Vikan - 22.04.1970, Síða 14

Elmei' Tasket vissi elcki, að
hjónaband lians liafði verið
óhamingjusamt fyrr en kona
hans dó. Eftir jarðarförina,
komu allir og tóku í höndina
á honum og sögðu lionum, að
frú Taskett hefði verið dá-
samleg kona, og hversu mjög
liann hlyti að sakna hennar,
og hann yrði umfram allt að
leita til þeirra, ef hann van-
hagaði um eitthvað.
Elmer Taskett, sem var
með sterk gleraugu og svip-
aði til óttasleginnar uglu,
brosti feimnislega og tuldr-
aði, að þetta væri ákaflega
fallega hoðið, og liann myndi
gera það með sannri gleði.
En hann átti erfitt með að
leika ldutverk syrgjandi eig-
Sami
inmanns — hann hafði um
svo margt að hugsa núna.
Ilann ætlaði fyrst og fremst
að ná sér í opinn arin i stað
ljótu gasgrimunnar, svo að
hægt væri að brenna þar fall-
ega viðarbúta. Estelle hafði
alltaf sagt, að erfitt væri að
fá brennivið, það þyrfti að
hreinsa öskuna og auk þess
kæmi ryk í stofuna — en
honum liafði alltaf þótt log-
andi arineldur svo notalegur.
Hann hugsaði sér einnig að
fara upp á Morrill Hill og
höggva sér sjálfur í eldinn.
Hann var fulltrúi hjá stóru
tryggingafyrirtæki, og á leið
sinni um skóginn, hægði
hann ávallt á sér, til þess að
dást að hinum fögru trjám.
Það væri vafalaust gaman að
því að höggva sjálfur viðinn,
sem liann notaði í arininn.
Hann brosti við, tók upp
pípu sína og tók að troða i
liana. Síðan leit hann flótta-
lega í kringum sig, því að
Estelle hafði sagt, að ef hann
langaði endilega til að reykja
vrði hann að fara inn i bóka-
herbergið. „Bókaherbergið“
var lítil dimm kiompa við
hliðina á stiganum, þar sem
hundurinn var vanur að sofa,
og Taskett hafði aldrei kunn-
GAMANSAGA EFTIR
NAOMI JOHN WHITE
Hjónaband hans hafði
verið óhamingjusamt
og hann ætlaði
vissulega ekki að
ganga í sömu gildruna
aftur....
að við sig þar. En þá mundi
hann, að það voru liðnir
margir dagar frá því er Est-
elle lézt, svo að ekki gat hún
skipað honum inn í bóka-
herbergið. Hann varp önd-
inni léttar og kveikti í píp-
unni.
Reykurinn leið til lofts og
myndaði yndislega sveipi
umhverfis ljósakrónuna, og
um léið datt honum, þótt
einkennilegt megi virðast,
Mildred Gaynes í hug —
Mildred var ung stúlka, sem
vann við spjaldskrána hjá
tryggingafyrirtækjnu. Ef til
vill var hún ekki ung stúlka,
því að liún var að minnsta
kosti 35 ára, en manni fannst
hún ung stúlka í samanburði
við Estelle. Estelle hafði ver-
ið mögur og beinaber, en við-
kvæm, næstum brothætt —
Miklred var mjúk og ávöl,
létt og flögrandi eins og reyk-
urinn.
Taskett blés frá sér meiri
reyk, en i þetta sinn hlýtur
hann að hafa blásið kröftug-
lega, því að reykurinn lagð-
ist eins og ský um Ijósakrón-
una og skyggði á Ijósið, og
þá datt honum enn i hug orð
Estellu um að hann mætti
ekki reykja í setustofunni.
Hugsunin um að Estelle
gæti enn ráðið lifnaðarhátt-
um hans, hleypti í liann
vonzku. Hann reis svo snögg-
lega á fætur, að liann velti
um vasa með blómum, sem
stóð á litlu borði við hliðina
á stólnum hans. Þetta voru
blóm úr garðinum, sem Est-
elle hafði sjálf sett þarna,
daginn áður en hún veiktist.
Vasinn hafði ekki brotnað,
en blómin lágu á víð og dreif
um grænt gólfteppið, þar
sem vatnið breiddi úr sér í
dökkum bletti, sem stækkaði
og stækkaði. Taskett var ekk-
ert um þetta — Estelle hafði
margtuggið það í hann,
hversu erfitt væri að ná
vatnsblettum úr þessu ljósa
teppi. En þá mundi hann að
Estelle var dáin og gat ekk-
ert við þessu sagt, svo að
liann lét blómin eiga sig og
gekk út, til þess að fá sér
kvöldblaðið. Þegar liann kom
aftur hreiðraði hann mak-
indalega um sig í stóra hæg-
indastólnum og lagði lapp-
irnar á teborðið. Það var
glerplata á borðinu, svo að
ekki var óliklegt að þungir
og kröftugir skórnir á fóturn
hans myndu rispa glerið, en
lionum stóð gjörsamlega á
sama.
Stutlu siðar fór liann að
finna til svengdar, og með
gleði hugsaði liann 'um það,
hversu þægilegt það yrði að
horða nægju sína einn og
Eslellulaus við eldhúsborðið.
Nágrannarnir höfðu sent
honum ýmislegt ælilegt,
einkum frú Edwards, sem
bjó tveimur húsum neðar í
götunni. Hún hafði sent
slcikta kjúklinga, eplaköku
og heimabakað franskbrauð.
Þegar hann hafði lokið við
að horða, lét hann horðbún-
aðinn liggja. Iiann hafði allt-
af þurrkað upp, þegar Est-
eule krafðist þess og þá varð
hann að þurrka hvert glas,
þar til það ljómaði. Hann
ætlaði að fara i smá göngu-
ferð, í stað þess að þvo upp.
Hann langaði í kvikmynda-
hús. „Ævintýri kúrekans“
gekk enn þá í „Strand“. Hann
liafði ætlað að sjá myndina
í vikunni, sem leið, en Est-
elle vildi ekki sjá myndir sem
þessa. En það var víst ekki
mannsæmandi að fara í kvik-
myndaliús, svo stuttu eftir
jarðarförina.
Þegar hann var kominn út,
gekk liann ósjálfrátt í áttina
að hænum, en hafði ekki
gengið ýkjamörg skref, þeg-
ar hann nam staðar, því að
frú Edwards stóð úti í garð-
inum sínum og vildi tala við
hann.
Fi’ú Edwards hafði verið
bezta vinkona Estelle, og þótt
hún væri feit i stað þess að
vera grönn og beinaber, voru
þær Estelle ekki ósvipaðar.
Hún átti sama ln’einlega hús-
ið og gai’ðinn, var meðlimur
í saumaklúbb og leshring, og
líklega var henni heldur ekk-
ert um, að reykt væri i setu-
stol'unni.
— Það gleður mig að sjá,
að þér eruð farinn að fara út,
sagði frú Edwards og spíg-
sporaði í áttina til hans. Ég
var einmitt að hugsa urn,
hvorl ég ætti ekki að skjót-
ast út og sjá, livort yður van-
hagaði ekki um eitthvað
— Mig vanhagar ekki um
neitt, frú Edwards, flýtti
hann sér að segja. Síðar bætti
hann við, til þess að vei’a ekki
ókurteis. — Þelta var fyrir-
taks rnatur, sem þér senduð
mér.
Fi’ú Edwards leit á hann
alvai'leg og full meðaunxkun-
ar gegnum stóru, kringlóttu
hornspangaglei’augun og
greip fastar um gx-ænu gras-
klippurnar sínar.
— Ég kem með eittlivað
meira handa yður á morgun.
Taskett rétti skyndilega úr
sér. Honum fannst hún hálf-
vegis grípa utan um sig með
grautur í sömu skál
14 VriCAN 17 tbl’