Vikan - 14.07.1966, Page 8

Sporthnxinar
íir
Drengja, unglinga og karlmanna-
stærðir.
HERRADEILD
Staðurinn er tívolí — skemmti-
garður — í Pennsylvaníu, Banda-
ríkjunum. Fólk á öllum aldri
hnappast saman framan við
fimmtán metra háan turn. Á
palli efst í honum stendur hest-
ur og á honum situr ung stúlka
í baðfötum. Hesturinn og stúlk-
an eiga að stinga sér niður í
vatnsþróna fyrir neðan.
Tíu þúsund andlit horfa upp á
paliinn. Hesturinn stappar niður
fótum, skekur höfuðið — og
stekkur. Þetta gengur ágætlega.
Hestinum — og stúlkxmni, sem
enn situr á baki hans — er hjálp-
að upp úr lauginni og fólkið
fagnar þeim.
Margir verða til þess að spyrja,
hversu miklar pínslir hafi þurft
að leggja á hestinn til að neyða
hann til að stökkva niður úr
þessum fimmtán metra háa tumi.
Og stúlkan, ungfrú Miles, kann
orðið svarið utanað.
— Þið megið trúa mér, segir
hún, — við höfum ekki snert
við hestinum með svipu og aldr-
ei knúið hann sporum. Hann hef-
ur alltaf stungið sér af frjálsum
vilja. Efizt þér um það?
Það gera margir.
— Þá skal ég segja yður hvern-
ig vð höfum farið að, heldur hún
áfram. — Við völdum úr tvo
hesta, sem voru sérstaklega vel
fallnir til þessa hlutverks. Við
höfðum þá lengi til reiðar og
næstum bjuggum hjá þeim til
að gera þá að vinum okkar áð-
ur en hin raunverulega þjálfun
hófst. Smátt og smátt kenndum
við þeim að stinga sér. Við byrj-
uðum með aðeins eins meters
hæð. Það gekk ágætlega. og svo
hækkuðum við pallinn smám-
saman og alltaf stungu hestam-
ir sér án þess að við þyrftum
að neyða þá til þess.
Það er ótrúlegt.
En ungfrú Miles fullyrðir að
það sé heilagur sannleikur.
Hún hefur tvo hesta til ieiks-
ins. Þeir stinga sér til skiptis.
Hestnrino sem iOk
8 VIKAN