Vikan - 04.10.1956, Blaðsíða 7

Aðalbyggingin er fimm hæðir, V2 km. á
lengd og 80 metrar á breidd. Skipulag
verksmiðjunnar byggist á lóðréttum flutn-
ingi á efninu, þ. e. milli hæða, en í Fiat-
Mirafiori fara efnisflutningar fram lá-
rétt og þykir það henta betur.
Þessar verksmiðjur framleiða nú um
800 bíla á dag og framleiðslan fer stöð-
ugt vaxandi. Nýjar gerðir eru sífellt að
koma á markaðinn.
Nýjasti bíllinn frá verksmiðjunum er
Fiat 600 — lítill og ódýr fjögurra manna
bíll, við hæfi almennings. Eftirspurn eft-
ir Fiat 600 er svo mikil, að verksmiðjan
hefur vart við að auka framleiðsluna.
Þá hefur breyting orðið á 1100 fjögra
manna bílunum og 1400 fimm manna bíl-
unum, sem nú eru þekktir orðnir hér á
landi. Fiat 1900 er nú einnig breyttur.
Nú má gera ráð fyrir, að nýju gerðirn-
ar fari að sjást hér á vegunum. Gefst
mönnum þá kostur á að dæma smekk
itölsku bílaframleiðendanna, en eflaust
eru gæðin þau sömu og áður.
Hvernig er
bíllinn litur?
Samkvæmt upplýs-
ingnm frá Félagi btf-
roiSaeigenda á Nýja
Sjálandi, getur litur-
inn á bilnum þínum
bjargað lífi þínu. Bíl-
ar, sem bera daufa
liti, lenda oftar i á-
rekstrum en hinir,
sem málaðir eru með
áberandi litum.
Rautt, hvítt og gult
eru beztu öryggislit-
irnir, en grænir bílar
verða öllum bílum
fremur fyrir skakka-
föllum.
STEINALDARMENN
Á TUTTUGUSTU ÖLD
Það eru víðar
, andvarpaði stúlkan, um
leið og hún gekk út úr
bíóinu, þar sem hún hafði verið
að horfa á hörkuspennandi ást-
armynd, — verst að karlmenn-
irnir skuli ekki vera svona hug-
rakkir í veruleikanum!
Jæja, hún hefði getað sparað
sér andvarpið. Hetjurnar í
kvikmyndunum eru að vísu
feikn „kaldar“ og ákveðnar.
En heimurinn á líka sína köldu
kalla, eins og hvað eftir annað
hefur sannast. Sumir eru meir
að segja einbeittari og fífl-
djarfari en góðu hófu gegnir.
Stúlkan, sem andvarpaði,
hafði væntanlega aldrei heyrt
getið um unga Italann, sem var
á göngu í Róm, þegar hann sá
18 ára gamla stúlku með hrafn-
svart hár, sem heillaði hann
svo, að hann ákvað samstund-
is að eignast hana.
Ýmsir hefðu talið það frem-
ur óheppilegt, að stúlkan var
í fylgd með karlmanni, sem þar
að auki var í flughernum. En
ekki Italinn okkar. Hann var
allt of ástfanginn til að hafa
áhyggjur af slíkum smámun-
um. Hann var búinn að gera það
upp við sig, að hann ætlaði að
giftast stúlkunni og hann elti
hana og fylgdarmann hennar,
uns þau kvöddust með kossi
fyrir framan dyrnar á heimili
hennar.
Næsta kvöld leigði hann sér
bíl, ók heim til stúlkunnar,
lagði bínum fyrir framan hús-
ið og beið. Klukkan sjö birtist
hún. Þá birtist líka unnustinn
úr flughernum, og hann ætlaði
einmitt að fara að faðma hana
að sér, þegar ítalinn tók í
taumana.
Hann renndi bílnum upp að
hliðinni á þeim, stökk út á
gangstéttina, sló flugkappann
niður og dró stúlkuna með sér
inn í bílinn. Svo ók hann af stað
eins og skrattinn væri á hælun-
um á honum!
,,Eg ætla með þig í kofa, sem
ég á uppi í sveit,“ tjáði hann
stúlkunni. „Þar verður farið vel
með þig og þú þarft ekkert að
óttast. En þar verður þér líka
haldið, þar til þú lofar að gift-
ast mér.“
Stúlkan byrjaði að brjótast
um og hrópa á hjálp. Bíllinn
hentist út af veginum. En Ital-
anum tókst að koma honum upp
á veginn aftur og halda hinu
æðisgengna ferðalagi áfram.
Þau kornu að kofanum seint um
kvöldið, eftir að sá ástfangni
hafði róað aumingja stúlkuna
hetjur en í bíó
— með því að slá hana í rot.
Hann var nýbúinn að bera
hana inn í kofann, þegar lög-
reglan ruddist inn til hans.með
flugmanninn í broddi fylking-
ar.
Þessi ítali situr nú í fangelsi.
En öðrum elskhugum, sem beitt
hafa svipuðum steinaldarað-
ferðum, hefur stundum vegnað
betur.
I Nevada í Bandaríkjunum
gerðist það, að efnaður imgur
kaupsýslumaður varð feikn ást-
fanginn af brúnhærðri stúlku,
sem send var til skrifstofu hans
með ýms skilríki frá húsbónda
sínum.
„Þú ert dásamlega fögur og
ég vil að þú giftist mér,“ tjáði
hann stúlkunni hispurslaust. I
fyrstu hélt hún, að hann væri að
gera að gamni sínu. En þegar
hann læsti skrifstofuhurðinni
og sagði, að hann mundi ekki
hleypa aumingja stúlkunni út
fyrr en hún tæki bónorði hans,
varð augljóst, að honum var
rammasta alvara.
„Ég er alveg óvenjulega vilja-
fastur maður,“ sagði hann
henni, „og ég kem alltaf mínu
fram. Þar til þú birtist hérna
fyrir fáeinum mínútum, hélt ég
satt að segja, að ég hataði allt
kvenfólk. Viltu giftast mér?“
1 sömu andrá hringdi síminn
og stúlkan þreif símatólið og
hrópaði: „Hjálp! Hjálp!“
Þegar kaupsýslumaðurinn
gerði sér ljóst, að hann var bú-
inn að tapa þessari lotu að
minnsta kosti, sleppti hann
stúlkunni. Hún flýtti sér heim.
Hún var munaðarleysingi og
átti engan að, sem hún gæti leit-
að ráða hjá. Ekki vildi hún
kæra manninn, því að af því
gætu spunnist leiðinleg blaða-
skrif. Hún tók það því til bragðs
að flytja úr bænum og fá sér
vinnu í fimmtán mílna fjar-
lægð.
Tveimur dögum síðar tók
hún saman pjönkur sínar og
fór. En kaupsýslumaðurinn ást-
fangni var ekki lengi að hafa
upp á henni. Næstu vikurnar
varð hann sex sinnum á vegi
hennar, og í hvert skipti bað
hann hennar. Hún hryggbraut
hann jafn oft.
Stúlkan fluttist í gistihús.
Hann elti og fékk sér herbergi
við hliðina á henni. Hún skellti
á hann, þegar hann hringdi upp
og byrjaði að bera upp bón-
orðið.
Tveimur dögum seinna kvikn-
Framhald á bls. 18.
7