Vikan - 01.03.1962, Side 14

Flugfreyjur
á fundi
Flestir halda að flugfreyjur
þurfi lítið annað að gera en vera
fínar og fallegar, að brosa blítt og
sœtt við farþegum færandi kaffi
og koníak á bakka. 1 mesta lagi
að þær þurfi að fylgjast með
lykkjufalli á sokkunum og rétt-
um lit á vörunum. Þess á milli
hafi þær ekkert annað að gera en
spásséra á milli stórverzlana og
tízkuhúsa New York og París . . .
En, nei takk.
Þær hafa sínar áhyggjur alveg
eins og ég og þú. Ný og falleg föt
kosta peninga, snyrtivörur, hár-
greiðsla — og svo auðvitað mat-
ur og húsaskjól. Allt kostar pen-
inga. Til þess að hafa þá peninga
þurfa þær að fá þokkaleg laun,
eftir þeirra mælikvarða. Til þess
að ræða slíka hluti, og vafalaust
aðra, hafa Þær með sér félag, sem
heitir Flugfreyjufélag Islands.
Flugfreyjufélag Islands heldur
fund annað slagið, og e'.'.ci sízt ef
eitthvert stórmál er á döfinni. Ann-
ars mun vera illt að halda slika
fundi, því mikill hluti flugfreyja
er oftast út um hvippinn og hvapp-
inn þegar til á að taka.
En ljósmyndari Vikunnar komst
á snoðir um það núna fyrir
stuttu, að það stæði til að halda
einn slíkan fund i félaginu, og þá
var ekki að sökum að spyrja, að
hann sat fyrir þeim í Naustinu
þangað til þær voru allar mættar,
sem gátu. Svo réðist hann til upp-
göngu, og hér sjáið þið árangur-
inn.
Hér lengst til vinstri Brynja
Kristjánsson, systir Völu í „My
fair Lady“. Þá er Sigrún Pálma-
dóttir og Helga Pálmadóttir og
Andréa Þorleifsdóttir. Síðan sjá-
um við Kristínu Jónasdóttur, Ás-
disi Alexandersdóttur og Maríu
Jónsdóttur, form. félagsins. Þá er
Margrét Rikharðsdóttir, Erla
Ágústsdóttir, Jóhanna Ólafsdóttir,
Rúna Bina Sigtryggsdóttir, Sig-
rún Sigurðardóttir, Hrafnhildur
Tryggvadóttir og loks Anna Þor-
kelsdóttir. ★
Einar Jónsson er
einn þeirra ham-
ingjusömu manna,
sem getur sta'ðið all-
an daginn við aS af-
henda peninga, eða
taka á móti pening-
um. Og þegar hann
er hættur því á
kvöldin, unir hann
sér ekki við aðgerð-
arleysið, en dútlar
við að gera ungar
stúlkur heimsfrægar
og vafalaust ríkar
um leið og jafnframt
að auglýsa ísland um
allan heim og draga
hingað ferðafólk og
viðskiptavini.
Þið liafið öll heyrt
talað um Einar Jóns-
son, eða í það
minnsta íslenzku fegurðarsamkeppnina, sem hann stendur fyrir
á ári hverju. Það er hann einn, sem stendur á bak við þetta og
hefur á undanförnum 10 árum vakið athygli alheims á íslandi
og islenzkum stúlkum, jafnframt komið þvi til leiðar að nokkrar
islenzkar slúlkur hafa á hverju ári komizt til frama úti i heimi.
Annars fer ekki mikið fyrir Einari, svona dags- daglega. Flest-
ir sjá hann hara í gegnum gatið á gjaldkerastúkunni í Sparisjóði
Reykjavíkur, bar sem hann hefur starfað í undanfarin 20 ár, en
haft fegurðarkeppnisforstöðu að nokkurs konar hobbýi.
Fyrsta fegurðarsamkeppnin, sem stofnað var til liér á landi á
þennan hátt, fór fram árið 1949, og stóðu fyrir henni þeir Einar
Jónsson margnefndur og Einar Pálsson leikari. Síðar tók Einar
að sér forstöðu keppninnar og stóð einn fyrir keppni 1951, en
þá var Ragna Ragnars kjörin fegurðardrottning. Fyrirtækið varð
þannig 10 r.ra á sl. ári.
Umsvif i sambandi við keppnina verða meiri með hverju árinu,
sem iður, og í fyrra varð sú mikilvæga breyting á að allir lands-
menn geta tekið þátl í henni og látið álit sitt í tjósi með milli-
göngu Vikunnar. Nú eru að jafnaði 4—5 stúlkur í förum um allan
heim á vegum Einars og keppninnar, og auglýsa landið jafnframt
og kynna betur en nokkur önnur kynningarstarfsemi. ★
14 VIKAN
Hann byrjaði með Bingóið
Það er enginn vafi á því að Sigmar á mikinn þátt i framgangi Bingó hér í
höfuðstaðnum, hvort sem það verður álitin sæmd eða vansæmd.
Ekki var það samt ætlun Sigmars, þegar hann hófst handa um Bingó-
reksturinn, að gera það að þessu æði, sem nú er orðið, heldur ákvað hann
þegar í upphafi að gefa gestum Breiðfirðingabúðar kost á að iðka þá göfugu
íþrótt í hófsemi einu sinni í viku hverri. Það hefir Sigmar staðið við og ekki
er það honum að kenna þótt spekúlantar geri sér þetta saklausa spit að féþúfu.
Sigmar Pétursson er ættaður frá Ásunnarstöðum i Breiðdal í Suður-Múla-
sýslu. Iíann kom til Reykjavíkur árið 1947 og ætlaði að leita hér lækninga, en
fékk þær upplýsingar hjá læknum hér eftir rannsókn, að aldrei mundi hann
geta stundað neina erfiðisvinnu. Má nærri geta hvernig einstæðingspilti utan
af landi hefur orðið við þær fréttir, því ekki hafði hann neitt lært til annara
verka en þeirra, sem sveitapiltar þurfa að kunna.
Gekk á ýmsu hjá Sigmari næstu árin, en þar kom að hann opnaði litla
verzlun, sem hann síðar breytti í sælgætissölu — eða sjoppu, eins og
margir nefna það. Árið 1958 tók hann við rekstri Breiðfirðingabúðar, sem
hafði gengið heldur brösótt undanfarin ár, og var Sigmari ekki spáð langri
framtíð þar. En það fór öðruvísi en ætlað var, þvi rekstur veitingahússins
þar mun ganga betur tiltölulega, en hjá flestum öðrum veitingahúsum.
í marz 1960 hélt Sigmar sína fyrstu
Bingó-skemmtun og hafði útvarpstæki
i verðlaun. Þá mættu 36 manns til leiks,
en það fór stöðugt fjölgandi og nú er
svo komið að þröng er þar á hverju
fimmtudagskvöldi, þegar Bingó er spil-
að þar.
Sigmar sagði, þegar við spurðum
hann um hvað honum fyndist um
Bingóið: „Það er komið langt út fyrir
þann ramma, sem ég hefði viljað hafa
það í“. ★
Sigmar
)