Vikan - 04.10.1956, Blaðsíða 10

Gissur er hjálpsamur eiginmaður.
í FÓTSPOR FULLH
UGAIM
Gissur: Er stúlkan þá farin úr vistinni?
Rasmína: Já, er það ekki sárgrœtilegt? Einmitt
þegar ég þarf að hafa heimilið í lagi. Ég á von
á gestnm í kvöld.
Gissur: Ég hefði gert húsverkin fyrir þig,
Rasmína, ef ég þyrfti ekki að fara á skrifstofuna.
Rasmína: Ég verð að fara lauslega yfir ibúð-
ina, þegar ég verð búin að verzla.
Gissur: Ég held ég verði annars heima og komi
Rasmínu á óvart með því að gera verkin. Það ætti
að koma mér innundir hjá henni.
Gissur: Það er bezt að ég geri þetta almenni- Gissur: Rasmína þekkir ekki íbuðina aftur,
lega, svo að hún vilji állt fyrir mig gera. þegar hún kemur heim.
Gissur: Aldrei hefði mig grunað að þáð væru
svona margir gluggar á þessu húsi.
Gissur: Æ, hvað ég er feginn að vera búinn. Gissur: Nú, ég hélt að konan mín vœri að koma. Konan: Frú Rasmína borgaði mér 200 kr. fyr-
Þetta var nú meira erfiðið. En það verður þess Hvað viljið þér, kona góð? ir að koma hingað og taka til i húsinu.
virði að sjá svipinn á Rasmínu, þegar hún kemur. Konan: Ég er frá ráðningarstofunni.
Kannski þetta sé hún? „
Með VIKUNNI til Afríku
FLUGLEIÐIN frá New York til Jóhann-
esarborgar er 9,700 mílur, og fjar-
lægðin milli þessara borga er meiri en
nokkurra annarra, sem halda uppi föst-
um áætlunarferðum milli sín í lofti. Maður
flýgur yfir sum af frumstæðustu land-
svæðum veraldar, í „fótspor" fullhuga
og brautryðjenda á borð við Stanley og
Livingstone.
Maður þarf ekki að grípa til neinna
sérstakra varúðarráðstafana, þótt maður
bregði sér til Afríku, þessa undra- og
ævintýralands. Maður hefur lesið um, að
hitinn sé ótrúlega mikill, en á ferðum mín-
um þarna kom ég aldrei í heitari borg
en New York.
Það er sagt, að Afríka geti verið hættu-
leg heilsu manna, en ef maður sýnir eðli-
lega gætni, er einskis að óttast/ Eg dvald-
ist í Afríku í átta mánuði án þess að
setja upp sólhjálm, og ég fékk aldrei svo
mikið sem magapínu að ég ekki tali um
sótthita.
Það er ævintýralegt að koma til Acera,
höfuðborgar Gullstrandarinnar. Fram-
faraviðleitnin er svo augljós, framtaks-
viljinn svo mikill. Maður þarf meir að
segja ekki að dvelja nema fáeina klukkli-
tíma á flugstöð borgarinnar — þar sem
jafn mikið virðist að gera á nóttu sem
degi — til þess að skynja þann djarfhug
og þá bjartsýni, sem liggur í loftinu.
Það er ennþá brezkur landstjóri á gull-
ströndinni og hann býr í stórkostlegum
kastala við sjóinn. En ríkisstjómin er
skipuð innfæddum Afríkumönnum. Gull-
ströndin á að verða fyrsta sjálfstæða
blökkumannaríkið innan brezka samveld-
isins, og forsætisráðherrann, ungur og
snjall maður að nafni Nkrumah, hlaut
menntun sína að mestu í Bandaríkjunum.
Leopoldville er næsti viðkomustaður á
leiðinni til Jóhannesarborgar. Leopold-
ville er höfuðborg Belgisku Congo. Þetta
er líka mjög athyglisverð borg, en gjör-
ólík Accra. Þarna eru mikil breiðstræti,
vasaútgáfur af skýjakljúfum og slangur
af verzlunum og veitingahúsum með
evrópisku sniði. Andrúmsloftið minnir
mann á Briissel — gróskumikið viðskipta-
líf, myndarskapur og reglusemi.
Handan Congofljóts er Brazzaville, höf-
uðborg Frönsku Mið-Afríku. Þessi fagra
og aðlaðandi borg er eins og lítil París.
Ferðaskrifstofur í Accra og Leopoldville
skipuleggja allskyns ferðalög inn í ó-
byggðir. Þær ferðir eru feiknmikil ævin-
týri, en þær eru býsna erfiðar.
Ég dvaldist eina nótt á trúboðastöð í
hjarta Congo, í þorpi, sem heitir Gönde.
Þangað er þriggja stunda flug frá Leo-
poldville. Þarna var krökkt af strípuðum
villimönnum. Enn fjær búa frumskóga-
dvergarnir, og haldi maður lengra, mætir
maður risunum. Þeir tilheyra Watutsi
þjóðflokknum og voru um aldaraðir ann-
álaðir stríðsmenn. Þeir, sem sáu mynd-
ina Nantur Salomons, muna kannski eft-
ir þeim.
Jóhannesarborg er endastöð þessarar
miklu flugleiðar. Maður furðar sig á
ljósadýrðinni, komi maður að kvöldi.
Manni finnst öll ljósin harla ótrúleg, eft-
ir margra stunda flug yfir niðdimman
myrkviðinn.
Ég heimsótti fjölda borga í Suður-
Afríku og alltaf bar eitthvað nýtt fyrir
augu.
EGAR Josephine Glanville gekk að
eiga unnusta sinn í London í sum-
ar, kaus hún að láta hjónavígsluna fara
fram í 1100 ára gömlu grafhýsi undir St.
Brides kirkju í Fleet stræti. Það er
kannski óþarfi að taka það fram, að þetta
var í fyrsta skipti sem brúðhjón voru gefin
saman á þessum stað.
Það eru venjulegast stúlkurnar sem
ákveða, hvar þær ganga í það heilaga,
og val þeirra hefur vægast sagt stund-
um komið mönnum á óvart.
Hjátrúarfull stúlka í Bandaríkjunum
kaus að ganga í hjónabandið á botni
Atlantshafs. Hún hafði farið til spákonu,
sem tjáði henni, að hún gæti orðið viss
um að verða hamingjusöm í hjónaband-
inu, ef hún giftist við óvenjulegar kring-
umstæður á óvenjulegum stað. Eftir
nokkra umhugsun, valdi stúlkan köfunar-
bjöllu. Bjöllunni var sökkt í sjóinn hjá
Atlantic City, en innanborðs voru brúð-
hjónin og presturinn.
„Athöfnin tók um fimm mínútur og fór
fram tuttugu fetum undir yfirborði sjáv-
ar,“ skrifaði einn blaðamannanna, sem við-
staddir voru. „Hjónavígslunni kvað hafa
I Lorenco Marques, höfuðborg portú-
gölsku nýlendunnar Mazambique, rakst ég
á íburðarmestu verzlunina í allri Afríku,
í hafnarborginni Durban báru biksvartir
Zuluar mig í burðarstól og á tanganum í
grennd við Höfðaborg, syðsta odda Afríku,
gerðu ósvífnir apar árás á bílinn minn.
Þegar ég flaug yfir Kimberley, sá ég
demantanámuna, sem er kölluð „stærsta
hola jarðríkis“, og í Windhoek, höfuðborg
Suð-vestur Afríku, drakk ég þýzkan bjór,
sem var engu lakari en sá, sem borinn er
á borð fyrir mann í Munchen eða Pilsen.
I Kruger þjóðgarðinum — þangað er
þægileg bílferð frá Jóhannesarborg — er
urmull villidýra. Þar lifa þau algerlega
óáreitt. Ferðamenn á þessum slóðum mega
hvorki hafa með sér skotvopn né fara út
úr bílum sínum, og árangurinn er sá, að
hvorki þeir né dýrin eru í neinni hættu.
Það má segja um þennan garð, að hann
sé dýragarður, þar sem endaskipti hafa
verið höfð á hlutunum. Það eru gestirnir,
sem eru í búrum — í bílum sínum — en
dýrin leika lausum hala.
— JOHN GUNTHER.
lokið með einum lengsta kossinum, sem
um getur, en að því búnu var köfunar-
bjallan dregin upp á yfirborðið."
Önnur stúlka, sem taldi hafsbotninn
tilvalinn stað til að giftast, stakk upp á
því við unnusta sinn, að þau klæddust
kafarabúningum og létu splæsa sig sam-
an á botni Pugetsunds við Seattle. Bún-
ingur klerksins bilaði því miður 1 miðju
kafi, og brúðhjónin urðu að bíða „niðri"
á meðan viðgerð fór fram. En þarna
voru þau semsagt gefin saman.
Tvítugt kærustupar í Long Beach, Kali-
forníu, kaus að giftast — í kjaftinum á
hval, sem þar hafði rekið á land. önnur
bandarísk skötuhjú kusu sundlaugina,
þar sem þau höfðu kynnst. Brúðguminn
var í hvítri skyrtu og sundskýlu og brúð-
urin í sundbol og með hvíta brúðarslæðu.
Övenjulegar hjónavígslur hafa átt sér
stað á fjallstindum, í fangelsum, í kafbát-
um og járnbrautalestum. Þó slógu þau
Marjorie Kinger og Donald Babcock senni-
legast öll met í þessum efnum. Þau tóku
flugvél á leigu og létu gefa sig saman í
2,100 feta hæð. Að því loknu kvöddu þau
viðstadda, þökkuðu þeim komuna — og
steyptu sér út úr vélinni í fallhlífum!
HVERJV TEKUR ÞAÐ UPP Á NÆST?
BLESSAÐ
BARIMIÐ
Gjáldkerinn: Hvað segirðu um að leika golf með okkur
á morgunf
Pabbinn: Þakka þér fyrir, en ég get það ekki.
Bókarinn: Okkur vantar fjórða mann.
Afgreiðslumaðurinn: Þú hefur gott af að koma með okkur.
Pábbinn: Því miður, piltar. Ég þarf að gera annað.
Pábbinn: Ég hefði kannski átt að
þiggja boðið um að koma með þeim.
Mér veitir ekki af að œfa mig.
Pabbinn: En Lilli og mamma hans yrðu fyrir
vonbrigðum, ef ég eyddi ekki frídeginum með
þeim.
Mamman: Heyrðu elskan, ég œtla að
þremur vinkonum mínum á morgun.
Lilli: Og mamma œtlar að leyfa mér
fara að leika golf með
að bera kylfurnar.
. 10
11