Vikan - 14.06.1956, Qupperneq 7

Einn var berstrípaður úti á víðavangi. Annar —
TÝNDI KONUNNI SINNI
BRÚÐKAUPSNÖTTINA
ARNA stóð hann við kirkjudymar,
hár og myndarlegur og í spánýjum
svörtum fötum. En það var eitthvað bog-
ið við þetta. I fyrsta lagi bólaði ekki á
einum einasta gesti. Og í öðru lagi kom
brúðurin ekki!
Meir að segja prestinn vantaði, og lést
þó þessi ungi maður ætla að fara að
gifta sig.
Derek og svaramaður hans komust að
þeirri niðurstöðu, að þeir hefðu komið
klukkutíma of snemma. Þeim kom sam-
an um að fá sér sæti inni í kirkjunni. Svo
byrjaði fólk að þyrpast inn — en ókunn-
ugt fólk!
Brúðguminn hafði ekki aðeins litið vit-
laust á klukkuna. Hann var heilum degi
á undan áætlun.
Fólk í Marseilles brosti, þegar blöðin
sögðu frá þessu. Og raunir Dereks garms-
ins voru ekki búnar. Daginn eftir kom
brúðurin of seint, svo mikið of seint, satt
að segja, að hann var farinn að halda að
hún væri hætt við allt saman, þegar hún
loks kom gangandi inn kirkjugólfið.
Parísarstúlkan Lucille Jackson varð
hinsvegar fyrir því óláni að týna mann-
inum sínum á brúðkaupsnóttina. Eða það
væri kannski réttara að orða þetta svo,
að hann hafi týnt henni.
Þau óku til hótelsins, sem þau ætluðu
að dveljast á, strax að hjónavígslunni
lokinni, og brúðguminn, bandarískur mað-
ur að nafni Herbert Jackson, bað hana
að bíða andartak á meðan hann fyndi bíl
sínum geymslustað.
Hann fann stað til að leggja bílnum
— en týndi hótelinu! Hann mundi ekki
hvað gatan hét, sem það stóð við, hann
mundi ekki númerið á því, það eina, sem
hann mundi, var að það var sjö eða átta
hæðir og byggt úr múrsteini.
Það er að segja, það var nákvæmlega
eins og tugir annarra Parísarhótela.
Jackson ráfaði um göturnar alla nótt-
ina í leit að hótelinu. Um sólarupprás
bað hann lögregluna ásjár. En það var
nærri komið hádegi, þegar henni tókst
að hafa upp á hótelinu og hin grátbólgna
nýgifta Lucille tók á móti manninum sín-
um með orðunum: „Það er mikið að þú
sést!“
Þá fór ekki betur fyrir brezka bóndan-
um, sem skrapp með konu sinni til Lund-
úna. Þau þurftu að kveðja dóttur sína,
sem var að fara til Nýja Sjálands, og
fengu inni hjá kunningjum sínum í Pad-
dington hverfi. Bóndinn var á sjötugs-
aldri.
Upp úr hádegi á þriðjudag ákvað hann
að skjótast út og kaupa sér póstkort og
kvaddi með orðunum: „Ég verð ekki leng-
ur en fimm mínútur.“
En fimm mínútumar urðu að fimm
klukkustundum . . . og það rann upp fyr-
ir bóndanum, að hann var rammviltur.
Hann var búinn að arka marga kílómetra,
þegar hann ákvað að taka neðanjarðar-
lest og reyna að finna brautarstöð, sem
hann kannaðist við. Þá gerði hann þá
uppgötvun, að hann var með þvínær enga
peninga á sér.
Um nóttina svaf hann á bekk í jám-
brautastöð, en hinir dauðskelkuðu ættingj-
ar hans gerðu að honum dauðaleit í öll-
um sjúkrahúsum.
Daginn eftir reyndi hann á nýjan leik
að finna hús kunningja sinna — en ár-
angurslaust. Það var kominn föstudagur,
þegar hann reikaði inn á lögreglustöð að
fram kominn af hungri. Hann þurfti að
liggja í þrjá daga í rúminu til þess að
jafna sig.
Já, það getur margt kynlegt komið fyrir
mann — og skrambi óþægilegt. George
nokkur Grahamslaw fékk af því smjör-
þefinn, þegar hann brá sér til Preston í
fyrra með kunningjum sínum til þess að
horfa á knattspyrnukeppni.
George missti af rútubílnum heim — og
heimilið hans var í Newcastle í 167 mílna
fjarlægð.
Hann var auralaus; aleiga hans var tíu
sígarettur og ein brjóstsykurstöng. Allt
um það lagði hann af stað gangandi.
Hann vissi það ekki, en kunningjar hans
höfðu skilið eftir farpeninga handa
honum í vörslu lögreglunnar. Hann át
svolítið af brjóstsykurstönginni og svaf
undir limgerði, eftir 24 stunda göngu.
Hann reyndi árangurslaust að afla sér
peninga fyrir mat með því að selja síga-
retturnar sínar.
Að lokum gaf bóndakona honum nokkr-
ar brauðsneiðar og skildi ekki við hann
fyrr en hún var búin að koma honum á
vörubíl. Eftir fjögra daga ferðalag komst
hann heim til sín — og féll í öngvit við
forstofudyrnar.
Gæti eitthvað svipað þessu komið fyrir
þig? Allir geta orðið fyrir mögnuðum
óhöppum.
Það var til dæmis ungi Bretinn, sem
fann upp á því sumarkvöld eitt í fyrra
að fá sér bað í ánni Serpentine.
Það var komið myrkur, svo að hon-
um fannst óþarfi að nota sundskýlu. Hann
lagði til sunds allsnakinn. En þegar hann
steig upp á fljótsbakkann hinumegin,
kom babb á bátinn.
Hann varð áttaviltur og treysti sér
ekki til að synda til baka. Lögregluþjónn
fann hann um morguninn á gægjum bak
við vegg. Bíll þaut með hann á lögreglu-
stöðina. Og í stað þess að fara til vinnu
á mánudagsmorgun, var hann dreginn
fyrir dómara.
Hann var sakaður um ósiðsamlega fram-
komu. Það vildi honum til happs, að dóm-
arinn trúði skýringu hans á því, hvers-
vegna hann hefði fundist berstrípaður úti
á víðavangi.
Hann sýknaði hann af ákærunni og
sendi hann heim í lánuðum fötmn — já,
og ráðlagði honum að fara að öllu með
gætni, næst þegar það dytti í hann að
fá sér bað.
— PAUL BENET.
DON DTJBBINS, er ný-
búinn að gera samning
til langs tíma við Metro-
Goldwyn-Mayer. Hann
er hér á myndinni. Hann
„sló í gegn“ í leikriti
par sem hann lék á móti
Deboruli Kerr. I*að var
svnt víða um Bandarik-
in. Nú vœnta kvik-
myndakóngamir í HoUy-
wood sér mikils af hon-
um. Eftir myndinni að
dæma ætti hann líka að
geta orðið feiknmildð
kvennaguU.
7