Vikan - 14.12.1956, Side 6

c*
NÝ TlDINDI
(AF LÉTTARA TAfil)
Um skilnaðarmál
Or BREYTTUR, bandarískur hermaður krafð-
íst skilnaðar á þeim grundvelli, að kon-
an hans, sem var liðsforingi í hernum, krefð-
ist þess af honum, að hann stæði upp og
heilsaði henni með hermannakveðju í hvert
skipti sem hún kom að morgunverðarborðinu.
EIGINMAÐUR í Wilmington í Bandaríkj-
unum hafði gaman af hvítum músum.
Konan hans hataði hvítar mýs og fór í skiln-
aðarmál. Maðurinn hennar svaraði með því
að stinga sprelllifandi mús niður um hálsmál-
ið á kjól konunnar, draga hana á hárinu út á
götu og gefa henni á’ann. Þegar hér var komið,
varð einn nágrannanna að lemja eiginmann-
inn í höfuðið með stól, til þess að fá hann til
þess að sleppa konunni.
Jú, hún fékk skilnað.
SJÖTlU og eins árs gamall Breti fór fyrir
skemmstu í skilnaðarmál við hina sjötugu
konu sína. Ástæða: Hún harðneitaði að leyfo
honum að fara í kirkju, og bar því við, að
það væri of mikið af fallegum stúlkum í
kirkjukórnum.
KONA í Turin á Italíu krafðist skilnaðar
frá listmálaranum manninum sínum,
vegna feiknstórrar myndar, sem hann hafði
málað á vegginn í stofunni þeirra. Hún hélt
því fram, að myndin sýndi hana og móður
hennar vera að drukkna, en sjálfur trónaði
eiginmaðurinn, í gerfi Nóa gamla, í örkinni,
horfði á þær og skellihló.
EGAR skilnaðarmál Johns nokkurs Berger
kom fyrir rétt í Pittsburg í Bandaríkjun-
um, tjáði John dómaranum, að hann gæti svo-
sem sætt sig við það, að konan hans reykti
pipu uppi í rúmi, en síðan hún hefði byi’jað
að reykja biksvarta vindla á sama stað, væri
sér öllum lokið.
-j LOS ANGELES tókst konu að fá skilnað
á þeim grundvelli, að maðurinn hennar
neitaði að kyssa hana og bæri smithættu við.
VEITINGAHÚSEIGANDI í Miami fór fram
á skilnað og sagði að í hvert skipti sem
hann bæði konuna sína um matarbita, svaraði
hún því til, að hann gæti étið í veitingahús-
inu sínu.
PARÍSARBUl, sem fór í skilnaðarmál við
konuna sína, tjáði réttinum, að eiginlega
hefði hún bara einn ókost. Hann gæti með
engu móti fengið hana til þess að hætta að
ganga um húsið myrkranna á milli — alls-
nakta.
T bílaborginni Detroit í Bandaríkjunum
krafðist klerkur einn skilnaðar frá kon-
unni sinni og gaf það sem ástæðu, að hún
þverneitaði að þurrka af Biblíunni hans.
OG loks er þess að geta, að frú Lela Diepen-
brock í St. Louis, Bandaríkjunum, fékk
skilnað frá manninum sínum, þegar hún bar
það fyrir rétti, að er hún hefði tjáð honum,
að hún treysti sér ekki til þess að lifa með
honum lengur, hefði hann svarað: „Ef svo er,
verðum við að skipta öllu jafnt á milli okkar."
Og að svo mæltu sagaði hann í sundur öll
húsgögnin!
FERNAND NAVARRA heitir franskur
maður. Hann er búsettur í Bordeaux.
Hann hefur það fyrir atvinnu að kaupa
skipsflök til niðurrifs. Það er býsna
skemmtileg tilviljun. Því að Fernand
Navarra heldur því fram, að honum hafi
tekist að finna flakið af Örkinni hans
Nóa.
Ég fór til Bordeux til þess að tala við
hann. Ég fann hann við höfnina, þar sem
hann var að vinna. Hann tók mér tveim
höndum og bauð mér heim til sín. Þar
sagði hann mér sögu sína — og sýndi mér
bút af bjálkanum, sem hann hafði með sér
ofan af Ararat.
Sýnishorn úr þessum bjálka hafa verið
send ýmsum evrópiskum vísindastofnun-
um. Þegar þetta er ritað, hafa þrjár —
og allar heimskunnar — svarað. Þeim
kemur saman um, að hér sé um að ræða
eikartegund, sem vex í hinum nálægari
Austurlöndum, og að sýnishornin séu um
það bil 5,000 ára gömul. Nú hefur atom-
vísindastöðin franska í grend við París
enn eitt sýnishom til athugunar. Með til-
raunum, sem taka munu nokkra mánuði,
Eftir GEORGE LANGELAN
Hann fór upp á Ararat, sem viö
könnumst við úr Biblíunni, og
Öar segir hann aö hún sé...
munu vísindamenn stöðvarinnar geta
ákveðið aldur eikarinnar, svo að ekki
skeiki um meira en svosem fimmtíu ár.
Ég sat í stofu Navarras, þegar hann
sýndi mér þrjá viðarbúta. Ég furðaði mig
strax á þyngd þeirra. Þótt bjálkinn, sem
Navarra og sonur hans höfðu með sér nið-
ur af Ararat, hafi verið mjúkur og auð-
unninn, þegar þeir grófu hann upp úr ísn-
um, þá er hann nú svo stálharður, að að-
eins járnsög vinnur á honum.
Navarra er ekki viss um, að hann trúi
sögunni um Nóa og Örkina hans, eins og
hún er sögð í Gama testamentinu; hann
trúir því til dæmis ekki, að flóðið hafi
verið eins mannskætt og sagan hermir, né
heldur að Nói gamli hafi skotið skjólshúsi
yfir allar dýrategundir jarðarinnar. En
hann er sannfærður um, að feiknmikið
flóð hafi orðið þarna og að einhver úrræða-
góður náungi hafi smíðað sér einhverskon-
ar fljótandi hús og þannig bjargað fjöl-
skyldu sinni og ef til vill einhverjum af
skepnum sínum.
Navarra var fimm ára, þegar hann fyrst
heyrði söguna um Nóa. Þá var nýbúið að
veiða hann upp úr Gironde-fljóti með
krókstjaka, og á meðan fóstran hans var
að þurrka hann og flengja, sagði hún hon-
um söguna um flóðið, sem drekkt hafði
— meðal annars — öllum óþekkum strák-
um.
Þessi óvenjulega útgáfa af Biblíusög-
unni festist í honum og hann fékk feikn-
mikinn og allt að því ástríðukenndan
áhuga á Nóa og syndaflóðinu.
Hinsvegar var það ekki fyrr en mörgum
árum seinna, þegar hann gegndi herþjón-
ustu í hinum nálægari Austurlöndum, sem
hann komst að þeirri niðurstöðu, að
kannski væri sagan ekki eintómur tilbún-
ingur. Hann kynntist ungum Armeníu-
manni, sem hafði það eftir afa sínum,
bónda, sem bjó við rætur Ararats, að fólk-
ið á þessum slóðum hefði stundum þóttst
sjá Örkina sitjandi utan í hinu snævi
þakta fjalli.
Næstu átta árin viðaði Navarra að sér
öllum þeim bókum, sem hann gat grafið
upp um þetta efni. Hann heimsótti bóka-
söfn og fornminjasöfn og ferðaðist allt
til Lundúna til þess að rannsaka nokkrar
töflur í brezka fornminjasafninu. Hann
keypti auk þess kort og leiðsögubækur
og lá yfir þeim kvöld eftir kvöld að kynna
sér þennan stað á landamærum Tyrklands,
Rússlands og Persíu, þar sem Ararat
stendur.
Hann aflaði sér bóka um leiðangra,
sem farnir höfðu verið upp á fjallið, og
þeir voru hreint ekkí svo fáir á öldinni
sem leið. Að minnsta kosti tveir þessara
leiðangra, annar rússneskur og hinn tyrk-
neskur, virtust þar að auki hafa fundið
Örkina.
Hann var sannfærður um, að eitthvaö
hlyti að vera þarna. En hvar? Ararat er
tæp 17,000 fet á hæð. Það er ekkert sér-
staklega erfitt að komast upp á fjallið, en
snjór og ís og óstöðugt veðurfar veldur
því, að lítill tími er til leitar.
Svo gerðist það 1949, að Fernand Nav-
arra uppgötvaði, að Breti að nafni Eger-
flér er Raphael litli, sonur Fern-
ands, að hala upp hinn dularfulla
bjálka.
C,