Vikan - 12.12.1968, Blaðsíða 24

Vikan f Marokko
Á SÖGUSLÖDUM
ANGELIQUE
Texti; Sigurður HreiSar
„Þegar þau nálguðust Fez, sáu
þau ýmis merki um þá orrustu,
sem þar hafði þá átt sér stað.
Hrossskrokkar og mannahræ
lágu þar sem þau voru komin í
grábleikum sandinum. Flokkar
flögrandi hrægamma köstuðu
skuggum á borgina. Á gylltum
borgarmúrunum draup enn
blóð ð úr þrjú þúsund hausum,
sem þar höfðu verið settir upp
á spjótsodda, og á þremur röð-
um tuttugu krossa voru enn mis-
þyrmd lík óvina Mulais Ismails.
Nádaunninn var svo kæfandi, að
Osman Faraji kaus að halda
ekki inn í borgina heldur búast
til næturinnar í jaðri hennar.“
Á þessa lelð segir í annálum
af Angelique hinni fögru, sem
lengi hefur verið fylginautur
VIKUNNAR. Aðkoman til Fez
var öll á annan veg hjá okkur
þremur, Elínu Tómasdóttur frá
Sauðárkróki, sem vann Marokkó-
ferð fyrir tvo í getraun í VIK-
UNNI fyrir vænu ári, Steinunni
Gísladóttur frá Vestmannaeyj-
um, og þeim er þetta ritar, er
okkur bar þar að garði í septem-
ber síðastliðnum.
Við komum frá Marrakesj, og
ég sagði frá því í síðustu frá-
sögn, hvað bílstjórinn okkar,
Qosmane Brahim, var slakur til
geðheilsunnar, þegai' við lögð-
um af stað. Hann hresstist þó
allur, þegar leið á morguninn, og
þegar við komum í hádegisstað,
sem hét Beni Mellal, var hann
búinn að ná sér t'l fulls. Hann
byrjaði á að aka okkur upp í
fjallið fyrir ofan, að dýrðlegum
reit, gerðum að mestu af manna
höndum, að vísu, með fossi og
fögrum gróðri. Það var óskap-
lega heitt þetta hádegi, eitthvað
um 46 stig, en þarna var svali
frá skoppandi fjallalæknum,
kyrrð og litadýrð, sem á varla
víða sinn líka. Hefði ekki hann
Guðmundur okkar verið svona
óþolinmóður að komast í mat,
hefði ég kosið að vera þarna
lengi.
Nú, Hótel de París var ágætur
matstaður og maturinn snyrti-
legur og bragðgóður. Vífilfellið
þeirra þarna í Marokkó hefur
sjálfsagt verið rekið með gróða
þann tíma sem við vorum þar,
því þrjár flöskur á mann af guða-
drykknum kóka kóla dugðu tæp-
ast undir þessari einu máltíð, og
þjónninn, sem gekk um beina
hjá okkur, var farinn að gá und-
ir borð í undrun sinni yfir því,
hvað yrði af öllu þessu kóki.
Loftkælingin þarna inni blekkti
okkur, svo við fórum út, þegar
máltíðinni lauk. Það hefðum við
ekki átt að gera. Hitinn
inn á milli hvítmálaðra húsanna
var kæfandi, eftir nokkra stund
var ég orðinn veikburða í hnjá-
liðunum af öllum þessum hlta.
Sem betur fór, kom Guðmundur
skömmu seinna, og þótt vinyl-
klædd sætin í Renónum væru
eins og upphituð eldunarhella
viðkomu, var þó ofurlítil kæling
í bílnum.
Og áfram var haldið, dagleið-
in þennan dag var 630 ldlómetr-
ar. Við þræddum okkur norð-
ur eftir vesturbrún Atlasfjalla
áleiðis til Fez. Víða sást sveita-
fólk á ferli eða við vinnu sín;-
vinnubrögðin flest fornalda
að okkar mati, en inn á ■
vélvæddir búgarðar reicnir
stórmannlegu sniði.
Alhyglisvert h'.'.u oóndani 1
mér að sjá, hvernig sveitafólkið
á þessum slóðum gengur frá
uppskeru sinni: heyið setur það
í typpta galta og smyr með
mykju, sem síðan þornar og
verður ákjósanleg vörn fyrir
vatninu, sem hér dengist ofan
á regntimanum. Þegar kemur að
gjöf, er mykjuskán:n rofin en
búpeningurinn gengur í galtann
og étur hann niður. Hálm eða
korn stakka þeir í ferköntuðum
knippum þannig að stakkurinn
verður í laginu eins og stórhýsi
með risi, það er haglegur frá-
gangur. Flúsakynnin eru aftur á
móti ekki ýkja beysin, leirkofar
og leirkögglakofar og strákof--
eins og mannætur í teiknimyr.J-
um hafast við í. Á einum stað
sáum við leirkögglafrr, n: ] o;ðsiu
í fullum ,i.r stungu
nokkr:r na og Sniðu þá
tiJ, -ag nu likasta múrstein-
’ u'-. • orikki — en aðrir drógu
.t úr flaginu og röðuðu þeim
i urrt til að sólbakast. Guð-
i ur ,ur var furðu drjúgur að
■egia ckkur frá því sem fyrir
au.^u bar hann sagði „sukr“
þegar \ fóium fram sjá sykur-
24 VIKAN 49-tbJ'