Vikan - 24.08.1967, Blaðsíða 15

konur í haettu, hvað eftir annað;
sum þeirra hafði hann sent f dauð-
ann. Hann var méira en þrjótfu ár-
um eldri en þessi stúlka, aldarfjórð-
ungi eldri en Willie Garvin, en allt
f einu fannst honum hann vera eins
og barn, sem var að horfa á ógn-
þrungið leyndarmál fullorðinna.
Þannig höfðu sumir séð Modesty
Blaise, rétt áður en þeir dóu undir
hendi hennar. Þannig höfðu sumir
séð Willie Garvin síðustu andartök
lífsins. Einn eða tvo þessara manna
hafði Tarrant þekkt, aðra vissi hann
um. Allir voru drápsmenn, vondir
menn og hættulegir. Hann hafði
séð, meðal annarra, lík Canalejas
í munkaklaustrinu á Kalithos, þar
sem Modesty Blaise og Willie Gar-
vin höfðu barizt langri og harð-
vítugri orustu móti ofurefli liðs. —
Hann hafði horft á lík Canalejas,
vitandi að hún hafði drepið þessa
skepnu, og hann hafði verið glað-
ur. Hann var enn glaður. En nú, í
fyrsta sinn, sá hann hluta eðlis
hennar, sem gerði slíka hluta sál-
fræðilega mögulega — ofurmátt
viljans, alfullkomnun einbeitingar
hennar.
Eitt andartak reyndi hann að
rifja upp fyrir sér í huganum þá
Modesty Blaise, esm hafði sent
Lucille til dýragarðsins; sem hafði
tekið þátt í brjálæðislegum majórs-
leik Willies, og reynt að pota með
lokuð augun; sem hafði gengið með
honum á Ascot, og snögga brosið,
sem hlýjaði honum um hjartaræt-
urnar. En myndirnar vildu ekki
koma fram í huga hans.
Wllie Garvin horfði hvasseygur
á hana. Bláu augun f tjáningar-
lausu andliti hans bjuggu ekki yfir
-'einni tilfinningu. Tarrant vissi,
hvílfk orka var fólgin í þessum
skrokk; og einn þeirra manna hans,
sem sízt var uppnæmur fyrir smá-
mununum hafði sagt honum, að
Garvin f starfi væri sneggsti mað-
ur f hreyfingum, sem hann hefði
nikkurn tfma séð.
Allt f einu gerðist nokkuð. Árás,
vörn, hörkuspark með strigaskó-
klæddum fæti Modesty — spark,
sem aldrei fór alla leið, því f sfð-
ustu andrá gerði hún sér gagnleik-
inn Ijósan og varaðist hann.
f fullar tvær mínútur gerðist nán-
ast ekkert. Meira en tíu leikir voru
opnaðir, en aldrei lokið við þá.
Með lotningu gerði Tarrant sér
Ijóst að þessi orusta jafngilti skylm-
ingum eða hnffabardaga upp á líf
og dauða, þar sem smávægilegustu
mistök gátu haft allt að segja.
Hinar formföstu hreyfingar skylm-
ingatækjanna, hin formföstu spor
og handhreyfingar hnífabardagaað-
ilanna, þetta voru aðeins árásar-
leikir. Síðan kom andartak ákvörð-
unarinnar, hin raunverulega árás,
sem annaðhvort hitti þá f mark eða
svarið kom vægðarlaust móti hverj-
um þeim hluta bolsins eða útlim-
anna, sem stefnt hafði verið í voða.
Tarrant fékk verk f augun af
áreynslunni við að depla þeim ekki.
Hann sá Willie sveigja sig til hlið-
ar, skipta snöggt um stefnu — og
þetta var andartakið. Með vinstri
hendinni hratt hann vopnaðri hendi
Modesty til hliðar og með hægri
sló hann í áttina að öxlinni á henni.
Hún hreyfði sig svo hratt, að allt
rann út í eitt, í áttina til hans, með
hliðina á undan. Tarrant heyrði
hold skella á holdi og sá, að hún
hafði borið af sér höggið með
vinstri framhandleggnum — ekki
undir hinn hættulega handarjaðar,
heldur innanvert á úlnliðinn.
Hægri handleggur hennar beygð-
ist, og svo réttist úr honum aftur,
snöggt eins og svipu sem slegið er
með. Tarrant heyrði hvorki né sá
höggið, það hafði ekki verið þungt.
Hún hafði sagt honum einu sinni,
að kongóvopn væri jafn gott og
blýkylfa, væri það rétt notað.
Willie stökk fimlega aftur á bak,
en nú hékk vinstri handleggur hans
máttvana, og hann hreyfði fingurn-
ar hægt til þess að reyna að fá
aftur líf í liminn.
En Modesty gaf engin grið. Willie
hörfaði aftur á bak og sneri sér
þannig, að hægri handleggurinn
vísaði í áttina til hennar, og Tarrant
til mikillar undrunar, hélt hann
áfram að snúa sér, þar til bakið
vissi að henni, en um leið beygði
hann sig skyndilega f hnjánum, svo
hún varð fyrir aftan hann, ofurlftið
ofar og heldur nærri, þegar hún
sló með kongóvopninu. Höggið geig-
aði, úlnliðurinn straukst um andlit
hans og lenti á öxlinni. Um leið
beygði hann vinsfri handlegginn,
með höndina máttvana um olnboga,
og keyrði hann aftur á bak. Oln-
boginn hitti hana harkalega ofan
til og utanvert á hálsinn, rétt neðan
við eyrað.
Hún þeyttist til hliðar, að nokkru
leyti vegna höggsins og nokkru
leyti vegna sinna eigin tilrauna til
að forðast það. í sömu andrá og
hún lenti á mottunni, var eins og
líkami hennar væri beinlaus. Svo
velti hún sér hratt frá honum og
upp á fæturnar um leið.
Tarrant fann til í lungunum og
gerði sér óljósa grein fyrir þvf, að
hann hafði gleymt að anda. Hann
lagði að sér til að setja lamaða
þindina í gang aftur, og andar-
drátturinn kom í gusum yfir varir
hans.
Þau voru nú aftur hvort andspæn-
is öðru, bæði ofurlftið álút f árásar
og varnarstöðu eins og áður —
nema hvað vinstri handleggur Will-
ies hékk niður með sfðunni og það
var kominn nýr, næstum kvíðafullur
varfærnissvipur á hann, þegar hann
virti hana fyrir sér.
Hann rétti úr sér, og steig aftur
á bak.
— Allt í lagi, Prinsessa, sagði hann
þýðlega. Hún sýndist ekki hafa
heyrt til hans. Hún nálgaðist hann
enn hægt og rólega, steig vel í
fótinn og fikraði sig nær. Tarrant
sá, að þótt augu hennar væru skýr,
voru þau einkennilega tóm.
Willie hörfaði og lyfti höndunum
aftur f varnarstöðu: — Allt f lagi,
Prinsessa, endurtók hann þolinmóð-
ur, eins og hann væri að tala við
barn. — Það er bara ég. Bara
Willie.
Hún nam staðar. Tóm augun virtu
hann tortryggnislega fyrir sér og
svo sagði hún:
- Willie ... .?
— Það er rétt, Prinsessa. Það er
ég — Willie. Það er allt búið.
Hendur hennar féllu máttvana
niður með hliðunum, og hann flýtti
sér til hennar. Hún riðaði og fæt-
urnir sviku hana. Hann þreif um
mitti hennar og hélt henni uppréttri
eitt andartak, meðan hann hélt á-
fram að hrista vinstri handlegginn
til að fá aflið aftur ( hann. Svo
beygði hann sig og lyfti henni upp.
Höfuðið féll aftur á bak, þegar
hann bar hana að nuddborðinu,
við hliðina á baðklefanum.
Tarrant var við hlið hans, þegar
hann lagði hana niður.
— Hún var búin að gleyma sér,
sagði Willie, og losaði varfærnis-
lega krampakennt takið um kongó-
vopnið. — Þá varð ég að fara að
gæta mín, eða hún hefði gert alveg
út af við mig, án þess að vita hver
það var.
— Ég vildi óska, að að hún hefði
gert það. Rödd Tarrant var þrungin
reiði. — Fyrir guðs skuld, þurfirðu
endilega að slá hana svona fast?
— Við gerum aldrei neitt hálf-
vegis, sagði Willie. Hann leit á
Tarrant ofurlítið undrandi á svip.
— Hún hefði ekki þakkað mér fyrir
að leika einhvern mömmuleik hér.
Hann tók að nudda hana með
öruggum, sterkum höndum frá kvið
og upp að hjarta.
— Þú hefðir átt að vera hérna
f síðasta mánuði, þegar við vor-
um að æfa okkur, sagði hann og
brosti. — Hún sló mig niður, og ég
var meðvitundarlaus í fimm mín-
útur.
— Áttu við, að þið látið þetta
alltaf ganga svona langt? spurði
Tarrant yfir sig genginn. Hann var
hættur að vera reiður, en nú var
honum ofurlítið óglatt af öllu þessu.
— Ekki alltaf. Það er undir því
komið, hvernig þetta artar sig. Ef
hún hefði komizt til að hitta hinn
handlegginn á mér, hefði ég orðið
að hætta. Þessvegna tók ég áhætt-
una og bauð upp á betra mark.
Hann lyfti öðru máttvana augna-
lokinu með þumalfingrinum. — Hún
er að ranka við sér. Hann sneri
henni á grúfu, lagði höfuðið út á
hlið á harðan, þunnan koddann, og
tók að nudda axlirnar og hálsvöðv-
ana.
Tarrant horfði kvfðafullur á. Eft-
ir nokkrar sekúndur fóru kippir um
augnalokin. Smám saman opnuðust
augun. Þau voru syfjuleg, en ekki
lengur tóm. Eftir nokkra stund f
viðbót lék ofurlítið bros um varir
hennar.
— Gott bragð, Willie. Hún hvísl-
aði. — Áhættusamt, en gott. Ég
skal ekki falla fyrir þvf f annað
sinn.
Hún leitaði að Tarrant með aug-
unum, og hann laut niður að henni:
— Hafðirðu gaman að þessu?
— Þettá var hræðilegt, sagði
hann. — Ég er ánægður með að
hafa séð það, en mig langar aldrei
að sjá það aftur. Þurfið þið endi-
lega að ganga svo langt f þessum
æfingum, að annaðhvort hljóti sárs-
auka af.
— Það er mikilvægt að verða
fyrir sársauka. Röddin var farin
að styrkjast, en var enn lág. — Ef
við tökum þetta ekki alvarlega,
verðum við illa úti, þegar til raun-
verulegra kasta kemur. Þá hikar
maður og missir kannski fimmtungt
úr sekúndu, og þá er maður dauð-
ur. Ef ég hefði áhyggjur af því að
hljóta ofurlftinn sársauka, gæti
Willie komið yfir mig eins og skrið-
dreki.
— Það er ekki satt, sagði Willie
með áherzlu. — Hún myndi taka
mig með kongóvopninu, eins og
bazooka tekur skriðdreka. Hún lifði
það kannske ekki af, en heldur
ekki ég.
Tarrant tók vindil upp úr vasa
sínum, hikaði og ætlaði að fara að
stinga honum f vasann aftur, svo
leit hann á Modesty: — Er þér ami
að þvf að ég reyki?
— Miklu sfður en að sjá þig
standa þarna og skjálfa. Hláturinn
glitraði í augum hennar. Um leið
og Tarrant kveikti í vindlinum og
andaði að sér reyknum, sagði hún:
— Allt f lagi Willie. Þökk fyrir
töfrafingurna.
— Hvernig Ifður þér, Prinsessa?
— Allsæmilega. Hún settist upp
á nuddborðið, velti höfðinu f hringi.
— Betur en ég á skilið, fyrir að
ganga f svona gildru.
— Ég veit það ekki Var ég
ekki heppinn með tfmann?
Hún hugsaði sig um, fór aftur
yfir allar hreyfingar í huganum.
— Ofurlftið heppinn, kannske,
viðurkenndi hún og renndi sér of-
an að borðlnu.
Tarrant sá, að hún var nú full-
stöðug á fótunum.
— Það er poki með. moluðum fs
og áburður í steypibaðinu, Prins-
essa, sagði Willie. — Það kemur f
veg fyrir, að marblettirnir komi út.
— Gott. Hún leit á Tarrant. — Sá,
sem tapar, fær alltaf að nota bað-
ið á undan. Farðu með Willie og
gáðu hvort hann á nokkuð forvitnl-
!egt á verkstæðinu.
Tarrant kinkaði ofurlftið kolli.
Fftir allt það, sem gerzt hafði hér
f flúrosentljósi æfingarsalarins,
hafði hann um hríð misst allt
samband við veruleikann. Vindill-
inn var að færa hann aftur nær
þessum veruleika, en hugurinn var
enn f ofurlftilli óreiðu.
— Þakka þér fyrir, var það elna,
sem honum datt f hug að segja.
— Þú stingur þvf f eyrað, sagði
Willie Garvin.
— Og hvað svo? spurði Tarrant.
Hann var nú ögn að ná sér.
— Ja, þá heyrirðu eins og leður-
blaka, sagði Willie. — Bíddu and-
artak, meðan ég geng frá þvf, og
svo skal ég sýna þér.
Framhald í næsta blaði.
34. tbi. vnCAN 15