Vikan - 22.10.1964, Síða 39

matliir
KLÆÐIST FÖTUM
FRÁ OKKUR
L
færaskápurinn var inni í setustof-
unni; og þegar hann fór framhjá
honum þrisvar á dag, á leið sinni
fram í eldhús til að matast, grand-
skoðaði hann vopnin, tli þess að
vera viss um, að þau væru þar öll.
Um kvöldið voru þau ekki öll
þar. Það vantaði Marlin riffilinn.
Þegar Kennie sá það, snarstanz-
aði hann. Hann fann til svima. Hann
hélt áfram að stara á skápinn,
og reyndi að telja sjálfum sér trú
um, að riffillinn væri þar — hann
taldi aftur og aftur — hann sá ekki
greinilega.
Þá fann hann, að einhver tók
utan um herðar hans og hann
heyrði rödd föður síns:
— Ég veit, sonur, að til eru hlut-
ir, sem okkur finnast óbæriiegir.
En hjá því verður ekki komizt.
Þannig er því varið, líka fyrir mig.
Kennie greip um hönd faður
síns og hélt fast. Það hjálpaði hon-
um til að jafna sig.
Að lokum leit hann upp. Rob
leit niður, brosti til hans og hristi
hann svolítið. Ken brosti dauft.
— Er allt í lagi núna?
— Allt í lagi, pabbi.
Þeir gengu saman inn til kvöld-
verðar.
Jafnvel Ken borðaði svolítið. En
Nell horfði hugsandi á öskugráan
litinn á andliti hans; og slagæð-
ina, sem sló á hálsinum.
Eftir kvöldmatinn færði hann
Flicku hafrana sína, en varð að
dekstra hana, hún át mjög lítið.
Hún hengdi höfuðið, en þegar hann
strauk henni og talaði til hennar,
þrýsti hún höfðinu í hálsakot hans
og varð ánægð. Hann fann, hve
hún var brennandi heit. Það virtist
óhugsandi, að nokkur vera, sem
var svona skinhoruð gæti lifað.
Skyndilega kom hann auga á
Gus, sem kom inn á engið og bar
með sér Marlininn. Þegar hann sá
Ken, breytti hann um stefnu og
rölti í rólegheitum, eins og hann
ætlaði að fara að skjóta kanínur.
Ken hljóp til hans. — Hvenær
ætlarðu að gera það, Gus?
— O, ég ætlaði að gera það ein-
hverntíma áður en dimmdi.
— Gus, ekki gera það ( kvöld.
Bíddu þangað til á morgun. Bara
eina nótt ennþá, Gus.
— Allt í lagi, í fyrramálið þá, en
þá verð ég líka að gera það, Ken.
Faðir þinn hefur skipað það.
— Ég veit. Ég skal ekki biðja um
það aftur.
Klukkustund eftir að fjölskyldan
var kominn í háttinn, fór Ken á
fætur og klæddi sig. Það var hlý,
tunglskinsbjört nótt. Hann hljóp nið-
ur að læknum og kallaði þýðlega:
— Flicka! Flicka!
En Flicka svaraði ekki með litlu
hneggi, og hún var hvorki ( sjúkra-
stofunni sinni né hoppandi á eng-
inu. Ken leitaði og leitaði.
Að lokum fann hann hana niður
við víkina, liggjandi í vatninu. Hún
hafði legið með höfuðið á bakk-
anum, og sem hún lá þar, hafði
straumurinn sogað hana til sín og
þrýst að henni; og hún hafði engan
mátt til að standa gegn honum.
Smátt og smátt hafði höfuð henn-
ar runnið niður, þar til aðeins gran-
irnar hvíldu á bakkanum, og þannig
var hún, þegar Ken kom að.
Kennie renndi sér niður í vatn-
ið, sitjandi á bakkanum og togaði
í höfuð hennar. En hún var þung,
og straumurinn var mikill, og hann
fór að hágráta vegna þess, að hann
hafði enga krafta til að draga hana
upp úr.
Þá fann hann fótfestu með hæl-
unum á steini í botninum. Hann
hagræddi sér og togaði af öllum
mætti. Hann gat tosað höfuð henn-
ar upp á hné sér og hélt þvf vernd-
andi í örmum sér.
Hann gladdist yfir því, að hún
skyldi hafa dáið af sjálfsdáðun, í
köldu vatninu, í tunglsljósinu, í
staðinn fyrir að vera skotin af Gus.
Svo færði hann andlit sitt nær henn-
ar og horfði rannsakandi í augu
hennar; hann sá, að hún var lif-
andi og horfði á hann.
Löng nóttin leið.
Máninn færðist hægt yfir himin-
inn.
Vatnið gáraðist yfir fætur Kennies
og yfir skrokkinn á Flicku. Og mark-
visst minnkaði hitasóttin ( henni.
Og hið kalda, rennandi vatn þvoði
sár hennar.
Þegar Gus kom þangað um
morguninn með riffilinn, höfðu þau
ekki hreyft sig úr stað. Þarna voru
þau, Kennie sitjandi í vatninu upp
undir mitti, með höfuð Flicku (
fanginu.
Gus þreif í höfuð Flicku og dró
hana upp á grösugan bakkann,
og þá sá hann, að Kennie gat ekki
hreyft sig, kaldur, stirnaður og hálf
lamaður, svo hann lyfti honum og
VIKAN 43. tbl. — gg