Vikan - 14.12.1956, Blaðsíða 40

ÁST við fyrstu sýn
Hér segir enn frá ástarraunum Pongos og Barmys
Guðspjaillð var úr gamla testamentinu og fjaUaði um það, hvernig
Abimelek gat Jazzbo og Jazzbo gat Zakarías. Nema hvað seiðmagn orð-
anna og hin friðsæla kyrrð hafði þau áhrif á Barmy, að hann fann
skyndilega tii mikillar iðrunar.
Hann hafði ekki kornið fallega fram, hugsaði hann, við gamla, góða
Pongo. Þetta væri sómapiltur og einhver bezti strákur, sem til væri, og
svo væri hann að stía þessum góða vini frá stúlkunni, sem þessi vinur
elskaði. Hann hegðaði sér lúalega við strák, sem hafði verið vinur hans
frá fermingu, sUák, sem hvað eftir annað hafði skipt með honum síðasta
súkkulaðíbitanum sínum. Mundi Abimelek hafa komið þannig fram við
Jazzbo, eða skulum við segja — Jazzbo við Zakarías. Svarið — því
var alls ekki hægt að leyna — var neikvætt.
Það var annar, sterkari Barmy, breyttur og betri Cyril Fotheringay-
Phipps, sem gekk úr drottins húsi við lok hinnar fimmtíu-mínútna ræðu
sóknarprestsins. Hann hafði tekið mikla ákvörðun. Sjálfur yrði hann særð-
ur holundarsári og sjálfsagt yrði líf hans innihaldslaust, það sem eftir
væri ævinnar, en samt sem áður ætlaði hann að hætta þessari ódrengi-
legu baráttu og láta Pongo stúlkuna eftir.
Og þegar þeir voru að narta kvöldsnarlið niðri í veitingastofunni um
kvöldið, ræskti Barmy sig hátíðlega og leit yfir borðið til Pongo og
brosti döpru, blíðu brosi.
„Pongo,“ sagði hann.
Pongo leit fálega upp frá steiktum kartöflunum.
„Vai- það eitthvað, sem þú vildii- mér, Fotheringay-Phipps ?“
,,Ja,“ sagði Barmy. „Ég lét rétt áðan skila því til ungfrú Brisco, að
ég mundi ekki mæta á skólaskemmtuninni og gat þess jafnframt, að
þú mundir mæta í minn stað. Taktu hana Pongo, gamli vinur. Hún er
þín. Eg sleppi öllu tilkalli til hennar."
Pongo góndi. Allt viðmót hans' breyttist. Hann var eins og meinlætis-
maður, sem skyndilega hefui- ákveðið að snúa baki við öllum meinlæta-
lifnaði og byrja að njóta lífsins í rikum mæli.
,,En, hver skollinn, þetta er göfugt.“
„Nei, nei.“
„Jú, víst. Það er . . . . skollinn sjálfur, ég veit varla, hvað ég á að segja.“
„Ég vona, að þú verðir afskaplega, afskaplega hamingjusamur."
„Þakka þér fyrir, gamli vinur."
„Afskaplega, afskaplega, afskaplega hamingjusamur."
„Það verð ég áreiðanlega. Og ég skal segja þér eitt. Þegar þar að
kemur, skal alltaf vera til hnífur og gaffall handa þér á litla heimilinu
okkar. Börnunum skai veiða kennt að kalla þig Barmy frænda."
„Þakka þér fyrir," sagði Barmy. „Þakka þér kærlega."
„Ekkert að þakka," sagði Pongo, „alls ekkert.“
í þessu kom veitingastúlkan með orðsendingu til Barmy. Haim las
hana og bögglaði hana siðan saman.
„Frá henni?" spúrði Pongo.
„Já.“
„Segist hún skilja allt, og þar fram eftir götunum?"
„Já.“
Pongo át ostbita íhugull á svip. Hann virtist vera að velta eln-
hverju fyrir sér.
„Ég býst.við,.“ sagði hann, ,,að náungi, sem kvænist prestsdóttur, fái
athöfnina ínhta af hendi með afslætti, heldurðu það ekki?“
,,Að öllum líkindum."
„Ef ekki blátt áfram ókeypis."
„Það kæmi mér ekki á óvart."
„Ekki svo að skilja,“ sagði Pongo, „að neibt slíkt sé mér áhugainál.
Fjarri fei- því. Ást mín er hrein, brennandi og soralaus. En samt sem
áður, á þessum erfiðu tímum munar mann um allt, hversu smátt sem er.“
„Alveg rétt,“ sagði Barmy. „Hárrétt".
Hann átti • fullt í fangi með að hafa vald á rödd sinni. Hann hafði
logið að vini sínum um innihald orðsendingarinnar. Það sem Angelica
Brisco sagði raunverulega í henni, var að það gerði alls ekkert til, þó
að hann ætlaði að hætta við að hjálpa til á skólaskemintuninni, en hana
langaði til að biðja hann að fara með mæðurnar í þorpinu í þeirra ár-
legu skemmtiferð þennan sama dag. Það yrði að vera einhver ábyi'g
persóna með þeim, og aðstoðarpresturinn hafði tognað í öklantnn, þegar
honum varð fótaskortur á þröskuldinum 1 skrúðhúsinu.
Barmy skildi fyrr en skall í tönnum. Hann gat leslð mllli línanna.
Hann skiidi, hvað þetta þýddi. Hinir óheillavænlegu töfrar hans höfðu
haft sín banvænu áhrif, og stúlkan var örvita af ást til hans. Engin önn-
ur skýring var hugsanieg. Það var fráleitt að ímynda sér, að hún hefði
af einhverri léttúð valið hann til þess að gegna þessu sérstaklega mikil-
væga lilutverki. Bersýniiega var þetta stærsti viðburður ársins í þorp-
inu. Hvaða labbakútur sem var gat gengið til að snúast kringum skóla-
skemmtunina, en Angelica Brisco mundi aðeins fela mæðraskemmtunina
forsjá manns, sem hún treysti . . . virti . . . elskaði.
Hann andvarpaði. Komi það, sem koma vill, hugsaði hann. Hann hafði
gert sitt bezta til að draga sig í hlé í þágu vinar síns, en enginn má
sköpum renna.
Mér gekk hálferfiðlega (sagði sögumaður) að veiða upp úr Barmy,
hvað hefði nákvæmlega skeð í hinni árlegu skemmtiferð þoi'psmæðranna
í Maiden Eggsford. Þegar hann sagði mér söguna, var hann á svipinn
eins og maður, sem væri að ýfa upp gamalt sár. Það var satt að segja
ekki fyrr en við fjórða kokteilinn, að verulega losnaði um málbeinið á
honum. Og með hálfbrostnu augnaráði sagði hann mér þá allítarlega
frá atburðinum. En jafnvel þá virtist sérhvert orð særa hann í hjartastað.
Ferðalagið virðist hafa byrjað á rólegan og skipulegan hátt. Sextán
miðáldra kvenmenn söfnuðust saman í langferðabíl, og leiðangurinn var
kvaddui' frá prestsseti'inu af séra P. P. Brisco i eigin persónu. 1 hans
augsýn, sagði Barmy mér, voi'u þokkagyðjurnar þægar og auðsveipai'.
Barmy sagðist aldrei hafa séð eins fallegan og virðulega mæðrahóp.
Hann sagði mér, að eina áhyggjuefni sitt á þessu stigi málsins hefði ver-
ið, að dagurinn kynni að verða helzt til dauflegur. Hann óttaðist, að sér
mundi leiðast.
Hann hefði ekki þurft að hafa áhyggjur af því. Vistin i bilnum varð allt
annað en daufleg.
Þessi farmur af manneskjum lagði sem sagt af stað stilltur og prúður.
En það var furðulegt, hvílíkri breytingu aðeins fimmtíu metra akstur
eftir þjóðveginum gat valdið á þessum mæðrum. Varla voru þær fyrr
komnar úr augsýn frá prestssetrinu en þær byrjuðu að ólátast, svo að
allt ætlaði um koll að keyia. Fyrsta vísbendingin, sem Barmy fékk um að
túrinn ætlaði að verða í öðrum dúr en hafði búizt við, var þegar afarfeit
móðir með ljósrauðan hattkúf á höfðinu og klædd í stórrósóttan kjól,
kastaði skyndilega tómat i hjólreiðamann á veginum með þeim afleiðing-
um, að maðurinn steyptist ofan í skurð. Að þessu hlógu allar sextán
mæðurnar ofboðslega, og það var augljóst, að þær álitu, að skemmtunin
hefði nú verið formlega sett.
Barmy sagði mér, að þegar hann liti nú á málið í ró og næði, gerði
hann sér auðvitað ljóst, að ofsakæti þessara óttalegu kvendýra hafi að
mörgu leyti verið afsakanleg. Ef þið yrðuð að hýrast allan ársins hrlng
í bæli eins og Maiden Eggsford og gera ekkert annað en þvo nærföt
og sækja bænasamkomu, myndi ykkur eðlilega langa til að gefa ykkur
dálítið lausan tauminn á hátíðis- og fridegi.
Barmy er ekki eins ilia við nokkurn hlut eins og þann að vera áber-
andi, og áberandi er nákvæmlega það, sem menn komast ekki hjá að
vera, þegar þeir sitja í langferðabíl með sextán miðaldra kvenmönnum,
sem ýmist syngja hástöfum ferleg lög eða senda vegfarendum tóninn á
miður prúðmannlegan hátt.
1 þessu sambandi, sagði hann mér, kom honum sérstaklega í hug
móðir með gleraugu og brúnan karlmannshatt, sem hún hafði rifið af
bílstjóra langferðabílsins, en orðbragð þessarar móður minnti allmikið á
orðfæri rithöfundarins Kabelais, sem eins og allir vita kallaði ekki allt
ömmu sína í þeim efnum.
Að lokum gekk þessi kvenpersóna svo fram af Barmy, að hann ákvað
að hætta á að hreyfa nokkrum mótmælum.
„Heyrið þið! Ég á við, heyrið þið annars. Skollinn sjálfur. Ég meina,
skollinn sjálfur," sagði Barmy, en fann um leið og hann sagðl þetta, að
ávítunin var ekki orðuð eins fimlega og hann helzt hefði kosið. En þó
að ávítunin hefði verið máttlaus, olli hún meiri háttar hugaræsingu
meðal mæðranna. Móðir leit á móður. Brúnum var lyft, hnussað vel-
þóknunarlaust.
„Ungi maður," sagði móðirin með ljósrauða hattinn, en liún virtist
hafa kjörið sjálfa sig til forustu, „viljið þér gjöra svo vel að hafa
yður hægan.“
önnur móðir sagðt: „Ja, hérna,“ og sú þriðja lýsti honum sem gleði-
spilli.
40