Vikan - 01.03.1962, Qupperneq 32

Þegar regninu slotaði
Framhald af bls. 7.
eyjar — þar á meðal lághæðin, þar
sem bæjarhúsunum hafði verið val-
inn staður. Rafmágnsleiðslan að
bænurn rofnaði, símasambandið
litlu síðar og þar með var eyjan
sambandslaus við umheiminn eins
og hún hefði verið yzt í úthafi. Og
stöðugt rigndi og rigndi og flóðið
hækkaði.
Fjórða morguninn eftir einangr-
unina stóð Alan úti við gluggann
á herbergi afa síns, og barðist við
kvíðann sem náði æ sterkari tök-
um á honum. Helena hafði sofið
óvært, kveinkað sér milli svefns
og vöku og talað upp úr svefninum.
Hann hafði vaknað við það hvað
eftir annað um nóttina, og öðru
hverju hafði hann farið niður og
gætt að hvernig gamla manninum
liði. Svefnleysið og kvíðinn, rign-
ingin og vatnsflóðið, allt þetta lagð-
ist á hann eins og mara unz hann
vissi ekki sitt rjúkandi ráð og gekk
um eins og í svefni.
Hann heyrði braka í rúminu á
loftinu og vissi að Helena var vökn-
uð. Enn einu sinni leit hann á gamla
manninn, þar sem hann lá í móki
í rekkju sinni, svo liraðaði hann sér
upp stigann. Pegar hann kom upp,
var Helena að berjast við að setj-
ast upp við dogg, og svipurinn á
andliti hennar olíi honum skelf-
ingu.
„Hvað er að?“ spurði hann.
Hún ieit á hann stórum, hræðslu-
þrungnum augum. „Ég veit það ekki.
Rg kenni svo sárt til og líður eitt-
hvað svo undarlega.“
Hann reyndi að brosa hughreyst-
andi. „Sennilega er sá litli að taka
eitt kollstökkið.“
En hún hristi höfuðið. „Nei, þetta
er allt annað,“ sagði hún.
Hann íéll á kné við rekkjustokk-
inn. „Nei, það getur ekki átt sér
stað!“ hrópaði hann ósjálfrátt upp
yfir sig.
Hún brosti, er hún leit óttasvip-
inn á andliti hans. Bar hönd hans
að vörum sér. „Alan,“ mælti hún
lágt.
Hann þrýsti hönd hennar að
vanga sér. Kyssti hana á ennið. „Ég
get ekki að því gert þótt ég sé
kvíðandi. Ég vildi óska að ég hefði
tekið af skarið og látið þig fara
með lækninum,“ sagði hann og
reyndi að svara brosi hennar.
„Ég vil hvergi annarsstaðar vera
en hjá þér. Þetta líður hjá. Það
dregur strax úr sársaukanum þegar
þú ert hjá mér.“
„Ég ætla að ná í einhverja hress-
ingu handa þér, og svo verð ég að
fara að sinna skepnunum.“
„Ég hef ekki lyst á neinu þessa
stundina. Vertu ekki lengi í burtu
frá mér ... hvernig líður afa?“
„Það situr við sama.“ Hann laut
að he-nni og kyssti hana á ennið.
„Liggðu fyrir og hvíldu þig. Ég kem
aftur eins fljótt og ég get.“
„Hækkar flóðið stöðugt?“
Hann hikaði við svarið, en vissi
svo að hún hafði lesið það í svip
hans. „Dálitið,“ og hann reyndi að
vera léttur í róm. „Það sjatnar um
leið og upp styttir, og ekki getur
þessi úrhellisrigning staðið til ei-
lífðar. Og bæjarhúsunum héfur
ekki skolað burt þau fimmtíu árin,
sem liðin eru siðan afi nam hér
land, svo það er næsta ólíklegt að
verr fari nú.“
Henni varð litið út að gluggan-
um. „Ég vildi að regninu slotaði.
Ég vildj óska að það stytti upp á
stundinni.“
Hann hélt niður. Fór í regnstakk
og klofhá gúmstigvél. Alan bætti
brenni á eldinn; það lcom sér vel,
að afi hans hafði aldrei tímt því að
henda gömlu eldavélinni, en hún
var nú eina hitunartækið á heim-
ilinu eftir að rafmagnsleiðslan rofn-
aði. Svo opnaði hann útidyrnar og
stóð nokkur andartök á þröskuld-
inum sem steini lostinn, þegar hann
sá hvernig umhorfs var orðið iiti
fyrir.
Fyrir svo sem hálfri klukkustundu
höfðu aðeins verið nokkrir pollar
á stígnum frá íbúðarhúsinu að bú-
peningshúsunum. Nú var hann að
mestu leyti undir vatni. Flóðið hlaut
að vera komið inn i hesthúsið og
fjósið, því að þau hús stóðu lægra
en sjálft íbúðarhúsið. Hann varð
því að hafa hraðann á að bjarga
skepnunum.
Hann varð þess var að Brandur,
svarti fjárhundurinn, stóð við hlið
honum og starði á hann kvíða-
þrungu augnaráði. „Þetta verður
allt í lagi, karlinn minn,“ sagði Alan
hughreystandi.
Hann gekk hröðum skrefum niður
dyraþrepin og óskaði þess að hann
mætti treysta sinum eigin orðum.
Hann öslaði vatnið og regnið buldi
á honum.
Vatn, vatn, svo langt sem augað
eygði, nema livað bæjarhóllinn stóð
upp úr og brekkan fyrir utan hlið-
ið, en þangað var nokkur spölur.
Gæti hann komið kúnum og hross-
unum þangað, máttu þau teijast ör-
ugg fyrir flóðinu.
Já, hestarnir og kýrnar —■ en hvað
um þau, afa og Helenu? Hann varð
líka að finna þeim öruggt skjól.
Flórinn og básarnir í fjósi og
hesthúsi voru þegar undir vatni,
það tók hestunum þegar vel í hóf-
skegg, þeir voru hræddir og hneggj-
uðu hátt þegar hann kom inn, en
kýrnar rumdu. Hænurnar og ung-
arnir sátu uppi i stiganum, sem lá
upp á hlöðuloftið, en Tobbi gainli,
kötturinn, sem venjulega lét eins og
hann væri sjálfstæður héraðshöfð-
ingi útihúsanna, mjálmaði aumkun-
ariega til hans. Svínastían var grafin
nokkuð niður, og þaðan bárust þeir
kveinstafir, sem skotið höfðu hín-
um skepnunum hvað mest skelk í
bringu.
Alan opnaði stíuna og gyltan
brölti upp i flórinn með alla grisa-
lestina á eftir sér, rítandi og skrækj-
andi. Hænsnin görguðu, þegar þau
sáu að svínafjölskyldan var laus
úr stíunni, hestarnir hneggjuðu og
kröfsuðu með hófunum, en kýrnar
tóku undir og reyndu á klafabönd-
in; andrúmsloftið var þrungið ann-
arlegri skelfingu, en Alan gerði sér
það Ijóst, að nú varð hann að
sigrast á óttanum og láta hendur
standa fram úr ermum.
„Allt í lagi,“ sagði hann við sjálf-
an sig.
Hann leysti kýrnar, leiddi Bess
gömlu út á undan þeim hinum
tveim, sem komu á eftir. Bess gamla
streittist við sem snöggvast á þrösk-
uldinum, ranghvolfdi augunum og:
hnusaði í rigninguna, en öslaði svo
ótrauð við hlið honum eins og hún
treysti fullkomlega handleiðslu
hans. Hinar kýrnar ruddust út og
óðu á eftir svo vatnið gusaðist í
ailar áttir.
Alan teymdi Bess gömlu út um
hliðið, yfir lægðina, þar sem vatn-
ið tók henni í kvið; svo grynnkaði
aftur þegar þau nálguðust hæðina,
Bess skyldi bersýnilega hvert för-
inni var heitið, því nú greikkaði
hún sporið. Hann sleppti takinu á
hálskeðjunni og Bess tók á rás upp
í brekkuna með hinar kýrnar á eft-
ir sér.
Þegar Alan kom aftur inn í pen-
ingshúsið, hafði vatnsflóðið hækk-
að þar enn að mun og hestarnir
gerðust sífellt órórri. Hann varð:
þó að láta þá bíða enn um stund;
fyrst varð hann að koma svinunum
á öruggan stað, og það mundi ekjd
reynast auðvelt, hvað gömlu gylt-
una snerti.
Hann hljóp upp stigann og
hænsnin flögruðu frá, en settust
De Luxe
STEREO
EDDA RADIO „Haugtússa 4“ .í SKEIFU-
KASSA er unnið af framúrskarandi fag-
mönnum og úr völdu efni.
Sönn stofuprýði og yndisauki hverjum þeim,
sem kröfur gerir ti! frábærra tóngæða. Hinar
norsku útvarpsverksmiðjur EDDA RADIO hafa
unnið sér stöðu meðal allra fremstu viðtækja-
smiðja heims. Með þessu nýja viðlæki „Haug-
tússa 4“ hefur náðst nýr áfangi í hljómi og tón-
gæðum. Hinir 8 nýju NOVAL-lampar eru jafn-
vígir 16 venjulegum útvarpslömpum. Ivynnið
yður þetta frábæra tæki.
SKEIFUSTILL
SKEIFUGÆÐI
SKEIFUSKILMÁLAR
ÍSKEIFAN*
KJÖRGARÐI — SÍMI 16975 Af
32 VIKAN