Vikan - 22.10.1964, Blaðsíða 15

perulöguðu miöðmunum, við hné-
fiðlu.
Prjónakonur frönsku byltingarinn-
ar, hljóta að hafa haft andlit eins
og hún, hugsaði Kronsteen um leið
og hann hallaði sér aftur ó bak í
stólnum og hallaði höfðinu örlítið
til hliðar. Þunnt, appelsínugult hár-
ið var reyrt aftur á bak, í þykkann
klúran hnút og glampandi gulbrún
augun, störðu kuldalega á G hers-
höfðingja, í gegnum hvassbrýnd,
ferköntuð gleraugun. Nefið var
með stórum svitaholum og þykkt
púðrað, munnurinn eins og blaut
gildra, sem hélt áfram að opnast
og lokast eins og henni væri stjórn-
að með strengjum undir hökunni.
Frönsku konurnar, sem sátu og
prjónuðu, meðan fallöxin vann sitt
verk hlutu að hafa haft sams-
konar þykkt, fölt kjúklingahör-
und, sem dróst saman í fellingar
undir augunum og við munnvikin
og undir kjömmunum, þessi stóru
ófrýnilegu eyru, samskonar þétta,
harða spékoppahnefa og þessa,
sem lágu krepptir á rauðum borð-
dúknum, sitt hvorum megin við fyr-
irferðamikinn barminn. Og á andlit-
um þeirra hlaut að hafa verið
sami svipurinn. Svipur kulda og
grimmdar og valds, eins og á þess-
arri konu. Já, hann varð að leyfa
sér að nota þetta orð geðshrær-
inganna. Hún var hin hræðilega
kona í SMERSH.
— Þakka þér fyrir, félagi ofursti.
Utiistun þín á málinu er mjög þýð-
ingarmikil. Og nú, félagi Kronsteen,
hverju bætir þú við. Vertu svo
vænn að vera stuttorður. Klukkan
er orðin tvö og við eigum erfið-
an dag fyrir höndum. Augu G hers-
höfðingja, blóðhlaupin af erfiði og
svefnleysi, störðu ákveðin yfir borð-
ið í ómælt djúpið undir kúptu enn-
inu. Það var óþarfi að biðja þenn-
an mann að vera stuttorðan. Kron-
steen notaði aldrei mörg orð, en
hvert orð hjá honum jafngilti löng-
um ræðum hjá samstarfsmönnum
hans.
Kronsteen hafði þegar tekið
ákvörðun. Annars hefði hann ekki
leyft sér að hugsa svona lengi um
konuna. Hann hallaði höfðinu hæg-
látlega aftur á bak og starði upp í
loftið. Rödd hans var mjög hlý, en
það var í henni valdsmannlegur
tónn sem kom mönnum til að taka
eftir.
— Félagi hershöfðingi. Það var
Frakki, að sumu leyti fyrirrennari
þinn, Fouché, sem sagði að það
væri til einskis að drepa mann nema
mannorð hans og álit væri eyði-
lagt um leið. Það er auðvelt verk
að drepa þennan Bond. Hvaða
búlgarskur launmorðingi sem væri,
myndi gera það, ef hann fengi
nauðsynlegar útskýringar. Hinn
hluti frmakvæmdarinnar, eyðilegg-
ing álits mannsins, er veigameiri og
erfiðari. Enn sem komið er, er mér
aðeins Ijóst, að framkvæma verð-
ur verkið utan Englands og í landi,
þar sem við höfum tök á blöðum
og útvarpi. Ef þér spyrjið mig,
hvernig hægt sé að fá manninn
þangað, get ég svarað því, að sé
beitan nógu góð og hún sé aðeins
fyrir þennan eina mann, verður
hann sendur til að grípa hana, hvar
sem hann svo kann að verða, þeg-
ar málið kemur á dagskrá. Til þess
að koma í veg fyrir að þetta líti
út sem gildra, fyndist mér eðli-
legra að hafa beituna sérvizkulega
og óvenjulega. Sérvizkan er stolt
Englendinga. Þeir skoða sérvizku-
legar uppástungur, sem einskonar
einvígisáskorun. Að nokkru leyti
myndi ég treysta á þennan skiln-
ing á sálfræði þeirra til þess að
þeir sendi þennan veigamikla mann
eftir agninu.
Kronsteen þagnaði. Hann laut
höfði svo augnaráð hans var að-
eins rétt ofan við öxl G hershöfð-
ingja.
— Ég skal fullgera slíka gildru,
sagði hann tilbreytingarlaust. —
Sem stendur get ég aðeins sagt,
að sé beitan nógu aðlaðandi fyrir
fó.rnarlambið, þurfum við liklega
að fá launmorðingja, sem ræður
fullkomlega yfir enskri tungu.
Augu Kronsteen færðust niður á
móts við rauða áklæðið á borðinu
fyrir framan hann. Hann sagði
hugsandi, eins og það væri kjarni
málsins: — Við þurfum einnig á að
halda áreiðanlegri og sérstaklega
fallegri stúlku.
8. KAFLI. - FALLEGA BEITAN.
Þar sem hún sat við herbergis-
gluggann sinn og horfði út í fal-
legt júníkvöldið sá bleikt sólarlagið
speglast í glugganum hinum meg-
in við götuna og horfði á lauflaga
kirkjuspíru sem logaði eins og
kyndill yfir húsaþökum Moskvu,
fannst Tatianu Romanova, liðsfor-
ingja ( öryggisliði ríkisins ,að hún
væri hamingjusamari en hún hafði
nokkurn tíma verið áður.
Hamingja hennar var ekki róm-
antísk. Hún átti ekkert skylt við
hríslandi upphaf ástarsambands —
þessa daga og vikur, áður en fyrsta
smáa táraskýið birtist út við sjón-
deildarhringinn. Þetta var hin
þögla, staðfasta hamingja öryggis-
ins, þess að geta hlakkað til kom-
andi tíma í trausti á framtíðina að
viðbættum óvæntum hlutum; hrós-
yrðunum, sem hún hafði fengið
þetta kvöld frá prófessor Denikin,
lyktinni af góðum kvöldverði sem
mallaði á rafmagnshellunni, uppá-
halds tónverksins, Boris Goud-
orroff, sem ríkishl jómsveitin í
Moskvu var að leika í útvarpinu
og framar öllu öðru fegurð þeirra
staðreynd að hinn langi vetur og
hið stutta vor voru að baki, það
var júní.
Herbergið var örlítið hólf í stöð-
ugri nýtízku blokk á Sodovaya-
Chernogriazskay Ulitza. Þar var bú-
staður kvenna öryggissveita ríkisins.
Þetta hús byggðu þrælkunarfangar
og því var lokið 1939. Þessi góða,
átta hæða bygging innihélt 2000
herbergi, sum eins og hennar á
þriðju hæð, í rauninni ekki nema
ferkantaðir kassar með síma, heitu
og köldu vatni einu rafmagnsljósi
og sameiginlegu baðherbergi og
salerni. Onnur, til dæmis á tveim-
ur efstu hæðunum voru tveggja og
þriggja herbergja íbúðir með bað-
herbergjum. Þetta voru íbúðir hinna
háttsettu kvenna. Búseta í bygging-
unni fór eingöngu eftir metorðum
og Romanova liðsforingi átti eftir
að verða yfirliðsforingi, liðsforingi,
höfuðsmaður, major og flokks-
ofursti, áður en hún næði Paradís
áttundu hæðarinnar, ofurstahæðar-
innar.
Það vissi sá sem allt veit að hún
var ánægð með núverandi hlut-
skipti sitt. Tólf hundruð rúblur á
mánuði (30% meira en hún hefði
fengið í nokkurri annarri deild),
herbergi fyrir sjálfa sig. Odýran
mat og föt úr „lokuðu búðunum",
á neðstu hæð byggingarinnar og
mánaðarlega fékk hún að minnsta
kosti tvo miða á ballettinn eða
óperuna og hún fékk að minnsta
kosti tveggja vikna orlof borgað á
ári. Og framar öllu öðru: örugg
vinna með góðum framtíðarhorfum
í Moskvu — ekki í einni af þessum
leiðinlegu smáborgum, þar sem
ekkert gerðist mánuð eftir mánuð,
þar sem ný kvikmynd eða koma
umferðaleikhúss var það eina sem
kom í veg fyrir að maður færi beint
í rúmið.
Auðvitað kostaði það sitt að vera
[ MGB. Einkennisbúningurinn gerði
mann öðruvísi en aðra. Fólkið var
hrætt og það samrýmdist ekki eðli
flestra kvenna og maður varð að
láta sér nægja félagsskap annarra
MGB karla og kvenna og í fyllingu
tímans yrði maður að giftast ein-
hverjum þeirra til þess að geta
haldið áfram að vera í deildinni.
Og þau unnu eins og þrælar —
frá 8—6, fimm og hálfan dag á
viku og fengu aðeins 40 mínútna
hlé til þess að borða í matstofunni.
En þetta var góður matur, raun-
verulegur matur, svo það var hægt
að láta sér nægja lítinn kvöldmat
til þess að safna fyrir safalapels-
inum, sem dag nokkurn myndi taka
stöðu gatslitna Síberíurefspelsins.
Þegar Romanova liðþjálfi minnt-
ist kvöldmatarins hvarf hún frá
glugganum og sneri sér að því að
skoða í pottinn með þykku súpunni
með örfáum kjötbitum og nokkrum
möluðum sveppum, sem átti að
vera kvöldmatur hennar. Hún var
nærri soðin og angaði yndislega.
Hún slökkti á rafmagninu og lét
malla áfram, meðan hún þvoði sér
og lagaði sig til eins og henni
hafði verið kennt að gera, þegar
í bernsku.
Meðan hún þurrkaði sér um
hendurnar horfði hún á sjálfa sig (
stóra, sporöskjulagaða speglinum
yfir þvottaborðinu.
Einn fyrstu vina hennar á ungl-
ingsárunum hafði sagt henni að
hún væri eins og Greta Garbo hefði
verið, þegar hún var ung. En sú
vitleysa! En ( kvöld var hún nokkuð
vel útlítandi. Fíngert dökkt hárið,
greitt aftur frá háu enninu, lá næst-
um alveg niður á herðarnar og
vafðist litillega upp í endana
(Garbo hafði einu sinni greitt á
þennan hátt og Romanova liðþjálfi
viðurkenndi fyrir sjálfri sér að hún
hafði stælt það). Góð, mjúk og föl
húð með fílabeinsblæ á kinnbein-
unum, djúp blá augu með breiðu
bili undir eðlilegum augnabrúnum
(hún lokaði augunum á víxl, já,
augnhárin voru nógu löng!) Beint,
fremur keisaralegt nef og svo munn-
urinn. Hvað um munninn? Var
hann of víður? Hónn hlaut að vera
hræðilega víður þegar hún brosti.
Hún brosti við sjálfri sér ( speglin-
um. Já, hann var víður en Garbo
hafði einnig haft viðan munn. Að
minnsta kosti voru varirnar þéttar
og fínlega lagaðar. Það voru bros-
viprur við munnvikin. Enginn gat
sagt að þetta væri kuldalegur
munnur! Og lögun andlitsins? Var
það einnig of langt? Var haka
hennar aðeins og skörp? Hún hall-
aði höfðinu til hliðar til þess að
sjá vangasvipinn. Þykkur hárlokk-
ur féll fram og niður yfir hægra
augað svo að hún varð að ýta hon-
um frá. Nú, jæja, hakan var fram-
stæð en hún var ekki hvöss. Hún
leit beint í spegilinn aftur, tók upp
bursta og tók að bursta þykkt, sítt
hárið. Greta Garbo! En það var allt
( lagi með hana, annars myndu
ekki svona margir karlmenn hafa
sagt henni að hún væri falleg —
svo ekki væri minnzt á stúlkurnar
sem stöðugt komu til hennar til að
fá ráðleggingar varðandi andlit sín.
En kvikmyndastjarna, og það að
meira segja fræg! Hún gretti sig
framan [ sjálfa sig í speglinum og
sneri sér að þvf að borða kvöld-
matinn.
Framhald á bls. 44.
VIKAN 43. tbl. — Jg