Vikan - 01.10.1964, Blaðsíða 29

—• Mig langar mest til að tæma yður alveg, sagði rakarinn. ■— En
á eftir skal ég gefa yður uppskrift, sem mun fylla æðar yðar af fersku
ríku blóði. Hún er þessi: Stórt glas af góðu rauðvíni og æsandi ástar-
nótt.
Að lokum lét hann hana vera eina, eftir að hafa gengið tryggilega
frá sári hennar. Tvær stúlkur hjálpuðu henni að laga hárið og klæða
sig. Að þvi loknu gaf hún þeim þ.iórfé, sem kom þeim mjög á óvart.
—• Hæ, markgreifafrú, hrópaði sú yngri. Er það hundaprinsinn þinn
í lióta frakkanum, sem gefur þér svona dýrar giafir?
Niðri í rakarastofunni fann Angelique Desgrez, nýrakaðann.
— I-Iún ætti að vera skárri, sagði rakarinn. — En vertu ekki of harð-
ur við hana, þangað til sárið á öxlinni hefur lokazt.
—• Hvernig líður yður, spurði Desgrez, þegar Þau komu aftur út á
götuna.
— Ég er eins og nýfæddur kettlingur, svaraði Angelique. — En þetta
var ekki sem verst. Ég veit ekki hvort þessi aðgerð var góð fyrir heils-
una, en hún hlýtur að vera góð fyrir taugarnar. Ég fullvissa yður um,
að hvernig sem Raymond bróðir minn tekur á móti okkur, mun hann
finna að hann á auðm.iúka og litilláta systur.
—• Það var ljómandi. Ég óttast alltaf snögga uppreisn frá yðar hendi,
og vafalaust munuð þér fara í svona baðhús, áður en þér verðið kall-
aðar fyrir kónginn næst.
—■ Æ! Æ! hversvegna gerði ég Það ekki? andvarpaði Angelique. -—
Nú fæ ég ekki annað tækifæri. Ég verð aldrei kölluð fyrir kónginn
framar.
Snörp vindhviða leysti klútinn, sem bundinn var um hár ungu kon-
unnar. Desgrei nam staðar og hnýtti hann mjúklega á ný. Angelique
greip um þessar heitu, brúnu hendur.
— Þér eruð mjög góður, Desgrez, muldraði hún og leit á hann.
— Þér hafið rangt fyrir yður, Madame. Sjáið bara Þennan hund.
Hann benti á Sorbonne, sem skokkaði í kringum þau. Hann þreif í
hann, hélt um hausinn á honum og opnaði á honum kjaftinn.
— Hvernig líst yður á þessa tanngarða?
— Þeir eru hræðilegir!
—- Vitið þér, hvernig ég hef vanið þennan hund? Þegar kvölda tekur
í París, förum við tveir á veiðar. Ég læt hann þefa af einhverju. Bin-
hverju, sem sá hefur átt, sem ég er að leita að. Og við förum út að
ganga, niður eftir bökkum Signu. Við förum undir brýrnar, við göng-
um um úthverfin og yfir gömlu bryggjurnar, við förum inn í gömlu
húsagarðana og niður í rottuholur fullar af betlurum og glæpamönn-
um. Og allt í einu hendist Sorbonne áfram. Þegar ég næ honum, hefur
hann kjaftinn utan um hálsinn á manninum, sem ég er að leita að. Ö,
jú, ósköp blíðlega, aðeins nógu fast til þess, að sá hinn sami getur ekki
hreyft sig. Þá segi ég ,,warte“, sem er Þýzka og þýðir bíddu, því það
var Þjóðverji, sem seldi mér hundinn. Svo sný ég mér að náunganum,
spyr hann út úr, og svo dæmi ég hann. Stundum sleppi ég honum, stund-
um kalla ég á varðmennina, sem fara með hann i fangelsi, og stundum
segi ég: Hversvegna ætti maður að vera að fylla fangelsin, og valda
vörðum laganna óþægindum? Og þá segi ég við Sorbonne ,,zang!“ sem
þýðir bíttu fast. Og Þá er einum glæpamanninum færra í París.
— Og — og, gerið þér það oft? spurði Angelique. Og það fór hrollur
um hana.
—- Þó nokkuð oft. Svo Þér sjáið að ég er ekki svo góður.
Eftir andartaks þögn muldraði hún:
— Það eru svo margir þræðir í sama manni. Sami maður getur ver-
ið hvorttveggja í einu, mjög illur og mjög góður. Hversvegna hættið
þér ekki þessu hræðilega starfi?
—• Ég hef þegar sagt yður það: Ég er of fátækur. Faðir minn skildi
ekkert eftir handa mér, annað en lagaskrifstofuna og skuldirnar. En
ef svo fer fram, sem horfir, býzt ég við, að ég endi sem hræðilegur
malveillant grimaud af verstu gerð.
— Hvað er það?
— Það er það sem þegnar hans hágöfgi, Stóra Coesre, konungs ræfl-
anna, hafa gefið meðlimum lögreglunnar.
— Þekkja Þeir þig?
— Þeir þekkja aðallega hundinn minn.
38. KAFLI
Rue de Temple opnaðist fyrir Angelique og Desgrez. Hér og þar voru
gryfjur með gönguplönkum yfir. Fyrir nokkrum árum var ekkert I
þessu hverfi, nema eldhúsgarðar og mlli nýbyggðra húsanna var enn
hægt að sjá kálgarða og litlar geitahjarðir.
Desgrez bað Angelique að bíða stundarkorn og skrapp inn í vefnað-
arvörubúð. Þegar hann kom þaðan út, nokkrum andartökum seinna,
var hann svo fínt klæddur og vel upp færður, að Angelique hikaði við
að tala við hann jafn kunnuglega og áður.
—• Þér litið út eins og virðulegur lögfræðingur, sagði hún og fór dá-
litið hjá sér.
—• Er það ekki einmitt þannig, sem lögfræðingur í fylgd með ungri
konu á leið til bróður hennar, sem er Jesúítaprestur, á að vera? spurði
Desgrez og lyfti hatinum sínum kurteislega.
Þetta víggirta hverfi, sem áður fyrr hafði verið vigi musterisridd-
aranna herskáu, og síðar Mölturiddaranna, naut vissra réttinda, sem
jafnvel konungurinn varð að beygja sig fyrir. Hér var engra skatta
krafizt, hér var hægt að lifa í friði fyrir lögreglunni, og hér fundu
skuldunautar sér hæli fyrir þeim, sem vildu koma Þeim í skuldafang-
elsi. I nokkra mannsaldra hafði musterið verið aðsetursstaður mestu
glæpamanna Frakklands. Núverandi yfirmaður hverfisins de Vendome
hertogi, var afkomandi Hinriks IV og frægustu hjákonu hans, Gabrielu
d’Estrées.
I skuggum musteristurnsins áttu Jesúítarnir þægilegan samastað.
Þegar þeir kvöddu dyra, kom meðhjálpari fram og Desgrez bað hann
að tilkynna föður de Sancé, að lögfræðingur vildi tala við hann um
de Peyrae greifa.
— Ef bróðir þinn veit ekki allt um þetta mál, geta Jesúítarnir allt
eins vel lokað fyrirtæki sínu, sagði Desgrez við Angelique á meðan þau
biðu í litlu forstofunni. — Ég hef oftar en einu sinni látið mér detta
í hug, að ef ég fyrir tilviljun fengi það verkefni að endurskipuleggja
lögregluna, myndi ég fara eftir sömu reglum og þeir.
A A-6-5-2
V A-G
4 K-9-4-3
* A-9-2
A
V
♦
*
K-G-9-3
D-7-6
8-6
D-8-5-4
D-8-4
10-5-4
D-G-10-7-5
10-7
Norður
1 grand
4 hjörtu
Austur
pass
pass
Suður
3 hjörtu
pass
Vestur
pass
pass
Allir utan hættu, norður gefur.
Útspil spaðagosi.
Á Olympíumótinu í sumar
vakti svissneska sveitin verð-
skuldaða athygli bæði fyrir góða
spilamennsku og einnig það, að
í henni voru aðeins fjórir menn
í stað sex hjá öðrum. Einn fjór-
menninganna var Jean Besse,
sem kunnur er fyrir góða og hug-
myndaríka spilamennsku.
í ofangreindu spili sat Besse í
vestur og valdi hann að spila út
spaðagosa. Bjóst hann jafnvel við
því að norður kæmi upp með
A-D í spaða og ef til vill gæti
hann aftrað sagnhafa frá því að
svína. Eins og spilið liggur þá
skiptir útspilið ekki svo miklu
máli, nema þau áhrif, sem það
hafði á spilamennsku sagnhafa.
Þegar hann sá tíuna hjá sjálfum
sér, þá ályktaði hann strax að
vestur ætti tvílit í spaða. Hann
gaf því fyrsta spaða og þegar
Besse hélt áfram með spaðaþrist,
þá drap hann á ásinn. Síðan fór
hann inn á tígulásinn og svínaði
hjartagosa. Nú var hjartaásinn
tekinn, en sagnhafi var í vand-
ræðum með að komast heim á
hendina. Hann vildi ekki reyna
laufasvíninguna strax og hætt
var við að vestur yfirtrompaði
spaða. En þar eð vestur var stutt-
ur í spaða var ekki óeðlilegt að
álíta hann með a.m.k. þrjá tígla
og sagnhafi tók því tígulkóng
og trompaði tígul. Vestur yfir-
trcmpaði og spiiaði spaðaníunni,
spili, sem hann var ekki álitinn
eiga. Suður trompaði, tók síðasta
trompið og fór inn á laufásinn.
1 þessari stöðu getur suður ennþá
unnið spilið með því að spila
spaða og kasta laufi að heiman.
En sagnhafi var hálfruglaður eft-
ir vonbrigðin í spaðalitnum og
spilaði því laufi og svínaði, og
varð einn niður þegar Besse drap
á drottninguna og tók spaðakóng-
Andartaki síðar gekk faðir de Sancé rösklega inn í herbergið. Hann
þekkti Angelique undir eins.
— Systir min kær! sagði hann.
Hann gekk til hennar og kyssti hana bróðurlega á vangann.
— Ó Raymond! muldraði hún og þótti vænt um, hve vel hann tók á
móti henni.
Hann benti þeim að setjast niður.
— Hversu mjög ertu flækt inn í þetta leiðindamál?
Desgrez ákvað að svara fyrir Angelique. Hann útskýrði allt í aðal-
atriðum fyrir föður de Sancé. De Peyrac greifi var í Bastillunni —
leynilega ákærður fyrir galdra. Það við bættist að hann hafði fallið
í ónáð_ hjá kónginum og vakið tortryggni áhrifaríkra manna.
—• Ég veit! Ég veit! tautaði Jesúítinn.
Hann sagði ekki hvernig stóð á því að hann vissi þetta allt svona
vel, en eftir að hafa litið rannsakandi augnaráði á Desgrez, spurði hann
vafningalaust:
Hver er yðar skoðun, Maitre Desgrez? Eigum við ekki að reyna að
bjarga hinum ógæfusama mági mínum?
— Ég álít, að við munum spilla fyrir okkur ef við reynum að öðlast
of mikið. Við vitum, að de Peyrac greifi er fórnarlamb dómsmála-
hneykslis, sem konungurinn veit ekkert um, en runnið er undan rifjum
áhrifamikilla manna. Ég mun ekki nefna nein nöfn.
— Það er rétt hjá yður, greip faðir de Sancé fram í.
—- Samt sem áður væri ekki rétt að setja sig þvert og opinberlega upp
á móti fólki, sem hefur bæði peninga og áhrif. Þrisvar sinnum hefur
Madame de Peyrac verið sýnt banatilræði. Það ætti að vera nóg. Við
verðum að sætta okkur við að tala aðeins um það, sem okkur er leyfi-
legt að tala um hvar sem er. Monsieur de Peyrac er ákærður fyrir
VIKAN 40. tbl.
29