Vikan - 22.04.1970, Qupperneq 19

henni tóninn. Hún heyrði ekki einu sinni
hvað þeir sögðu.
Milly hugsaði aðeins um eitt: Hverju átti
hún að klæðast annað kvöld? í huganum sá
hún skrautklæddar greifafrúr, alsettar skart-
gripum, — og hún bar það saman við fá-
tæklega kjóla sína.
Við eina Dónárbrúna heyrði hún karl-
mannsrödd bak við sig:
— Millý, heyrðu Millý! Bíddu svolítið!
Hún nam staðar og leit aftur. Ungur,
grannvaxinn maður kom til hennar. Hann
var klæddur svörtu slái, með barðastóran
hatt á höfðinu, og lét börðin slúta fram yfir
andlitið. Þetta var dr. Ernö Buday. Hann var
blaðamaður og einn af forsprökkunum í hópi
byltingarmanna.
Eftir því sem Milly vissi bezt, var dr. Bu-
day foringi í hóp sem stóð fyrir baráttunni
um aðskilnað Austurríkis og Ungverjalands,
og vildu afnema konungdæmið. En Milly
hafði engan áhuga á stjórnmálum.
— Ég verð að tala við þig Milly. Buday
greip í handlegg hennar.
— Hvað er það, Ernö, hvað viltu?
Milly hafði alltaf einhvern beyg af Ernö
Buday, vegna þess hve æstur hann var og
ósveigjanlegur í skoðunum.
Hún hafði þekkt hann lengi. Hann var
fastagestur í vínstofunni, sem móðir Millyar
rak og var kölluð „Tokaytunnan“, og þar
var mótstaður byltingamannanna. Milly vissi
að hann var ástfanginn af henni, en hún vildi
láta sem hún vissi það ekki. Hún var ekki
hrifin af honum.
— Komdu, félagarnir bíða, tautaði Buday
og dró Milly með sér. — Ég sá þig í leikhús-
inu. Það er nú meiri viðbjóðurinn að koma
fram svona hálf nakin, fyrir framan þetta
pakk; letingja og sníkjudýr! Skammastu þín
ekki?
— Þér er ekki sjálfrátt, sagði hún fok-
vorid. — Hversvegna ætti ég að skammast
mín? Ég er dansmey!
--- Dansmey, o, svei! Hann hló hæðnislega.
■— í hinum alræmda dansflokki Bertu Lindt,
með stúlkum sem koma fram jafnt í rúmum
aðalsmannanna og á sviðinu. Átt þú heima
meðal þeirra? Hvað ertu þá sjálf?
Hún rauk upp. — Ég er sama Milly Stubel,
sem þú hefir þekkt! Ég geri ekki neitt ósæm-
andi! Og hvað hinar gera, kemur mér ekki
við.
— Þú. verður að hætta þarna, urraði hann
milli þunnra varanna. — Annars verður þú
eins og þær! Stúlkur eru venjulega dæmdar
eftir þeim sem þær umgangast!
— Nei, hættu nú! Ég haga lífi mínu eftir
eigin viid. Hugsaðu um byltinguna þína og
láttu mig í friði!
Þau voru nú komin að vínstofunni. Milly
reif sig af honum og þaut í gegnum veitinga-
stofuna, sem var dimm af reyk.
Þetta var ferköntuð stofa í ungverskum
stíl. Neðan í loftbjálkunum héngu þurrkaðar
maísstengur, fléttaðir hálmkransar og þurrk-
aðir, rauðir paprikubelgir. Fléttur í ung-
verskum litunum prýddu veggina.
Móðir Millyar sat við skenkiborðið og
gluggaði í reikninga sína. Dökkur hárlokk-
ur hékk fram á ennið. Hún var mjög dökk
yfiriitum og ákveðin á svip.
Hún leit upp og brosti til Millyar, en hélt
áfram vinnu sinni.
Milly lyfti hendinni í kveðiuskyni, en flýtti
sér inn á herbergi sitt, við hliðina á skenki-
borðinu.
Smám saman sljákkaði reiðin í Milly. Hún
lá í rúminu og horfði upp í loftið. Herbergið
hennar var lítið en vinalegt, með rósóttu
veggfóðri og snotrum húsgögnum.
Hún ákvað með sjálfri sér að hugsa ekki
meira um Ernö Buday. Svei, hve þetta var
heimskulegt. Hversvegna gat hann ekki séð
hana í friði. Það hlaut að vera eingöngu
vegna þess að hann var heimagangur hjá
móður hennar, sem hélt mikið upp á hann.
Líklega var honum hlýtt til hennar á sinn
hátt. En hugsunin ein um að giftast slíkum
manni var henni mikið á móti skapi, jafnvel
þótt hún vissi að móður hennar var það
hugleikið.
Hugur Millyar hvarflaði að samkvæminu
hjá Makart; hún gat ekki skilið hversvegna
henni var boðið. Hvernig gat frægri dansmær
dottið í hug að bjóða svona ungri stúlku
með sér? Berta Lindt hafði yfirleitt aldrei
skipt sér neitt af Milly. Hún sá fyrir sér um-
sagnir blaðanna: ... greifafrú Czernin, kon-
ungleg hirðleikkona Charlotte Wolter, frök-
en M'illy Stubel, ballettdansmær við Vinar-
leikhúsið.
En svo heyrði hún rödd Ernö Budays gegn-
um vegginn, bitra og ákveðna. Milly talaði
ungversku og pólsku jafnvel og þýzku. Hún
var alin upp í austurrískri fjölskyldu, þar
sem meðlimirnir voru af mörgum þjóðar-
brotum. Hún hafði lítinn áhuga á málefnum
þeirra og tók aftur til við að hugsa um hvað
hún ætti að fara í annað kvöld.
Hún heyrði að Ernö Buday sló í borðið.
— Ef þetta skeður, vinir mínir, ef Rudolf
krónprins verður kóngur í Ungverjalandi, þá
hefir margra ára barátta okkar verið til
einskis. Þessi stjórnarbylting mun hafa í för
með sér visst frelsi, sem ungverska þjóðin
lætur sér nægja. En þetta má ekki ske, vinir
mínir! Við höfum ekki þörf fyrir frjálslynd-
an konung í Ungverjalandi. Við þurfum á
óánægðu fólki að halda, annars fáum við
aldrei raunverulegt frelsi!
Hinir mennirnir, sem þarna voru saman
komnir, litu á foringja sinn. Flestir voru
greindir, en öfgakenndir stúdentar, en þó
voru nokkrir eldri menn meðal þeirra, og
tveir voru Dónárskipstjórar, — að minnsta
kosti voru þeir í einkennisbúningi þeirra.
— Krónprinsinn er rola, sem ekki hugsar
um neitt annað en konur, sagði einn, þybb-
inn og skeggjaður náungi. — Ég get ekki
imyndað mér að þessi úrkynjaði drengur
þori að stofna til byltingar gegn föður sínum.
Ernö Buday rauk upp. — Láttu ekki glepj-
ast, Istvan! Það getur verið að hann sé úr-
kynjaður kvennamaður, eiturlyfjaneytandi
og ýmislegt annað! Hann sjálfur er ekki svo
hættulegur. En að baki hans stendur Jóhann
Salvator erkihertogi, frændi hans og vinur.
Greindasti maðurinn í allri Habsborgar fjöl-
skyldunni. Það er hann, sem er driffjöðrin í
þessu öllu. Framhald á bls. 41
17. tbi. VIKAN 19