Vikan - 14.12.1956, Qupperneq 21

bezta og þú vilt mér líka vel. Ég treysti á þig og.
hjálp þína. Hjálpaðu mér nú til að fá vinnu.
Mér er alveg sama hvað ég geri hér í Kyoto.
Mig langar ekki til að fara aftur. Ég þarfnast
þess að vera í nánd við þig. Með því að búa
þannig í nábýli, fáum við tækifæri til að kynn-
ast. Þá færð þú tóm til að athuga, hvort þú get-
ur fellt þig við mig, hvort ég hef nokkurt að-
dráttarafl fyrir þig og hvort þú getur elskað mig.
Það væri að ögra örlögunum, ef við giftum okk-
ur nú eins og blindir kettlingar, eftir að við er-
um komin í slíkai' ógöngur. Við skulum nú til-
taka átta eða tíu mánaða frest, eigum við að
segja til 1. janúar 1954.
Hann horfði stöðugt ástúðlega og blíðlega á
mig. Tæplega gat hann hafað horft öðruvisi á
Sabinu, sem hann hafði þó elskað.
— Hvað þú ert kjarkmikil, Marcque! Berðu
engan kvíðboga fyrir því að vinna hér i Japan?
— Því skyldi ég gera það ? Það er ekkert
betra að vinna heima i París. Nú vil ég hætta
að vera upp á þig komin. Þér er óhætt að líta
svo á að þú sért laus allra mála. Þú ert nú þeg-
ar búinn að gera alltof mikið fyrir mig, Quentin.
Hann lagði vinstri hendina, heilbrigðu hend-
ina, ofan á handlegg minn og þrýsti hann: —
Þakka þér fyrir hve hugrökk og góð þú ert,
Marcque. Ég samþykki uppástungu þína. Við
getum áttað okkur á tilfinningum okkar I þessa
átta mánuði.
Ég sagði ekkert, en hver einasta taug í lík-
ama mínum hrópaði: Quentin, skilurðu þá ekki
að ég er að gefa sjálfri mér enn eitt tækifæri?
Ég þarf ekki að átta mig betur á tilfinningum
mínum!
EFTIR að við höfðum ákveðið að láta skyn-
semina ráða, tók málið einkennilega stefnu.
Quentin umvafði mig ótakmarkaðri blíðu, eins
og til að þakka mér fyrir að hafa hafnað hon-
um. Umhyggja hans og hugsunarsemi tvöfaldað-
ist. Við vorum öllum stundum saman, undir þvi
yfirskini að við værum að kynnast hvort öðru.
Ég borðaði að minnsta kosti einu sinni með hon-
um á hverjum degi. Ég kallaði hann í gamni
„Framlengingar kærastann minn“ og samband
okkar var ákaflega hlýlegt. Var það vinsemd?
Eða ást? Þó ég ætti auðvelt með að skipa hon-
um rúm í huga mínum, þá hafði ég enga hug-
mynd um hvaða sæti ég skipaði í þessu undar-
lega hjarta hans. Ég ætlaði að láta tímann skera
úr því.
Vorið kom og mér var farið að þykja mjög
vænt um Kyoto. Quentin hafði útvegað mér
skemmtilega vinnu í Fransk-japanska félaginu.
Ég var einkaritari hjá frönskum prófessor. Ég
kunni vel við starfið og dagarnir liðu fljótt. Ég
saknaði Parísar ekkert. Quentin var líf mitt og
föðurland. Hann hafði ekki sagt að hann elskaði
mig. Mikill hluti tilveru hans var mér sem lok-
uð bók. Hann minntist aldrei á hvað hann hafði
fyrir stafni. Allan daginn dvaldist hann í skrif-
stofu sinni og í kvikmyndaveri Tsuru-Kame, til
að tileinka sér starfið, sem var honum svo fram-
andi, áður en hann gæti tekið við þvi til fulls.
Hann hafði aldrei kynnt mig fyrir ungu japönsku
stúlkunni, Þúsund hvitar liljur, þó hann hefði
verið búinn að lofa því áður en við komum til
Kyoto. Þegar ég spurði hvort hann væri búinn að
gleyma loforði sínu, færðist hann undan. ,,Seinna“,
sagði hann, eða „þegar tækifæri gefst . . .“, en
það tækifæri gafst aldrei. Dag nokkurn stakk
Legrand prófessor upp á því að ég færi heim fyrr
en venjulega. Hann bað mig fyrir ábyrgðarbréf,
sem ég átti að koma í póstinn á leiðinni. Þegar
ég kom út úr pósthúsinu, ákvað ég að ganga
heim, því það var hlýtt og fagurt veður þetta
kvöld.
Ég gekk því í hægðum mínum eftir götunni,
innan um hópa af kurteisu fólki, sem brosti af
hvað litlu tilefni sem var. Ég stanzaði í mjórri
götu, til að skoða handunna blævængi. Lengra
uppi í götunni tók hver brúðubúðin við af annarri.
Fjöldamargar konur báru þjóðbúninga og ég sneri
mér við til að horfa á eftir þeim, þegar þær tipl-
Framhald á bls. J/3.
Hver gefur út vinsælustu árbókina? Gunnar frá Selalæk, hyggur Vikan. Hér eru fáein
sýnishorn úr safni hans, sem heitir, eins og alkunnugt er . . .
ÍSLENZK FYNDNI
Mektarbóndi einn i Grimsey
fór einhverju sinni kaupstaða-
ferð til Akureyrar. Þegar heim
var komið, varð honum harla
tíðrætt um dýrtíðina og tildrið
á Akureyri, og lýsti því fyrir
nágrönnum sínum.
Meðal annars sagðist honum
svo frá:
„Kaupmaðurinn bauð mér í
stofu, og hún var svo rúmgóð
og skrautið svo mikið þar inni,
að ég gat hvergi hrækt, nema
beint upp í loftið. Síðan fór
hann með mig í búðina og bauð
mér þar nærskyrtu, sem ég
keypti. Og hún er svo fin, lasm,
að lýsnar geta ekki fótað sig á
henni."
—o—
Einn eizti og merkasti
templari þessa bæjar skýrir svo
frá:
„Ég fór eitt sinn fyrir löngu
austur yfir Hellisheiði ásamt
öðrum velmetnum regluboðum,
til að stofna stúkur austan-
fjalls, þvi að þá var drykkju-
skaparöld mikil. Við vorum
gangandi.
Þegar við vorum nýlega
lagðir af stað frá Kolviðarhóii.
skall á stórhríð með miklu
frosti. Við gengum fram á tvo
ferðamenn á leið austur. Brátt
varð okkur mjög kalt, þvi að
við vorum ekki vel búnir í slíku
veðri. Samferðamenn okicar
voru með koniak og supu á við
og við og buðu okkur, en við
þáðum það auðvitað ekki.
En er við sáum að þeir
hresstust eftir því sem af okk-
ur dró, þá varð okkur ljóst, að
eitthvað yrði til bragðs að taka.
En af því að við máttum ekki
drekka koníak, þá hnoðuðum
við snjókúlur, gegnbleyttum
þær í koníaki og borðuðum
þær.“
Andrés Björnsson var beðinn
um að skrifa fyrstur í „poesi-
bók“, sem átti að gefa ungri
stúlku í jólagjöf. Hann skrif-
aði þessa vísu:
Haltu jólin hress og kát
við hangiket og bolaspað.
Eigðu þetta leirilát
og láttu aðra fylla það.
—o—
Prestur var að útskýra fyrir
barni dæmisöguna mn hinn
góða hirði og spyr:
„Hvað gerir hinn góði hirð-
ir við hjörð sína?"
„Hann rýir hana, meðan hún
lifir," svaraði barnið, „drepur
hana síðan og étur.“
—o—
Úr ritgerð um Reykjavíkur-
höfn:
„Við höfnina eru mcrg stór
mannvirki, t. d. hafnarhúsið,
Fiiðrik Berte'.sen og kolakran-
inn“.
—o—
Sveitamaður var um skeið á
togara og fór á honum til Eng-
lands.
Þegar hann kom heim, hafði
hann frá mörgu að segja.
Hann sagði meðal annars frá
því, að hann hefði farið i land
mcð skipsfélögum sínum að
skemmta sér.
„Við fórum um kvöldið mn á
knæpu,“ sagði hann, „og sátmu
yfir glösum af góðum drykk,
en þegar komið var að lokunar-
tíma, kom lögregluþjónn í
dyrnar og kallaði upp:
„Time, please, gentlemen!"
— Og þá áttu allir að tæma.“
—o—
Við prestskosningar í frí-
kirkjusöfnuðinum í Reykjavík
báru stuðningsmenn sr. Emils
það út, að einn eða fleiri
skyggnir menn hefðu séð fr!-
kirkjuprestana sr. Ólaf Ólafs-
son og sr. Árna Sigurðsson í
kirkjunni við messugerð hjá
sr. Emil, og hafi þeir dáðst að
því hve vel hann tónaði.
Þegar sr. Bjarni Jónsson
heyrði þcssa sögu, varð honum
að orði:
„Ojá, ekki hafa þeir nú mik-
ið við að vcra hinum megin.“
Tusku hafði verið kastað i
Sigurð Thoroddsen kennara í
tíma í Menntaskólanum.
Sigurður reiddist og sló til
Magnúsar V. Magnússonai',
sem hann hélt að hefði gert
þetta.
Þá stendur upp annar nem-
andi, Ágúst Bjarnason, og seg-
ir, að þetta sé nú ekki sann-
gjarnt, því það sé hann sem
hafi kastað tuskunni.
„Jæja, Magnús,“ segir Sig-
urður, „gefðu þá honum Ágústi
á kjaftinn."
—o—
Á dansleik:
Dátt er stiginn dansinn hér
drósum sveinar klappa.
margir áfram mjaka sér
milli gæsalappa.
Refur Finnsson.
—o—
Ásgrímur Jónsson varð
eitina fyrstur til að mála lands-
lagsmyndii hér á landi.
Bónda einum í Fljótshlið var
sagt frá því, að Ásgrímur væri
kominn að Múlakoti og ætlaði
að mála Eyjaljallajökul.
Þá varð bónda að orði:
„Hann má aldeilis hafa með
sér málningu.“
—o—
Óskar Halldórsson sat í
strætisvagni og var vagninn
þéttsetinn, en margir stóðu.
Meðal þeirra, sem ekki höfðu
sæti, var fullorðin kona, en
gegnt Oskari sat strákhnokld.
Oskar ýt ti við honum og sagði:
„Stattu upp strákur, svo frú-
in þarna geti sezt.“
En strákur svaraði:
„Stattu upp sjálfur, svo allir
geti sezt.“
21