Vikan - 24.11.1960, Blaðsíða 10

ELLY var ekki þannig
stúlka, að hún léti
heillast aí ókunnugum
mönnum. En Kristján
írændi var nú svo sérstæður,
allt öðruvísi en herra
EUý Mortensen leit á gestgjafa sína ákveSin á svip.
— Mig gildir einu, hversu erfitt er að vekja nýja
leigjandann á neðstu hæðinni, sagði hún ákveðin. —
Ég lofaði að vekja alla leigjendurna, ef þið gætuð
einhvern tíma komið ykkur saman um að taka frídag,
og einn óviðfelldinn eðlisfræðikennari fær mig ekki
til að ganga á bak orða minna.
— En, ungfrú Mortensen, sagði hr. Wilhelm á-
hyggjufullur, í morgun varð ég að fara inn til hans
og gera honum rúmrusk.
— Það skal ég ekki gera, þvi lofa ég yður, sagði
Ellý brosandi. Þetta var líka fyrsti morguninn, og
það er ekki víst, að hann sé alltaf svona erfiður við-
ureignar. Ég hef alizt upp með þremur bræðrum, sem
sváfu allir eins og steinar, einkum á morgnana, svo
að ég veit, hvernig ég á að haga mér í svona málum.
Þar að auki vil ég gjarnan fara snemma á fætur í
fyrramálið, þvi að við Bettý ætlum í Tívolí annað
kvöld og ég þarf að strauja kjólinn minn.
Bettý var ein af leigjendunum, og Ellý hafði kynnzt
henni, þegar hún kom úr sveitinni til Kaupmanna-
hafnar fyrir hálfu ári. En morguninn eftir, þegar
Ellý gekk fram hjá herbergi Bettýjar, andvarpaði
hún, og það var ekki laust við, að hún öfundaði Bettý,
því að kærastinn hennar hafði komið i óvænta heim-
sókn, og nú urðu þær auðvitað að hætta við Tívolí-
ferðina i þetta skipti.
— En ég get vel farið ein, hugsaði Ellý, þar sem
hún gekk eftir ganginum með tebolla í annarri hendi
og prik í hinni. Hún lagði bollann varlega frá sér
við dyr leigjandans, síðan lamdi hún á dyrnar með
prikinu, einbeitt á svip, — varlega fyrst í stað, en
siðan af öllu afli. Eftir það, sem hr. Wilhelm hafði
sagt, var hún ekki svo mjög hissa, þó að þetta bæri
ekki árangur. Hún herti upp hugann og hélt áfram
barsmíðinni, en ekkert dugði. Ellý fannst hún vera
eins og herforingi, sem gæti ekki náð í óvinina til
að berjast við þá, og hún fór og sótti vopn, sem
hún vissi, að mundi ekki bregðast. Hún kom aftur
að vörmu spori, opnaði dyrnar í liálfa gátt og stakk
hendinni inn um rifuna. En hávaðinn i vekjaraklukk-
unni hennar hafði engin áhrif. Ellý leit i kringum
sig og kom auga á skolpfötuna. Hún flýtti sér niður
og sótti skörung, sem hr. Wilhelms átti. — Ef þetta
dugar ekki, neyðist ég til að fara og kaupa fallbyssu,
tautaði hún. Hún opnaði dyrnar dálítið meir og ýtti
skolpfötunni inn fyrir. Hún greip skörunginn, teygði
handlegginn inn fyrir og lamdi í fötuna af öllum
kröftum, svo að þetta líktist trmubuslætti, sem jafn-
vel negrarnir í Afriku hefðu getað öfundað hana af.
Hún hélt þessu áfram í tvær mínútur, svo hlustaði
hún með eftirvæntingu. Hávaðabrak leiddi i ljós, að
hr. Berg hefði rumskað, og eftir hljóðinu að
dæma var hann ekki neitt fis, hugsaði Ellý.
— Teið yðar, hr. Berg, hrópaði hún með
lofsverðri kurteisi. Hún beið eftir svari, til
að fullvissa sig um, að hann væri vaknaður.
Þá heyrði hún kallað þrumandi rödd:
— Framvegis vona ég, að þér látið yður
nægja að berja að dyrum!
Það kom kökkur í hálsinn á Ellý, — og
hún var ekki alveg eins alúðleg í málrómn-
um, þegar hún sagði honum, að síðustu tíu
minúturnar hefði hún reynt allt, sem henni
gat komið til hugar, að því undanskildu að
brjóta niður dyrnar.
— Þér þurfið nú ekki að vera svona æst
út af þessu, sagði röddin innan frá, líkt og
verið væri að tala við kenjóttan krakka.
Ellý stundi. Hún iýsti því fyrir hr. Berg
með fáum, vel völdum orðum, hvað hún hafði
haft fyrir stafni síðustu tíu mínúturnar, og
til að koma i veg fyrir allan misskilning sagði
hún honum álit sitt á karlmönnum yfirleitt
og þó sérstaklega álit sitt á hr. Berg.
Hún heyrði lágan hlátur hinum megin við
dyrnar. — Það er naumast, sagði hr. Berg.
— Mér fellur vel við skapmiklar stúlkur. Við
ættum að borða saman miðdegisverð, þá get
ég beðizt afs'ökunar.
Ellý varð steinhissa. Hún tók fötuna, skör-
unginn, vekjaraklukkuna og prikið og hljóp
sem fætur toguðu niður stigann. Það munaði
minnstu, að hún rækist á Bettý.
— Til hamingju, sagði Bettý hlæjandi. —
Þú ert ekki að eyða tímanum til ónýtis, þér
hefur tekizt að vekja alla í húsinu i einu.
Hefur þér nokkurn tíina dottið í hug, að ef
þú skyldir verða leið á skrifstofuvinnunni,
gætirðu áreiðanlega fengið vinnu hjá út-
varpsdeildinni, sem sér um hljóðprófanir?
Aljt í einu varð henni Ijóst, að Ellý var
eitthvað miður sin.
— Hvað hefur komið fyrir? spurði hún
með samúð.
— Þessi, — þessi fituhlunkur, sagði Ellý
gröm. Við vorum í háarifrildi, og þá var
hann svo ósvífinn að bjóða mér til miðdegis-
!□ VIKAN