Vikan - 27.07.1967, Síða 33

inn í matsalinn og læsa. þar að
sér. Þar beið hann þar til skip-
stjórinn kom á vettvang og
hræddi Kínverjana á brott með
skammbyssu.
En engum tveimur þjóðernum
vissi ég koma svo illa saman á
þessum árum sem Norðmönnum
og Svíum. Það var varla ein-
leikið. Mestu mun þó hafa ráðið
að Noregur var þá hernuminn,
en sagt var að Svíar veittu Þjóð-
verjum ýmis hlunnindi og leyfðu
þeim til að mynda herflutninga
gegnum land sitt. Mátti heita að
sjómenn af þessum þjóðum not-
uðu hvert tækifæri sem bauðst
til rifrilda og slagsmála. Eitt sinn
var ég í landi í New York með
norskum kunningja mínum, sem
hafði verið hvalfangari. Á einum
barnum hittum við Svía, sem
við könnuðumst við. Hvalveiðar
komu eitthvað til umræðu á milli
okkar, og lagði Svíinn þar sem
aðrir orð í belg. Norðmaðurinn
sagði þá við hann: „Du har ikke
forstand pá hvalfangst, din flat-
benede bondekarl.“ Svíinn anzaði
engu, en renndi sér á Norðmann-
inn eins og hrútur og skaliaði
hann á augabrúnina, svo hún
sprakk frá og féll ofanyfir augað.
Það var hroðaleg sjón. Við ók-
um með hann í skyndi til læknis,
sem gerði að sárinu, svo að það
greri smámsaman til fulls.
Ég ætti kannski að segja þér
meira frá Suður-Ameríku. Ég
kom þangað ótal sinnum á þess-
um árum mínum erlendis, bæði
meðan ég sigldi frá Kaupmanna-
höfn fyrir stríðið og frá New
York meðan það stóð yfir. f
hafnarborgunum þar var ótrú-
legur urmull af gleðikonum,
meiri en nokkursstaðar annars-
staðar. En það mega þær eiga,
að þótt þær væru auðvitað fyrst
og fremst með sjómönnunum í
ábataskyni, þá var þeim ekki
sama hver var. Og ef þeim geðj-
aðist vel að manni, áttu þær til
að elta hann eins og þægir hund-
ar.
I
HANDTEKINN í VENESÚELU.
Lögreglan í þessum löndum er
heldur verri viðskiptis. Yfirleitt
nægir henni ekki að setja menn
í fangelsin, sem þarna eru engir
sælustaðir, heldur lúber hún þá í
ofanálag, og skiptir þá litlu máli
hvort sökin er mikil, lítil eða
alls engin. Þetta reyndi ég einu
sinni í hafnarborg einni í Vene-
súelu. Ég var þá inni á bar ásamt
fleiri mönnum af skipinu. Einn
þeirra, sem sjátfur var ættaður
þaðan úr landinu, var þá orðinn
svo fullur, að eflir stutta stund
skall hann á gólfið og lá þar sem
dauður. Bartenderinn bar þá
upp á mig að ég hefði hrint
manninum, sem var lýgi. Ég bar
þetta auðvitað af mér, en sem
við vorum á leiðinni til skips,
ég og danskur félagi minn, komu
að okkur nokkrir lögregluþjónar.
Þeir uppástóðu að ég hefði barið
• Asparagus
• Oxtail
• Mushroom
• Tomato
• Pea with Smoked Ham
• Chicken Noodle
• Cream of Chicken
• Veal
• Egg Macaroni Shells
• 11 Vegetables
• 4 Seasons
• Spring Vegetable
Bragðið leynir sér ekki
MAGGI súpurnar frá Sviss
eru hreint afbraqð
MAGGI súpurnar frá Sviss eru búnar til eftir upp-
skriftum frægra matreiðslumanna á meginlandinu,
og tilreiddar af beztu svissneskum kokkum. Það er
einfalt að búa þær til, og þær eru dásamaðar af
allri fjölskyldunni. Reynið strax í dag eina af hinum
átján fáanlegu tegundum.
MAGGI
SÚPUR
FRÁ
SVISS
Umboðsmenn:
I. Brynjólfsson & Kvaran
þennan drykkfellda landa þeirra
í höfuðið með flösku, og hefði
það orðið honum að falli; væri
slíkt brot á landslögum. Daninn
félagi minn, sem kunni talsvert
í spænsku, reyndi að tala um
fyrir þeim, en þeir handtóku
hann þá bara líka. Ég neitaði að
taka mark á þessari vitleysu, en
þá dró einn lögreglumannanna
sverð úr slíðrum og lamdi því
flötu á herðar mér, af slíku afli,
að ég kiknaði í hnjáliðunum. Var
síðan farið með okkur báða í
svartholið. Þar var svartamyrk-
ur inni, raki og fúkki, svo að'
við tókum þa'ð ráð að standa
frammi við dyr, því þar var
svalast. Eftir tvo tíma var okkur
sleppt, en fyrst urðum við að
greiða tuttugu dollara sekt hvor.
Það er víða fallegt í Suður-
Ameríku. Rio de Janeiro er ein-
hver sú fallegasta borg, sem ég
hef nokkru sinni komið til. San-
tos er einnig viðliunnanleg borg.
Þar snýst allt um kaffi. Á hæð
fyrir ofan borgina er einskonar
skemmtigarður, og þangað fara
margir um helgar. Þar voru þrjár
kyggjingar: kirkja, næturklúbb-
ur og hóruhús. Þessar þrjár stofn-
anir virtust mér öðrum algeng-
ari í kaþólskum löndum og sjald-
an langt á milli þeirra.
Dvöl minni á Belgíu lauk með
slysi, sem átti eftir að draga
slæman dilk á eftir sér. Þá vor-
um við í Halifax. Ég datt þá um
olíuslöngu, sem var úti við borð-
stokkinn, og skall niður á bryggj-
una allhátt fall. Ég brákaðist á
hrygg og mjöðm og eitthvað fór
maginn í mér úr skorðum líka.
Það var farið með mig lil Boston,
og þar lá ég í ár á Marine Ho-
spital. Eftir að ég losnaði þaðan,
var ég um stund á fiskiskipum
sem gerð voru út þaðan úr borg-
inni. Mér líkaði vel í Boston.
Þar er mikið af írum, og þeir
eru ótrúlega líkir íslendingum,
sérstaklega kvenfólkið.
Þaðan lá leið mín svo heim til
íslands. Ég var um hríð á togur-
um, en svo fóru gömlu meiðslin
að taka sig upp aftur og urðu nú
sízt betri viðskiptis en fyrr. Um
tíma var ég svo þjáður að ég
gat ekki einu sinni fest hugann
við lestur mér til dægrastytting-
ar. En nú er þetta smámsaman
að lagast, þú sérð að ég geng
30. tbi. VIKAN 33