Vikan - 29.06.1967, Síða 15

HUIKUIT
HIRRK
15. HLUTI
Svart hár, græn augu, reglulegir drættir,
fimm fet og tveir eSa þrír þumlungar, milli
tuttugu og fimm og þrjátíu ára, sennilega
kokainneytandi, grönn og vel vaxin og
falleg, ef þér þykir gaman að skriSdýrum.
Hún er eftirlýst vegna morðs á Eddie
Lassiter.
irlitinu viðvart og F.B.I. og hverri
lögregludeild og sveitalögreglu-
stjóra, héðan til San Diego.
— Þú skalt taka símann, sagði
ég, — og láta hefja aðra leit í
öllu ríkinu, að þessu sinni að
Betty Fraley. Við skulum segja
í öllum Siðvesturríkjunum.
Hann brosti kuldalega og skaut
fram þvermóðskulegri hökunni.
Er þetta ekki að vaða beint fram-
an að?
—- Að þessu sinni held ég að
það sé nauðsynlegt. Ef við ná-
um Betty ekki í einum grænum,
verður annar á undan okkur.
Dwight Troby er að leita að
henni.
Hann leit forvitnislega á mig:
— Hvernig færð þú þínar upp-
lýsingar, Lew?
— Eftir erfiðu leiðinni. Ég tal-
aði sjálfur við Troy í gærkvöldi.
— Er hann þá flæktur í þetta?
— Hann er það núna. Ég held
að hann vilji fá þessa hundrað
þúsund dollara, handa sjálfum
sér, og ég held, að hann viti hver
hefur þá.
— Betly Fraley? Hann tók
minnisbók upp úr vasanum.
— Þess get ég mér til. Svart
hár, græn augu, reglulegir
dræltir, fimm fet og tveir eða
þrír þumlungar, milli tuttugu
og fimm og þrjálíu ára, senni-
lega kokainneytandi, grönn og
vel vaxin og falleg, ef þér þyk-
ir gaman að skriðdýrum. Hún
er eftirlýst vegna morðs á
Eddie Lassiter.
Hann leit snöggt upp úr bók-
inni: Er þetta líka tilgáta,
Lew?
-—• Þú getur kallað það það.
Ætlarðu að senda þetta af stað?
— Það er bezt. Hann lagði af
stað yfir eldhúsið, í áttina að
búrinu.
— Ekki þennan síma, Bert.
Hann er í sambandi við símann
í húsi Taggerts.
Hann nam staðar, snéri sér
að mér og það vottaði fyrir dap-
urleika í andliti hans.
— Þú sýnist handviss um, að
Taggart sé okkar maður.
— Myndi hjarta þitt bresta
ef svo væri?
— Ekki mitt, sagði hann og
snéri sér undan. — Ég nota þá
símann á skrifstofunni.
Ég beið í anddyrinu á framan-
verðu húsinu, þar til Felix kom
að segja mér, að Taggart væri að
borða morgunmat í eldhúsinu.
Hann gekk á undan mér kring
um bílskúrinn, upp eftir stíg,
sem endaði í röð af lágum þrep-
um uppeftir hæðinni. Þegar við
komumst svo hátt, að við sáum
gestahúsið sneri hann við.
Þetta var einnar hæðar, hvítt
hús, sem stóð milli trjánna uppi
í hæðinni. Ég opnaði, dyrnar
sem Taggert hafði skilið eftir
ólæstar, og gekk inn. Setustof-
an var klædd með ljósri eik,
þar gat að líta hægindastóla,
útvarpsgrammófón, stóra blaða-
staf la og plötugrind, f ulla af tíma-
ritum og hljómplötum. Gegnum
stóra vesturgluggann blasti við
öll eignin, og síðan hafið út að
sjóndeildarhring.
Tímaritin voru Jazz Record og
Downbeat. Ég fór í gegnum plöt-
urnar og plötualbúmin, eitt eft-
ir annað, Decca, Bluebird og
Asch, tólf tommu Commodores
og Blue Notes.
Þarna voru mörg nöfn sem ég
þekkti: Fats Valler, Red Nichols,
Lux Lewis, Mary Lou Villiams,
og lög sem ég hafði aldrei heyrt
um: Numb Fumblin og Viper's
Drag, Night Life, Denapas Par-
ade. En engin Betty Fraley.
Ég var kominn til dyra með
þeim ásetningi, að inna Felix
nánar eftir þessu, þegar ég mundi
eftir svörtu skífunum, sem ég sá
skoppa út yfir sjóinn daginn áð-
ur. Nokkrum mínútum síðar
hafði Taggert komið inn í hús-
ið í sundskýlu.
Ég fór framhjá húsinu og
stefndi til strandar. Frá glerhús-
inu fram á klettasnösinni lágu
steinþrep niður yfir klettinn ofan
á ströndina. Þar var baðhús með
mörgum búningsklefum. Þangað
fór ég og fann sundfitjar og' köf-
unargrímu hangandi á nagla í ein-
um búningsklefanum. Ég fór úr
öllu nema næibuxunum og
spennli grímuna á mig.
Það var snarpur álandsvindur
og töluverð alda næst landi.
Morgunsólin skein heitt á bak
mitt og þurr sandurinn var hlýr
að ganga á honum. Ég stóð eina
mínútu grafkyrr, þar sem sand-
uiúnn mætti hvítju sjávhrlöðr-
inu, og horfði út á sjóinn. Öld
urnar voru bláar og glitrandi,
sveigðust þokkafullt eins og kon-
ur, en ég var hræddur við þær.
Hafið var kalt og hættulegt. Það
geymdi dauða menn.
Ég óð hægt út í dró grímuna
niður yfir andlitið og synti af
stað. Um það bil fimmtíu metra
frá ströndinni, handan við land-
ylgjuna, velti ég mér yfir á bak
ið og dró andann djúpt. Hreyf-
ingar sjávarins og ferskt loftið
gerðu mig ofurlítið ringlaðan.
Svo velti ég mér yfir á magann
spyrnti mér í kaf og synti bringu-
sund niður á botn.
Þar var hreinn, hvitur sandur
og upp úr honum stóðu löng,
beitt, svört klettarif. Hreyfingar
sjávarins ýfði sandinn ofurlítið,
en ekki svo að ég sæi ekki al-
mennilega til. Ég synti fjörutíu
fet fram og aftur eftir botninum
og fann ekkert nema nokkrar, ör-
litlar perlumóðurskeljar á ste;
Ég spyrnti mér aftur upp^
borðið eftir lofti.
Þegar ég lyfti
að maður stó?
ofan af klettj|
í áttina tiL
snöggt nj
runna.j
skjóla