Vikan - 14.02.1956, Blaðsíða 4

Hver dagur á sitt Eftir Luisa Maria Linares
1 e y n c larmál
27
FORSAGA: OLGA LEZCANO tekur að
sér það hlutverk að leika eiginkonu mágs
síns, XAVIERS, til að bjarga Lezcano-
fjölskyldunni út úr vandrœðum. Meðan
allir höfðu haldið hana dána í flugslysi,
hafði hinn raunverulegi eiginmaður henn-
ar, Andrés, gift sig aftur konu, að nafni
ELENA, en þar sem maður hennar er dá-
inn, hefur hún nú í hyggju að giftast
aftur ríkum manni frá Kalifomíu, DICK
WYNE. I>essi fimm ár, sem Olga hafði
verið týnd í frumskógum Brazilíu, hafði
annar ungur Bandaríkjamaður, PAIJL
WILLIAMS, verið þar með henni. Nokkr-
um mánuðum eftir að þeim er bjargað,
kemur hann á eftir henni og biður hana
um að flytja með sér heim til Bandaríkj-
anna. Þetta tilboð freistar Olgu, ekki sízt
þar sem hún er dauðhrædd við Xavier og
grunar hann um að hafa reynt að myrða
sig. Hún fylgir Paul út á flugvöllinn, en
ákveður að hitta hann aftur seinna, áður
en hún kveður hann.
ARNA stóð hann rétt hjá henni í regnfrakka,
með hattinn dreginn niður að augum, staf-
inn í hendinni og þennan sama ósvífnissvip á
andlitinu.
Xavier . . . hvað ertu að gera hérna?
Ég kom til a;'< fullvissa mig um að þú
værir ekki að fara með Paul.
Það varð ekkert ráðið af svip hans, þegar
hann virti Olgu fyrir sér. — Farinn? spurði
hann rólega. — Ég óska þá þínurn kæra Paul
góðrar ferðar (hann brosti). Ég spyr þig ekki
hvort þú ætlir að gera eitthvað sérstakt i
kvöld, því ég býst við að svo sé. Það býður
þín annar góður vinur hérna.
— Vinur? Hvar? spurði hún undrandi og var
varla búin að átta sig eftir þennan óvænta fund
þeirra.
—- Á barnum! Það er hinn gamli, góði vinur
þinn, Wyne. Ég býst við að hann hafi líka viljað
tryggja sér það að Paul færi einn. Einkennileg
tilviljun, eða hvað ?
— Er Dick hérna? Til hvers?
— Það er einmitt það sem ég var að spyrja
sjálfan mig. Til hvers?
Hann sló stafnum sínum í blómaker.
— Xavier . . .
— Já, Olga.
— Mig langar til að segja þér . . . Þarna
kemur Dick.
Dick kom í áttina til þeirra, sakleysið uppmál-
að. — En hvað þetta er skemmtileg tilviljun!
Ég var að fylgja vini mínum hingað. Vini mín-
um frá ameríska sendiráðinu.
— Það eru svo margir sem ferðast, sagði
Xavier þurrlega.
— Ég er með bílinn minn hérna fyrir utan.
Viljið þið ekki sitja í inn í bæinn ?
— ÍÉg þakka kærlega fyrir. Það er fallega
boðið. Gætuð þér látið mig úr niðri í miðbæn-
um einhvers staðar ?
Hann hjálpaði Olgu upp í bílinn og settist
hjá henni í aftursætið.
— Ég hélt að Elena hefði borðað hádegisverð
einhversstaðar með þér, sagði Olga, til að segja
eitthvað, þegar þau óku í áttina til borgarinn-
ar.
Dick hikaði áður en hann svaraði: — Elena?
Nei, ég hef ekki séð hana síðan í morgun. Hún
hefur kannski ætlað að borða með móður minni.
— Þær hafa í svo mörgu að snúast vegna
undirbúningsins undir brúðkaupið, er það ekki?
spurði Xavier kæruleysislega. Konur hafa alltaf
svo gaman af þess háttar umstangi. Eruð þið
búin að ákveða daginn?
— J-a, nei. Ekki fyrir vízt. Mamma vill helzt
hraða þessu, til að geta farið til Bandaríkjanna
í næstu viku.
— Ætlar Tamarova greifafrú að fara aftur
til Bandaríkjanna ?
— Já . . . það eru að minnsta kosti nýjustu
fréttirnar. En ég veit ekki nema Alexis hafi
kannski ráðgert nýtt ferðalag til Hong-Kong eða
Bombay síðan i morgun og þar með umturnað
öllum ráðagerðum mömmu. Hvar á ég að hleypa
yður út úr bílnum, Lescano?
-- Ef það er ekki úr leið, þá vildi ég helzt fara
úr við Gran Via. Skrifstofan mín er þar.
Skrifstofan þin? endurtók Olga undrandi.
Já, elskan min. Því skyldi ég ekki hafa
skrifstofu? Hvað segið þér um svo kvenlega ein-
feldni ?
- - Ég vissi ekki að . . . stundi Olga upp. — Þú
hefur aldrei sagt mér að þú ynnir.
—- Þao er engin regluleg vinna. Ég rek lítið
útgáfufyrirtæki, sem aðeins gefur út nótur.
— Nótur ?
Xavier virtist hafa gaman af því að koma
Olgu á óvart, svo hann notaði sér undrun henn-
ar:
Já! Okkur hefur gengið allvel að kynna ný
tónskáld. Eins og þegar ég gaf út þennan
fræga „Concerto fyrir fiðlu og hljómsveit eftir
Alberti", eftir að allir aðrir höfðu hafnað hon-
um. Fyrsti og seinasti hlutinn eru alveg frábær-
ir. Alberti er núna orðinn frægur. — Já . . . mað-
ur ber stundum eitthvað úr býtum. Eins og þér
heyrið, Wyne, þá veit Olga ekkert um mig. Það
er undarlegt, því í orði kveðnu er hjónaband
okkar orðið æði langt.
Hann sneri sér að Olgu. — Jæja, horfðu ekki
svona á mig.
— Hvernig horfi ég á þig?
— Alveg yndislega. Þú uppörvar mig.
Hann brosti, tók hendi Olgu og bar hana upp
að vörum sínum, svo blíðlega að hún vissi ekki
hvað hún átti af sér að gera.
— Mér þykir leitt að þurfa að skilja við þig
núna. Ætlarðu heim? Er það ekki? Jæja, ég
kveð ykkur þá. Þakka yður fyrir, Wyne, ég ætla
að fara hérna. Ég vonast til að sjá yður seinna.
Bless!
Hann var hár, grannur og alvarlegur í bragði.
Og hið ósvífnislega augnaráð hans hætti stund-
um að vera kuldalegt, þá var eins og augu hans
loguðu . . . þannig var maðurinn, sem Elena
haf i svikið vegna Andrésar.
— Hvert erum við að fara? spurði Olga undr-
andi, um leið og hún veitti því athygli, að Dick
ók ekki heim á leið.
— Þú heldur þó ekki að ég ætli að sleppa þessu
tækifæri til að drekka með þér síðdegiskaffi ?
sagði hann og leit hlægjandi á hana. — Viltu
fara á Placa hótelið ?
Skömmu seinna sátu þau í hinu glæsilega and-
dyri Placa hótelsins, sem var svo viðkunnanlegt
með sínum þægilegu hornum, þar sem fólk gat
verið útaf fyrir sig, hinum þykku teppum og
íburðarmikla skrauti.
Ég lá alla nóttina og hugsaði, sagði Dick
um leið og hann kveikti í fyrstu sígarettunni.
— Ég get ekki útskýrt fyrir þér allt það, sem
mér datt í hug. Ég var ýmist frá mér numinn
eða örvilnaður og enn stend ég í nákvæmlega
sömu sporum.
— Hversvegna komstu út á flugvöllinn?
— Ég er búinn að segja þér það, svaraði hann
brosandi. — Til að kveðja . . . hann fór að hlægja.
— Jæja þá, til að óska íþróttahetjunni Paul
Williams innilega góðrar ferðar. Já, ég var inni-
lega glaður yfir að sjá á eftir honum. Ég býst
við . . . að Lezeano hafi líka verið feginn. Já,
Síminn hringdi. Olga fékk
ákafan hjartslátt.
4