Vikan - 12.09.1956, Side 13

svona slysalega tækist til i þetta skipti, Gwen, þá muntu láta mig fá
jörðina.“ Hann fitlaði við göngustafinn. „Þetta segi ég þér í fullri hrein-
skilni, Gwen, og þú verður að skilja, að mér er alvara."
Hann sneri sér að Mugridge og var nú orðinn sami fágaði heimsmað-
urinn og áður. „Þetta er ekkert alvarlegt, Mugridge minn góður," sagði
hann kæruleysislega. „Mér skilst, að málin standi nokkurnveginn óbreytt.
Stúlkan horfist í augu við nákvæmlega sömu staðreyndirnar og þegar ég
heiðraði hana með heimsókn minni Hún verður að halda áfram að leika
það hlutverk, sem hún kaus sér: hlutverk Roberts Plowei's. Hvað vin
hennar fangavörðinn óhrærir . . .“ hann horfði snöggvast á mig og
brosti kuldalega......þá verður hann að láta sér það lynda að hún haldi
áfram að njóta gestrisni ykkar hérna. Ég sting þessvegna upp á því,
Mugridge, að þú gerir skyldu þína sem hingað til, og er það þá ekki
staðreynd, að það umburðarlyndi, sem þú hefur sýnt þessum unga fanga
þínum, hefur borið næsta lítinn árangur?" Hann horfði á Gwen. „Mér
sýnist sem þessi fangi sé ekki nærri bví búinn að læra sina lexíu, og
ef ég réði hérna, mundi ég ekki láta hann komast upp með það.“
Mugridge horfð á Shayne og það færðist illkvittnislegt glott yfir varir
hans. Svo kinkaði hann kolli. „Já," tautaði hann, „hún er óneitanlega
ódæl. Ég hef gefið föngum ráðningu fyrir minni yfirsjónir en hennar."
Ég sagði: „Mugridge, ég ráðlegg þér að láta hana í friði. Ég á von
á upplýsingum um mál hennar á hverri stundu. Ég skrifaði . . .“
„Þegiðu!" Mugridge rykkti byssunni úr beltishulstri sínu og otaði
henni að mér. „Þegiðu, endurtek ég, eða ég rek þig héðan strax i dag
l'yrir óhlýðni."
Shayne sagði hægt: „Það væri kannski ekki svo vitlaust. Þú ert. ekki
beinlínis þægur við yfirboöara þina, Gaston."
Ég átti bágt með að stilla mig og fann hvernig blóðið hljóp fram
í kinnarnar á mér. En ég sagði: „Hættið þessu með jörðina og ég skal
ekki vera með óeðlilega afskiptasemi. Ég heiti ykkur því.“ Ég þagnaði
og leit á Gwen. „Og ef rétt reynist," sagði ég og horRi beint i augu
henni, ,,að Gwen Benson sé föðurmorðingi, mun ég ekki skipta mér af
máli hennar framar."
„Heiðarlega rnælt!" Shayne dró vindil úr vasa sínum og kveikti í
honum. „Við látum þetta þá liggja á milli hluta, sem gerst hefur. Ég
skal ekki minnast einu orði á jörðina, Gaston — í bráð. Og ég geri ráð
fyrir, að Mugridge leggi þá refsingu á fangann, sem honum þykir hæfa."
„Refsingu ?“
Shayne ypti öxlum og brosti kæruleysislega. „Ég vil ekki vera að
skipta mér af því, hvernig Mugridge stjórnar þessum vinnubúðum, en ég
hefði ímyndáð mér, að þegar fangi reynir að strjúka . . .“
Mugridge sagði og hampaði byssunni: „Ég vil að þú gerir þér það
ljóst, Gaston, að ég lít á það sem óeðlilega afskiptasemi, ef þú hefur
eitthvað út á það að setja að fanga sé refsað fyrir flóttatilraun. Hvernig
heldurðu að aganum verði komið hérna hjá okkur, ef ég læt þetta liggja
á milli hluta. Stelpan hérna og Wint reyndu að strjúka. Þi’i vcist það,
hinir verðirnir vita það, fangarnir vita það." Hann bent á Gwen. „Og
hún var forsprakkinn. Það var hún sem reyndi að ná í hana þessa.“ Hann
veifaði byssunni fyrir framan andlitið á mér.
Ég sagði: „Það eru skiptar skoðanir um þessa flóttatilraun. Og hvað
um það, ef refsing er náuðsynleg, þá er það ærin refsing að mínum dómi
að halda Gwen klæðlítilli í þessum kofa í svona kulda."
„Það er mitt að meta slíkt," sagði Mugridge. „Fangar hafa verið húð-
strýktir fyrir minni sök.“
Ég hrökk við. Á ýmsu hafði ég átt von, en ekki þessu. Ég vissi, að
maðurinn var fantur. En að hann væri svo miskunnarlaus að leggja hend-
ur á stúlkuna - nei, jafnvel Tom Mugridge hefði ég ekki trúað til slíks.
Ég tók mér stöðu fyrir framan hana. „Ef þú heldur að . . .“
„Þegiðu!" Mugridge rak byssuna í kviðinn á mér. „Farðu frá.“
Ég sagði: „Mugridge, ég ráðlegg þér að ganga ekki of langt. Ég
sver það, að ef þú misþyrmir henni, skal þér launað að verðleikum!"
„Fax’ðu frá!“ Byssuhlaupið vísaði upp og í bi'jóstið á mér. „Franx að
dyrum með þig!“
Ég gekk fram gólfið.
Og á sarna andartaki koin eitthvað kalt og hart í hnakkann á mér og
mér syrti fyrir augum og jörðin byrjaði að snúast í hringi undir fótunx
mér og ég missti meðvitund.
En aðeins andartak. Ég byi'jaði að rakna úr rotinu nærri því urn
leið og ég féll til jarðai', og þótt ég gæti hvorki hi-eyft legg né lið fyrst
í stað og fyrir augum mér væri dimmblá þoka með undarlegum rauðxim
leiftrum, þá heyrði ég hvað frarn fór i kringum mig, heyrði það mjög
greinilega eftir atvikunx.
Ég heyrði að Gwen rak upp hljóð og hrópaði: „Þxi hefur di-epið hann!“
Ég heyi'ði kuldalegan hlátur — það var Mugiúdge - og rödd hans,
sem sagði: „Vildi að satt væri.“
Svo heyi’ði ég lágt pískur — það voru þeir Shayne og Mxigridge
að tala sarnan - og svo var tekið í axlirnar á mér og mér kippt upp
eins og poka og fleygt upp að veggnum.
Næst heyrði ég þrusk og fótatak, og þegar hér var komið byi'jaði
dimmbláa þokan að lyftast frá augurn mínum. Ég sá fæturnar á Mug-
íidge og Shayne, og ég sá Gwen beint andspænis mér, upp við vegginn.
Hun horfði á mig, og þegar ég lyfti annai'ri hendinni og bar hana upp
að helaunxum hnakkanum, sá ég fögnuðinn í augurn hennar. Já, hún hafði
greinilega óttast, að ég væri dauður.
Ég reyndi að standa á fætur, en var of máttlaus og vai’ð að láta mér
lynda að huka enn um hríð eins og poki á gólfinu. Mugridge hafði ekki
dregið af sér, þegar hann veitti mér hnakkahöggið með byssunni. Hafði
kannski höggið átt að koma mér úr málinu fyrir fullt og allt? En ég er
með þykka höfxxðskel.
Ég brosti til Gwen; það var það eina sem ég gat gert þessa stundina
til þess að hughreysta hana. Svo var Mugiidge kominn á milli okkar og
stóð yfir mér og hoi'fði á mig.
„Svo þú ert vaknaöur."
„Já, raunar, en það er ekki þér að þakka.“
„Jæja, láttu þér þetta að kenningu vei'ða.“
„Já, það skal ég gera. Ég sný ekki bakinu í þig aftur.“
Hann brosti kæi'uleysislega og sparkaði til mín. Fótui'inn kom í síð-
una á mér og ég tók andköf. Þegar ég gat aftur fylgst með því sem
gei'ðist, var hann að seilast eftir jakka Gwen á naglanum við dyi'nai'.
Hann fleygði honum á gólfið fyrir framan hana og sagði: „Fai'ðu í hann.
Þú átt að fara í ferðalag."
Ég reyndi á ný að standa á fætur* og í þetta skipti tókst mér það.
Ég studdi mig við dyrastafinn og sagði: „Hvert ætlið þið með hana?“
„Kenham."
„Til hvers?“
„Þú virðist ekki treysta mér til þess aö refsa henni hlutdrægnislaust
fyrir flóttatilraunina. Gott og vel, ég skila henni i fangahúsið i Kenham
og læt þá um það þar, hvað sé hæfileg refsing fyrir að reyna að sti'júka
xxr vinnubúðum og ætla að hnupla byssu vai'ðstjórans i þokkabót."
„Það skyldi þó aldi-ei hafa haft einhver áhrif á þessa riddaralegu fram-
komu þína, að Shayne lögfræ;úngur er búsettur í Kenham?“ Ég sneri mér
að Shayne. „Ertu farinn að þreytast á ferðalögunum hingað upp í fjöllin?
Heldurðu að þú getir betur gefið þig að verkefninu, ef þú hefur hana á
staðnum ef svo mætti oi’ða það?“
Shayne bi'osti góðlátlega. „Kæi-i Gaston, þú eit svo óttalega toi'trygg-
inn. Manstu ekki, að við vorurn búnir að gera með okkur einskonar samn-
ing. Ég læt jöi’ðina liggja á milli hluta -— í bi'áð — og Gwen verður
bara réttur og sléttur tukthúsfangi og verður sem slíkur að taka afleið-
ingurn gjörða sinna."
Ég sagði: „Jæja, við sjáum þá til hvernig þú heldur þinn hluta samn-
Framhald á bls. Uf.
HÉR er Joan Collins, breska stiilkan, senx nú er „stjarna" í
Hollj'wood. Hxin kom til Bandaríkjanna fyrir tveimur áriim og
var þá biiin að leika í ellefu kvikmyndum í Bretlandi. Frá Eng-
landi hafði hún með sér eiginmann, sem hxin svo skildi við í sumar.
Hann er leikari eins og hxin, en þar skilur með þeim (meðal annars),
að honum hefur ekki auðnast að fá hlutverk í bandarískum mynd-
uin. Sá óvenjulegi atburður gerðist í sambandi við skilnað Joan
og mannsins hennar, að hún féllst á að greiða HONXJM fram-
færslustj’rk!