Vikan


Vikan - 08.11.1956, Blaðsíða 4

Vikan - 08.11.1956, Blaðsíða 4
r ■■ Astarsaga sögð af 7. YOULI segir írá FORSAOA: TJng, japönsk stúlka, a» nafni YOULI, segir frá þvi hvemig hún hlttir ungan Frakka, aS kvöldi 31. des- ember. Þessi Frakki hefur mikil áhrif á hMia og hún fellst á að fara með honum inn i nœturklúbb, tii aö fagna nýja árinu. En þar leggur hún allt i einu á flótta, þegar hún minnist unnusta síns, Makotos, sem hefur farizt i stríðinu sem sjálfsmorðs- flugmaður. Þau hittast þó af tilviljim dag- inn eftir í Buddahofi nokkru. ESSI orð þeirra táknuðu reyndar ekki neitt, en foreldrar Makotos höfðu ekki vanið mig við slíka mnhyggju. Við héldum áfram að skipt- ast á kurteislegum orðum. Klukkan sex bar ég fram kvöldverðinn, sem Okassama hafði útbúið, og sem ég borðaði með húsbændunum. Og eftir að hafa borið fram diskana og þvegið upp, bað ég um leyfi til að mega draga mig i hlé. Ég hneigði ennið niður að mottunni og fór út úr stof- unni. Þar kraup ég á hné meðan ég lokaði dyr- unum, tók súkkulaðistykkin mín og fór í skóna á dyraþrepinu. Frú Sakai brosti hjartanlega, þegar hún kom á móti mér. — Flýttu þér, Youliko san. Flýttu þér að fara úr fötunum. Baðið er heitt. Þú hlýtur að hafa þörf fyrir að fara í vel heitt bað. Þrátt fyrir baðið svaf ég illa þá nótt. Quentin hvarf ekki úr huga mínum. Ég ætlaði að hitta hann aftur daginn eftir. Eftir það yrðu leiðir okkar að skiljast. Mér fannst ég þarfnast hans svo mjög, að mig langaði til að æpa upp. Hvers vegna hafði ég lofað að hitta hann aftur ? Til að kvelja sjálfa mig, eins og ég væri ekki búin að fá nóg af einveru og áhyggjum á hinni 27 ára æfi minni? Svo hugsaði ég um sködduðu hendina á honum, um þjáningarnar sem hann hafði orðið að þola af hendi samlanda minna, um það hvernig hann hafði verið niðurlægður og kvalinn og það rann mér til rifja. Var þetta þá ástin, þetta sambland af sorg og gleði, örvæntingu og hamingju? Það þyrmdi hvað eftir annað yfir mig og af endurnýjuð- um krafti, því ég var þegar búin að afsala mér manninum, sem ég elskaði. —• Ætlarðu út i dag? spurði frú Sakai, þegar hún færði mér morgunverðinn. Það snjóar. — Já! Hún þurfti ekki áð segja mér það. Ég hafði séð það á því hve veggirnir voru bjartir og ráðið það af kyrrðinni. Ég brosti af ánægju og tók þetta sem góðan fyrirboða. Frú Sakai kom aftur með bakkann. —Þér verður síður kalt, ef þú borðar morgun- verðinn í rúminu. Æruverðug móðir Makotos hringdi í morgun og bað mig um að gæta sér- lega vel heilsu þinnar. Hún vill að ég reyni að auka lystina hjá þér, Youliko san. — Þakkaðu henni fyi’ir það. Hvaða kyrtli átti ég að vera í i dag? Aramóta- hátíðin var ekki um garð gengin og flestir veg- farendur voru ennþá í þjóðlegum búningum. Evrópsk föt eru hlýrri og hentugri, en ég vissi að kyrtillinn fer japönskum stúlkum vel og að Quentin Maufroy geðjaðist betur að honum. Ég kunni líka betur við mig sjálf þannig klædd. Mittislindinn, sem foreldrar Makotos höfðu gefið mér kvöldið áður, var úr bxokaði. Ég valdi því gulan kyrtil með þremur stórum írisblómum: einu brúnleitu, einu hvítu og einu gráu. Quentin hafði beðið mig um að koma klukkan hálf eitt í veit- ingahúsið „Góðu súpurnar". Ég hafði ekkert úr. Klukkan hlaut að vera orð- in hálf eitt. Ef ég liti við, sæi ég hann kannski gangandi í snjónum á eftir mér, án þess að hann þekkti baksvipinn á mér. Og rétt þegar ég var að hugsa um þetta, kom hann á móti mér. Hann var berhöfðaður að vanda og hvítar snjó- flygsurnar sátu í flekkjum i hárinu á honum og i svipmiklum boga ofan á augnalokunum. Hann brosti dapurlega, án þess að segja neitt, eins og hann var vanur. Þó mér væri heitt eftir hraða gönguna, þá fór hrollur um mig undir þessu augnaráði. Hann kinkaði kolli og ég þorði ekki að rétta honum hendina. Ég hneigði mig því djúpt að japönskum sið. •jiiiiiiiiiiiiiiiiiiniimiHiHiinnniimmimimimmiNny • 1 ■ ■ I' i a í | VEIZTIJ —? ! ■ g t : • I. Hverjir úthluta Nóbelsverðlaununmn ? ■ * . * 5 2. Til hvaða tungumálaflokks telsi is- lenzka? : : 3. Úr hverju er bronz búið til? h ■ ■ ■ : 4. I hvaða fjögurra þátta óperu Iék Guð- • rún Á. Símonar gerfiblómastúlkuna | Mímí, í Þjóðleikhúsinu ? 5. Hvemig dó leikarinn frxegi Ia*slie Ho- : ward? i 6. Hvað þýðir tovarisch? 7. Eftir hvem er tónlistin við „Ævintýri j Hoffmans“? 8. Bræður hvaða guðs voru Eldur og Kári í norrænu goðafræðinni ? 9. Hvað getur tviský i óopnaðri wiský- j flösku verið veikast? 10. Gáta: Tuttugu systur telja má, tyllast fjórum stólpum á, sem óværðum sóað fær. Segðu mér, hvað heita þær. Sjá svör á bls. 15. ■ ■ 3 —- Ég var hræddur urn að hitta yður ekki, Youli. Þakka yður fyrir að þér skylduð koma. Það snart mig hve glæsilegur hann var og ég leit undgn. Ég hikaði líka lengi við að koma, Quentin. — Hvers vegna? Nú var hjúpur áhugaleysisins horfinn af hon- um. Snjónum hlóð niður á herðar hans. Hann hafði vinsti-i hendina í vasanum og hélt á pakka. vmdir hendinni. Öðru hverju stöðvaðist snjóflygsa í augnhárunum á honurn. Þarna sem hann stóð, einn og óbifanlegur, liktist hann mest stórum ránfugli. — Þegar ég gekk fram hjá bækluðu hermönn- unurn á brúnni, varð mér hugsað til þess af hve miklu öx-Iæti þér höfðuð gefið þeim ölmusu. Og það varð til þess að ég fór að hugsa um allar þjáningarnar, senx þér hafið orðið að þola af okkar völdunx og ég spurði sjálfa mig, hvoi’t þér gætuð I rauninni litið á mig öðruvísi en með biturleika. Hann hló við: — Án nokkurs biturleika, það get ég fullvissað yður um, Youli. Það er ekki til- finningai-nai’, senx ég óttast mest. Svo bætti hann við. —• Það er kjánalegt að standa hér úti, þegar það er svona notalegt í „Góðu súpunum". Hann rétti mér pakkann, sem hann var með: Þetta er handa yður, Youli. Ég vona að þessi litla gjöf verði yður til ánægju. Ég átti í mesta basli við að fá kaupnxanninn til að opna búð- ina fyrir mig. Hann bi'osti aftui’. Nú líktist hann elskulegunx hressilegunx unglingi. Ég leysti utan af paklc- anum og hrópaði upp yfir íxxig: —• Fjaðrakjóllinn! Þetta boðaði gott, fannst mér. — Er það ekki siður í Japan, eins og hjá. okkur, að gefa gjafir unx áramótin? Við boi-ðuðum hádegisverð í veitingahúsinu á bakka Kamoárinnar, sem í öllu líktist hádegis- veröinum, sem við höfðum borðað þar sanxan daginn áður. Ég veit ekki hvaða súpu við völd- um eða hvort nxaturinn var góður eða vondur. Ég hugsaði aðeins um eitt, að kynnast sessunaut mínum og hjálpa honum til að bera raunir sinar. Við drukkum mörg staup af saké, og þegar kominn var tími til að yfirgefa þetta litla hús, þar sem við höfðum fundið svo gott skjól, voi'- um við aftur orðin hress í bragði. Snjórinn og kuldinn komu í fangið á okkur í dyrununx. — Loksins sé ég yður brosa, sagði Quentin. — Það gerir snjórinn. Mér þykir svo vænt unx snjóinn. — En hafið? — Já, sagði ég. Mér þykir ennþá vænna um hafið. Varla höfðum við gengið tíu skref, þegar við vorum orðin alsnjóug. Það var ég sem tók í hendi Quentins Maufroy, eins og til að koma honum í skilning um allt það sem tengdi okkur í þessari miklu óreiðu. Hann þrýsti fingur mína fast, og sleppti þeim ekki aftur. 4

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.