
HALLI litli kom foreldrum sínum
á óvart með því að láta ekki
hræða sig til að vera þægur.
„Það þýðir barasta ekki neitt
að segja, að englarnir skrifi það
hjá sér, þegar ég er óþekkur,"
sagði hann ákveðinn. ,,Ég get
barasta sagt ykkur það, að
englarnir halda áreiðanlega, að
ég sé dauður."
„En hversvegna í ósköpunum
ættu þeir að halda það?“ spurði
faðirinn.
„Af þvi ég hef ekki sagt bæn-
irnar mínar í viku.“
•-------
„HVAÐ í fjandanum eruð þér
eiginlega að gera maður?“ kall-
aði farþeginn til bilstjórans.
„Eg bað yður að aka með mig
niður að Hótel Borg, og þetta
er í fjórða skiptið sem við
förum fram hjá Lækjartorgi.“
„Afsakið," sagði bílstjórinn.
„Ég hélt þér væruð Kani.“
»—A—'
„JÆJA, væna mín, hvað heldurðu
nú að þú gerir, þegar þú ert
orðin eins stór og mamma?"
„Megri mig.“
•-----—
MÓÐIRIN heyrði að Maggi litli
var að tauta við sjálfan sig:
„Þetta gamla fífl! Þetta naut-
heimska, nízka...“ og svo fram-
vegis.
„Maggi,“ kallaði hún, „ég vil
ekki hafa, að þú talir svona
um hann pabba þinn.“
„Ég var ekkert að tala um
pabba."
„Jæja, ég kannaðist að
minnsta kosti við lýsinguna."
Helgi:
Sálum okkar gerir grand
grimmlyndið í lionum.
Heimakoma og hettusótt
hefja göngu um bæinn.
Guðmundur:
Og líka tók þar léttasótt
lítil stúlka um daginn.
Þjóðarskútan vinnur vel,
virðist mjúk á bárum.
„Þetta er öfugmælavísa“, full-
yrti Helgi, og botnaði síðan:
Austur í Flóa fann ég sel
fyrir mörgum árum.
Og að lokum þessi staka
(Guðmundur smíðaði botninn):
Æviskeiðið endar senn,
illa þvi er varið.
Öfugt hafa ýmsir menn
auðnuveginn farið.
3