Vikan - 24.11.1955, Blaðsíða 9

Ýmislegt til fróðleiks
og skemmtunar . . .
UM ÁSTARBRÉF
FRÖNSKTJM réttarsal gerðist
1 það fyrir skemmstu, að lagleg
miðaldra kona sagði raunamædd
um manninn sinn, sem hlaupist
hafði frá henni: „Ég hefði mátt
vita, að hann mundi reynast mér
illa, því hann skrifaði mér aldrei
ástarbréf. Jafnvei áður en við gift-
umst, voru bréfin hans köld og
hversdagsleg.“
Konur hafa alla tíð haft gaman að bréf-
um ■— einkum ástarbréfum. Þær skrifa
mun fleiri ástarbréf en karlmenn. Hermað-
ur einn, sem sendur hafði verið hálfa
leið kringum hnöttinn, fékk yfir 400 ást-
arbréf frá unnustunni sinni — á einni
viku! Hún var svo yfir sig ástfangin,
að hún sagði upp vinnunni og gerði ekki
annað allan liðlangan daginn en að skrifa
og skrifa.
Það var ungur riddari, sem uppi var í
Englandi á 16. öld, sem sennilegast skrif-
aði lengsta ástarbréf sögunnar. Hann
skrifaði stúlkunni, sem hann hafði orðið
ástfanginn af við fyrstu sýn, bréf upp á
398 þéttskrifaðar síður — yfir 400,000
orð. Þetta snilldarverk ástar og þolin-
mæði — fimm sinnum lengra en meðal
skáldsaga — var fullt af lofsyrðum um
fegurð og eðallyndi meyjarinnar.
Konur geta líka skrifað æði löng ástar-
bréf — jafnvel á þessari hraðans öld.
Nítján ára stúlka, sem hafði mátt sjá
á eftir unnusta sínum í herinn, skrifaði
honum bréf upp á eina síðu — en síðan
var hvorki meira né minna en 43 fet á
lengd og fimm tommur á breidd!
Maðurinn, sem fékk bréfið dag einn
1954, var margar klukkustundir að lesa
það, þegar hann var búinn að jafna sig
eftir undrunina.
1 fornminjasafninu í London gefur að
líta elsta ástarbréfið, sem varðveitst hef-
ur fram á þennan dag. Höfundurinn er
að biðja ungrar egypskrar prinsessu, og
bónorðsbréfið er rist á leirtöflu.
Hvernig er hið fullkomna ástarbréf?
Þegar kunn leikkona var spurð um þetta,
svaraði hún: „Það verður að vera fimlega
skrifað og það má umfram allt ekki vera
hversdagslegt. Karlmenn geta skrifað al-
veg eins brennheit bréf eins og konur,
og því ástríðufyllri sem þau eru, því á-
nægðari er móttakandinn.“
Bandarísk eiginkona, sem sótti um
skilnað frá manninum sínum, lagði fram
10,320 ástarbréf, sem hann hafði skrifað
henni um dagana.
Þegar dómarinn hafði lesið nokkur bréf-
anna, tjáði hann hjónunum:
,,Ég mun vissulega ekki veita ykkur
skilnað, því að bréfin þau arna bera það
með sér, að þið hafið verið ákaflega ást-
fangin og eruð það sennilegast ennþá.
Farið nú heim til ykkar og reynið að
endurheimta þessa taumlausu hamingju,
sem auðkennt hefur fyrstu samveruár
ykkar.“
Hjónin gegndu — og hafa ekki sótt
um skilnað aftur.
Stundum skrifar kona ástarbréf án
þess að þekkja hið minnsta til manns-
ins, sem á að lesa það.
Þetta gerðist í Bandaríkjunum fyrir
nokkrum árum, þegar einmana stúlka
settist niður og skrifaði:
,,Ef laglegur ólofaður maður finnur
þetta bréf, þá vil ég hér með tjá honum,
að ég er reiðubúin að elska hann og gift-
ast honum og gefa honum alla ást mína
og umhyggju til æviloka. Ég er 33 ára
gömul, bláeyg, talsvert lagleg ennþá og
mjög sæmilega vaxin. Mér finnst það hafi
alls ekki átt fyrir mér að liggja að gift-
ast aldrei, og það er heitasta ósk mín,
að þú, sem finnur og lest þetta ástarbréf,
reynist sá maður, sem hjarta mitt þráir.“
Hún setti bréfið í flösku, sem hún
fleygði út í á.
Mánuðirnir liðu. Þá barst svar frá efn-
uðum ungum óðalseiganda í Suður-
Ameríku, sem farið hafði í skemmtiferð
til Bandaríkjanna og fundið flöskubréfið
á bökkum Mississippis.
„Fyrst ætlaði ég að fleygja ástarbréf-
inu þínu,“ skrifaði hann, „en einhvernveg-
inn fannst mér ég ekki geta það. Ég tók
það með mér heim til Brazilíu, og nú er
það tilefni þessa bréfs míns, að ég vil
biðja þig' að koma hingað til mín. Bréf-
inu fylgja peningar fyrir fargjaldi og öðr-
um kostnaði. Ef við verðum fyrir von-
brigðum, þegar við hittumst, þá skulum
við skilja í fullri vináttu, enda mun ég sjá
svo um, að þú komist klakklaust heim aft-
ur. Komdu, gerðu það, því að ég er líka
einmana."
Það runnu á hana tvær grímur og hún
hikaði í nokkra daga. Svo afréð hún að
fara. Mánuði síðar voru þau orðin hjón,
og ástarbréfið, sem fært hafði báðum
hamingjuna, er dýrmætasta eign þeirra.
— ASHLEY BROWN.
Mamman: Lilla þykja svo (jóöar súkkulaðitertur. Nú er
ég btiin að baka eina handa honum.
Pabbinn: Hvaö er aö þér, Lilli?
Lilli: Ég fór til Söru frœnku — og ég hef víst boröað
of mikið af súkkulaðitertunni lijá henni.
BARIMIÐ
Pabbinn: Lilla þylcja svo góðar súkkulaðiterUir. Ég held ég
verði að lcaupa eina handa honum.
Mamman: Hamingjan góða! Hvað eigum við að gera Mamman: Mér lieyrist hann vera
við tvcer súkkulaðitertur ? að koma.
Pabbinn: Þœr fara ekki til ónýtis, meðan Lilli er Pabbinn: Ég vona að hann sé
einhvers staöar ncerri. glorhungraöur.
Gissur: Nii er nóg komið! Ég verð að finna
eitthvert ráð, til að losna við að ganga um göt-
urnar með þessi ósköp.
1. sýningarstúlka: Ö, er hann ekki sœtur ?
2. sýningarstúlka: Má ég klappa honúm?
3. sýningarstúlka: Ekki er eigandi hans síður sœtur!
Umboðsmaður sýningarstúlknanna: Það verður
hægt, en sýningarstúlkurnar okkar taka 1)00 krón-
ur á tímann, svo þetta verða 1200 krónur.
Gissur: Þið skuliö ekki hafa áhyggjur af því.
Látið stúlkurnar bara mœta mér á torginu.
Rasmína: Snautaðu í vinnuna. Héðan í
frá skal ég fara út með hundinn?
Gissur: Alveg eins og þú vilt, elskan.
LÖGREGLUÞJÓNN í Wolfsburg í Vestur-
Þýzkalandi stöðvaði eklti alls fyrir löngu
fjóra menn, sem ýttu á undan sér bíl, og
spurði hvað væri að.
Hann leyfði þeim að lialda óhindruðum
áfram, þegar liann heyrði svarið: „Ekkert.
En við erum allir of fullir til þess að treysta
okkur til að stýra.“
Ameðan húseigandi að nafni Duckwortli
horfði á hús sitt brenna til grunna í
Crokham í Englandi, birtist bíll með tonn af
kolum, sem hann hafði pantað.
AnAFNGREIND kona í Sydney, Astralíu,
V/ skrifaði manninum síniun: „Ég kem ekki
heim fyrr en þú ert búinn að fá þér fram-
tennur og búinn að venja þig af að lirjóta . . .“
Maðurinn fékk skilnað.
JOSEPH nokkur Corbett framdi fyrir
skemmstu sjálfsmorð í Postdam, New
York, eftir að unnusta hans liafði neitað að
hætta að reykja.
MAÐUR í Cairo, Egyptalandi, hefur beðið
um lögregluvemd, vegna framkomu
sonar síns, sem hann segir að hafi margsinnis
hótað honum lífláti og steli frá honum pening-
um til kaupa á brennivini og eiturlyfjmn.
Sonurinn er sjö ára.
FRED nokkur Goodman tjáði dómara ein-
um í Pontiac í Illinois, að hann gæti ekki
tekið sæti í kviðdómi þeim, sem dæma átti
í máli manns, sem sakaður var um ölvun
við akstur.
„Hversvegna?“ spurði dómarinn. „Af því
að ég er sá ákærði,“ anzaði Fred.
AUGUYSING í ensku blaði: Vantar íbúð,
og svo litla, að ekkert pláss verði fyrir
tengdamömmu.
BLESSAÐ
TVEIMUR þjófum, sem brutust inn i raf-
tækjaverzlun eina í Chicago, brá held-
ur en ekki í brún, þegar hvell rödd heilsaði
þeim með orðunum: „Gott kvöld, piltar mín-
ir! Megum við benda ykkur á, að rafknúðar
þjófagildrur gæta þessarar verzlunar. Ég sting
upp á því, að þið hypjið ykkur hið bráð-
asta.“ I>eir tóku tómhentir til fótanna, þegar
það gerðist næst, að gjallarhorn allt í kring
um þá tóku að öskra: „Innbrot! Innbrot!
Kallið á lögregluna!“
„KVIKNAR A PERUNNI“ HJÁ GISSURRI.

Rasmína: Gissur, farðu mi út að ganga með
Fífí litlu.
Gissur: En ég verð að vinna, Rasmína.
Gissur: Þú ert alltaf að segja, að ég sé ekki
nógu mikið við á skrifstofunni.
Rásmína: Hœttu þessu rövli! Ég hitti þig á
torginu og þá geturðu farið i vinnuna.
1. gárungi: Ha, ha, ha! Þetta er i fyrsta skiptið
sem ég sé mús i bandi!
2. gárungi: Ég vissi ekki að til vœru svona
mjóslegnar mýs.
Strákurinn: Hvað er þetta, manni?
Stelpan: Farðu ekki of nálœgt. Þú getur stigið
ofan á dýrið.
8
9