Alþýðublaðið - 12.02.1923, Blaðsíða 3

ALt-ÝÐUBÍ.ABÍ»
SvOrtn bætt á grátt
Hjartanlegt þakklœti færi ég öllum, sem sýndu mér,
bðrnum mínum og tengdamóður hluttekningu ■ sorg
okkar. * Halldór Hallgrímsson.
Bágt á „Vísir". Þegar hooum er
hóglátlega bent á, að honum h'ifi
orðið á i messunni, þá umhverflst,
hann eins og þorpari með glœpa-
sýki, foiherðir hjarta sitt og hótar
öllu, illu og góðu, í graut í stað
þess að taka „sönsum" og fagna
leiðbeiningunni eins og alþingis-
mannsblaði sæmir, ef kurteist. væri
að upplagi. Síðan rekur hver endi-
leysan aðra, þegar hann þykist
finna orðum sínum stað,
í fyrsta lagi segir hann, að
sAlþýðublaðið“ hafi sagt, að „„Vís-
ir“ hafi „öðru hvoru“ verið að
reyua að smeygja villandi frásögn-
um um prentvinnuteppuna til al-
mennings." En ekki mátLi taka
rétt upp eftir „Alþýðublaðinu"; þá
var ekki hægt að tala um raka-
laus ósannindi. „ Alþýðublaðið"
sagði þelta ekki um „Vísi“ einan,
þó hann breiði yfir það til að
fá átyllu til að vonzkast, heldur
um þau bæði, hin d.igblöðin,
„Morgunblaðið" og „Visi“. Þetta
er hið rétta, og þótt það sé smá-
vægilegt, mátti fara rótt með það,
en oft sést í iitlu, hvert eðlið er,
og því er farið hér svo nákvæm-
lega út í þetta, þótt litlu máli
skifti.
í anuan stað segir „Vísir", að
„Alþýðublaðið" segi ;,nú“, að
prentsmiðjan, sem prentar það,
hafi geit samning við prentara-
félagið, — en „Alþýðublaðið" hefir
aldrei sagt annað, enda, hefði slíkt
verið ósatt.
Þá ætlar blaðið aö hengja hatt
sinn á það, að byrjað var að prenta
blaðið áður en samningur var
„gerður* (segir „Vísír"), þ. e. a. s.
undirskrifaður. En hann vill ekki
vita það, að préntsmiðjan var áð-
ur en fatið var að prenta blaðið
búin aö bjóðast til þess við stjórn
prentarafélagsns að ganga að kröf-
um þess, og sóma síns vegna
gat stjórnin ekki neitað því, þótt
hún hefði viljað, sem ekki vav,
því að hún gat vitanlega ekki
ætlast til þess. að neinn féllist
síðar á ki öíur frá henni, sem hún
vildi ekki sjálf gera samniug um.
Blaðið var því byrjað að prenta
í samræmi, en ekki „trássi*, við
prentarafólagið.
Viðbót „Visis“ um, að prentar-
arnir, sem „Alþýðublaðið" prenta,
vinni fyiir lægra kaup en prent-
arafélagið krefst og jafnvel tölu-
vert lægra kaup en aðrar prent-
smiðjur bjóða, og muni „Alþýðu-
blaðið" þannig vera harðdrægasti
vinhuveitandi í bænum um þessar
mundir, er að eins ósvífin lygi,
þótt blaðið hafi ef til vill ekki
fundið hana upp sjálft. Sannleik-
urinn er, að þeir vinna fyrir hærra
kaup en prentarafélagið krefst,
en hitt má vera, að þeir hirbi
ekld um að reikna sér háan virð-
ismun x) éins og aðrir atvinnurek-
eiádur. En til þess að bregða ofur-
litlu ljósi yfir harðdrægni „Alþýðu-
blaðsins" sem „vinnuveitanda" má
J) Virðismunur er munurinn á sann-
virði hluta og ljúgvirði.
Edgar Rice Burroughs: Tarzan snýp aftur.
þegar þeir fundu að hann ieiddi þá til beztu fang-
stöðvanna, og veiddi með reipi sínu það, sera þeir
sjaldan eða aldrei fengu áður, fóru þeir að iíta til
hans eins og þegar hann var konungur þeirra.
Þeir kusu hann því til konungs, áður en þeir fóru
burtu úr rjóðrinu og til annara stöðva.
Apamaðurinn var ánægður með þetta nýja hlut-
skifti sitt. Hann var ekki farsæll — það gat hann
aldrei framar orðið, en hann var að minsta kosti
eins langt og hægt var frá öllu því, er gat mint
h&nn á fyrri hörmungar haas. Hann var fyrir
löngu búinn að ákveða að snúa aidrei framar til
menningarinnar, og nú var hann fastráðinn í aÖ
fara ekki aftur til hinna svörtu vina sinna. Hann
hafði að eilífu hafnað mannkyninu. í æáku var
hann api — hann ætlaði að deyja sem api.
Hann gat þó ekki rifið sér úr minni þá stað-
reynd, að konán sem liann unni var örskamt
þaðan, er flokkur hans hafðist við. Og ekki gat
hann flúið ótta þann, er ásótti liann, aö hún væri
stöðugt í hættu stödd. Hann vissi að hún var illa
varin. Því meir sem Taizan hugsaði um þetta,
því meir áreitti greind hans hann.
Loksins tók hann að ásaka sig fyrir að láta
eigingjarna hrygð sína og afbrýðisemi standa
milli Jane Porter og frelsunar. Er stundir liðu
Ihafði þetta meira og meira á hann, og hann var
að hugsa um að hverfa aftur til strandarinnar til
þess að verja Jane og Clayton, þegar honum bár-
ust fréttir, er kollvöipuðu þeini hugsun hans, og
ráku hann með flughraða austur á bóginn upp á
von og óvon.
Áður en Taizan kom til ílokksins, haíði ungur
karlapi, sem ekki gat fengið kouu úr sínum flokki,
haldið af stað, eins og venja var til, til þess að
íæna s,ér konu úr næsta jiokki.
Nú var hann kominn með konu sína, unga og
laglega, og flýtli sér að segja frá æflntýrum sínum,
áður en hann gleymdi þeim. ' MeÖal annars sagði
hann frá stórum flokki einkennilegra apa.
„Það voru alt karlapar ioðnir í andliti nema
einn,“ sagði hann, „og sá var apynja, jafnvel
Ijósari á litinn en þessi gestur þarna,“ og hann
benti með þuipaifingri til Tarzana.
Á augnabliki lifnaði apamaðurinn. Hann spurði
eins hratt og apinn gat svarað.
„Voru karlaparnir lágir, með bogna fætur?"
„Já.“
„Höfðu þeir skinn af Numa og Shítu um lendar
sér, og höfðu þeir spjót og hnífa?"
„Ójá.“
„Og voru margir gulir hringar um handleggi og
fætur þeirra?“
„Já.“