Vikan - 02.06.1960, Blaðsíða 6

SMÁSAGA EFTIR GUÐNÝU SIGURÐARDÓTTUR
Ragnar hafði margoft skrifað og beðið hana að koma út til i
mundi verða
mjög
einmana. Hún
ákvað að skrifa Ragnari
sfra:
Á leiðinni heira kaupir hún blóm, rauðar og
hvítar nellikkur, síðan hraðar him sér niður
á Lækjartorg til að ná í strætisvagninn.
Auðvitað ætti liún að ganga i þessu góða veðri,
ea hún mátti engan tíma missa, ef hún ætti
að vera tilbúin með matinn, þegar Árni kæmi
heim. Hún hafði líka tafizt, skrifstofustjórinn
kom rétt fyrir fimm og hað hana að skrifa fyrir
sig árlðandi bréf.
Klukkan var farin að ganga sex, þegar liún
var búin. Hún setti hlífina á ritvélina og fór
með bréfið til skrifstofustjórans.
— Þetta er búið, já, sagði hann. — Þakka
yður fyrir, það er prýðilegt. Svo bætti hann
við: — Frú Áslaug, ég óska yður til hamingju.
Það mun hafa verið sonur yðar, sem hlaut amer-
íska námsstyrkinn í ritgerðasamkeppni stúd-
enta, var ekki svo? Sannarlega vel af sér vikið.
Ég las nú lika stráknum mínum pistilinn í
morgun. Hann er alveg blóðlatur, það er meinið.
Annars getur hann vel lært, — sei-sei, já.
Hún greikkar sporið, óttast, að vagninn verði
Á torginu er margt fólk, sem er að biða eftir
vögnunum, er sífellt að koma og fara, — fólk
á öllum aldri, fólk úr öllum eða flestum stétt-
um þjóðfélagsins. Þarna er ung stúlka og ungur
piltur að tala saman, þ. e. a. s. hann talar, hún
hlustar með tvíræðu brosi á rjóðum vörunum.
Orðin ein virðast ekki nægja honum til tján-
ingar hugsunum sinum, því að hendur hans eru
lika á sifelldu iði. Stundum hvila þær á grönn-
um herðum stúlkunnar, stundum gæla þær við
ljóst hár hennar, sítt og úfið.
Hann er á svipuðum aldri og Árni, hugsar
Áslaug, — já, þetta gæti meira að segja vel verið
hann, svona ákafur gat hann stundum orðið,
þegar hann ræddi um það, sem hann liafði milc-
inn áhuga á.
Og nú fer hún aftur að hugsa um Árna. Hann
er sá ás, sem allt líf hennar hefur snúizt um
til þessa dags.
Árni, — — — hvernig skyldi hann vera í
framkomu við ungu stúlkurnar? Merkilegt, að
hún skyldi aldrei hafa hugsað um það fyrr en
ar og heimsœkja Ragnar? Nú var tækifærið
komið, nú gat hún ekki lengur afsakað sig með
þvi, að hún gæti ekki farið frá Árna. Já, Ragnar
var vissulega búinn að vera þolinmóður eða
kannski öllu heldur sauðþrár að þreytast aldrei
á því að skrifa og biðja hana að koma til sín.
Það var ekki nema vika, síðan hún fékk siðasta
bréfið. — Þá skrifaði hann meðal annars:
— Áslaug, nú kemur þú út til Kaupmanna-
hafnar í sumar. í byrjun júlí tek ég sumarfrí,
og þá er ég að hugsa um að bregða mér suður
á bóginn, alla leið til Spánar og ítaliu. Ég fer
á mínum bíl, svo að við höfum frjálsar hendur.
Ég veit, að þetta verður stórkostlegt ferðalag. Þú
verður að koraa. Skrifaðu fljótt.
Það voru sex ár, síðan hann fór til Dan-
merkur, — séx löng ár, finnst henni nú. Hún
saknaði hans ákaflega. Fyrst var það mjög sárt,
svo að hún hélt hún mundi ekki lifa það af,
seinna var það bara leiði, kannski dálítil sjálfs-
meðaumkun, og nú-----------nú skipti það ekki
máli lengur.
farinn. Úrið hennar hefur stanzað, hún verður
að muna eftir að láta úrsmiðinn lita á það við
tækifæri. Sannarlega gott, að hún skyldi nota
mtartimann til að gera innkaupin. Hún hafði
reyndar gleymt að kaupa nokkrar appelsínur,
en nú var enginn tími til þess að gera það, bara
komast heim sem fyrst. Hún hlakkaði reglulega
til kvöldsins. Þau mundu gefa sér góðan tíma
til að borða, drekka svo kaffið inni í stofu, á
meðan þau hlustuðu á fréttirnar, — uppþvott-
urinn varð að bíða. — Svo mundu þau spjalla
saman, ræða málið frá öllum hliðum, gera áætl-
anir, í stuttu máli, eiga saman rólegt og indælt
kvöld. Takmarkinu var sem' sé náð, þvi tak-
marki, sem þau Eiríkur höfðu sett sér, en hún,
— eftir að hann dó, — hafði ein orðið að berj-
ast fyrir. Nei, nei, það var rangt af henni að
segja, að hún hefði barizt ein. Árni sjálfur
hafði svo sannarlega ekki látið sitt eftir liggja.
Hann hafði alltaf stundað námið af kappi, og
á sumrin tók hann hverja þá vinnu, sem í boði
var, hvort sem var á sjó eða landi. Og nú hafði
hann unnið glæsilegan sigur. Styrkur til tveggja
ára náms í Ameríku. Hann þurfti engu til að
kosta, aðeins stíga upp í flugvélina, svo var séð
fyrir öllu.
En hún sjálf þá? Hvernig yrðu þessi tvö ár
án Árna? Bezt að hugsa um það á morgun eða
hinn daginn. í dag ætlaði hún bara að gleðjast,
seinna hafði hún nægan tíma til að láta sér
leiðast og vera með óþægileg heilabrot.
Hún er komin niður á torg. Vagninn er ekki
farinn, jj«ð eru meira að segja þrjár mínútur,
þangað til hann leggur af stað.
Hún nær í miða úr töskunni sinni og setur
i baukinn hjá bifreiðarstjóranum. Svo sezt hún,
hagræöir pinklunum i kjöltu sinni og gætir þess,
að blómin verði ekki fyrir neinu hnjaski.
nú. Skyldi hann leggja hendurnar á axlir þeirra,
þegar hann talaði við þær úti á götu, t. d. hór
niðri á Lækjargötu?
Hún brosir að hugsunum sínum, brosir til
unglinganna tveggja fyrir utan. Henni þykir
vænt um þetta fólk, veit, að unga stúlkan með
ljósa hárið, sem aldrei virðist hafa komizt í
snertingu við hlut, sem nefnist hárgreiða, mun,
þegar hennar tfmi kemur, hlýða kalli lífsins
og skila hlutverki sinu engu verr en móðir
hennar og amma gerðu á undan henni. Hún
leikur það kannski á annan veg, — en er það
hennar sök? Og ungi maðurinn mun standa við
hlið hennar eða þá einhverrar annarrar stúlku
og berjast fyrir daglegu brauði, eins og faðir
hans og afi gerðu á undan lionum.
Tvær miðaldra konur koma inn í strætis-
vagninn. Einnig þær setja miða í baukinn, svo
taka þær sér sæti. Um leið og vagninn rennur
af stað, segir önnur hæðnislega og bendir út
um gluggann: — Þarna höfum við hið unga
ísland. Ja, svei.
Þegar Áslaug kemur heim, byrjar hún strax
að matbúa. Hún nær lika í vasa undir blómin
og setur þau á borðið hjá myndinni af Eiríki.
Og hugsanirnar láta hana ekki í friði.
Já, þessi tvö ár yrðu lengi að líða, og þó,
--------sjálfsagt liðu þau, áður en hún vissi
af, ef hún bara gæti látið vera að bera áhyggj-
ur út af Árna. En hún gat víst ekki vanið sig
af þvi. Hann var allt, sem hún átti. Án hans
var lífið einskis virði.
En honum mundi eflaust líða mjög vel í Amer-
íku og því alveg ástæðulaust fyrir hana að
vera óróleg út af honum. Bara, að hún gæti
slegið þessu öllu upp í kæruleysi, verið glöð,
skemmt sér. Hún var þó ekki nema 42 ára. Ætti
hún kannski að bregða sér til Kaupmannahafn-
Kvöldið áður en hann fór var hann hér. Henni
finnst hún næstum geta heyrt rödd hans, jafnvel
fundið lyktina af tóbakinu hans. — Áslaug,
hafði hann sagt, hendur hans voru hlýjar og
sterklegar, þegar hann dró hana að sér. — Ég
fer ekki heim. Ég verð hjá þér í nótt, — má
ég það?
Hún svaraði þessu engu, fól aðeins andlitið
við barm hans, snertingin við grófan jakkann
var góð, mjög þægileg. Hún hafði róandi áhrif
á hana, og hún hugsaði: Nú fer Árni að koma
heim, og þá er þessu öllu lokið. — En hún
hugsaði jafnframt: En ef hún ætti ekki von á
honum heim á hverri stundu, — hvað þá?
Þetta kvöld grét hún ofan í koddann sinn
eins og vonsvikin skólastelpa. Svo, tveimur vik-
um síðar, fékk hún fyrsta bréfið frá honum.
Það var yndislegt bréf, og hún felldi nokkur
tár, á meðan hún las það.
Hún skrifaði aftur, glettið og gamansamt bréf,
svo að hann skyldi ekki gruna, hvað hún sakn-
aði hans. Hann sendi bæði Árna og henni gjafir
á jólum og afmælum og þreyttist aldrei á því
að biðja hana að koma til sin.
Og nú — — — var nú ekki bezt, að hún
færi, tæki lífið létt, skemmti sér, gleymdi öllum
áhyggjum, lifði á ný?
Hvers vegna ekki? Það yrði yndislegt að hitta
Ragnar aftur, bezt að skrifa honum á morgun,
— nei, ekki á morgun, heldur núna strax. Það
var ekki eftir neinu að bíða. Hvað skyldi Árni
segja, þegar hún segði honum frá ákvörðun
sinni? Hann yrði mjög hissa, en áreiðanlega
glaður. — Þú skemmtir þér allt of litið, var
hann vanur að segja, — þú, sem ert svo ung
og falleg, mamma. Þú átt ekki að loka þig
svona inni. >
Hún lítur i spegil. Skyldi Ragnari finnast hún
VIKA.N
1 á-á I; v.