Vikan - 22.10.1964, Síða 22

Rob greip fram í. — Það er ekki
lítið, eða auðvelt, að temja fola
á sama hátt, og Howard hefur
tamið Háfeta. Ég kæri mig ekki um,
að Ken eyðileggi fyrir mér góðan
hest, með kæruleysinu í sér. Hann
er alveg utan við sig. Hann veit
aldrei, hvað hann er að gera.
— En hann myndi ekki sjá sól-
ina fyrir folaldi, sem hann ætti
sjálfur, Rob. Ef hann fengi það,
gæti orðið stór breyting á honum.
— Ef hann fengi það! Það er
stórt ef.
Við morgunverðarborðið, sagði
faðir Kennies við hann: — Þegar
þú ert búinn að læra, komdu þá
út að hlöðunni. Ég ætla að fara í
bílnum að líta á folaldsmerarnar.
— Pabbi, má ég koma líka?
hrópaði Howard.
McLaughlin yggldi sig framan í
Howard. — Þú gekkst frá Háfeta
í gærkvöldi án þess að þrífa á
honum lappirnar.
— Ég kembdi honum, sagði How-
ard afsakandi.
— Já, niður að hnjám.
— Hann slær.
— Og hverjum er það að kenna?
Þú ferð ekki á bak honum, fyrr
en þú hefur hreinsað á honum fæt-
urna.
Drengirnir litu hvor á annan,
Kennie glotti með sjálfum sér, en
Howard var gramur. McLaughlin
hélt til dyra.
— Ken, eftir viku frá deginum í
dag, ætla ég að gefa þér tryppi.
Þangað til geturðu hugsað þig um,
hvert þú vilt.
Kennie spratt upp af stólnum og
þaut til föður síns. — Síðan í vor
eða ársgamalt?
McLaughlin hikaði svolítið, en
kona hans brosti í laumi. Ef Kennie
fengi ársgamlan fola, myndi hann
verða jafn Howard.
— Auðvitað á hann við árs-
gamlan, sagði hún mjúklega. Flýttu
þér nú að læra. Howard þurrkar
upp.
Kennie fannst hann allt í einu
verða mikilvægasta persónan á bú-
garðinum. Þetta sjálfsálit rétti úr
honum, þannig að hann hækkaði
um tommu og fékk djarflegt augna-
ráð, og honum leið miklu betur
en áður. Jafnvel vinnumennirnir,
Gus og Tim Murphy, höfðu mikinn
áhuga á vali Kennie.
Howard var eirðarlaus vegna
óvissunnar. — Hvern ætlarðu að
velja, Ken? Taktu Léttfeta, ætlarðu
ekki að gera það? Þegar hann
stækkar, verður hann nokkurskonar
tvíburi við minn, að minnsta kosti
nafnið. Þú sérð, Háfeti, Léttfeti.
Drengirnir sátu á slitnum tröpp-
unum, sem lágu frá áhaldageymsl-
unni inn í hestaréttina. Þeir voru
önnum kafnir við að fægja og pússa
beizlin.
Ken leit á bróður sinn með fyrir-
litningu. Léttfeti myndi aidrei kom-
ast í hálfkvisti við Háfeta.
— Taktu þá Ljóma, stakk How-
ard upp á. — Hann er kolsvartur,
eins og minn. Og hann kemst úr
sporunum . . .
— Pabbi segir, að Ljómi verði
aldrei neitt afbragð.
Nell McLaughlin sá breytinguna
á Kennie og vonir hennar jukust.
Hann sneri sér að bókunum á
hverjum morgni, ákveðinn, og
lærði t raun og veru. Dagdraumarn-
ir tóku breytingum. Reikningsdæm-
in voru vandlega unnin, og þegar
hún gekk framhjá herberginu hans
fyrir morgunverð, heyrði hún hann
oft þylja upphátt mannkynssöguna.
A hverju kvöldi, þegar hann
kyssti hana, hentisf hann upp um
hálsinn á henni og þrýsti sér snöggt
upp að henni. Síðan fór hann (
rúmið sitt og brosti um leið, ánægð-
ur og svolítið feiminn.
Hann notaði tímann vel og at-
hugaði ýmsar hestaættir. Hann sat
tímunum saman á girðingunni utan
um hestaréttina og tuggði strá,
íhugull á svip. Hann reið um á
smáhestunum hálfan daginn, marg-
ar mílur, alla leið til Colorado
landamerkjanna.
f vikulokin kunngerði hann
ákvörðun sína.
— Ég ætla að kjósa mér folaldið
hennar Eldingar, sem er ársgamalt.
Það glófexta.
Faðir hans leif undrandi á hann.
— Það sama og flækti sig í gadda-
vírnum? Það eru engar vonir með
það.
Oll ánægja Kennie var rokin út
í veður og vind. Hann laut höfði
ákveðinn. — Já.
— Þú hefur valið illa, sonur. Þú
áttir ekki að velja það versta.
— Það er lipurt og það er Eld-
ing líka.
— Þetta er eitt versta kynið, sem
ég hefi haft. Það er ekki einn ein-
asti hestur af þeim, sem skarar
fram úr. Hryssurnar eru helvískar
við að eiga og graðfolarnir óvið-
ráðanlegir. Það er ekki hægt að
temja þá.
— Ég get tamið það.
Rob skellihló. — Hvorki ég eða
nokkur annar, hefur nokkurntíma
getað tamið einn einasta þeirra.
Kennie yppti öxlum.
— Þú ættir að skipta um skoð-
un, Ken. Langar þig ekki til að
eignast hest, sem getur orðið reglu-
legur vinur þinn?
— Jú. Rödd Kennies var óstyrk.
— Jæja, en þetta folald verður
aldrei vinur þinn. Það er allt rifið
og rispað, eins og Elding. Engin
girðing getur haldið því.
— Ég veit, sagði Kennie og varð
nú stöðugt kjarkminni.
— Ætlarðu að hætta við það?
spurði Howard hressilega.
— Nei.
Rob varð ergilegur og ráðalaus.
Hann gat ekki gengið á bak orða
sinna. Drengurinn þyrfti mikla
hjálp til að temja þetta folald, og
hann sá fyrir sér, að það tæki
marga dýrmæta stund og heila
daga að baksa við það.
Neil McLaughlin varð örvænting-
arfull. Einu sinni enn virtist Ken
hafa gert öðruvísi en hann átti, og

VINUR
MINN

FUCKA
vera á nákvæmlega sama stað og
þegar hann byrjaði: rólegur, þögull
og í varnarstöðu.
En það hafði orðið breyting, en
það vissi engin um hana nema
Ken sjálfur. Hve honum þótti vænt
um folaidið. Hvernig hjarta hans
söng. Gleðin og stoltið, sem fyllti
hann var stundum svo mikið, að
hann laut höfði, svo að þau gætu
ekki séð það skína út úr augum
hans.
Hann hafði vitað það frá byrj-
un, að hann myndi sérstaklega
velja þetta folald vegna þess, að
hann eiskaði það.
Arið áður, hafði hann verið að
vinna úti með Gus, sænska vinnu-
manninum, við áveituskurðinn, þeg-
ar þeir sáu allt í einu Eldingu þar
sem hún stóð í gili í hæðinni, graf-
kyrr og horfði varfærnislega á þá.
— Ég þori að veðja, að hún hef-
ur eignazt folald, sagði Gus og
þeir nálguðst hana varlega. Elding
hneggjaði líflega, sperrti fæturna,
hristi höfuðið glettnislega, og þaut
svo af stað. Þegar þeir komu þang-
að, sem hún hafði verið, sáu þeir
standa þar hikandi, rauðleitt folald,
tæplega fært um að standa á fót-
unum. Það gaf frá sér smá hræðslu-
hnegg og hentist svo á eftir móð-
ur sinni á skökkum og riðandi fót-
um.
— Nei, sjáðu! Sjáðu lítil „flicka",
sagði Gus.
— Hvað þýðir „flicka", Gus?
— Það er sænska og þýðir Iftil
stúlka, Ken.
Við matborðið tilkynnti Ken. —
Þú sagðir, að hún hefði ekkert
nafn, en ég hef gefið henni það.
Hún heitir Flicka.
Það fyrsta, sem gera þurfti, var
að ná henni f hús. Hún var í hópi
eldri tryppa, á hæðum, sem voru
aðskildar með djúpum, þröngum
giljum og lækjarfarvegum.
Þau fóru öll til að reyna að ná
í hana. Ken, sem eigandi og reið
á Gamla Brún, vitrasta hestinum
á búgarðinum.
Ken starði sem dáleiddur á
Flicku, þegar villtur hópurinn upp-
götvaði skyndilega, að honum var
veitt eftirför, og hentist af stað.
Það var eins og það skipti engu
máli, hvort hún hafði nokkra fót-
festu eða ekki. Hún flaug yfir gil-
in og sprungurnar, alltaf tveim
lengdum sínum á undan hinum.
Gulbleikt faxið og taglið sveiflað-
ist til f vindinum. Löngu, fallegu
fæturnir hennar virtust hafa eitt-
hvert ákveðið mark, sem þeir
stefndu að. Ken fannst hún vera
álfahestur.
Hann sat hreyfingarlaus, starði
bara og hélt aðeins f við Gamla
Brún, þegar faðir hans þaut fram-
hjá á Vindson og hrópaði: — Hvað
er að? Af hverju heldurðu ekki
áfram?
Kennie hrökk við og hélt á eftir
honum.
Gamli Brúnn fór inn í þvöguna.
Hliðin á réttunum voru lokuð, og
næsti klukkutíminn fór í að reka
folöldin fram og aftur, þar til tókst
22 — VIKAN 43. tW.