Vikan - 29.11.1956, Síða 11

ÞÆR HÖFÐU BÁÐAR FENGIÐ ÞAÐ SEM ÞÆR ÓSKUÐU SÉR OG NU SATU ÞÆR SAMAN . .
ÖNNUR MEÐ RJÓMAKÖKU OG HIN MEÐ ÞURRT KEX.
frœr #•/óímmkökur
HELENA skoðaði sig í stóra veggspegl-
inum í snyrtistofunni meðan hún
beið eftir að aðstoðarstúlkan pantaði bíl
fyrir hann. Hún vafði þéttar að sér minka-
kápunni. Jú, það var ekkert út á vöxtinn
að setja, svo var ströngu mataræði og
nuddi fyrir að þakka. Auðvitað gat það
stundum verið erfitt að þurfa sífellt að
hugsa um hitaeiningarnar og þess háttar,
en það borgaði sig nú samt, því fólk trúði
því varla að hún ætti uppkomna dóttur.
Þegar henni datt dóttirin Anita í hug, var
hún nærri búin að hnykla augnabrúnirnar,
en sá til allrar hamingju að sér í tæka tíð
— hrukkum hætti svo til að festast í and-
litinu. Hún var metorðagjörn fyrir Anitu
hönd. Satt að segja var hún búin að skipu-
leggja framtíð Anítu í öllum smáatriðum
og hafði bent dóttur sinni á það, að hjóna-
band hennar og Daggens greifa væri ákaf-
lega æskilegt. En þá hafði þetta skilnings-
lausa barn bara romsað upp úr sér ein-
hverri rómantískri endaleysu um „hina
sönnu ást“.
Vitleysa! Helena var sjálf hamingjusöm
og ánægð með Henry, föður Anitu, þó ekki
hefði kannski verið hægt að tala um „hina
sönnu ást“ milli þeirra, þegar þau giftu
sig. Henni hafði víst fundizt það meira
virði að hann var efnaður.
Helena andvarpaði og hætti að hugsa um
Anitu. í staðinn fór hún nú að hugsa um
stefnumótið, sem hún var að fara á. Hún
hafði ekki séð Maríu skólasystur sína síð-
an skólagöngu þeirra lauk, og nú átti hún
að hitta hana eftir öll þessi ár. Hvernig
hafði Maríu vegnað?
Þegar bíllinn stanzaði fyrir framan
veitingahúsið, þar sem þær höfðu ætlað
að hittast, leit hún í flýti í spegilinn. Hún
sá að hún leit ljómandi vel út, vel snyrt
og ungleg. Hún gekk inn í veitingasalinn.
Ef hún þekkti Maríu nú ekki aftur? Jú,
þama úti í horni sat snyrtileg kona og
veifaði til hennar.
— María? sagði Helena og hló vand-
ræðalega.
Að hugsa sér að þær skyldu vera jafn-
aldrar. Það leyndi sér ekki að María var
miðaldra. Á svipstundu veitti Helena því
athygli, að þó María væri snyrtilega og
smekklega klædd, þá voru föt hennar
hvori dýr né samkvæmt tízkunni.
— Þú hefur ekkert breytzt, nema ef
vera skyldi að þú værir orðin ennþá fall-
egri en áður, sagði María glaðlega um leið
og Helena settist.
Langa stund spjölluðu þær þvingað og
yfirborðslega um gamla daga, eins og títt
er um fólk, sem ekki hefur haft samband
sín á milli lengi og óttast óþægilegar
þagnir.
— Nú verðurðu að segja mér eitthvað
um sjálfa þig, Helena, sagði María og
hellti teinu í bollana. Það er auðséð að
þú hefur ékki haft mikið af áhyggjum
að segja. Hún horfði með aðdáun á fyrr-
verandi skólasystur sína.
Helena roðnaði svolítið. Hún viður-
kenndi það með sjálfri sér, að hún hefði
lagt sig sérstaklega fram um að snyrta sig
í dag, til að vekja óskipta aðdáun þess-
arar gömlu vinkonu sinnar, og það var
ekki laust við að hún skammaðist sín
svolítið við þetta hrós.
— Ég er auðvitað gift, svaraði Helena.
Maðurinn minn er fjármálamaður og við
höfum það prýðilegt.
— Er það allt og sumt?
— Ja . . . svo eigum við dóttur. Hún
er tvítug og ákaflega efnileg. En hvemig
hefur þér gengið sjálfri?
Helena varð allt í einu vandræðaleg og
sneypuleg. Vesalings María, það var svo-
sem auðséð að lífið hafði ekki leikið við
hana. Andlit hennar var hrukkótt og
markað, og bar vott um áhyggjur og
erfiðleika. En hún leit samt ágætlega út,
það varð Helena að viðurkenna.
— O-o, mér hefur líka liðið prýðilega,
sagði María og brosti þessu blíðlega brosi,
sem einkennt hafði litlu stúlkuna með
flétturnar á skólaárunum. Ég á fyrst og
fremst heimsins bezta eiginmann. Við eig-
um fimm böm, þrjá drengi og tvær stúlk-
ur. Franceska, sú elzta, er 23 ára gömul
og á von á fyrsta barninu sínu. Sjáðu,
ég er með töskuna mína fulla af mynd-
um, sem ég skal sýna þér. Mér er alltaf
strítt á því heima, að ég skuli flækjast
með allar þessar myndir með mér hvert
sem ég fer.
Hún tók heilmargar myndir upp úr
gömlu, vönduðu töskunni sinni og lagði
þær á borðið. Það voru myndir af mann-
inum hennar, börnunum á öllum aldri,
bænum og uppáhaldsdýrunum hennar. Um
leið og hún sýndi þær, gaf hún skemmti-
lega lýsingu á lifnaðarháttum sínum. Hún
sagði frá erfiðleikum þeirra fyrstu hjú-
skaparárin og lýsti því hlægjandi hvcrniy
hún hafði orðið að búa sér til húsgögn
úr trékössum. I fyrstu hafði hún verið
ákaflega einmana — það voru margir
kílómetrar til næsta bæjar. En af lýs-
ingu Maríu á öllu andstreyminu mátti
greinilega sjá, að hún gat ekki hugsað sér
neitt dásamlegra en sitt eigið líf með f jöl-
skyldu sinni.
Helena hlustaði og skoðaði þegjandi
myndirnar. í fyrstu hafði hún hlustað með
vorkunnlátri meðaumkun, en smám sam-
an breyttist meðaumkunin í orðlausa að-
dáun og að lokum í nokkurs konar öfund.
Þegar María hafði lokið frásögn sinni,
var röðin komin að henni.
Helena átti enga mynd af Henry, henni
hafði aldrei hugkvæmst að eignast hana.
En hún var með reglulega góða mynd af
Anitu. Allt í einu reyndist henni svo
erfitt að lýsa lifnaðarháttum sínum. Auð-
vitað hafði hún að mörgu leyti átt
skemmtilegri og þægilegri æfi en María
á þessum einmanalega búgarði í Ástralíu,
en hún vissi ekki almennilega hvernig
hún gæti lýst því.
María hafði ljómað af ánægju þegar
hún talaði um eiginmann sinn, en Helenu
fannst nú skyndilega svo erfitt að segja
nokkuð um Henry, hún vissi í rauninni
svo afar lítið um hann og sameiginlegt
líf þeirra. Bridgespil, leikhúsferðir og
þessháttar virtist svo litlaust og tilbreyt-
ingarlaust í samanburði við erfiða æfi
Maríu á einmanalegum búgarði. Já ög
Anita, sem hún var þó svo stolt af, reynd-
ist ekki eins skemmtilegt umræðuefni og
þessi fimm börn Maríu.
Það varð óþægileg þögn. María leit í
laumi á Helenu. — Getur það verið að
þessi glæsilega og fagra kona sé ekki ham-
ingjusöm? hugsaði hún.
Augnaráð þeira mættist og þær roðn-
uðu báðar.
— Manstu hvernig við vorum vanar að
ræða um framtíðaráætlanir okkar? spurði
Helena og hrærði í bollanum sínum.
— Hvort ég man. Þú ætlaðir alltaf að
eignast rikan eiginmann og eiga rólega og
makindalega æfi. María borðaði rjóma-
kökuna sína með sýnilegri velþóknun.
— Og þú vildir eignast mann, sem þú
elskaðir út af lífinu og sem líka elskaði
þig, María, sagði Helena og molaði þurru
kexkökuna sína milli fingranna. — Þú
varst alltaf ákveðin í að eiga mörg börn.
—Við höfum haft heppnina með okk-
ur, Helena. Báðar höfum við fengið það
sem við vildum. Franceska fyrirgefur mer
það aldrei, ef ég verð ekki hjá henni þeg-
ar hún eignast fyrsta barnið. Hugsaðn
þér hvað tíminn líður, nú er ég bráðum
orðin amma. Auk þess heimtar maðurim
minn að ég komi heim hið bráðasta. Þli
getur ekki ímyndað þér hvílik bréf ham
skrifar . . . rétt eins og hann sé eini mað-
urinn í veröldinni, sem ekki hefur kor-
una sína hjá sér í nokkra mármði.
-— Heyrðu María, er rjómakakan góö?
— Alveg dásamleg — ég var eimitt að
undrast það, hvers vegna þú borðað r
þetta leiðinlega kex.
Helena hugsaði sig svolítið um. Sy«
tók hún ákvörðun — merka ákvörðun.
— Þjónn, gjörið svo vel að koma með
eina rjómaköku, sagði hún við þjónino.
Nei, annars, látið mig fá tvær.
Svo sneri hún sér að Maríu og hélt
áfram: — Það eru nefnilega aaörg ár
síðan ég hef smakkað rjómaköbu, skal ég
segja þér.
Þær sátu enn nokkra stund og spjöJi-
uðu, saman, en svo var kominn tími iiil
að skilja og þær kvöddust.
EGAR Helena kom heim, fór bún beiBt
upp í herbergið sitt, sparkaði af sér
skónum, sem voru heldur þröngir og fór
í staðinn í þægilegri inniskó.
— Anita, kallaði hún, þegar hún heyrði
að dóttir hennar kom heim. — Komólit
hingað snöggvast.
— Hvað er það, mamma?
— Ég ætlaði bara að segja þér, að ég
skil þig mæta vel, ef þú vilt ekki giftast
greifanum, sagði Helena dálítið vandræða-
lega. — Það er auðvitað alveg rétt af þtr
að vilja ráða lífi þínu sjálf . . . Nei, elsk-
an mín, kreistu mig ekki svona. Ég er ny-
búin að borða tvær rjómakökur.
Smásaga eftir NEVENKA GULLILAND
11