Vikan - 01.03.1962, Page 18

að borgarstjórinn kallaði Þoturnar á
sinn fund, sæmdi þá heiðursmerki
fyrir afrekið; bað yrði mikil hátíð,
lúðrablástur og ræðuhöld, og að því
öllu loknu mundu Þoturnar svo sýna
skriðdýrunum hvers virði þeir álitu
slík djásn og hvernig ætti með þau
að fara!
,,Ekki veit ég hvað veldur," tók
Diesillinn til máls, „en mér finnst
þetta eitthvert dauflegasta kvöldið,
sem mig rekur minni til.“ Hann leit
upp í stjörnubjartan himininn, síðan
í götuljósin. „Mér dettur nokkuð i
hug,“ bætti hann við. ..Ég er ekki
nógu þreyttur til þess að ég geti farið
að sofa. Hvernig væri að við skrypp-
um í kvikmyndahúsið?"
„Práleitt," svaraði Riff. „Við skul-
um ganga hérna um nágrennið og
sjá. Þú . . . og þú . . .“ Hann benti
á þá, Túla og Hlébarða. ..Þið hafið
augun með ykkur ef eitthvað kem-
ur upp á.“
Riff rétti úr sér. stakk þumal-
fingrunum undir svlgjuna miklu á
hermannabeltinu. hélt síðan af stað
og steig þungt til jarðar og horfði
hvössum augum framundan sér.
Hinir af Þotunum komu í humátt-
ina á eftir honum, gengu tveir og
brir samsíða. og þeir. sem á vegi
beirra urðu, hlutu að vikia bvi að
betta var á beirra áhrifasvæði. Nonni
pelabarn fvlgdi Riff eins fast eftir
og hann þorði. hagaði sér eins líkt.
honum og hann þorði, og vonaði að
enginn veitti því athvgli, sízt. af öllu
Riff sjálfur, að hann hafði lika stung-
ið þumalfingrunum undir beltis-
svlg.iuna. Hreyfillinn, Diesillinn,
Trölli, Snjókarlinn og Malbikarinn
höfðu og allir sama göngulag. Það
var bersýnilegt að enginn átti að
þurfa að fara í neinar grafgötur
Um það, að nú væru Þoturnar komn-
ar í gang, að þessir náungar voru
Við öllu búnir og til í allt, ef þvi
va’’ að skipta.
Að útliti og framkomu voru Þot-
Urnar ekki að neinu levt.i frábrugðn-
ir öðrum siíkum hópum og klikum.
sem voru þúsundum saman á ferli
um borgarhverfin. og voru hættu-
legastir fyrir þá sök, að hatur beirra
beindist ekki að neinu sérstöku.
Augnaráð þeirra. orð og gerðir. jafn-
vel hugsanir þeirra einkenndist af
hatri á öllu og öllum. Þeir flæktust
um borgarhverfin, stefnulaust og án
þess að hafa nokkuð annað i huga
en slagsmál og hermdarverk. Afstaða
þeirra var fjandsamleg gagnvart öllu
og öllum og fyrir bragðið var eng-
inn öruggur og ekkert óhult, sem á
vegi þeirra varð. Þess vegna gat
hending ein ráðið á hverju og hverj-
um blind og dýrsleg grimmd þelrra
í Þotuhópnum bitnaði hverju sinnl.
Hún gat bitnað á einhverjum ná-
unga, sem þeir höföu verið hinir
vingjarnlegustu daginn áður, pilti
18 viKAir
eða stúlku, sem þeir voru að enda
við að rabba við í glensi og gamni,
kaupmanni sem aldrei hafði neitað
þeim um lán, auðri byggingu, þar
sem nokkrar rúður voru enn óbrotn-
ar. Hatursæðið réði öllum þeirra
gerðum, þeir virtu hvorki einstakl-
inga né stofnanir, og ef þeir fundu
ekki neitt annað, sem þeir gátu látið
það bitna á, börðust Þeir innbyrðis.
Þannig varð borgin öll einn orr-
ustuvöllur, sérhvert stræti hennar og
gata, hús og húsbak, kjallari, garður
og trjágöng. Borgin varð öllum óör-
ugg, fólkið átti sér allsstaðar árása
von.
Þannig hafði það og verið í þessu
hverfi — Þar til Porterikarnir komu
til sögunnar. Þá loks fundu Þoturnar
hatri sínu mark og baráttu sinni
tilgang, og hverfið varð öllum ör-
uggara — að Porteríkunum undan-
skildum. Þeir höfðu komið hingað
óboðnir, og máttu Þvi sjálfum sér um
kenna.
Sumir hugsandi menn spurðu
sjálfa sig hvað verða mundi, ef Port-
eríkarnir flýðu borgina eða væru
reknir á brott En það var hyggileg-
ast að gera ekki ráð fyrir neinu.
Eins og allt var nú í pottinn búið,
börðust klíkurnar gegn Porterikön-
um, sem guldu í sömu mynt. Þeir
bjartsýnustu gerðu sér vonir um, að
óeirðaseggirnir myndu útrýma hverir
öðrum, og í þeirri von gekk allt sinn
vanagang í borginni.
Það var heitt í veðri, fólk sat við
opna glugga eða úti á dyraþrepun-
um og veitti þvi Þotunum athygli.
Þeir, sem voru atferli þeirra hlynntir,
kölluðu til þeirra hvatningarorð, hin-
ir litu í aðra átt eða földu sig á bak
við dagblöðin, þvi að Þotunum fylgdi
uppsteit og vandræði, og við þessa
þéttbyggðu götu var öllu meira af
slíku en því gagnstæða, svo sízt var
á það bætandi.
Aðrir slíkir hópar fóru svo um
aðrar götur þetta kvöld. svipuðust
um eftir bráð þegar myrkt var orðið,
reikuðu eins og kettir um kjallara og
undirgöng. garða og jafnvel húsaþök
hins þéttbýla Vesturhverfis á Man-
hattan, þar sem allt bar niðurníðslu
og hnignun ljóst vitni.
Hvergi var olnbogarúm, hvergi
griðastaður. Tuttugu ár liðin frá þvi
heimsstyrjöldinni lauk, og þó hafði
ekki enn unnizt tími til að
sjá fólki fyrir mannsæmandi húsa-
kosti; ef hvit fjölskylda vildi flytja
úr ibúð sinni, voru húseigendurnir
þvi fegnastir, þvi áð það veitti þeim
tækifæri til að margfalda leiguna.
Og byði þelm svo við að horfa að
auka herbergjafjöldann með því að
skipta nokkrum af þeim í tvennt,
gátu þeir óðar fyllt hverja kytru og
skonsu af Porteríkönum og rakaö
svo saman fé á húsaleigunni, að þeir
gátu dvalizt mestan hluta ársins I
Florida eða Kalifomíu. Þeir þurftu
hvorki að líta eftir húseignum sínum
né leigjendum, eða láta dytta að
veggjum eða þökum. Ef byggingin
hékk ekki lengur uppi, gat eigand-
inn leigt grunninn háú verði fyrir
bílastæði.
Þvl var það, að jafnvel þeir sem
voru Þotunum annars andsnúnir,
gátu ekki annað en viðurkennt að
strákarnir gerðu Þó Það, sem I þeirra
valdi stóð, til þess að bjarga því sem
bjargað varð. Þótt Þeim kynni að
falla misjafnlega hvernig strákarnir
störfuðu, varð þó ekki annað sagt
en þeir hefðust þó eittbvað að, og Það
var þó meira en sagt varð um stjórn-
málaskúmana, sem héldu sig I mið-
borginni.
Enginn af stjórnmálamönnunum
bjó þarna í Vesturhverfinu; enginn
þeirra þurfti að heyja harða baráttu
fyrir því að halda lítilli herbergis-
kvtru. og hverja var um það að saka,
að fólk gat ekki lengur verið óhult
I hverfinu, sízt á strætum úti eftir
að myrkt var orðið, að svo Þröngbýlt
var orðið þar, að maður náði varla
andanum? Enginn af ibúum hverf-
isins hafði að minnsta kosti verið
um það spurður, hvort hann teldi
komu Porteríkananna þangað æski-
lega. Þeir gátu sjálfir ekki haft nein
áhrif á gang málanna; annað var
svo það, hvort hann var þeim að
skapi. Ekkert af dagblöðunum lét
sig hag ibúaa^na i Vesturhverfinu
neinu skipta — engir nema Þoturnar,
sem vörðu hann með hnúum sínum
og hnefum. Framhjá þessu varð ekki
gengið.
Þoturnar gengu hægt og rólega
yfir götuna, bitu á jaxlinn og 'stigu
hungt til jarðar; neyddu bílstjórana
til að hemla og bíða. Þegar einn af
þeim gerði sig sekan um þá heimsku,
að lita út um gluggann og kalla til
þeirra I hópnum, að þeir skyldu reyna
að komast úr sporunum, leit Riff um
öxl til þeirra, Hreyfilsins og Diesils-
ins, svo gengu þeir þrír saman hægt
og rólega að bilnum, en bílstjórinn
dró rúðuna upp í skyndi og læsti
dvrunum. Hann og konan voru eins
og hræddir fiskar I skál. sem sjá
köttinn terra að sér klærnar; það
var ekki um annað að gera en reyna
að mjaka bílnum1 til, sitt á hvað, á
meðan strákarnir spýttu á rúðurnar
allt hvað af tók, unz þeim þóknaðist
að leyfa honum að fara ferða sinna
um leið og þeir spörkuðu I afturenda
hans I kveðjuskyni og öskruðu af
hlátri.
Þegar þeir voru svo komnir uppá
gangstéttina hinum megin, ánægðir
með unnið afrek, veitti Hreyfillinn
athygli miðaldra porteríkönskum
hjónum, sem komu út úr lítilli,
porteríkanskri matvörubúð. Þau hjón-
in komu og auga á Þotumar, hikuðu
við og sneru siðan aftur inn I búðlna.
En Þoturnar voru ekki á þvi að láta
þau sleppa svo auðveldlega, Riff gaf
merki, og Snjókarlinn, sem allsstaðar
vildi láta til sín taka, svipti upp ,
búðardyrunum og varpaði ólyktar-
sprengju inn I kompuna.
„Fjandinn hafi það,“ varð Snjó-
karlinum að orði við Nonna pelabarn, i
þegar hann náði hópnum aftur. „Þeir
lifa eins og svln, þessir Porteríkanar,
svo Þeir mega víst láta sér á sama
standa þótt maturinn, sem þeir éta,
lykti eins og svínamatur."
Pelabarnið kinkaði kolli og lagði
sér orð þessi á minni; þau gátu
reynzt nothæf seinna. Þetta var lær-
dómsríkt kvöld; Riff og Hreyfillinn
höfðu sýnt honum hvaða aðferð ætti
að beita við montna bilstjóra, sem
virtust imynda sér að þeir hefðu
keypt götuna um leið og þeir keyptu
bílinn, og nú hafði Snjókarlinn sýnt
honum hvernig átti að koma fram
við þessa Porteríkana. Og ef hjóna-
ræflarnir skyldu segja sonum sínum
frá þessu, þegar heim kæmi, og þeir
hugsuðu sér að koma fram hefndum,
var það I stakasta lagi — ef nokkur
af Þessum Porteíkönum hætti sér út
á áhrifasvæði þeirra í Þotusveitinni,
var það honum sjálfum fyrir verstu.
Og Þoturnar héldu áfram göngu
sinni um nágrennið, iðandi í skinn-
inu af baráttufýsn.
Þetta var annað kvöldið, sem þeir
voru þarna á ferli án þess nokkuð
markvert bæri við. Riff gerði sér
það fyllilega ljóst, að þeir voru farnir
að gerast svo óþolinmóðir, að for-
ingjatign hans var í hættu. Hann
vissi líka, að það var einmitt þetta,
sem Hreyfillinn beið eftir. Foringinn
varð að sjá svo um, að undirmenn
hans hefðu i nógu að snúast hverja
stund, og sá sem ekki var fær um
það var ekki heldur fær um að vera
foringi.
Það var ekki um nema einn að
ræða, sem Riff var fús að víkja fyr- \
ir, og enn varð honum hugsað til
Tonys með nokkurri gremju. Ef til
vill var það einmitt flísin, sem við .
reis — hann var alltaf að hugsa um
Tony, og fyrir bragðið afrækti hann
foringjahlutverk sitt og sá Þotunum
ekki fyrir þeim átökum, sem þeir
kröfðust.
Allt í einu heyrði hann Túla kalla;
þrír Porteríkanar höfðu hætt sér
út á götuna, enda þótt myrkt væri
orðið. Þeir Riff og félagar hans tóku
viðbragð, en Porterlkanarnir á bláu
treyjunum með gulu röndinni, sem
gaf til kynna að þeir væru úr hópi
Hákarlanna, tóku samstundis til fót-
anna og hurfu inn I undirgöng. Riff
bölvaði því hann vissi að þýðingar-
laust mundi að veita þeim eftirför.
En fyrst þrír voru þarna á ferli,
var ekkert líklegra en fleiri Hákarl-
ar héldu sig einhvers staðar I ná-
Framhald á bls. 36.