Vísir - 25.09.1947, Blaðsíða 10

10
V 1 S I R
Fimmtudaginn 25. september 1
5. SHELLABARGER :
i
i
að þeir hefðu fengið að fara í þemia leiSangur.
„Hvað varð um Narvae;;?" spurði Alvarado. „Hengdur,
'væníi eg.“
„Nei, herra,“ svaraði dona Marina. „Hann er sýndur
liér í svartholinu í Villa Rika.“
Nú greip Montezuma fram i fyrir þeim, en þeir sinntu
ekki orðum lians. Korles hafði unnið Mexíkó með fjögur
liundruð mönnum. Ilvað var að óttast, er liann hafði íólí'
hundruð? Haml hlaut að hafa fengið boð þeirra og vera
á leið til hjálpar.
„Sagði eg ekki, að frdttirnar væru ágætar?“ sagði Mon-
lezuma og brosti, en brosið var kuldalégt og hræsnisfullt.
„Er það ekki svo, að við elskum og heiðrum Malinsje og
gleðjumst yfir sigrum hans? Við munum fagna honum,
er hann kemur með iiið mikla lið sitt. Hann er þegar að
búast til ferðar og garðarnir til borgarmnar eru opnir.“
Marina virtist óróleg, er hún túlkaði orð hans.
„Þér megið gæta vðar, er hann keinur, Montezuma,“
sagði Alvarado reiðilega. „Eg ræð vður til þess að koina á
fullkominni reglu i borginni og safna gulli rneðal íbúanna
til að-bæta fyrir uppreistina. Á því veltur, hvort hann sýnir
miskunn eða beitir liörðu. Það er víst.“
Montezuma brosti aftur. „Ailt mun verða i bezta lagi,
Tonatiuli. Eg heiíi þvi. Eins og eg hefi sagt, er leiðin til
borgarinnar opin og við munum fagna Malinsje svo sem
■vera ber.“
Höfuðsmennirnir og túlkurinn hröðuðu sér af fundi
keisarans, til að scgja setuliðinu hin ágætu tíðindi.
„Hvað er að, senora ?“ spurði Pedro aílt i einu.
Þegar þau voru komin lit lir höllinni, hafði dona Marina
allt i einu numið staðar og liallað sér upp að húsvegg.
„Það kom yfir mig magnleysi,“ svaraði hún og var föl
sem nár.
„Magnleysi? Af Iiverju stafar það? Sjúkleika?“
„Nei.“ Hún leit á þá til skiptis. „Eg er hrædd.“
„Við livað?“ spurði Alvarádo undrandi. „Og -einmití
núna — —“
„Sendið boðbera,“ sagði hún og var mikið niðri fyrir.
„Ráðið hershöfðingjanum frá því að koma til borgarinn-
ar. Við ættum heldur að fara íil móts við hann.“
Alvarado hló. „Nú dámar mér alveg, Marina. Hvað er
að þér eiginlega?“
„Það, sem eg sá að baki augnatillits Montezumu. Þar
var engirin ólli. Herrar mínir, hann gleðst sannarlcga yfir
komu hersins. Ilann undirbýr varmar viðtökur--------“
í garðinum fyrir framan þau höfðu menn safnazl sam-
an um mann, sem brauzt nú út úr þvögunni og gekk til
höfuðsmannanna. Þetta var Luis Aloriso, sem verið hafði
í föruneyti Kortesar. Óhreinn og slæptur, en brpsandi út
að eyrum, lieilsáði liann P-edro og Alvarado.
„Bréf og kvéðjur frá hershöfðingjanum. Eg verð einnig
að ná fundi keisarans. Biðið aðeins, þangað til þið heyrið
frétlirnar. Það veil trúa mín, að við fórum dálaglega með
þá — Narvaez-liðið! Við náðum þeim öllum, herrar
mínir!“
Hann lét dæluna ganga, meðan Alvarado opnaði bréfið.
Alonso furðaði sig á því, að fréttunum skvkli tekið svona
fálega.
„Guði sé Iof!“ sagði Alvarado. „En hvernig konistu irin
i borgina? Þú sérð, að við höfum áíí í bardögum, siðan
þio fóruð.“
,,'Efiir suðu rgarðin um,“ svaraði Alonso. „Hami cr op-
inn.
Marina greip ffam í og gætii ólta í röddinni. „Gildran er
opin.“
„Jæja,“ svaraðí Alvarado og íeit á bréfið._,.Látuni hana
bara. lokast mn okkur! Hér verða tclf Inmdrnð Spánvörjar,
að ógleymdum Tlnskölunum, Hundrað riddarar. Þrjátíu
fallhyssur. Eg vorkcnpi þcim. sfcm ætla sér að veiða okkur
í gildru!“
LIII.
Á Jónsmessri, læpum þrem vikum síðar, var uppi'fótur
og i'it i virkinu. Menn þutu upp á veggina, því að frá suð-
iirgarðinmn barst Irumbusláttur, lúðraþvtur, hófadynur
og fótatak fjökla manns. Herinn var að lcoma.
Allt var kyrrt í borginni, því að mannfjöldinn, sem verið
hafði á torginu daginn áður, hafði horfið um nóttina eins
og dögg fyrir sólu. Göngudynurinn barst æ nær og loks
ar lierinn kominn svo nærri, að Pedro gaf skipun um,
:ð honum skyldi fagnað með lúðraþyt og fallbyssuskot-
iiríð. Andarlak ætlaði allt um koll að keyra, en svo lieyrð-
ist aftur til hersins, sem nálgaðist jafnt og þétt.
Setuliðið liafði skipað sér meðfram varnarveggjunum,
lil þess' að sjá sem bezt, er herinn kæmi i augsýn. Hvíhk
sjón! Það glampaði á brynjur riddaranna og stálhúfur
fótgönguliðsins!
Kalana stóð við hlið Pedros og þrýsti handlegg hans.
„Minnir þetta þig ekki á daginn i Villa Rika, þegar við
--------Nú er þetta aðeins miklu dásamlegra.“
Ilann kinkaði kolli. „Við áttum ekki von á þessu fyrir
mánuði — er það? Sjáðu livað þeir eru allir vel búnir,
sem nýkornnir eru — við erum eins og fuglanræður í
samanburði við þá. En félagar okkar fara þó fyrir eins
og verá ber. Það eru nú karlar---------“
„Hersliöfðinginn!“ hrópaði hún. „Eg kem auga á
bann —• -—“
„Hvar?“
„Bak við Korral fánabera.“
„Já, og hann er i nýjum herldæðum! .... Og þarna
eru Olid, Morla, Tapia, Ördas! Sandoval! Sko, þarna er
Sandoval!“ Pedro bar hendurnar npp að munninum.
„Ilæ-hó, Gonzalvo de Sandoval!“ hrópaði hann, en rödd
bans druicknaði i liávaðanum. „Þarna eru þeir, blessaðir
gömlu og góðu félagarnir okkar!“
Katana liló. „Sjáðu þarna! Sjáðu! Meistari Botello hefir
getað krækt sér í liest. Hann langaði alltaf lil að eignast
reiðskjóta. Klárinn er bara fallegur. Botello er eins vel
ííðaridi og höfuðsmennirnir.....Þarna er Ortiz. Skyldi
iiann hafa haft tíma lil að yrkja á leiðinni?“
Mennirnir uppi á veggnum könnuðust nú óðum við fé-
laga sína i fylkingunni og veifuðu til þeirra.
„Menn!“ kallaði Alvarado hárri röddu, en hann stóð
niðri i garðinum. „Komið hingað niður tafarlaust og
fylkið liði! Aprisa (fljótir nú) ! Ætlið þið að heilsa
hernum eins og kjaftakerlingar uppi á húsþalci? Fylkið
á augabragði! De Vargas, þú verður eftir þarna uppi og
gefur mér merki, þegar opna á hliðið!“
Pedro stóð þvi einn uppi á garðinum og gat fylgzt með
öllu. Hann kánnaðist við æ fleiri andlit eftir þvi sem lier-
inn kom. nær.
„Sjáið þið, þarna er Rauðliaus!“ hrópaði Sandoval.
„Ilæ, Rauðhaus!“
Margir riddaranna veifuðu til Pedros og hrópuðu til
hans. Kortes sjálfur brosti og veifaði. Pedro heilsaði hon-
um að hcrmannásið. En á sama augnabliki stii'ðnaði hann
upp. Ilvei’ var riddarinn á fallega jarpa liestinum rétt
fyrir aftan vini hans — fölleitur og með háar augnahrún-
ir? .... Og liver var skeggjaði presturinn, sem reið við
hlið lionum? Þeir horfðu háðir á Pedro og liöfðu eldci
augun af honum.
Pedro fannst eins og einliverjar rauðar flyksur væri á
sveimi fyrir augum sér. Það fór lirollur um hann fyrst,
en síðan varð lionum ofsaheitt. Hendur lians skulfu, eins
og liann væri veikur. Þetta gat ekki verið satt. Þarna lilaut
að vera um einliverjar ofsjónir að ræða.
„Hvað liður þeim?“ hrópaði Alvarado.
Pedro gaf merki um, að hliðinu skyldi lokið upp.
Nei, þetla voru engar blekkingar. Mennirnir tveir voru
þarna, klæddir lioldi og hlóði. Þeir liorfðu enn á liann —
og de Silva glotti.
Diego de Silva og rannsóknardómarinn í Jaen, Ignasio
de Lora voru komnir vestur um liaf!
| Þýzku hreingleikahúsin i
; sett upp hjá sér eítirfar;
auglýsingu; „Kartöflur.ki
ingur handa dýrunum er !.;
samlega þeginn.“
Vísindamenn, sem fást
uppljóstran glæpa, geta vei
lega skorið úr því, hvort
tömi, eða skinnpjatla sé af h
um ntanni eöa svörtum, með
aö setja tönnina eða pjötl
undir útf'jólublátt ljós. Töt
er mulin og sé hún úr hví
rnanni, þá endurkastar
grænum geislum undir ljós
en sé hún úr negra, þá enc
kastar hún rauögulu ljósi;
skinn af hvítum rnanni enc
kastar aöeins geislum ui
útfjölubláu ljósi, þegar þaí
ekki sólbrennt og af negra
eins, þegar þaö er sólbrennt
„City of London“ nær
eins yfir einnar fermílu la
svæði i hjarta verzlunarhve
borgarinnar, þar sem Rórnv
ar stofnsettu liana. Þó húr
aðeins hluti hinnar eiginl
London, þá hefir hún sína e
stjórn, lög og siði og sinn eig
dómstól, skóla, lögreglulið
s. frv. Jafnvel konungur
verður að fá boð frá borj
stjóranum til þess að m
koma í opinbera líeimsókn.
Mjög einkerinilegt tvö
l sjálfsmorð var framið nál
i Trieste á Italíu árið 192É
l tveim óhamingjusömum e
: endum. Þau vöfðu sig ir
marga metra af rafmagnsvir
síðan batt karlmaSurinn st
viS annan endann á vírnum
fleygSi honum síSan yfir
spennulínu.
í HwMyáta hk
I 1 1! * j 3
ú i. i ' * í ".k’-i 1 í r~j—r~-*~ ! . i ft’ ' (-i
l ... $k'
i ;í ' 1 iYYý- | 'S,
I • s : 1 öj 1 i 1
15 1 í^T i I L h
Skýring:
LIV.
Það var eftir síra Olinedo, að láta það verða fyrsta verk
sitl þótt aljt væri á ferð og flugl — að gefa sig á tal
við Pedro, er hann koni riiður af veggnum. Munkurinn
sá þegar á svip Pcdros, að lianri hafði kannazl við hina
'lvo evkicviui sina. Pedró hefði ekki siniit Olmedo, ef
hann liefði ekki lagt liönd á öxl lians.
„Sceli-r, íaoir!“ sagði Pedro. „Eg bið yður fyrirgefning-
ar, því að niái’ lá (iáiíiið á hjarta.“ Síðan hætti liann við
incð eríiðisnmuuni: ..Það er sannarlega gleðilegt að sjá
ykliiu; alia aftur. Yickcr hefir verið sakriað mikið!“ ..
Pedro jafnaði : ig fljötlega og skildist nú betur suiht
af því, seni hann hafði verið í vafa uin áður.
„K&muð þér heiðai’lega franv við mig fyrir sex vikuni,
þegar þið fóruð?“ spurði hann.
Munkurinn hrisli höfuðið. „Ef þú átl við það, livort eg
liafi sagl þér allt, sem cg vissi, þá var eg eklti heiðarlegur.“
„Þér vissuð þá, að Diego de Silva og dómarinn voru
með Narvaez?“
Lárétt: 1 Hvíldust, -1 i\
eins, G Evi'ópumaður,
I meiðsli, 8 hiskup, 9 heiir
1 10 skip, 11 lífið, 12 fisk,
pilt, 15 öðlast, 16 mannsria
Lcði’étt: 1 Blónvlegur,
sendihoða, 3 töluorð, útl.
bókstafur, 5 loppa,
skemmdui’, 9 forbjóða,
léttur, 12 stanzaði, 11 tir
hil.
Lausn á krossgátu nr. 4
Lárétt: 1 Loki, 4 ek. 6 a
7 óir, 8 um, 9 S.S., 10 Aki,
rqsa, 12 ám, 13 tróni, 15 Ð.
16Vsa.
Löðrétt: 1 Launráð, 2 oi
3 K.IL, 4 ei, 5 krummi, 7 (
9 skara, 10 ást, 12 ána, 14