Vikan


Vikan - 14.02.1956, Blaðsíða 5

Vikan - 14.02.1956, Blaðsíða 5
S TEFNUMÓ TIÐ SMÁSAGA EFTIR JOSEPH E. SHANER "Lezcano er ekki þannig- gerður, að hann láti taka af sér það sem hann á dýrmætast, hélt hann áfram alvarlegur í bragði. Ég' var að ímynda mér alls konar fjarstæður í nótt. Það er auðvitað mesta fjarstæða að spyrja konu, sem er búin að lifa í fimm ár úti í óendanlegum frumskógi, hvort henni geðjist að útilífinu, en . . . — Já, ég dái slíkt líf, — Ég á alveg dásamlegt hús í Californíu. Hefurðu komið til Californíu? Ekki það ? Þér er óhætt að trúa því, að hún er þess virði að sjá hana. Imyndaðu þér síbláan himin, veðurfar, sem alltaf er gott, síblómstrandi engi . . . húsið mitt stendur uppi á lítilli hæð, í miðjum stórum garði með pálmatrjám. Heldurðu að þér mundi geðjast að því? Að þú vildir búa þar, á ég við? — Búa þar? Ég mun aldrei fá tækifæri til að......... — Tækifæri . . . það hefurðu núna, Olga. Þú þarft aðeins að segja eitt orð. Nei, móðgastu nú ekki. Ég veit alveg hvað þú ætlar að segja. Að ég sé óttalegur flautaþyrill og að engin kona geti treyst tilfinningum mínum. Þú hefur rétt til að segja það. Þessi langa reynsla mín af falskri tilfinningasemi er búin að skipa mér í flokk hinna óáreiðanlegustu manna. Málrómur Dick var hlýlegur og hann horfði með aðdáun á Olgu. — En í þetta sinn er þetta allt öðruvísi. Með einu orði geturðu eignast allar Wyne appelsínurnar ásamt eiganda þeirra. — Hættu þessu, Dick. Gerðu það fyrir mig. Ég get ekki hlustað lengur á þig. — Ég er ástfanginn af þér, Olga. Alvarlega ástfanginn. — Þú hegðar þér eins og barn, Dick. Þú verður að halda loforð þín. Hér er um að ræða . . . . konu, sem elskar þig og sem er reiðubúin til að fela þér alla sína framtíð. Það er hún, sem mun stjórna þessu yndislega húsi þínu . . . (Olga andvarpaði). Hver maður verður að taka sínum örlögum, Dick. Mín . . . — Eru í Mazzaehusetts, er það ekki? Segðu mér að minnsta kosti eitt í fullri hreinskilni. Ef ekki væri um Elenu að ræða . . . -— Þú verður að afsaka mig, Dick. Ég kann ákaflega vel að meta vináttu þína. Já, hlæðu ekki að því. Ég kann svo vel að meta hana, að ég hefði kannski valið Californíu . . . En ég hef um ekkert að velja. Og nú skulum við koma heim. Klukkan er orðin margt og það er vafalaust farið að undrast um mig heima. — Hver er farinn að undrast um þig? Hann? Olga gekk af stað, án þess að svara og Dick fylgdi á eftir henni, þvert yfir anddyrið og út að bílnum. Hann mælti varla orð af munni alla leið- ina heim, en sat með hnyklaðar augabrúnir. Hann þáði heldur ekki að koma inn og heilsa upp á Elenu, heldur ók í burtu eins og barn, sem er í fýlu. Elena var ekki heima og Xavier ekki heldur. Framhald á bls. 18. 'C’D tók sér stöðu imdir klukkunni og ýtti annars hugar upp jakkaerm- inni, til að líta á sitt eigið úr. Klukkan var eitt; eins klukkutíma bið fyrir hönd- um. Hann fór hálfvegis hjá sér þarna sem hann stóð og gnæfði upp yfir há- væra kvenkaupendur, sem ruddust á- fram, og horfði rannsakandi á andlit- in, sem liðu framhjá. Hann óskaði þess að einhverjir karlmenn biðu þama líka. Hann kunni illa við sig innan um þenn- an kvennaskara, en ennþá verra hefði það þó verið, ef konumar hefðu vitað, að hann var kominn á stefnumót, sem ákveðið hafði verið fyrir fimm árum, hugsaði hann. Þegar Ed hafði stigið um borð i Pittsburg vélina í Chicago, hafði hann ekki gefið Hut nákvæma skýringu, aðeins sagt, að þessu kvöldi væri hann búinn að lofa Bill Evans. Það hefði verið ákveðið nótt eina á Guadalcanal. Hann sagði henni ekki, að hann vissi ekki heimilisfang Bills, né að þeir ætluðu að hitt- ast undir klukkunni á verzlunarhúsinu. Hann hafði sagt henni margt um Bill, bezta vin sinn í hernum, en ekki nefnt það, að þessi 300 mítna ferð gæti alveg eins orðið fýluferð. Hann heyrði varla fótatakið og skellina í háu hælunum á gangstéttinni, flautið í bílun- um og urgið í hemlunum. Hugur hans reikaði aftur til græna og raka hitabeltisgróðursins. Óhugnanlegir skellir í flugvélum óvinanna bár- ust gegnum dimma nóttina. Og í þessum kola- myrkri teygðu eldtungur frá nýhröpuðu flug- vélaflaki sig upp í loftið. Bill Evans bölvaði. — Á slíkum nóttum þykir mér vænzt um Pittsburg, sagði hann og andvarpaði, þarna sem hann lá í skotgröfinni. — Einhverntíma skal ég sýna þér bæinn minn. Ég skal svei mér bjóða þér upp á glas á hverjum bar í miðbænum. Pittsburg er alveg dásamlegur staður, þegar hún er öll upplýst og maður er sjálfur búinn að kveikja. — Þann stað hef ég aldrei séð, svaraði Ed. — Jæja, þá skulum við ákveða að hittast þar undir klukkunni, þar sem allir Pittsburg- búar eiga stefnumót sín. Við skulum nú sjá, nú er 31. desember. Allt í lagi, þá hittumst við klukkan tvö eftir hádegi 31. desember í Pitts- burg í Pennsylvaníu. Bill rétti fram óhreina hendina og Ed þrýsti hana brosandi. — Við bindum það fastmælum, sagði Ed. ...- En viltu þá gjöra svo vel og segja mér hvaða ár það á að vera. Bill veltist um i sandinum af hlátri. Flug- véladrunur heyrðust einhvers staðar uppi yfir þeim. -- Við skulum segja 1947, sagði hann svo. — Eftir því að dæma hvernig þessir Jap- anir berjast, þá verður komið árið 1947 áður en þú gengur aftur um með dröfnótt háls- bindi. Klukkan tvö eftir hádegi 31. desember árið 1947 skal ég sýna þér hvernig við í Pittsburg kveðjum gamla árið. Nú var klukkan tvö eftir hádegi 31. des- ember 1947 og Bill hafði ekki enn látið sjá sig. Aftur fannst Ed þetta ósköp kjánalegt. Annað hvort skipti slíkt öllu máli fyrir mann eða engu. En Bill hafði þó hvatt hann til að muna eftir þessu stefnumóti þeirra í bréf- unum, sem hann skrifaði um nokkurt skeið eftir að þeir voru aðskildir. Ed kveikti í annarri sígarettu og horfði upp í loftið, þar sem nú voru að myndast dökk rigningarský. Klukkan á verzlunarhúsinu sló þrjú. Kvenfólkið streymdi út og inn í búðina og margar biðu eftir vinum sínum fyrir utan. Þær biðu nokkrar mínútur, vinirnir komu, og þau gengu hlægjandi í burtu. Nú byrjaði að rigna. Ed hörfaði í skjól. Kaupendurnir flúðu inn und- ir gluggaskermana og inn í næstu búðir. Ed langaði til að reykja, en fólkið stóð svo þétt, að hann gat ekki einu sinni stungið hend- inni í vasann. — Fyrirgefðu, sagði átta ára gamall snáði, sem steig ofan á tána á honum. — Þetta gerir ekkert til, svaraði Ed. — Þú ert svo stór. Hvernig varðstu svona stór ? — Ég bara hélt áfram að vaxa, svaraði Ed. Konan, sem var með drengnum, varð vand- ræðaleg, en svo brosti hún. Drengurinn spurði Ed hvort hann léki knattspyrnu, og hann sagð- ist hafa gert það fyrir mörgum árum í Illi- nois-háskólanum. — Pittsburgarliðið getur sigrað Illinois- liðið. Eftir nokkur ár fer ég í Pittsburgar- háskólann og þá skulum við sigra ykkur. — Ég efast ekkert um það. Við getum víst ekki komið í veg fyrir það. Konan brosti aftur og drengurinn hélt áfram að spjalla. Það dró úr rigningunni og hópurinn fór að dreifast. Konan reyndi að ná í bíl, og drengurinn ræddi við Ed um knatt- spyrnu á meðan. Loks kallaði hún, en dreng- urinn heyrði ekki til hennar. Þá kom hún til baka. — Ég er alveg undrandi, sagði hún af- sakandi við Ed. ■— Hann er ekki vanur að gefa sig að ókunnugum. — Bless, kallaði drengurinn. — Ég vona að þið hafið gott lið, þegar ég fer að keppa fyrir okkur hérna. Gleðilegt nýár! — Við munum þurfa á þvi að halda. Gleði- legt ár! Ed beið þangað til búðunum var lokað, en þá gafst hann upp. — Ég býst við að Bill sé búinn að steingleyma því. Óttalegur kjáni get ég verið! sagði hann. Ed reikaði niður götuna og kveikti í síðustu sígarettunni sinni. — Aleinn í Pittsburg á gamlárslivöld, tautaði hann. Hnugginn í bragði fór hann inn í næsta bar, án þess að vita það, að Bill Evans, sem hann var að skála fyrir aleinn, hvíldi undir öldunmn kringum Okinawa, og ,að þar sem hann gat ekki komið á stefnumótið, hafði hann sent son sinn. Veiztu —? 1. Þessi mynd er úr einni frægustu gaman og alvöru kvik- mynd, sem gerð hefur verið. Hver er hún? 2. Um hvaða leyti var farið að nota vélknúin skip til fiski- veiða hér á landi? 3. Hver þessara manna hefur aldrei verið forseti Bandaríkj- anna: Grant, McKinley, Monroe, Taft, Webster? 4. Hvað hét bróðir Grettis Ásmundssonar, sá sem var með honum í Drangey? 5. Hvaða dag vikunnar er borðað mest af fiski í heiminum? 6. Hvaða land er það, sem kallað er ,,land hvitu fílanna“? 7. Hvar í Finnlandi er Porkkala, sem svo mikið hefur verið talað um í fréttunum að undanförnu? 8. Hvað haldið þið að sé algengasta eftirnafnið í Skotlandi? 9. Hvar á landinu eru Rúfeyjar? 10. Gáta: Geri ég enda á öll þau mál, er menn fyrir mig leggja; ýmist lífi eða sál er ég þyngsta sleggja. Sjá svör á bls. 18 5

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.