Vikan - 14.07.1966, Page 15

ER NAUD-
SVNLEGT
AD
HREYFA SIG
Er það í raun og veru nauðsynlegt
fyrir fullorðið fólk að ana eins
og fábjánar upp um fjöll og firnindi
til þess eins að fá hreyfingu, sem það
svo kannski ekki þarf með? Það þarf
kannski ekki endilega að orða spurn-
inguna svona, en engu að síður er ljóst,
að það er ekki sérstaklega auðvelt
að finna fullnægjandi svar við henni.
Spurningin um það hversu mikla
hreyfingu maður þarf er mjög svo
einstaklingsbundin, alveg eins og það
er einstaklingsbundið hvað fólk vill
og óskar sér yfirleitt. Hvað það snert-
ir verður hver að sjá um sig.
Það er ástæðulaust að neyða fólk
til að hreyfa sig meira en það kærir
sig um. Þegar allt kemur til alls, hafa
allir menn rétt á að lifa lífinu eins
og þeim sýnist — innan vissra tak-
marka — og ef stórum hópi fólks
geðjast illa að kerfisbundnum hreyf-
ingaræfingum, þá er það þess mál.
En auðvitað sakar ekki að ræða mál-
in dálítið og gefa upplýsingar um þau,
því valið er engu að síður frjálst. Og
líka ber að taka fram, að sú aðferð,
sem hér er til umræðu, er ekki sú
eina sem til greina kemur. Hún hent-
ar sjálfsagt sumum, en öðrum ekki.
Hreyfing = vellíSan
Á því er ekki vafi, að ekki eru
allir eins, og margir halda fullri heilsu
og starfskröftum fram á elliárin þótt
þeir hreyfi sig aldrei reglubundið.
Nema þá að þeir ganga venjulega ein-
hvern smáspöl milli heimilis og vinnu-
staðar eða að og frá bílastæðum og
strætisvagnabiðstöðvum. Ég hef þekkt
marga frábæra lærdómsmenn, sem
hafa verið með hesta heilsu ævina út,
og leyst af höndum ágæt verk fram
á gamals aldur, þótt þeim hafi aldrei
dottið í hug önnur eins fjarstæða og
að reyna á líkamann án sérstaks til-
efnis.
Fólk, sem er magurt af náttúrunnar
hendi, þarf engar áhyggjur af slíku
að hafa. Það heldur sömu þyngd án
þess að þurfa að hreyfa sig nokkuð
sér á parti. Á hinn bóginn skulu feit-
ir menn ekki halda, að spikið renni
af þeim fyrir það eitt að þeir hafi
mikla hreyfingu á sér. Það hefur ver-
ið margsannað. Listin að megra sig
felst í hæfilegri hreyfingu jafnframt
því, að hófs sé gætt í mat.
Auðvitað er það þannig, að mörgum,
sem búa við mikið hreyfingarleysi,
væri hollt að leggja á sig líkamlega
áreynslu af einhverju tagi. Þeir skilja
þetta kannske sjálfir, en eiga ef til
vill erfitt með að breyta lífsvenjum,
sem þeir hafa tileinkað sér um margra
ára skeið. Þetta er þeim mun erfið-
ara sem mennirnir eru eldri. Þeir
stinga þá gjarnan höfðinu í sandinn
og loka augunum fyrir þeim ómót-
mælanlegu sannindum, sem hægt er
að leggia fram til vitnis um, hve þýð-
ingarmikil hæfileg líkamleg áreynsla
er fyrir heilsu og vellíðan.
Slæmar aðstæSur í
stórborgum
Borgirnar, einkum þær stærri, bjóða
ekki upp á mikil skilyrði til líkam-
legrar áreynslu. í þeim er jafnan um
að ræða mikla fjarlægð milli heimilis
og vinnustaðar, og þá vegalengd fara
íbúarnir á neðanjarðarbrautum, í
strætisvögnum og í bilum, einfald-
lega vegna þess að leiðin er of löng
til að hægt sé að ganga hana. Við
þessu er lítið að. gera, en ljóst er, að
þessi stöðugu ferðalög í troðfullum
brautarvögnum og strætisvögnum eru
engin sérstök heilsubót.
Lyftur og lyftustigar eru auðvitað
til mikils tímasparnaðar og því nauð-
synleg, en þetta tvennt á líka þátt
í að fullkomna myndina af stórborg-
inni, sem sér fyrir öllum mögulegum
flutningstækjum til að spara mann-
inum að færa sig úr stað á fótum
sínum tveimur, eins og honum var
áskapað í öndverðu. Gg ef það væri
Framhald á bls. 37.
VIKAN 15