Vikan - 16.02.1961, Qupperneq 11

<] Hornskápur. Þegar hurðirnar
opnast, koma hillurnar út. Á
brúnum þeirra er beygð kross-
viðarræma til þess að varna því,
að glerið falli út af.
Þessi pottaskápur er með [>
lausum hillum, útdrægum,
svo að erfiðleikalaust
verður að ná innsta pott-
inum .Að ofan eru vírhill-
ur fyrir pönnur.
Þegar tekið er í hurðina á skápnum, koma hillurnar út um leið,
og hún getur dregið þær með sér, hvert sem hún vill, því að undir
eru örsmá hjól. Þetta er ekki ósvipað því, að teborði væri skotið
þarna inn £.
f stað þess að hafa venjulegar hillur, eru þær hér úr hvítmálaðri
vírgrind og þannig fyrir komið, að hægt er að draga þær út til
þess að þurfa ekki að „kafa“ inn í skápinn.
I GRÓANDANUM
Smásaga eftir Óla Ágústar
Nú var hann búinn að vera þarna
í fjóra daga, átti bara eftir að draga
grindina einu sinni yfir allt flagið,
þá var þessu lokið.
Hann mundi fara að næsta bæ,
undir kvöldmat, þaðan mundi hann
komast á ballið. Verst, að Þórarinn
var ekki heima. Það hefði ekki veitt
aí að fá eitthvað meira af aurum.
Hann hefur þurft að gera eitthvað
mikið í höfuðborginni, fyrst hann
var ekki kominn núna, eftir fjóra
daga.
Jæja, þarna kom þá kaffið, — og
hvað, þetta er þó ekki frúin sjálf,
sem kemur með það alla þessa leið?
Eitthvað býr undir því. Það var nú
annars meiri óróinn i þessum kven-
manni.
Þegar hún var komin að flaghlið-
inni, stöðvar hann ýtuna óg gengur
til hennar. Hún hafði valið land-
brotið til að drekka í. Þar rann læk-
ur, og sléttir bakkarnir voru talsvert
lægri en landið í kring.
Hann gengur þangað asalaust.
Hún tæmir töskuna, liggjandi á
hnjánum. Upp úr henni kemur hita-
brúsi, sykurbox og rjómaterta.
Hann gýtur augunum til tertunn-
ar. Aha, — þegar liún er farin að
baka, þessi, þá býr eitthvað bak við.
„Gerðu svo vel, viltu ekki tertu?“
„Takk.“
„Ég bakaði hana svona í gamni.“
„Jæja.“
„Þórarinn segir, að ég baki falleg-
ar tertur, en að þær séu aldrei
góðar.“
Hann svaraði ekki. Hún leit yfir
flagið, sem nú var orðið næstum
sem gólf.
„Þú klárar í kvöld, er það ekki?“
„Jú.“
„Og ferð kannski i kvöld?“
„Já.“
Það var þögn um hríð. Hún horfði
á hann borða tertuna og sleit eitt
og eitt strá af jörðinni. Það var eins
og hún væri að leita að orðum til að
segja eitthvað, sem henni bjó í
brjósti.
,,... að Árbakka?"
„Nei, Hvammi."
Hún leggur sig við hlið hans og
setur hendur undir höfuðið.
Sloppurinn er fleginn, brjóstin
þrýstin, og lautin milli þeirra blasir
við.
„Þórarinn kemur víst ekki fyrr
en á morgun.“
„Jæja.“
„Hvernig bragðast tertan?“
„Noo, ohnoo,“ sagði hann með
munninn fullan af tertunni.
„Hann er gamall maður, seíur
mikið.“
„Kannski þreyttur."
„Nei, dauður.“
„Eða spar,“ sagði hann glottandi.
„Hann er fjórtán árum eldri en
ég,“ sagði hún bitur, eins og Það væri
Þórarni að kenna.
„Þú ert þá sennilega ung,“ sagði
iiann, eins og hann kynni ekki við
annað en láta líta svo út sem hann
fylgdist með samræðunum.
„Lifandi að minnsta kosti.“
Hann sat upp við grasbalann, þar
sem hann hækkaði. Hún reis upp við
dogg við hlið hans og fór að fitla
ofur varlega við buxnaskálmina.
Hann drakk molasopa til að skola
niður tertunni. Hún snerti fótlegg
hans aðeins. Svo segir hún:
„Það er bara gömul kona í
Hvammi.“
„Já.“
„Og iíka þarnæsta bæ.“
„Já.“
„Gamlar, dauðar kerlingar,“ sagði
hún, um leið og hún læddi hendinni
inn undir skyrtuna, en hann var í
henni einni að ofan og flaksandi.
„Gamlar, dauðar kerlingar,“ sagði
hún aftur, en nú hálfhás og andstutt.
„Jæja, ég verð víst að fara að
dóla af stað,“ sagði hann — enn í
sama tón.
Framhald á bls. 29.
vikan. 11