Vikan - 12.03.1964, Qupperneq 24

ÞAÐ SEM ÁÐUR ER KOMIÐ:
Julian Soames er staddur í Cannes, atvinnulaus og peningalaus, en í
skuld. Herra Pimm leysir hann af skuldunum ef hann vilji vinna fyrir
hann. Soames ó a8 gerast ökumaður hjá ungri milijónamey, Annabelle
Mehaffey, til þess að fylgjast með atferli hennar og fólks hennar, en
Hr. Pimm ætlar að koma því svo fyrir, að hún giftist skjólstæðingi hans,
Henri Grunewald. Soames fer og sækir um stöðuna, en einkaritari ungfrú
Mehaffey, Peggy, kemur til dyranna.
Julian hugsaði sem svo, að
Pimmsi gamli hefði rétt fyrir sér.
Hún ungfrú Browning var fjand-
anum varkárari. Hann sagði: —
Hvað segið þér?
Peggy sagði: — Ég var ekki
að tala við yður. Hvert er fullt
nafn yðar?
— Julian Richard Soames.
— Hafið þér nokkra reynslu?
Julian kinkaði kolli og reyndi
af fremsta megni að glotta ekki.
Peggy hreytti út úr sér: — Af
því að aka bíl!
—- Auðvitað, sagði hann sak-
leysislega.
Það lá við að stór, blá augu
Peggy skytu gneistum —
Ég geri ekki ráð fyrir að þér
24 — VIKAN 11. tbl.
séuð rétti maðurinn í stöðuna,
sagði hún. — En ætli þáð sé ekki
bezt, að þér komið inn.
Hún fór á undan honum inn í
stórt fordyri. Peggy sagði: —•
Bíðið hér. Ég ætla að vita hvort
Miss Mehaffey vill tala við yður.
Og hún gekk burt úr fordyr-
inu.
Matilda frænka var með baðm-
ullarhanzka og barðastóran, áber-
andi hatt á höfðinu. Hún var að
dunda við blóm. — Hver er það,
Peggy? sagði hún.
Peggy sagði: — Miss Matilda,
það er kominn maður. Hann seg-
ist ætla að sækja um bílstjóra-
stöðuna.
— Hvernig lítur hann út?
Framhaldssagan eff
ERKIHERl
— Mér lízt satt að segja ekk-
ert á hann.
Augustus Green leit upp úr
New York Times. — Hvað þá?
sagði hann. — Er hann svona
slæmur?
— Þvert á móti, ef þú veizt
við hvað ég á. Satt að segja lít-
ur hann alls ekki út eins og bíl-
stjóri.
Matilda frænka sagði: — Hvað
er hann gamall?
— Eitthvað tuttugu og sex eða
siö ára, geri ég ráð fyrir.
Hár? Myndarlegur?
— Ég held að hann sé alveg
sannfærður um það.
Matilda frænka sagði: — Mér
lízt ekki á þetta, Augustus.
Við skulum líta á strákinn,
sagði Green. Kannski er Peggy
bara hleypidómafull.
Peggy sagði: — Hleypidómar
koma þessu ekkert við í þetta
skipti.
—• Jæja, hvað segirðu, Mat-
ilda? sagði Green. — Við aug-
lýstum þó einu sinni, og þessi
náungi er búinn að leggja það
á sig að koma hingað, svo að
við verðum víst að líta á hann.
— Julian heyrði veikan óm af
röddum þeirra. Hann átti þá ósk
heitasta að vita hvað þau væru
að tala um. Hann hafði beðið í
eitthvað fimm mínútur er úti-
dyrnar opnuðust á ný og dökk-
hærða stúlkan með löngu lapp-
irnar og fallegu augun kom inn
utan frá sundlauginni. Nú var
hún með stuttan strandjakka yfir
axlirnar. Hún var örlítið hærri
en honum hafði sýnzt í fyrstu.
Hann hefði haldið að hún væri
eitthvað 24 ára gömul.
Hún stillti sér upp fyrir fram-
an Julian og skaut öðrum ber-
um fætinum fram eins og hún
væri að máta föt. Hún var vin-
gjarnleg í bragði.
— Halló, sagði hún. — Þú
hlýtur að vera maðurinn sem ég
sá koma upp stíginn. Hvað heit-
irðu?
Julian sagði henni það og bætti
aftur við ,,frú“.
— Góði vertu ekki að frúa
mig. Ég heiti Annabelle. Þekkj-
um við þig?
— Það held ég ekki, sagði
Julian.
Annabelle sagði: — Jæja, út
með það. Hver sagðistu vera?
— Soames.
— Soames hvað?
— Bara Soames.
— Jæja, þú hlýtur að ætla að
gera eitthvað hérna annað en að
standa bara þarna.
— Ég er að vona að ég verði
nýi bílstjórinn.
Annabelle sagði varitrúuð: —
Þú ert að plata.
— Alls ekki.
— Ég trúi því ekki.
— Það er alveg satt.
Annabelle sagði með ánægju-
glotti: — Jæja þá. Hún gekk
hægt í kringum liann. — Jæja.
Nýr bílstjóri, ha? Á ég að segja
þér svolítið?
— Hvað?
— Það verður þægileg til-
breyting að fá þig. Bílstjórarnir
sem ég fæ eru venjulega hund-
leiðinlegir — ekki meira en 5
feta háir, og þá yfirleitt eitthvað
hundrað ára gamlir, eða sköll-
óttir, eða kvæntir með 10 börn.
Já . . . Það verður sannarlega
tilbreyting að fá þig.
Julian sagði: — En ég er ekki
búinn að fá vinnuna ennþá.
— Ekki það, Annabelle var
hugsi. — Hver opnaði fyrir þér?
— Einhver Miss Browning.
Julian vissi, að hann hafði hlaup-
ið á sig. — Hann átti ekki að
vita hvað þau hétu. En Anna-
belle tók ekki eftir því.
Hún sagði: — Peggy. Og ég er
viss um að ég veit hvað hún
er að gera núna. Veizt þú það?
— Hef ekki hugmynd um það.
— Það hef ég. Annabelle gekk
aftur á bak. — Bíddu þarna,
fraðu ekki burtu. Vertu alveg
kyrr. Hún sneri sér við og hljóp
upp stigann.
Villingur, hugsaði Julian.
Hvers konar stúlka var þetta
eiginlega, var ekki eitthvað í
hana spunnið? Sennilega var
bara sannleikurinn sá, að þetta
var góð stúlka og látlaus. Og
þetta var furðulegt. Þau virtust
á góðri leið með að verða perlu-
vinir.
Skömmu síðar birtist Peggy
aftur í dyrunum til hægri. —
Soames! kallaði hún.
— Já?