Vikan - 12.12.1968, Blaðsíða 48

t-----------------------------------------------------------------------------------------------------\
KARLMANNAFÖT
STAKIR JAKKAR
TERYLENEBUXUR
FRAKKAR
SKYRTUR
OG ALLSKONAR HERRAVÖRUR
ÁVALLT FYRIRLIGGJANDI
FATAMIÐSTÖÐIN
Banæastræti 9
L_____________________________y
r-------------------
LltlO f gluggana V clag
ALLT
VERÐ ÓBREYTT
Fjölbreyttara úrval
lelkfanga en áður
Barnaskfði
Alpesnjóþotur
Aöalstræti 8 - Laugavegi 164
V______________________________________________)
vegna þess að ég hefi ekki rétt til að kyssa hana? Nei, ég verð
að brjótast undan þessari ánauð! Ég verð að gera það núna á sunnu-
daginn! En ég veit að það sækir alltaf í sama farið .....
Sunnudagsmorguninn mættust þau í sýningarsalnum, fyrir fram-
an málverk af Evu, þar sem hún andar að sér ilmi af blómunum
í Paradís. Wilfrid Desert var hinn háttvísi aðalsmaður, skemmti-
lega málsnjall og fágaður, — Fleur, fölleit og greinilega nokkuð
þanin á taugum. Á annarri hringferð um salinn námu þau staðar
fyrir framan málverkið af Evu. Þá sagði Wilfrid: — Ég skil ekki
hversvegna þú baðst mig að koma hingað, Fleur. Mér finnst ég
vera asni...... Ó, ég skil svo sem hvað fyrir þér vakir; ég er eins
og ein styttan þin úr Ming-postulíni, stytta sem þú vilt ekki missa.
En þetta er mér ekki nóg, Fleur, ég verð að fara burt.
— Þú ert hræðilegur Wilfrid að tala svona. Ég verða að fá
tíma til að hugsa um þetta. Farðu ekki af landi burt.
— Ef þú elskar mig ekki, þá krefst ég einskis af þér, en ég bið
þig um að rétta mér höndina og árna mér heilla að skilnaði ....
Fleur lagði höndina aftur á bak. Þetta var auðmýkjandi. Hann
áleit hana þá vera tilfinningalausan kött, sem hjó klónum í mús-
ina, sem hann nennti ekki að éta, — og lék sé að henni.
— Þér finnst líklega að ég sé kaldrifjuð, sagði hún og beit á
vörina. — En ég er það ekki .......
Hún sneri sér við og starði á myndina af Evu, sem stóð þarna
meðaumkunarlaus og kærulaus og gleypti í sig ilminn af blóm-
unum. Ja, því ekki að reyna að njóta þess sem verður á vegi manns?
Það var víst ekki svo mikið um ást í heiminum, að nokkur mann-
eskja hafi ráð á að slá hendinni á móti. Átti hún að yfirgefa
Michael og fara með honum? Auðvitað gat hún ekki gert neitt slíkt.
En minna mátti nú gagn gera ....... Var ekki sama hverjum mað-
ur fórnaði ást sinni, þegar hvorugur þeirra átti hana alla?
— Það er heimskulegt af þér að taka þetta svona hátíðlega. Ég
bið þig um að bíða Og án þess að segja eitt orð til við-
bótar eða líta á hann, fór hún leiðar sinnar, og skildi Wilfrid
undrandi eftir fyrir framan myndina af hinni gráðugu Evu ........
Soames stóð á gangstéttinni og horfði upp í loftið. Kúpulinn á
Sankti Páls kirkjunni bar við þokufullan kvöldhimininn. Hann
var í mikilli þörf fyrir að tala við einhvern, en hitti engan, svo
hann hraðaði -sér gegnum mannþröngina. Hann ætlaði að vera í
bænum og gista hjá Fleur og Michael. Hann var ákveðinn í því
að tala alvarlega við dóttur sína ....
En um kvldið var hann svo ráðvilltur að hann frestaði samtal-
inu þangað til komið var að, háttum. Michael hafði farið á stjórn-
málafund hjá verkamannafélaginu. Það var þá líka dægrastytting-
in, gat hann ekki fundið upp á einhverju skárra að taka sér fyrir
hendur? Framhald í næsta blaði.
Framhald af bls. 17.
gróðurinn sáu þau i svip til vinstri víðáttumikinn sjóndeildarhring
bryddaðan svörtum fjöllum. Þetta voru fyrstu fjöllin sem þau höfðu
séð, því þótt þau hefðu fram að þessu virzt vera að fara upp og
ofan brekkur, síðan þau íóru frá ströndinni, höfðu þau í rauninni
aðeins verið á leið yfir mishæðótt láglendi, þar sem á skiptust hæðir
og lægðir, vatnsfarvegir og vötn.
Fjöllin, sem þau sáu virt.ust ekki fjarska há og þau voru mörg og
sýndust endalaus, hurfu út i buskann eins og thver tindurinn tæki við
a.f öðrum, þau voru biá á gráu og grá á bláu, þar til þau hurfu út í
eitt við jafnlit ský á himninum.
Við fætur þeirra í forgrunni lá dalurinn útbreiddur, bleiklitaður und-
ir hitamóðunni. Þetta var griðarmikið land, rólegt, kyrrt og hörmu-
lega eyðilegt. Allt i einu þrúgaði þessi sjón Angelique, þvi hún fann
allt í einu hve gríðaxstór sá heimur var sem hún var stödd í. Þetta
var svo að segja uppgötvunin, sem skilur allt liðið eftir og slær striki
yfir það, stundin þegar manninum verður ljóst hið ómögulega hlut-
skipti sitt. Hún tók að efast um að hún hefði nokkru sinni verið
annars staðar, að hún hefði nokkru sinni verið í hópi fólks, miðjum
hópi annarra kvenna við hirðina í Versölum, hvort það væri mögu-
48 VJKAN
49. tbl.