Vikan - 27.07.1967, Side 50

4 9-7-6-5
y G-10-9-7
y Á-5
* D-10-7
4 K-G-10-3
y 8-6-3
4 7-3-2
A Á-6-3
N
V A
S
▲ 8-4-2
y Á-K-D
4 K-D-G-4
4. K-5-4
A Á-D
y 5-4-2
y 10-9-8-6
4; G-9-8-2
í þessu spili rembast varnarspilararnir við að skapa sér aukaslag
— og heppnast það — með hörmulegum afleiðingum.
Samningurinn var þrjú grönd í Suður, og Vestur lét út hjartagosa.
Sagnhafi tók slaginn og spilaði spaða á tíuna, sem féll fyrir drottn-
ingu Austurs. Nú var spilað út hjarta, sem sagnhafi tók og spilaði
aftur spaða. Austur drap gosann úr borði með ásnum og spilaði enn
hjarta, sem sagnhafi tók. Og loksins er þrettánda hjartað orðið gott
í Vestri. Nú er tígulkóngurinn látinn. Vestur tekur á ásinn, og
staðan er þá þessi:
A
y
♦
*
K-3
ekkert
7-3
Á-6-3
A 9-7 N ekkert
y io y ekkert
♦ 5 4 10-9-8
* D-10-7 S 4> G-9-8-2
A 8
y ekkert
y D-G-4
* K-5-4
Vestur er inni, og láir honum nokkur þótt hann taki nú á hjarta-
tíuna? En sannleikurinn er samt sá, að það er eina útspilið, sem
kemur samningnum heim, því að við það er hægt að skapa tvöfalda
kastþröng. Öll útspil önnur en hjartatía verða til bess, að sagnhafi
nær ekki í meira en átta slagi — þrjú hjörtu, tvo tígla, tvö lauf
og einn spaða.
Sjáum nú hvað gerist, ef hjartatíunni er spilað út. Tígli er kastað
úr borði og laufi úr Austri og Suðri. Nú er spaðaníunni, t.d. spilað
út, og hún drepin með kóng í borði, og Austur verður enn að kasta
laufi til þess að halda í tígulinn. Nú er tígli spilað á gosann, og
enn er tekið á tígul, og Vestur er kominn í vonlausa kastþröng —
má hvorki kasta spaða né laufi.
Vesalings varnarspilararnir — við skulum ekki áfellast þá. Þeir
höfðu svo mikið fyrir því að fría hjartað sitt. Og Bridgespilarar eru
nú einu sinni mannlegir.
an, og stefndi í norður. Svo kom
þessi dama í blæjubílnum og
fór fram úr mér, eins og ég væri
að fara í hina áttina, svo ég
veitti henni eftirför. Það var ekki
fyrr en í kringum hundrað og
fjörutíu, að ég fór að draga á
hana. í hundrað og sextíu komst
ég fram úr henni og gaf henni
merki, en hún hélt áfram á sama
skrið. Hún skeytti því engu, þótt
ég gæfi henni stöðvunarmerki,
svo ég beygði fyrir hana. Hún
beygði og reyndi að komast fram-
hjá mér til hægri, og missti vald
á bílnum. Hann rann hérna nokk-
ur hundruð fet og stakkst inn í
bakkann. Þegar ég dró hana út,
var hún dáin.
Svitinn bogaði af andliti hans,
þegar hann hafði lokið frásögn-
inni. Eldri maðurinn hristi hann
mjúklega. •—■ Vertu ekki að hafa
áhyggjur af þessu félagi. Þú
varst að gera skyldu þína.
— Ertu fullkomlega, algjörlega
viss? spurði ég, — um að það
hafi enginn annar verið í bíln-
um?
— Ekki nema að hann hafi
orðið uppnuminn.... Eitt fannst
mér skrítið, bætti hann við með
hárri óstyrkri röddu. — Það var
enginn eldur, en nýjar bruna-
blöðrur á iljunum á henni og ég
gat ekki fundið skóna hennar.
Hún var bara berfætt.
—- Það er skrýtið, sagði ég. —
Afar skrýtið.
Albert Graves hafði nú ruðzt
inn í þvöguna. — Þau hljóta að
hafa haft annan bíl.
— Af hverju var hún þá að
gera sér ómak með minn? Ég
seildist inn í flakið, undir beygl-
að og blóðugt mælaborðið og
þreifaði á kveikjuþráðunum.
Kveikjulásinn hafði verið tengd-
ur beint með koparvírnum, sem
ég skildi þar eftir um morgun-
inn. —— Hún varð að tengja beint
til að setja vélina í gang.
— Og það bendir til þess, að
þar hafi verið karlmaður að
verki.
— Ekki endilega. Hún getur
hafa lært þetta af bróður sínum.
Allir bílaþjófar kunna þetta.
— Ef til vill hafa þau ákveðið
að skipta liði, til að komast und-
an.
— Ef til vill, en ég skil ekki
tilganginn í því. Hún var nógu
vel gefinn til að vita, að af bíln-
um mínum myndi hún þekkjast.
— Ég verð að gefa skýrslu,
sagði eldri eftirlitsmaðurinn. —
Getið þið séð af fáeinum mín-
útum?
Þegar ég var að svara síðustu
spurningunni, kom Spanner lög-
regluforingi í talstöðvarbíl, sem
fulltrúi hans ók. Þeir komu báð-
ir út og hlupu í áttina til okkar.
Feit flotbringan á Spanner dú-
aði eins og konubrjóst, þegar
hann hljóp.
— Hvað er að gerast? Hann
leit af mér á Graves með rökum,
tortryggnum augum.
Ég lét Graves um að segja
honum það. Þegar hann frétti
hvað komið hafði fyrir Sampson
og Betty Fraley, sneri hann sér
að mér.
— Þarna sérðu, hvað hefst af
afskiptum þínum, Harper. Ég var
búinn að segja þér, að þú yrðir
að vinna undir minni stjórn.
Ég var ekki í skapi til að taka
þessu þegjandi. — Stjórn, and-
skotakornið! Ef þú hefðir komizt
til Sampsons nógu fljótt, gæti
hann verið lifandi núna.
— Þú vissir, hvar hann var,
og sagðir mér ekki frá því, jarm-
aði hann. — Þú átt eftir að sjá
eftir því, Harper.
— Já, ég veit. Þegar atvinnu-
leyfi mitt kemur til endurnýjun-
ar. Þú hefur minnzt á það áður.
En hvað ætlar þú að segja Sacra-
mento um þitt eigið getuleysi?
Þú ert að lúskra á ríkissjúkra-
húsinu með geðbilaðan aumingja,
þegar stórmál eins og þetta er
að leysast.
— Ég hef ekki komið á sjúkra-
húsið síðan í gær, sagði hann.
— Hvað ert þú að tala um?
— Fékkstu ekki skilaboð mín
um Sampson, fyrir um tveim
klukkustundum?
— Ég hef engin skilboð fengið.
Þú getur ekki bjargað þér svona
út úr þessu.
Ég leit á Graves. Hann forð-
aðist augnaráð mitt. Ég hélt mér
saman.
Sjúkrabíll kom með vælandi
sírenur úr áttinni frá Santa Ter-
esa.
— Þetta tekur tímann sinn hjá
þeim, sagði ég við eftirlitsmann-
inn.
— Þeir vissu, að hún var dáin.
Engin ástæða til að flýta sér.
— Hvert fara þeir með hana?
— Til líkhússins í Santa Ter-
esa, nema einhverjir ættingjar
krefjist annars.
— Það verður ekki. Líkhúsið
er góður staður fyrir hana.
31.
Graves ók mjög hægt, eins og
slysið hefði haft áhrif á hann.
Það tók okkur nærri klukku-
stund að komast aftur til Santa
Teresa.
Á meðan hugsaði ég um Al-
bert Graves og síðan um Mir-
öndu.
Graves leit forvitnislega á mig
þegar við komum inn í borgina.
— Ég myndi ekki gefa upp von-
ina, Lew. Lögreglan hefur tölu-
verða möguleika á að ná honum.
— Hvern áttu við?
— Morðingjann auðvitað. Hinn
manninn.
— Ég er ekki viss um, að
það hafi verið annar maður.
Hann tók fastar um stýrið. Ég
sá hnúana hvítna.
— En einhver drap Sampson.
—- Já, svaraði ég. Einhver drap
hann.
Framhald í næsta blaði.
50 VIKAN 30-tbl-