Vikan - 01.03.1962, Page 19

Gunnlaugur bóndi strauk sléttrak-
aða vangana, greiddi yfirskeggið með
fínni greiðu, fór í nýstrokna línskyrtu
og lcit á mynd sína í spegilkorninu.
Hann átti von á tignum gesti svo tjalda
varð l)ví, sem til var um útlit og klæða-
burð. Sigurgarður, alþingismaður frá
Ásbrún hafði orðað það svo á þing-
málafundinum um daginn. — Ég renni
við hjá þér, Gunnlaugur minn, um leið
og ég fer hjá. — Og nú hafði Gunn-
laugur frétt, að Sigurgarður væri á
ferð um sýsluna. Hann var vanur því
þingmaðurinn sá, að huga að atkvæð-
um í kjördæminu milli kosninga, enda
kom allt vel til skila lijá honum hvern
kjördag. Hann hafði nú setið aldar-
fjórðung á þingi fyrir sýslu þá, sem
hafði barnfætt hann og þekkti hvert
mannsbarn, þó hann væri löngu brott-
fluttur. Hann vissi barnafjölda hvers
bónda og þá ekki siður hvenær nöfn
barnanna voru væntanleg á kjörskrána.
Gunnlaugur hafði brugðið sér í ána
um morguninn og veitt væna sjóbirt-
inga. Það vissi hann að var sérlegur
uppáhaldsmatur þingmanns. Bóndi
lúrði auk þess á brennivinsflösku, sem
hann hafði geymt til þessa tækifæris.
Hann vissi að þingmanni þótti ekkert
lakara, að fá eitthvað bragðsterkt sam-
an við kaffið. Gunnlaugur hafði sér-
stakan áhuga á því að fá Sigurgarð
í heimsókn einmitt núna. Það var eig-
inlega orðin brýn nauðsyn að brúa
Kvislaána niðri á bökkunum. Reyndar
var brú á henni við þjóðveginn, en
það voru einir finnn bæir, sem gátu
haft not af brú þarna niður frá og
Gunnlaugi stytti hún kaupstaðarleiðina
um þrjá kílómetra. Sigurgarður þing-
maður hafði nú oft gert annað eins
litilræði fyrir kjördæmi sitt og að
koma þessari brú á fjárlög.
Pönnukökuilmur barst að vitum
Gunnlaugs. Hún Svanfriður hans var
að undirbúa gestakomuna. Máske þing-
maðurinn væri fáanlegur til að gista,
þá gætu þeir rabbað saman um brúna
í kvöld. — Gunnlaugur litaðist um í
bænum. Yngsti strákurinn hékk í eld-
húsinu með blað og blýant og rissaði
í ákafa. Alltaf var sá drengur krass-
andi á hvað scm fyrir var, ])að var nú
meiri ónáttúran. Bóndi hnippti i
stráksa og skipnði honum að gera
lieldur eitthvað gagn.
Sigurgarður þingmaður skéiðaði í
hlaðið á bjúíkknum sinum og gekk
brosandi á móti heimafólki. Hann
heilsaði með kossi og liandabandi og
spurði tíðinda af búskap og tíðarfari.
Gunnlaugur leiddi gest sinn lil stofu
og Svanfriður lcom strax rneð kaffi.
Bóndi náði í flöskuna og brún lyftist
á þingmanni. Bóndi ympraði á þvi að Sigurgarður færi ekki
lengra þann daginn og tók þingmaður því vel. Gunnlaugur
nefndi brúna svona i framhjáhlaupi og taldi Sigurgarður
málið vel athugunarvert. — Fyrir örugga kjósendur gerir
maður nú ýmislegt smálegt, Gunnlaugur minn. — Gunnlaugur
minnti þingmann á það, að ekki hefði liún Svanfríður sín
brugðizt honum í siðustu kosningum þó strákgepillinn hann
bróðursonur hennar væri í kjöri. — Já, Gunnlaugur minn,
Svanfríður er þroskuð kona, ég bjóst ekki við öðru af henni,
MYNDIN
MMMNIIM
SMÁSAGA EFTIR VALBORGU BENTSDÓTTUR
mælti Sigúrgarður og lét grön sía
brennivínið en dró þó drjúgt.
Þeir voru orðnir vel hýrir af vin-
inu og bar Gunnlaugur lofið óspart á
þingmann fyrir afburða snjallar ræður
og greinar — Ég geymi alltaf greinarn-
ar þínar, Sigurgarður minn, sagði
Gunnlaugur — svo ég geti lesið þær
aftur. Ég les þær stundum upphátt
fyrir fólkið mitt. Það er ekki öllum
gefinn svo snjall málflutningur. —
Þingmanni þótti lofið gott, en dró
heldur úr ágæti sinu svo bóndi gæti
hert á hrósyrðum.
Ilúsfreyja kallaði nú á þá lil snæð-
ings. Þingmaður leit hýru auga til
borðsins þar sem velfeitur sjóbirting-
urinn var, ásamt nýjum kartöflum. Tók
Sigurgarður óspart til matar síns, enda
matmaður. Þegar liann hafði bætt á sig
hrokuðum diski af berja-skyri ásamt
þykkum rjóma dæsti hann og mælti. •—•
Nú þyrfti ég Gunnlaugur minn að
ganga til náðhúss. — Gunnlaugur benti
þingmanni á lítið hús, sem stóð eitt
sér. — Við erum nú ekki enn komnir
með þessa glerkamra hér í sveit, eins
og þú veizt Sigurgarður minn, mælti
bóndi. — En hún Svanfriður mín er
vön að hafa þetta hús eins hvitskúrað
og bæinn,
Þingmaður gekk til hússins og dvald-
ist þar um hrið. En svo þeytti hann
skyndilega upp hurðinni og strunsaði
út. Hann var svipþungur og öll vín-
gleði virtist af honiim rokin. Hann
þurfti að Iiraða sér, sagði Iiann, og gæti
ekki slórt lengur. Ekki vildi hann bæta
á sig brennivíni, taldi það óvarlegt
þar sem hann væri sinn eigin l)íl-
stjóri. Þegar Gunnlaugur áréttaði enn
með brúna, taldi þingmaður öll tor-
merki á að styðja það mál, ríkissjóður
hefði i mörg horn að líta og erfitt
að fá fé til þess, sem brýnna væri en
þessi brú.
Rykmökkur lá yfir veginum þar sem
þingmaðurinn ók burt, þegar Gunn-
laugur bóndi, sem vel hafði látið í sig
af veizlumat dagsins, átti erindi í húsið
í varpanum. En illa brá honuin þegar
inn kom. Þar voru dagblöð hengd á
nagla og ætluð til nauðsynlegs þrifn-
aðar í þessu húsi, en fremst var þar
blaða tveggja daga gamalt málgagn
flokks þess er Gunnlaugur tilheyrði
með grein eftir Sigurgarð alþingis-
mann ásamt með mynd af höfundi.
Og til að bæta upp myndina hafði
strákurinn hann Siggi, yngsti sonur-
inn, sem heitinn var f höfuð þingmanns
komizt að með blýantinn. Hann liafði
lagað til hökutoppinn á nafna sínum
og bætt á liann hornum svo liann leit
út eins og skringilegur geithafur í
framan, þar sem mynd hans beið þess
að gegna hlutverki sinu á náðhúsinu. ★