Vikan - 14.12.1956, Síða 45

Brúðkaupsferðin
Lýsissamlag
íslenzkra botnvörpunga
Reykjavík
Sími 7616 (2 línur)
Símn.: LÝSISSAMLAG
Stærsta og fullkomnasta
kaldhreinsunarstöð á íslandi
Lýsissamlagið selur lyfsölum, kaupmönnum
og kaupfélögum fyrsta flokks kaldhreinsað
meðalalýsi, sem er framleitt við hin allra
beztu skilyrði.
Allt ■
jólamatinn
Allt í
jólabaksturinn
CLAUSENSBÚÐ kjötdeild
LAUGAVEGI 22 — SÍMI 3628
CLAUSENSBÚÐ nýlenduvörudeild
LAUGAVEGI 19 — SfMI 5899
Þér eigið alltaf leið um Laugaveginn
Framhald af bls. 9.
í Palestínu tókum við höndum saman við meir en fimmtíu
kvekara, sem voru að úthluta matvælum, lyfjum og tjöldum
til 200,000 arabiskra flóttamanna. Þeir sátu þama innikróað-
ir á Gazasvæðinu svokallaða, allslausir og heimilislausir. Þeir
höfðu misst heimili sín í Palestínustyrjöldinni.
Ég var loftskeytamaður hjálparsveitanna og Nita vann í
birgðadeildinni. Það var í mörgu að snúast, en þó höfðum við
oftast tíma til þess einhverntíma dagsins að skjótast niður að
Miðjarðarhafi og fara í sjóinn.
Hvort okkar fékk pund á viku í ,,vasapeninga“, og fyrstu
mánuðina lögðum við nærri hvern eyri í „ferðasjóðinn." Þegar
við svo fengum tíu daga frí og dálitia uppbót, tókum við okkur
til og fórum flugleiðis til Cairo og Beirut, Damascus og Amman,
Jeriko, Betlehem og Jerúsalem. Það var skömmu eftir fjórða
hjúskaparafmælið okkar. Þegar við komum til baka, voru Sam-
einuðu þjóðirnar búnar að taka við hjálparstarfseminni. I stað
þess að vera ólaunaðir sjálfboðaliðar, vorum við allt í einu orðn-
ir hálaunaðir fulltrúar alþjóðasamtakanna! Enn einu sinni stóðu
okkur allar leiðir opnar.
Þegar kom fram á sumar, byrjuðmn við að láta okkur
dreyma um svissnesku Alpana. I lok ágústmánaðar gátum við
kvatt vini okkar í Palestínu og haldið af stað í ævintýraleit á
nýjan leik. Við ferðuðumst með grísku farþegaskipi, kommn
til Aþenu og héldum áfram með því til Napoli. Þar fórum við
af skipinu og skruppum til Rómaborgar, og nokkrum dögum síðar
komum við einum af afgreiðslumönnum stærstu ferðaskrifstofn
borgarinnar úr jafnvægi með því að biðja einfaldlega um far-
miða til Svisslands. „En hvert í Svisslandi?“ vildi hann fá að
vita.
„Sama hvar það er,“ svöruðum við. „Bara til Svisslands.
Um allt annað stendur okkur hjartanlega á sama.“
Svo hann seldi okkur farmiða að svissnesku landamærunum.
Við kunnum strax vel við okkur í Alpafjölhim. Það var
reyndar uppgötvun, sem við gerðum snemma á ferðum okk'ar:
Okkur fannst bókstaflega allsstaðar jafn gaman að vera! Okk-
ur fannst Svissland fallegt land og okkur fannst Svisslending-
ar ágætis fólk. En við þurftum að sjá meira af veröldinni og
við skáluðum fyrir Svisslandi í freyðandi hvítvíni og sigldum
niður Rín.
Það er sigling, sem við hefðum ekki viljað missa af. Feg-
urðin er ótrúleg og maður er alltaf að sjá eitthvað nýtt. Lengi
hefur maður Frakkland á aðra hönd, Þýzkaland á hina.
Við skoðuðum okkur um í Þýzkalandi, komumst til Amster-
dam, héldum þaðan til Parísar, fórum þaðan til London. Þai
horfðum við hvort á annað og spurðum: „Heim?“
En nei, ekki alveg strax! Bróðir minn í Chile var alltaf
að skrifa okkur og bjóða okkur að heimsækja sig. Hann bjö
skammt frá Santiago. Og þar sem við áttum nákvæmlega fyi -
ir fargjaldinu, ákváðum við að skoða okkur örlítið betur un:
í henni veröld, áður en við hyrfúm heim. Það var líka dálítið
skeð, sem olli því, að við urðum að fá okkur fastan samastað
I nóvember lögðum við af stað með ítölsku farþegaskipi tiJ
Buenos Aires, með viðkomu í Rio de Janeiro. Við vorum mánuf
á leiðinni og frá Buenos Aires flugum við yfir Andesfjöll tii
búgarður bróður míns í Chile. Þegar þangað kom, var ferðn-
sjóðurinn á þrotum.
Á gamlárskvöld komum við Nita okkur saman um, að nú
væri þessari brúðkaupsferð okkar senn lokið. Þetta „dálitla* ,
sem skeð hafði, var nefnilega það, að við áttum von á þvi, af
það færi að fjölga í fjölskyldunni. Skömmu seinna leystust
peningavandræði okkar á óvæntan hátt. þegai' bandaríska
sendiráðið þurfti að ráða aukafólk til sín í nokkrar vikur,
vegna ráðstefnu, sem Sameinuðu þjóðirnar efndu til í Santiag*
Og í apríl fórum við flugleiðis til Miami.
Við höfðum ekki séð ættjörðina í eitt og hálft ár. Við kcypt
um notaðan bíl fyrir það, sem eftir var af peningunum okkai
og ókum til Los Angeles. Nokkruru v'kurr seinna fseddist líti
flækingsstúlka, sem við skírðum Söndru. Tilraun okkai til þesr
að sjá heiminn hafði heppnast. Draumur okkar var orðinn af
veruleika. Nú var kom'nn tími til að „taka til höndunr.r:“.
Ég er orðinn loftokoyfrraaður rftur og rr á gtrápdícrða-
skipi, sern siglir til Kal'fomíuhafiir. Nita cr heima og passa;-
börnin; þau eru orð'n tvö og þnð srinna varð strákur.
Þegar skipið mitt var i hcfn fyrir skemmstu, fórum vif
Nita að hlusta á fyrirlesara segja frá ferðum sínum og ævin-
týrum um víða yeröld. Um stærsta ævintýrið sitt sagði hann
meðal annars: „Ég vildi ckki hafa farið á mis við þetta fyrir
milljón dollara — en ég mundi ekki heldur vilja endurtaka
það fyrir milljón.“
Við Nita lítum allt öðrum nunum á fimm ára ævintýrið okk-
ar. Við mundum leggja af stað á nýjan leP- - ~ með börn-
in — þótt við ^ættum ckki ner.ia örlítið 1 ---ú